Alþýðublaðið - 24.03.1943, Blaðsíða 5

Miðvikudagur 24. marz 1943,
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
EG mætti frú Bianchi, konu
læknisins, þegar hún var
aS fara í búðir í Tripolis. Þegar
hún tók upp pyngjuna til þess
að borga eggin, sem hún hafði
beðið um, datt samanbrotinn
miði úr pyngjunni. Hún tók
hann upp, sýndi mér hann og
sagði hlæjandi: — Þetta er fata-
skömmtunarseðillinn minn.
Mér er víst óhætt að fleygja
honum.
Ég bað hana að skýra mér
frá vöruskömmtuninni á Ítalíu,
og tók liún því vel.
Við settumst niður í sólskin-
inu, og hún sagði mér allt af
létta um það, hvernig ítölskum
húsmæðrum gengi að draga
björg í bú.
í byrjun hvers mánaðar
hafði frú Bianchi lagt af stað
með körfu á handlegg, og í
töskunni sinni geymdi hún
hvítu bókina með matvæla-
seðlunum og fataskömmtunar-
seðlana. Hún liljóp við fót milli
búðanna, svo að ekki yrðu allar
vörur búnar, þegar hún kæmi.
Fyrst fór þún til bakarans og
náði í þessar sex únzur af
brauði, sem hún mátti fá yfir
daginn. Því næst til kjötsalans
eftir liálfu pundi af kjöti, sem
hún varð að láta sér nægja í
viku. Þá hljóp hún til matvöru-
salans, en þar fóru aðalviðskipti
hennar fram. Þar fékk hún
fjórðung úr pundi af osti, sem
var vikú skammtur, ei.na flösku
af víni og' fjórðung úr pundi af
smjöri, sem hvorttveggja var
líka vikuskammtur. Loks lét
hún í körfuna fimmtán pund
af hrisgrjóniim, blönduðum
makkarónum og þurrkuðum
baunmn, og var það mánaðar-
skammtur og aðalmáltíð nærri
því alla daga vikunnar.
Enn fremur keypti liún mán-
aðarskannnt af sápu, sem var
vænt stykki, hálft annað pund
af sykri, mánaðarskammtur,
þrjá fjórðu úr lítra af olivu-
olíu, sömuleiðis mánaðar-
skammtur, og hálfan annan
lítra af steinolíu, því að liún
eldaði ekki við gas, og var það
líka mánaðarskammtur. Enn
fremur gat hún íengið eina eða
tvær únzur af ósviknu kaffi,
en þá varð hún að kaupa um
leið dálítið af hinu óskammtaða
gervikaffi. — Það er vont, sagði
hún, — ef maður hugsar sér
það sem kaffi. En hugsi maður
sér það aðeins sem svartan
drykk, þá er það ekki svo slæmt.
Væri liún sérstaklega lieppin,
gat skeð, að kaupmaðurinn
kippli, úr einum reit af „auka-
miða“ aftast í bókinni og fengi
henni ofurlítið af grænmeti
eða sultu.
Hefði frú Bianchi starfað að
einhverri liandiðn, hefði hún
fengið tvöfaldan skannnt af
brauði, oliu og makkarónum.
Hefði hún verið barnshafandi
eða átt nýfætt barn, hefði, hún
fengið aukaskammt af olíu og
sykri og auk þess þurrkaða á-
vexti og fáeina pötta af injólk
áviku. Hefði hún verið Gyðing-
ur, hefði hún varla fengið nokk-
uð af neinu tagi.
í hvert sldpti, sem hún
loglýslDgar,
sem birtast eiga í
Alþýðublaðinu,
verða að vera
komnar til Auglýs-
ingaskrifstofunnarí
Alþýðuhúsinu,
(gengið inn frá
HverHsgötu)
fyriF kl. 7 aö kvölfli.
Slml
i
sa.
Frú Eieanor Roosevelt . . .
Að þvi. er ég' komst næst,
mun tröllatrúin á Mussolini að
mestu rokin út í buskann nú
orðið.

— Enda þótt .... byrjaði
liún. en lauk ekki við setning-
una. Enginn lirevfði mótmæl-
um.
DD CU ODDfl
; 0Q*Öb' ðfi t!| e
og George Norris öldungadeildarþingmaður í Bandaríkjunuma að skoða nýgert brjóstlikan.
af hinum síðarnefnda.
Frásögn italskrar húsmóður um
bringu, og' sumir sfegja, að
ítalska þjóðin sé farin að fá
veður af því, hveriiig hin raun-
verulega heruáðaraðstaða erv;i
Rússlandi.
Bréfaskoðunarmemi reyna
að varna þvi, að fréttir berist
út, en á ejuhvern hátt
In-éfi frá 1 ?Lirin verið sim
úx* lané'; T"'' f * 'H J
og reýna að fá þár ci.ltíivnð qetli-
*
Rstanöið á
€
keypti sér klæðisplagg, varð
lxún að láta af liendi nærri því
hálfs árs reiti. Marga rei.ti varð
að láta af hendi fyrír silkisokka,
og auk þess voru ijieir rándýrir.
