Alþýðublaðið - 24.03.1943, Síða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
MiSvikudagur 24. marz 1943.
■B NYJA bio HSB
Klanfskir kflrekar.
(Ride ’em Cowboy)
með skopleikurunum
BUD ABBOTT og
LOU COSTELLO
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Barnasýning kl. 3.
SAMA MYND
Aðgöngum. seldir frá kl. 11.1
HAFÐI VAÐIÐ FYRIR
NEÐAN SIG.
VIKADRENGUR í gistihúsi
hafði það starf með hönd-
um að vekja gesti, sem þurftu
að fara snemma á fætur á
morgnana. Honum fannst starf-
ið erfitt og óvinsælt, því að
menn áttu það til að taka hon-
um illa, þegar hann kom að
vekja þá.
Kvöld nokkurt datt honum í
hug snjallræði. Einn gestanna
hað um, að hann yrði vakinn
snemma næsta morgun. Piltin-
um fannst maðurinn óárenni-
legur.
En næsta morgun fór hann
svona að:
Hann drap hvatlega á her-
hergisdyr mannsins og kallaði:
„Halló, hér er áríðandi skeyti
til yðar!“
Maðurinn geispaði ámátlega,
en dróst þó fram úr og opnaði
dyrnar. Pilturinn rétti honum
lokað umslag og hljóp síðan í
brott. Maðurinn opnaði um-
slagið. í því var pappírsblað,
sem á stóðu þessi orð:
„Nú er kominn tími til að
fara á fætur.“
’ALLUR VARINN GÓÐUR.
FARÞEGASKIP var á ferð
meðfram ströndum Skot-
lands. SÍcall þá á stórviðri mik-
ið. Skipstjórinn og stýrimaður-
inn ræddust við dálitla stund
um hvað gera skyldi, en síðan
snéri stýrimaðurinn sér að far-
þegunum og sagði:
„Gerið svo vel að greiða far-
miðana snöggvast, því að það
er ómögulegt að segja hvað
kann að koma fyrir.“
* '
FÓR HINA LEIÐINA.
ÞINGMAÐURINN var kom-
inn í heimsókn í kjördæmi
sitt og var nú að spyrjast fyrir
um háttvirta kjósendur hjá
hélzta umboðsmanni sínum.
„Hvernig líður Jóhanni
gamla?“ spurði hann. „Það
væri gaman að sjá karlinn núna
á eftir.“
„Nei, hann sjáið þér áreiðan-
lega aldrei framar,“ svaraði um
boðsmaðurinn. — „Hann er
nefnilega kominn til himnarík-
is.“
dreyra og stálið urga í manna-
beinum.
Á undan þeim var fyrirliði
þeirra, en að baki honum undir
foringjar hans, og þegar Búarn
ir gættu betur að, sáu þeir fyr-
irliðann varpa til jarðar öllum
spjótum sínum nema einu, sem
hann sveigði yfir hné sér og
virtist ánægður með. Með villi
dýrsöskri gerðu menn hans hið
sama. Þetta táknaði dauðann. í
þetta skipti myndu Zulu-Kaíf
ornir ekki skjóta neinum spjót-
um, þeir' myndu láta fjalhi-
Kaffana um það, en Zulu-
Kaffarnir ætluðu að berjast í
návígi.
Enn hófu þeir ekki árásina,
en stóðu utan skotfæris og nutu
þess unaðar að eiga orustu í
vændum, miskunarlausa orustu
— þar sem þeir máttu höggva
°g leggja, eins og þá lysti. —
Þeir' dönjsuðu fram og aftur,
beygðu sig og sveigðu, fettu og
brettu, börðu spjótum sínum á
skildina, ráku upp öskur, hróp-
uðu ógnunarorð og móðgunar-
yrði, stöppuðu fótum og því
wstari, sem þeir urðu, því wð-
isgengnari urðu þeir.
Hundrað og fimmtíu metra
breitt berangur, skildi þá frá
Búunum, og á þessu svæði lágu
hinir fjölmörgu föllnu Kaffar
og voru þegar orðnir þrútnir
og uppblásnir — afleiðing ór-
ustunnar, daginn áður. Þótt
djarfir væru, fór hrollur um
Kaffana, þegar þeir horfðu á
þennan mikla valköst. Svona
myndu þeir verða útlits á morg
un, sem féllu í dag. Svona var
gangur lífsins. Áður en Kaffarn
ir gætu neytt spjóta sinna, —
urðu þeir að vaða gegnum eld
inn hræðilega, sem felldi menn
eins og stormarnir miklu
felldu gras.
