Alþýðublaðið - 01.12.1942, Blaðsíða 8

8
f!. *; T-.'W: *.
■ NÝJA Blð B
Ævlflíýrl ð Q8Un.
(Sxm Valley Serenade)
ASalhlutverk:
SONJA HENIE
JOHN PAYNE
GLENN MILLEE
og hljómsveit hans.
Kl. 5, 7 og 9.
Bamasýning kl. 3.
Sala aögöngumiða hefst kL L
I. ríesefeifjvr I9lh(
">*!.»■ ' ' I I «— ...........
TJ ÁLL MELSTED kom hing-
acf til Reykjainkur í fyrsta
sinn síðla sumars 1828. Um bæj-
arbrayinn á þeim dögum segir
hann m. a. svo í endurminning-
um sínum:
„Kaupmenn ' flestir hér í
Reykjavík voru þá allt öðruvísi
en nú (ritað 1892). Nú koma
þeir fram eins og menntaðir og
kurteisir menn, en þá voru þeir
eins og sagt er um Glám í Grett
is sögu: „stirfnir og viðskota-
illir“. Einn þeirra hét Ebbesen.
Hann átti verzlun í búðarkrili,
þar sem nú stendur hin stóra
sölubúð Thomsens kawpmanns.
Einu sinni kom bóndi í búð
Ebbesens austan úr Flóa, mein-
laus og fáfróður. Bóndi var fyr-
ir innan búðarborðið, spurði
Ebbesen um eitthvað og skildi
eigi, hverju Ebbesen svaraði, og
hváði, en Ebbesen rak bónda
utan undir og rak hann fram
fyrir borðið. Bónda varð eigi
meira um en hann sagði: „Já,
stífur þykir mér hann þessi
Ebbason!“ og fór sína leið.
*
LÍKLEGT þykir mér“
heldur Páll Melsted á-
fram, „að norðlenzkur maður
hefði snúizt við slíkum atlotum
á annan veg. Og dettur mér í
hug önnur saga norðan af Skaga
strönd. Þar var þá verzlunar-
stjóri Pótur Duus, er seinna var
á Eyrarbakka og seinast í
Keflavík, en Gísli Símonsen
átti verzlunina. Einu sinni rak
Dtrns manni einum, sem verzl-
aði við hann, utan undir. Mað-
urinn var fyrir utan borðið, en
Duus fyrir innan. ^Þegar maður-
inn fékk kinnhestinn, vatt hann
sér inn yfir búðarborðið, hóf
Duus upp á klofbragði og skellti
honum niður. Gísli kaupmaður
var í næsta herbergi, heyrði
hlunkinn og sagði: „Hvað geng-
tir hér á?“ Maðurinn svaraði:
„Ekki nema það, að hann datt
hann Duus!“ Og svo var þeirri
„scenu“ lokið.“
*
LÍTIÐ HERBERGI
TVEIR gamlir háskólakenn-
arar töluðu saman um fá-
tækt sína og léleg húsakynni á
námsárunum.
„. .. Og mitt herbergi var svo
lítið, að ég gat hvorki gengið né
skriðið í því,“ mælti annar.
„Nú, það þykir mér nú ekki
SÍ'STUART CLOETE :
ifYRIRHEITNA
ANDIÐ
orrustu. Honum þótti alltaf fyr-
ir því, ef hann varð af góðu
tækifæri til að fá að drepa
Kaffa.
Stjömurnar komu upp,, og
hér uppi sýndust honum þær
vera fleiri og stærri en venju-
lega. Hér var allt svo stórt og
háleitt. Hér var svo mikið af
veiðibráð, að hann þurfti ekki
að óttast ljónin, nema þá gagn-
vart hestinum sínum. Hann stóð
á fætur og tók.í tauminn og
hélt í hestinn fram í dögun.
Hann ætlaði ekki að sofna, fyrr
en orðið væri hlýrra.
6.
Johannes van Reenen varð
undrandi, þegar Hendrik sagði
honum, að hann vildi kvænast
dóttur hans. En þó hefði hann
orðið enn þá meira undrandi, ef
mágkona hans hefði ekki verið
búin að gefa honum í skyn, að
svona gæti farið.