Verðið hafði hækkað úr 25 lír-
um upp í 80 lírur parið.
*
STUNDUM, þegar frú Bi-
anchi var að fara í búðir,
sá hún stirðbusalega, þögula
menn í grágrænum einkennis-
búningum 7— Þjóðverja. Þeir
gengu drembilega inn í búðirn-
ar, báðu um vörur, borguðu
jxær og fóru, án jxess að virða
Iiina viðskiptavinina viðlits.
Þeim heppnaðist aldrei 'að
hlanda geði við ftalina. Frú
Bianchi liafði aldrei getað áttað
sig á jjessum mönniun. Slmfd-
um starði hún á þá lengi og
velti því fyrir sér, livorl þettn
væru mannlegar verur eða ékki.
Blaðið Cxirriera di Trjpoli
minnkaði úr fjórum stórimi
síðnm niður í eina litlá síðu
vegna styrjaldarástæðna. En frú
Bianchi hélt' ál'ram að losa það
vegna. þess, að hún gat livérgi
annars staðar fengið fféttir. Eg°
las fáein blöð af jWí, og jxáð var
bræðilega lei.ðinlegt.
Þegar l'rú Bianélú-og maður
hennar buðu méi" heim til að
drekka glas af víni slcö'mmu
seinna, s|mrði ég þau. hyersu
miklu af ircttunum iþaú liéi'ði
ii'úað. Læknirinn hugsaði sig
um stundarkorn og sagði svo:
:— Heimskir inenn annaðhvort
trúa öllu eða vanlreysta öílu.
Hyggnir menii trúa suuiu, og'
jieir eru oft furðu naskir að
finna hið réfia.
*
PVLNÆST liélt lækniriitn á-
fram: — Vjð Lrúðúmuújög
jlitlu af því, sem okkur varisagt. f
Það ér ói.f ú]úgt en satt, að blað
okkar birti aldrei eina einustu
frélt um styrjöldina í Libyu,
ailan límann, sem hún stóð yf-
ir.
Ég vei'ð að kannast við, að
ég trúði honum ekld, ior til xit-
stjórnarskrifs'tíifunuar pg , at-
hugaði blaðið á þessp tj'mabili.
Þetla var úagsatt. Frá.jxví að
oruslan um Alamein hófst pg;
þar til TripolLs var tekin sást
engin frétt, athugasenjd eða
grein xim orrustuniar. Einu
fréttirnar voru Ixiixar opinberu
tilkvnningar, og þar var nldrei
sagl neitt, sem nokkur t'rctl
var í. *
En samt hafði frú Bianchi
getað fylgzt sæmilega með at-
burðúm Jíðandi stundar. Hún
hafði fai’ið með viðtækið sil I á
lögregiustöðina og látið . s.tilla.
það, svo að hún gæti • aðéiiis’
lúustað á Römáborg og Tripóiis.
En kxmuingi liennár, ungur
véifræðingxir, kunni ráð við
þessxx. Ogiá kvöldixi sal hún, á-
ísami: kxxnningjum sinum, i
hliöðbvrgðu hex’ber.gi og lilust-
aði á Lundúnaúivarpið. Margir
t'leiri hættu é að hlusta a Lund-
únaútvkrjjið, -énda þótt við lægi
margra ínánaða faúgabúðavist
Og þegar bún fór í búðir,
lieyrði lixxu fóik: vera að. Jivisl-
así á fréttum, sem jxað liáfði
feugið Jijá' Aröbtmi og Gyíjijig-
uin. en jierr liöfðu vel skiptx-
lagða leynistarfsemi. Tlcrmenn.
sein komn ixeim fi’á vígstöðv-,
uúuiii. gáfu ot t ýmlslegfc í:skyn.
Ffú Biánclii hafði fvrir iöng'u :
ntrisst áilt fraust á útvarpinú í
Rómaboi’g og blaðinxx Coi’riei'e
(H Tripoli.
Á alniaxmafæi'i varð frx’x Bi-:
anchi pg vinir hennar að gæíá
tungu sinnar. Og jafnvel í
i 1 eijnal)ús:v;u 1 vatý, að gæta mik-
ilþxi’ varúðar. Ármn saman
hafði verið hugsað fyrir jx.etta
fóik og jiað ixafði nærri, ’
gjéýuii að húgsa sjáifl. Þegar
ég vék talinu txð styi'jöidinni,
lirðu
leg.
Syo áftLxðu þau sig pg sögðu:
— Okkxjr; laiagaði fikki lil að
fgrp.r;fl'«istfájðfSí Úg við viss.uni •'
ekkijstílðíiffl’s yið iættxxm að fara,
í stríð. Eu okkur var sagt, að
ítaiía þyrfti að fá nleira oln-
bógárými, en Bretaf væfu ‘þýí.
anéivígir. Vi,ð þóttumsl viss um,
að Mýssolini vtfe'ri gáfaðúr og
niikíll máðúr, sem aðeiii's vildi
íiötúiú val, og álitum því, að
hanii hefði ntégar ástæðLir tii
að haga sér eins og hánii gerði.
