Alþýðublaðið - 13.01.1943, Blaðsíða 8

8
Miðvikudagur 13. janúar 1943.
Bgg NÝ ’', BfÓ n
Drúfor reiðionar.
(The Grapes of Wrath)
Stórmynd gerS samkvæmt
hinni frægu skáldsögu eft-
ir John Steinbeck.
Aðalhlutverk 'leika: ,
Henry Fonda
Jane Darwell
John Carradine.
Sýnd kl. 4, 6,30 og 9.

i 4 ; - i : >V "e-T.'M Sö’T m !J i
\ (f' L **3 e v.y (r * & •» <*■ •«*» ’w' swfflo- if «*» *
Im&áiMr L v pd í j r i t w
Í> iWfsMf' ,«5?*»,«' i AV-
W4 iÓ i iVX «i S
:

Hei |vS§§l§|k/71 sgÁAl irto f * *
SNÝST — SNÝST — SNÝST!
LÆKNIR var að skoða
mann, sem átti að fara í
herinn, en vildi ekki fara í her-
inn. Læknirinn sagði, að skoð-
uninni lokinni, að ekkert væri
athugavert við manninn, hann
gæti þess vegna farið í herinn.
„Er nokkuð fleira, sem þér
óskið að taka fram um heilsu-
far yðar?“ spurði læknirinn að
lokum.
„Já,“ sagði maðurinn. „Sjáið
þér til, læknir, þegar móðir mín
gekk með mig, hlustaði hún
einu sinni á brotna hljómplötu
og síðan er ég dálítið — dálítið
dálítið — dálítið — dálítið —
dálítið — dálítið ruglaður.“
m
Ó, ÞÉR LAXVEIÐIMENN!
MAÐUR nokkur, sem þótti
gaman að veiða lax, hajði
þann sið að stoppa upp suma af
löocunum, sem hann náði í og
hafa þá í glerskáp í stofunni. En
langstærsti skápurinn var tóm-
ur. Dag nokkurn spurði einn af
kunningjum hans, hvernig á
þessu stæði.
„Það var sá stóri, sem ég
missti,“ svaraði maðurinn.
*
HANN FYLGDIST MEÐ,
GAMLI MAÐURINN!
|_I ÚSBÓNDINN hafði legið
sjúkur noklcra daga, en var
samt svo hress, að hann vildi
fylgjast nákvæmlega með bú-
slcapnum. Hann lét kálla elzta
son sinn að rúmstokknum.
„Heyrðu, Daði,“ sagði hann,
„hvernig mjólka beljurnar
núna?“
„Illa, faðir minn, tíu lítra á
dag að meðaltáli, Skjálda og
Dimma standa geldar, eins og
þú veizt, og svo-----“
„Tíu lítra, jæja, ég læt það
allt vera, þegar svona stendur
á,“ sagði faðirinn. „En hvað
séljum við mikið af mjólk?“
„Níu lítra á dag, faðir minn.“
„Og hvað mikið af rjóma?“
„Þrjá lítra, faðir minn.“
Þá varð gamla manninum
ekki um sel. Ánægjusvipurinn
hvarf af andliti hans og tor-
tryggnissvipur kom í staðinn.
„Nú, hvern fjandann gerið
þið við afganginn af mjólJánni,
strákur?“ fnæsti hann.

en nú horfði málið öðruvísi við.
Um þetta leyti var það, að
Prþssinn tók krók á sig og lagði
leið sína í veg fyrir Sannie. Von
Rhule taldi Héndrik ekki með
mönnum og lét sem hann væri
ekki til. Hann þurfti ekki held-
ur að vera smeykur við hann,
því að Louisa sá um, að hann
hefði nægilega mikið fyrir
stafni. Hún var ekki sérlega
sporlöt nú orðið og taldi ekki
eftir sér að trítla í áttina til
býlis Hendriks.
Von Rhule elskaði Sannie
ekki og hann bar ekki virðingu
fyrir henni heldur. Framkoma
hans var aðeins afleiðing þess,
að honum leiddist, og hann
þráði tilbreytihgu, ævintýri,
jafnvel hættu. Meðal þessa frið-
sama bændafólks var hann sá
eini, sem hafði alizt upp við
hernað, og hið viðburðaríka líf,
sem hann hafði lifað í æsku,
orkaði þannig á hann á fullorð-
insaldri, að hann fyrirleit iðju
starfandi bændafólks, sem undi
1 friði við sveitastörf. Það, að
hann, prússneskur foringi hest-
liða, skyldi hafa hafnað hér
sem kennari sveitabarná, fannst
honum annaðhvort dapurlegur
harmleikur eða naprasta háð.
