Alþýðublaðið - 15.11.1942, Blaðsíða 8

AUÞVOUBLAOIP
Saunudagur 15. nóvember 1942
NÝJA BIÓ
Ameríksk stórmynd.
AðalhlutverkinL leika:
TYBONE POWER
DOROTHY LAMOUR
Börn yngri en 16 ára fá ekld
aðgang.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
m
|M IKLUM felmtri sló á fé-
lagana í Atheneum
klúbbnum, einu sterkasta vígi
enska íhaldsins, þegar þeir sáu
þessa auglýsingu á töflu klúbbs-
ins:
AUGLÝSING
I
Vill ekki hinn tigni lávarður,
sem stal regnhlífinni minni í
Atheneum klúbbnum í gær-
kveldi, gera svo vel og skila
henni í Adelphi Terrace 10.
Hann verður einskis spurður,
en gerir mér mikinn greiða.
Yðar einlægur
G. Bemard Shaw.'
Nokkrum dögum síðar stöðv-
aði einn kunningi Shaw og fé-
lagi í klúbbnum hann á götu.
„Kæri Shaw,“ sagði hann.
„Klúbbfélagarnir eru mjög
gramir út af auglýsingu yðar
um regnhlífarstuldinn. Sumir
hóta yður öllu illu fyrir ósæmi-
lega aðdróttun. En þó leikur
mönnum mikil forvitni á því
hvernig þér farið að vita, að
það var tiginn lávarður. sem
stal regnhlífinni.“
„Einmitt það,“ sagði Shaw.
„Sjáið þér til. Maðurinn, sem
bauð mér í klúbbinn, tafðist, og
ég litaðist um í forsalnum með-
an ég beið eftir honum. Þá sá
ég skjal innrammað á veggnum
og á því stóð:
„REGLUR fyrir Atheneum
klúbbinn.
1. Klúbburinn heitir Athen-
eum klúbburinn.
2. Aðeins tignir lávarðar og
heiðursmenn fá upptöku í
klúbbinn.“
Enginn heiðursmaður hefði
stolið regnhlífinni minni, svo að
mér jxmnst liggj a í augum uppi,
að þjófurinn væri tiginn lávarð-
ur.“
*
HVAÐ er að, Guðmundur?“
,JÉg hefi týnt gleraugun-
um mínum, og ég er svo nær-
sýnn, að ég get ekki leitað að
þeim fyrr en ég finn þau.“
þeim í hefndarskyni. • En hann
lét þó hendur standa fram úr
ermum. Það var ókyrrleiki í
loftinu. Lítil ský, undanfari
regnsins, komu í ljós og brátt
myndi óveðrið skella á. En áður
en það skeði vildi hann vera
kominn yfir fljótið, en það
þorði hann ekki að gera fyrr en
Kaffarnir væru gersigraðir. Því
að væri hann kominn yfir fljót-
ið, þegar Kaffarnir gerðu árás,
gæti hann hvorki bjargað sér á
flótta né fengið hjálp frá þeim,
sem á eftir komu.
Vinnuhraðinn var nú farinn
að hægjast í skjaldborginni.
Það var of heitt í veðri til þess
að hægt væri að vinna af ákafa,
og kjötið skemmdist, en þornaði
ekki. Það var búið að gera við
vagnana eins og þurfti og vara-
klafar og hjólhlífar höfðu verið
émíðaðar. Bæði mennirnir og
skepnurnar höfðu nú hvílzrt
nægilega og saðzt. Allir vildu
ólmir halda áfram, en þó varð
að gæta allrar varúðar.
Hann furðaði sig á því, hvað
hefði getað komið fyrir Zwart
Piete. Hann hefði ekki átt að
vera nema einn dag á leiðinni
til áfangastaðarins, einn dag
um kyrrt og einn dag á heim-
leiðinni. Þrír dagar voru hon-
um nægilegir, en nú var kom-
inn fimmti dagurinn. Auðvitað
gat slys hafa komið fyrir, en
slys koinu sjaldan fyrir reynda
menn, og Eiete var þekktur að
því, hversu varkár hann var. Ef
Kaffarnir hefðu náð honum á
sitt vald, vonaði hann, að Piete
væri dauður. Hann sá unga
manninn í huganum allsnakinn,
hendur hans og fætur bundnar
við staura, augnalokin, eyrun
og varirnar skornar af, hann
væri grafinn upp að hálsi, og
þannig myndi hann lifa dægr-
um saman, unz maurarnir
gerðu út af við hann, ætu sig
inn í hann.
8.