Anna de Jong hafði oft á
réttu að standa. Og það geðjað-
ist honum verst við hana. Syst-
ir hennar hafði aldrei haft á
réttu að standa um neitt. Hún
hafði alltaf haft svo yndislega
á röngu að standa. Og núna,
þegar Sannie giftist Hendrik,
myndi Anna frænka koma og
setjast upp hjá honum. Og það
var lítið tilhlökkunarefni. Hann
stundi þungan, þegar Hendrik
var farinn frá honum. Honum
duttu í hug hundrað röksemdir
gegn því að Sannie giftist Hend-
rik, en hann mundi ekki eftir
þeim, fyrr en Hendrik var far-
inrí frá honum. Hann gat borið
því við að hún væri of ung,
sem hún reyndar var ekki. Enn
fremur, að hún þyrfti að þjóna
honum og hann gæti ekki án
hennar verið. Og loks, að ald-
ursmunur þeirra væri of mik-
ill. En hann bar ekki fram
neina af þessum ástæðum, því
að engin þeirra var nein raun-
veruleg ástæða, og Hendrik
hefði ekki tekið neina sem góða
og gilda vöur. Og fyrst hún var
á annað borð komin á giftingar-
aldur, var Hendrik van der
Berg ágætur tengdasonur. Hann
var ríkur. Hann var hraustur
maður og hugrakkur, sm myndi
gæta hennar vel. Maður, sem
allir óttuðust. Sannie hans
myndi verða örugg í höndum
hans, og þó virtist honum vera
stutt síðan hún var svolítil
hnyðra og togaði í skeggið á
honum. En nú var hún orðin
fullorðin kona.
Umhverfis hann var fólkið að
búa sig út til fararinnar. Réipi
vera mikið,“ svaraði hinn, „því
að mitt var svo lítið og boru-
legt, að vasaúrið mitt gat ekki
gengið í því, svo að ég varð að
hengja það fyrir utan glugg-
ann.“
voru strengd, byrðum hlaðið á
vagna, hjól smurð, og gert að
því, sem aílaga hafði farið.
Hópur af Köffum var að reyna
að gera vað á ána. Á morgun
átti að leggja af stað. Aftur
myndu hjólin snúast.
IX. KAFLI
1.
Fyrst þau áttu að gifta sig og
fyrst enginn sá neina ástæðu
til þess að fresta því, sem fram
átíi að koma, og Anna de Jong
vildi flýta iþessu sem otnest, fór
giftingin fram strax. Hjóna-
vígslan var síðasta athöfnin,
sem framkvæmd var í skjald-
borginni, meðan Kaffarnir voru
að spenna uxana fyrir vagnana.
Anna de Jong vildi skapa
frænku sinni öryggi. Sannie var
sama um allt nú orðið, og Anna
notaði tækifærið, meðan Sannie
var ekki enn farin að átta sig
á því, sem fyrir hafði komið.
Seinna myndi hún ef til vill
skipta um skoðun og ekki verða
eíns auðveld viðfangs og nú,
meðan hún var harmi lostin og
henni var sama, hvernig allt
veltist. Ef þessu væri frestað,
gat svo farið, að Sannie harð-
neitaði að giftast Hendrik, eða
vildi fresta því og þá myndi
hún eignast barn, sem ylli
miklu umtali meðal kvennanna,
sem ekki létu blekkjast í þeim
sökum.
Þannig var þessu brúðkaupi
hraðað sem kostur var á.
— Hott, hott, hrópuðu öku-
mennirnir á uxana, sem nú var
búið að beita fyrir vagnana og
biðu einungis eftir því, að reim-
unum væri brugðið um hornin
á þeim. Svipum var sveiflao og
hvinur heyrðist.
Klukkutíma seinna voru
vagnarnir komnir af stað. Ux-
arnir gengu hver á eftir öðrum,
allir svartir, rauðir eða skjöld-
óttir, nema uxar Martinus,
söngvarans. Þeir voru rjóma-
gulir.
Einu sinni enn hélt þessi
fylking af stað og skildi eftir
hina látnu og bein dýranna,
sem drepin höfðu verið til mat-
ar. Skjaldborgin var horfin og
ekkert var eftir annað en hring-
mynduð för eftir vagnana um-
hverfis stórt tré, sem stóð eitt
sér á bersvæði.
Einu sinni enn stefndu vagn-
stengurnar í norðurátt, og hin
stóru hjól snerust.
Um hádegi reið Paul Pieters
til Hendriks og sagði: — Hérna
ætla ég að skilja við þig.
Þeir tókust fast í hendur.
Paul Pieters vatt hesti sínum
við og reið á tölti aftur til fé-
laga sinna. Lestin skiptist nú
í sundur, önnur lestin hélt á-
fram í norðurátt, en hin beint
í vestur. Þegar mennirnir
kvöddust, veifuðu þeir höndun-
um og hrópuðu:
MTJARNARBIOBB j ■iOAMLA BMB
í dag kl. 5—7—-9. Sýning stúdenta: Mowgll (The Jungle Book) 'Litmynd. Æska Edisoas (Young Tom Idiscm) Aðalhlutverkið Leikur MICKEY ROOMIIY Sýnd kl. 7 og 9.
Á morgun:
Dæmðð ekkí. BETTE DAVIS CHAIÍLES BOYER Sýning ki. 4, 6,30 og 9. Framhialdssýning kl. 3-—6. Smómynáir. KL 314—G’Ar. HVER HLÓ? (Look Who’s Laughing). Lucille Ball og 'búktalaxinn Edgar Bergen.