Raunverulega fannst honum
forsjónin hafa farið háðulega
með sig, hafa gabbað sig hrap-
arlega. En skoðun hans á lífinu
var þó að miklu leyti undir því
komin, hvernig hann var í skap-
inu þá stundina. Þegar hann var
drukkinn, grét hann og harmaði
niðurlægingu sína, en væri
hann allsgáður, hló hann að ör-
lögum sínum, en hlátur hans
var folandinin beiskju og tals-
verðri sjálfshæðni. Og vegna
þess, að honúm stóð gersamlega
á sama um Sannie, kviknaði í
brjósti hennar ást á honum.
Þessi samvizkulausi ævintýra-
maður og lukkuriddari hlaut ást
hennar og atlot fyrirhafnar-
laust.
Einhvern daginn, þegar hainn
væri orðinn leiður á henni,
myndi hann stíga á foak hesti
sínum og ríða leiðar sinnar.
Hann hafði gert það áður og
hann myndi gera það aftur. En
er á meðan er, og foonum var
það ofurlítil ti'lbreyting að sigra
hana.
Hefði hún séð hann, þegar
hann var í einkennisfoú ningi í
gamla daga, í gljáfægðum stíg-
vélum mieð spora á fótunum,
ríðandi í broddi fylkingar
manna isinna, þá hefði hún ekki
þurft að hugsa sig um lengi, áð-
ur en hún foefði gefizt upp fyrir
honum. Hann skémmti sér oft
við þá fougsun, að aðdráttarafl
einkennisbúninga væri engin
lausafregn, það var margsönnuð
staðreynd. Hann hafði sjálfur
reynt iþétta mlargoft, og það var
1 l\ 1 1% I I L» s
rs i r
veikleiki hans fyrir konum ann-
arra manna, sem hafði valdið
því, að hann varð að hrökklast
út í þessa eyðimörk og foverfa
frá foinu skemmtilega lífi, sem
hann hafði áður lifað og unað
vel. Nú var hann fjarri kræs-
ingunum og foinum góðu vínum
og kommum, sem hann var van-
ur að umgangast.
Á forepunum á foúsi Johannes
van Reenens sat Anna de Jong
í góðu skapi yfir þedrri full-
komnu vissu sinni, að myllur
guðs vseru að mala, mala allt í
það mjöl, sem forauð lífsdns var
foakað úr. Ef til vill malaði guð
foægt, en foví smágerðara var
mjölið og brauðið foetra.
Þennan dag höfðu borizt
fréttir um foað, að ekkjan Coet-
ze, sem hafði gengið að eiga son-
arson hennar, hefði foeðið tölu-
vert tjón á foústofni sínum. Enn
fremjur hafði engisprettuplága
gengið þar yfir og gert mikinn
usla. ! - i 1
Nú var Anna búdn að gleyma
hefndarráðagerðum sínum fyrir
gyltutjónið og skemmdimar á
mjólkurkúnni, því að hvað voru
hefndarráðstafanir hennar sam-
anborið við ráðstafanir guðs. —
Þetta var fbrýðisamur og hefni
gjam guð, sem vissulega lét foess
ekki óhefnt, að mjólkurkýr
missti nyt og ileikið væri á ein-
mana sveitaekkju. E'kkert var
svo Jítilfjörlegt, að hann gæfi
því ekki gaum, og ekkert var
svo arfitt, að hann gæti ekki
framlkvæmt það.
Hún foafði af vakandi athygli
fylgst með hinni vaxandi löng-
un Hendriks til kynfolendings-
stúlkunnar, og foún reyndi ekki
að hindra það. Hún hafði fyrir
löngu gert sér Ijóst, hvemig
fara myndi fyrir Hendrik að
lokum, séð fovert hin óstýriláta
löngun foans myndi leiða foann.
Hún foafði gaman af ástaforalli
Sannie og kennarans, foví að
þetta var einnig vatn á foennar
myllu. Með foessu moti rnyndi
maðurinn, sem hafði myrt son
sinn, falla, eins og Golíat hafði
fallið fyrir Davíð.
Anna hafði unun af því að
sitja í heimspekilegum hugleið-
ingum á þrepunum og foorfa yfir
umhverfið.
Og þó var engu heimili betur
stjórnað en því, sem hún ann-
aðist, og enginn maður gekk
snyrtilegar til fara en Johannes
van Reenen eða fékk foetur
framreiddan mat að foorða. Og
undir umsjón foennar dóu færri
kálfar en á1 hinm bæjunum, og
móðurlausum lömbum var
hjúkrað, því að hún var móðir
allra, sem þörfnuðust umönn-
unar foennar.
Já, margt var einkennilegt í
l&elr iBlga III loldar
(They Ðied With Their
Boots On).
jAmeríksk stórmynd úr ævij
Custers hershöfðingja.
Errol Fiynn
Oliva de Havilland
Sýnd kl. 4 — 6,30 — 9.