Þegar sólin var í hádegisstað
og allir sváfu í vögnum sínum,
læddist Sannie út úr skjald-
borginni og var Jakalaas gamli
í fylgd með henni.
Hin óvissu Örlög Zwart
Pietes höfðu haft áhrif á hana,
eins og alla aðra í skjaldborg-
inni. Aðeins yngstu börnin
héldu áfram að leika sér eins
og ekkert hefði í skorizt.
Hann hefði átt að koma í
gær, hugsaði hún. Og hefði
hann verið jafn hygginn og
hann var álitinn og hún sjálf
áleit hann vera, hefði hann átt
að vera kominn.
Sannie geðjaðist ekki að
Zwart Fiete og ekki heldur að
frænku hans eða systur. Að
hinni fyrrnefndu geðjaðist
henni ekki sakir þess, hversu
fögur hún var, og hinni síðari
vegna þess, hversu ljót hún var,
skrípamynd af kvenmanni, sem
elti bróður sinn hvert sem hann
fór. Þau voru tvíburar og óað-
skiljanleg, hugsuðu hið sama og
gerðu. hið sama. Hún var af-
brýðisöm vegna vináttu þeirra
Hermanns og Pietes og þoldi
ekki að heyra hann nefndan á
nafn. Hermann gat ekki um
annan mann talað og frá því
um morguninn hafði hann þrá-
faldlega stagast á því, hversu
mjög sér þætti fyrir því að geta
ekki farið með Paul Pieter að
leita að honum.
Sannie reikaði um stefnu-
laust. Loks kom hún þar að
sem fór að halla undan fæti
niður að fljótinu, Þar voru í of-
urlitlum hvammi rauðar og
hvítar liljur, reyr og runriar,
sem teygðu greinar sínar fram
á fljótið.
Sannie settist niður og horfði
dreymandi augum fram undan
sér. Rétt fyrir aftan hana hall-
aði Jakalaas gamli sér upp að
tré, lygndi augunum og tuggði
tóbak. Stöku sinnum opnaði
hann munninn og spýtti tóbaks-
leginum út úr sér á stóra eðlu,
sem lá þar rétt hjá honum.
Afríkönsk engispretta flaug
fram hjá honum og blakaði
rauðum vængjum.
Skammt frá þeim heyrðíst
gagg í akurhænu. Það var end-
urtekið þrisvar sinnum. Sannie
reis hægt á fætur, en Jakalaas
gamli settist niður til þess að
bíða. Hann brosti, akurhænur
gögguðu aldrei um hádegi, þeg-
ar hitinn var mestur.
9.
Löngu eftir að Hermann
hafði yfirgefið Sannie lá hún
kyrr við rætur trésins, lét sig
dreyma og horfði á blómin, sem
sprungu út á greinum trésins
fyrir ofan hana. Hún hugsaði
líka um framtíðina, um Her-
mann og hjónaband þeirra.
Þegar búið væri að ráða niður-
lögum Kaffanna myndu þau
giftast, en fyrr en það væri um
garð gengið, ætlaði hún ekki að
segja neinum frá þessu. Henni
geðjaðist illa að hinu grófgerða
orðbragði, sem jafnan fylgdi
því, þegar talað var um trúlof-
að fólk og henni féllu illa
augnatillit kvennanna.
Sannie skyggði hendi fyrir
auga og horfði upp í greinar
trjánna. Þar voru fuglar á ásta-
þingum.
Fuglar, villidýr, menn og
konur, allt var þetta eins.
Hún settist upp og varpaði
hárinu aftur á bak sér. Við hlið
hennar lágu blómin, sem hún
hafði tínt upp, dauð, þau höfðu
BTJARNARBlðSS
Sergeant fork.
Gary Coop#r
Joan Beslie
Sýud kl. 4, 6% og 9.
Börn innan 14 kra fá ekki
Aðgönigumiðai' seldir frá
kl. 11 f. h.
HS GAMLA BtðS
Joan frá Paris.
(Joan of Paris)
AðalMutverk:
Miehele Morgan
Paul Henreid
Bonnuð börnurn yngri erj
|14 ára.
Sýnd ld. 5, 7 og 9.
jBarnasýning kl. 3.
SMÁMYNDASAFN
jSkipper Skræk teiknimyndir
og fleira,
lAðgÖngum. seldir frá kl. 11.
skrælnað í sólskininu. Hún ætl-
aði að tína fleiri blóm á heim-
leiðinni.
10.
Anfia de Jong var undrandi.
Við andlát eiginmanns síns óx
umhyggja hennar fyrir Sannie.