Við hclduin, að okkur væri ekki
málið nægiiega kunnugt og við
gæiunt Jxví ekki dærnt um
ýf„
ástandið er.
Álít fer á ringulreið, þe^af1
xxni ])ess
Qg iú

Bárá j áð þesú _ _ _.... _ _ ___ _
„Bará að þesú stríði værí. lok-
ið,“ endurlök frú Biancíii mn
leið og hún bi’aut sanian hréi'-
ið. Hun stundi jningan v--r -
sonxxm
léít' a
■ j;if j'O gl|
smuin
iir
tveiiniú’.
— Við hættum ekki i'yrr en
við ci’tim hunir að sigra, sagýi
éú ' "
Bros og sólskin, barnavagnar ójg spásseringar. — Si akk
um pólitík og aðra furðulega hluti. — Fólkið óttast.
-— Ef dýrtíðarmálin verða ekki leyst, — þá leysa þau
sig sjáif með hruni og vandræðum.
Aö VAU EINS O.G FÓLKINU
heíði verið lileypt út á
s^ijnudaginn, fyrsta góðviðrisdag-
inn nm langan tíma. Jafnvel unga
fóikið klæddist Ijósari fötum og
það voru möi g brosandi og glöð and
lit á götunum. Barnavagnarnir
voru teknir úr geymslunum og
hjohin forú með hvítvoð’unginn,
sem fæddist í vetur, út í sólina.
Hermennn’nir kunnu sér ekki læti,
þéir fój;u úr kþfum sínum, rök-
uðu sig og þvoðu lietur en nokkru
sinni áður og kölluðu sitt „Halló“
á íjáðar hendur — brosandi og
giaðir yfir íslenzkri sól.
EG FÓB, LÍICA ÚT og labbaði
og svo öitti ég starisbróður rninn,
ungan; ,bh=rijaE|ahn., pg ,vi;ð gengum
hringinn í kringum. Austurvöll
réttsælis og rangsælis og vissum
ekikert hvað tímanum liði. Við
tíúuðum um pólitík og vorum al-
Veg sammála, aldrei þessu yant.
Okkur hraus hugur við aðgerðar-
læknishjóxiin vanðfáðá1 ’ leysinu, niðurlægingunni, kapp-
hlaupinu og úr.amtíðinni, ef þessu
yndi; fram, Hfxnn hrærisf mikiu
mjeirá í .pólitík en ,ég, og ég .spurði
hann því hvort að verið væri að
jnynda stjórn, en hann vissi það
ekki, vissi, þaþ eift, að að íhald-
ið og kommúnistar væru að íala
saman. Líkást til vferða kosningar,
sagöi hánn.
,MF,R HRAÚS. ,-EINNA M£ST
hugur við þVí. Eigum við að fá
kosningar einu sinni enn? Hvers
vegna? Breyta þær nokkru? Gefa
þær þjóðiþni nokkra lausn á
vandamáiunum? Eru meim vissir
um, að kosningar hreinsi andrúms-
'loftið? Eg efast. um .þéð og raunar
veit ég, að þær gera þ.-ið ekki. —
Hann var líka á sqmu skoðun og
:ég um þetta, Kru það.ekki flestir?
,,BERGUR A. BJARGI“ 'skrifarý
hiéf 'íím gréin Haúbjarnar ííaiíý
dórssonar hér í blaðinu á sunnu- .
daginn. Hallbjorn hefir alltaf ver-
íð glúrinn karl, og hann veit al-
veg hvað hann svngur. En Bergur i
þessi ræðst á tillögu hans um að
iireyta krpnUnni með því að færa'
tií’ köríimuría, en ^Halltíjörrí; þþfír *
alla tíð verið ákaflega nákvæm-
uf með'kommúf og punkta. En
þegar Bergur er búinn að 'aúsa
úr skálum reiði sinnar vfir Háíl-
bjÖrh,: segir hann:
„EG I>ARFj ,EKKI ’ að laka það .
íraui, aö það eina ra.unfiæfa, sera
iVfe. á 8. síðu.
ítalskiir lierlækiúr, sein tek-
inn Var við Alamein, liafði
skrit'að eftirfarandi í dagbók
sína: „Hvernig getum við hbrið
ii’aust lii flokksins lengur: Við,
sem trúðum heilast og einlæg-
ast, liöfum orðið i’yrir hræði-
leguiiL vonhrigðtxm. Það er
ekki hægt að trúa lengur.“
Herra Bianchi síaðfesti þetta.
Við iok samtálsins fóru augu
hans og leiftra og hann lét í
ljós skoðanir, sem hann hafði
árum samau ekki þox-að að
ympra á. Hann þóttist kenna
veðx’abrigða í nánd — um að
hugsana- og málfrelsi, sem
liann liaí'ði. varia þekkt siðan á
stúdenisárum sínum í París,
kæmi aftur til söguimar.
*
EFTIRFARANDI GREIN
er eftir Alexander Clif-
ford og fjallar um hinar
miklu þrengingar, sem
ítalska þjóðin býr við um
þessar mundir.