— Hittumst heil! Hittumst
heil! Smám saman hljóðnuðu
hrópin' og vagnarnir smáminnk-
uðu því meir sem þeir fjar-
lægðust, unz ekkert sást annað
en rykský yfir trjátoppunum, á
stærð við barnshönd.
Paul Pieters ætlaði út á slétt-
una, þar sem þorp Kaffanna
hafði verið. Þar hafði honum
litizt vel á sig, og þar ætlaði
hann að nema land og setjast
að. Þar var frjór jarðvegur, há-
vaxið gras og gott vatn, allt,
sem nægjusamur maður gat
óskað sér og allt, sem með
nokkurri sanngirni var hægt ið
heimta af guði. Vagnar hans
fóru í slóð riddarasveitarinnar.
Þeir myndu verða að ryðja
braut um skóginn, en að öðru
leyti yrði ekki erfiðleikum háð
að komast leiðar sinnar. Hami
hafði fundið það, sem hann leit-
Sierki skélastjérinn,
IH. KAFLI.
Hrólfur kreppti hnefana og
undi sér vel í apaskinninu, sem
hann var nú kominn í.
Þetta var skínandi góður dul-
arbúningur og allir, sem sáu
hann, kölluðu hann „apamann-
inn,“ eins og þeir væru vanir
að kalla hinn mannihn.
Hrólfi hafði gengið vel fram
að þessu. Hann hafði mælt sér
mót við apamanninri, farið í
dularklæðin. Svo fór sterki
maðurinn að skemmta sér.
Það mundi verða ljónatemj-
aranum mátulegt, að Hrólfur
þjarmaði að honum einhvers
staðar, þegar gott færi gæfist.
Ljónin hlutu að vera þarna
rétt hjá, eftir öskrunum að
dæma, og Hrólfur gekk á hljóð-
ið.
Hann var enn í fimmtíu feta
fjarlægð frá búrunum, þegar
hann sá þrjá menn koma hlaup
andi, og ljónatemjarinn á eftir.
Það var auðséð, að maður-
inn, sem var á undan, var að
flýja undan hinum, og rétt í
þeirn svifum, er Hrólfur kom á
vettvang náðu þeir 1 flótta-
manninn. Báðir mennirnir þutu
á hann og köstuðu honum til
jarðar.
Nú hófust æðisgengin áflog.
Þá skarst Hrólfur í leikinn.
„fevona, svona, bara einn í
einu!“ sagði hann.
En ljónatemjarinn varð á
undan x honum. Það hvein í
svipunni hans.
„Burt með ykkur, þorparar!“
hrópaði hann. „Eruð þið vit-
lausir!“
Mennirnir tveir, sem flogið
höfðu á flóttamanninn, spruttu
nú upp þegjandi og æddu til
dyra.
Hrólfur hljóp til fallna manns
ins, sem lá enn spriklandi á
jörðinni. Hanp hjálpaði honum
á fætur.
„Ertu mikið meiddur?“
spurði Hrólfur.
Sei, sei, nei, allt í lagi með
mig,“ sagði maðurinn. „Og —“
Hann klappaði á vasann, en þá
breyttist svipur hans. Hann rak
upp skelfingaróp og glennti upp
augun, „Gullið mitt! Þeir tóku
það! Stálu því, bófarnir!“
Hann þaut af stað,' bersýni-
lega í því skyni að veita þjóf-
unum eftirför, og Hrólfur sneri
sér við og ætlaði að elta hann,
en þá kom hik á hann. Nú stóð.
hann í fyrsta skipti augliti til
auglitis við ljónatemjarann. Að
lokum hafði hann náð fundi
hans, mannsins, sem hafði skip-
að svo fyrir, að honum og pilt-
um hans úr skólanum skyldi
bægt frá sýningunni og þeim
kastað út úr leikhúsinu.
Hrólfur glápti á hann. Svo
gaf hann frá sér lágt, en snöggt
blísturshljóð, sem lét í ljós
undrun hans.
Hulunni, sem legið hafði yfir
því, hvers vegna lagt var svo
mikið kapp á að meina þeim að-
gang að leikhúsinu, var nú
skyndilega svipt burt. En það
voru ekki drengirnir, sem Ijóna-
temjarinn hafði amazt svona
mikið við, heldur var það
Hrólfur skólastjóri, fyrrverandi
f L00K6 UKE 60ME0NE
BURNING THE MIDNIGHT
OILÍ AND THAT GOMEONE
MUST BE OUR MV6TERIOU5
CHIEF/
MYN
SA
D A
GA
Örn: Stigi. Það ex bezt að fara
hér niður.
Öra: Hér er ljós. Hér hlýtur
hinn leyndardómsfulli foringi
að vera. einhvers staðar nálaegt.
Örn: Hér er enginn vörður.
Það er bezt að fara hér nn.
í sþmu svifum og Öm ætlax
að ganga að dyrunum, opnast
hleri í gólf inu og Öm steyptist
niður.