Stúlkan var, þegar alls var
gætt, frænka hennar, og hún
hafði engan að hugsa um nema
hana, að undanteknum Gert,
barnabarni hennar, sem var
hugdeigur. Og unga stúlkan var
mjög lík henni' eins og hún
hafði verið, þegar hún var ung
stúlka.
Hún sat með hendur í skauti
og hugleiddi málin. Það var
ekki vafi á því, að Sannie og
Hermann elskuðust. Það var
sýnilegt. Þegar stúlka hjúkraði
manni, reyndi hann jafnan að
verða elskhugi hennar. Og áð-
ur fyrr hafði hann elt hana á
röndum, en nú lét hann sem
hann sæi hana ekki. Það benti
ótvírætt til þess, að hann hefði
fengið vilja sínum framgengt.
Já, það var eins og það átti
að vera, svo langt sem það náði.
Én hvers vegna - harðneitaði
Sannie þessu? Hún sagði að-
eins: — Jú, ég er mjög hrifin
af Hermanni. Og þegar hun
herti enn þá meira á henni
sagði hún aðeins: — Ef til vill
ofurlítið meira en hrifin. Og
svo hló hún. Hún hugsaði um
það, hvað hún hefði gert undir
svipuðum kringumstæðum. —
Anna andvarpaði. Hermann var
mjög hraustur og glæsilegur
ungur maður, sem konur vildu
Hver var sil seka?
I fyrstu vissi Daphne ekki,
hvernig hún ætti að bregðast
við þessari óvæntu heimsókn,
en þegar hin ókunna stúlka fór
að ýta henni til hliðar, þá skildi
hún, hvað fyrir henhi vakti.
Hún stóð fast á móti.
„Farðu frá mér! — Snertu
mig ekki!“ æpti hún af öllum
kröftum, „snertu mig ekki!“
Hún barðist örvæntingar-
fullri baráttu, en hún var
hvergi nærri jafnoki andstæð-
ingsins, sem var miklu meiri
vexti, og það skipti litlum tog-
um, að hún varð að láta í minni
pokann. Hún rak upp óp mikið.
Stúlkan með grímuna bjóst til
að þrífa nýmálaða myndina úr
rammanum, en áður en henni
gæfist tími til þess, heyrðist
rösklegt fótatak á svölunum úti
fyrir, dg brátt heyrðist hvell
rödd:
„Þér skal ekki verða kápan
úr þessu klæðinu. Nú er það
ég, sem á leikinn!" 1
Það var engin önnur en
Cherry, sem stóð á þröskuldin-
um. Hinn hugdjarfi bekkjarfyr-
irliði hafði ekki einungis stofn-
að lífi sínu í hættu með því að
klifra niður vafningsviðinn,
heldur hafði hún einnig tekið
með sér harðsnúinn hóp af
fj órðubekkingum.
Það kom ógurlegt fát á dul-
búnu stúlkukindina. Hjálparlið-
ið lét nú hendur standa fram úr
ermum og réðst á óvininn og
tók hann höndum. En Cherry
reisti Daphne, sem enn lá á
gólfinu, á fætur.
Ein þeirra svipti hattinum af
skemmdarvarginum. Hópurinn
æpti upp yfir sig af undrun.
„Petra Jackson!“
Fjórðubekkingarnir horfðu á
afhjúpaðan sökudólginn og ætl-
uðu ekki að trúa sínum eigin
augum, en Cherry hló kulda-
hlátri. Hún sagði þeim allt af
létta söguna um perlufestina.
„En hvernig í ósköpunum
gaztu séð hana út?“ spurði
Daphne.
Cherry glotti.
YNDA-
SAGA.
Stcamy: Ég vona að efckert
hafi komið fyrir örn þarna
inni
Raj: öm sér um sig ef ég
þekki hann rétt.
Njósnarinn: (hugsar) Ég verð .
að afla mér mieiri upplýsinga
fyrir Japanina. Þið eruð öfiug-
ir hér. Þið hljiótið að drepa
marga af óvinunium daglega?
Leiðsögumaðurinn: Já, en
bráðlega znunu Japanimh
verða enn meira undrandi.
örn: Auðvitað var eðlilegt
að fólk yðar yrði óttaslegið
þegar við lentum hér. En hvern-
ig láttum við að vita ....
Njósnarinn: Jæja, hvað ihafið
þið á prjónunum?
Leiðsögumaðurinn: Ég heyri
að þú skilur ekki fyrsta boðorð
skaéruhermanna. Spurningar
eru ekki leyfðaír.