Bönnuð fyrir börn innan
12 ára.
veröldinni, meðal annars það,
að kynblendingsstelpan skyldi
vera komin með perlufoand um
hálsinn, sem kostað foafði of
fjár. Því lengur sem hún lifði,
því foetur sá hún margforeytileik
veraldarinnar, og margt, sem
foenni hafði verið hulið í æsku,
var henni Ijóst nú.
Á þessum stað, þar sem Anna
de Jong sat nú, foafði foún oft
setið og hugsað margt, því að
síðan hún kom hingað höfðu
margir kvatt þennan heim. Og
þar sem margir dóu, fæddust
líka margir, og al'lt af var þörf
á þjónustu hennar, því að foún
var e-ngu minni snxLlingur í því
að taka á m|óti bömum en aö
(Ba.ll of Fire)
BARBARA STANWYCK
ÍBönnuð foörnum innan 12 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
GARY COOPER
síðasta sinn
Kl. 3V2—6V2
HENRY KLAUFI
(The Golden Fleeing)
Lew Ayres — Leon Errol.
leggja menn til. Já, það var ekki
til það foýli á foesum slóðum.
sem foún hafði ekki heimsótt í
öðrum hverjum þessum erinda
gerðum, ekl:i til sá vegur, sem
hesturinn foennar kannaðist ekki
við, og -þó að hún væri gömul
og feit, þá voru foestarnir henn-
ar sterkir og enn þá hélt hún
örugglega um tauma á hesti.
'Hún gat foeitt sex hestum fyrir
vagn sinn. og foeyst á foarða
spretti yfir ’foæðir og dældir,
unz kláramir voru svita stokkn-
ir.
Já, hún gat ekig hratt, því að
enginn, sem kallaði Önnu Jong
til sín, gerði það árangurslaust
Hún var eitt af máttarvöldun-
Mnefaleikakappinn
iganði logf.
Enginn hafði meiri leikni í að
fara með Indíánaöxi en þessi
ungi Rauðskinni. Stöðug þjálf-
un í skóginum og á hnefaleika-
sviðinu gerði það að verkum,
að hann missti aldrei þess, er
hann miðaði á.
Hviss!
Rauði Logi þeytti öxinni af
öllu því afli, sem bjó í þrekleg-
um öxlum hans og stæltum lík-
ama. Hann hafði haft aðeins
nokkur augnablik til umhugsun
ar og hafði séð að hér varð að
ganga svo skjótt til verks, að
ekkert ráðrúm var til þess að
fara á hlið við elginn. Ef öxin
geigaði, þó ekki væri nema um
ilítið eitt, gat hún lent í piltinn.
Öxin þaut gegnum loftið að-
eins örfáa þumlunga frá piltin-
um. En Rauði Logi hafði ekki
misst marks fremur en fyrri
daginn. Öxin kom beint í haus-
inn, á elgnum. Það mátti ekki
f‘tæpara standa. Ef Rauði Logi
hefði ekki sýnt þetta frábæra
snarræði og þessa dæmafáu
leikni, hefði piltinum verið
bráður bani búinn.
„Forðaðu þér!“ hrópaði Rauði
hnefaleikagarpurinn. „Forðaðu
þér, litli bróðir. Ég skal fást við
elginn.“
Drengurinn hafði , hrasað og
dottið, en tók að skríða eftir
jörðunni, honum gafst nú svo-
lítið ráðrúm, því að hið mikla
högg hafði lamað elginn.
Hann stóð titrandi mað haus-
inn undir sér og öskraði af
undrun þegar Rauði Logi kom
hlaupandi á móti honum með
langa veiðihnífinn sinn í hend-
inni. Indíáninn hélt hiklaust á-
fram, unz tuddi rankaði við sér,
leit upp og sá hann.
Svo rak skepnan upp öskur
og réðst gegn þessum nýja ó-
vini sínum.
Drengnum, sem var að skríða
á jörðunni, fannst ómögulegt
annað en Rauði Logi væri dauð-
ans matur.
En honum var líka ókunnugt
um hreysti og klókindi hnefa-
leikakappans. Rauði Logi vissi
hvað hann átti að gera, þegar
hin ægilegu horn villidýrsins
nálguðust.
Hann stökk hátt i loft upp til
að forðast þau. Hann greip
hraustlega um hornin, því að
hann vissi, að bæði hann og
drengurinn væru dauðadæmdir,-
ef elgnum tækist að reka hann
undir.
„Hó, hó, ferlíkið þitt, kastaðu
YNDA-
SAQA.
Skotin ríða ekki af!
Sarak: Hvað er þetta? Eru
byssurnar ykkar ekki hlaðnar?
Skjótið aftur!
Sarak: Tveir ykkar verða að
elta foann og handsama. hann.
Verið nú fljótir!
Njósn-arinn (hugsar): Ég vii
losna frá foesum viHimörinum,
þótt ég verði að flýja inn í frum-
skóginn.