Meðan Búarnir biðu, undr-
andi yfir því iiiki, sem komið
hafði á Kaffana, tóku þeir eft-
ir hópi Kaffa, sem skildist við
meginherinn og hljóp burtu. —
Þegar þessir Kaffar voru farnir,
settust hinir, sem eftir voru, á
hækjur sínar eða lögðust mar-
flatir á jörðina, til þess að hvíla
sig. Þeir hlógu dátt og léku á
als oddi.
— Hvers konar gjörningar
eru þétta? spurðu Búarnir hver
ir aðra, en ekki leið á löngu,
áður en þeim birtist ráðning
gátunnar. Úti í haganum sáu
þeir gríðarstóran rykmökk,
sem líktist jóreyk fjölda ríð-
andi manna, sem færu geyst.
Þarna fóru nautgripirnir, sem
Kaffarnir höfðu stolið frá Bú-
unum og voru nú að reka að
aftur. Þegar hjörðin nálgaðist,
stóðu Kaffarnir, sem höfðu
beðið, á fætur á mannhring-
inn, hleyptu hjörðinni inn í
hringinn og lokuðu honum
aftur, hlupu því næst á eftir
hjörðinni, trylltu nautin með
grunnum spjótsstungum, öskr-
uðu á þau og ærðu þau og
beindu æðisgenginni hjörðinni
á skjaldborgina.
Það var gersamlega ógern-
ingur að skjóta, þegar svona
var í pottinn búið, því að Zulu
Kaffarnir voru huldir rykmekki
eða í skjóli nautgripanna. Allt
og sumt, sem greina mátti
gegnum mökkinn, voru horn
nautgripanna og oddarnir á
spjótum Kaffanna, sem þutu
fram með síðum nautanna og
hentu sér á vagnana um leið
og hjörðin kom að skjaldborg-
inni, þar sem hún skipti sér
rann sín kvíslin í hvora átt
fram með skjaldborginni.
Eins og kolsvört, flæðandi
bylgja, runnu Kaffarnir upp að
vögnunum, þar sem tekið var
hraustlega á móti þeim. Búarn-
ir skutu á þá á svo örstuttu
færi, að brjóst Kaffanna sviðn-
uðu af skotblossunum um leið
og kúlurnar hæfðu þá. Fyrstu
Kaffarnir hörfuðu frá, en aðrir
ruddust fram í þeirra stað. —
Þungi árásarinnar var svo gíf-
urlegur, að vagnarnir bifuðust
lítt og valkösturinn náði upp
fyrir hjólásana.
Meðan Zwart Piete skaut og
hlóð á víxl, sá hann Sannie
falla fyrir spjóti, sem stóð í
gegnum brjóst hennar. Hann
var svo fjarri henni, að hann
gat ekki seilzt til hennar, en
hafði endaskipti á byssunni,
reiddi hana til höggs og lét
skeptið ríða í höfuð þess Zulu-
Kaffa, _sem næstur honum var.
Umhverfis hann voru herópin
að hjaðna ,en stunur hinna
særðu og vein kvenna og
barna yfirgnæfandðu orustu-
gnýinn. Kaffarnir þustu inn í
skjaldborgina.
Á stöku stað stóðu menn og
konur enn þá uppi, snéru bök-
um saman og börðust, þótt
börnin lægju dauð við fætur
þeirra, börðust meðan hjartað
sló, en urðu að lokum ofurliði
borin.
í rúman klukkutíma fóru
Kaffarnir æðandi um skjald-
borgina, stálu öllu, sem hönd á
festi, drápu hina særðu, eltu
uppi hestana og stungu hund-
ana spjótum til bana. — Svo
komst kyrrð á.
í Kanaanslandi var öllu lok-
ið, og Kaffarnir lutu niður,
þerruðu blóðið af spjótum sín-
um og gengu brott til að hvíla
sig. Þeir báru í höndum sér
byssurnar, hnífana og axirnar.
Þeir höfðu etið upp til agna
3TJARNARBIÖSS
Vínarævin-
týri.
(Jeannie)
Eftir leikriti Aimme Stuarts
Miihael Redgrave
Barbara Mullen
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
hina hvítu menn, lagt að velli
þá, sem taldir höfðu verið ó-
sigrandi. Þeir höfðu fengið stór
ar hjarðir nautgripa, hrossa,
sauðfjár og geitna í sigurlaun,
og þeir sungu sigursöng.
Þeir voru fílar, sem tróðu
undir fótum sér alla þá, sem
dirfðust að rísa gegn þeim.
Þeir voru ljón, sem öskruðu
svo, að jörðin skalf. Þeir voru
Zulu-Kaffar og frægð þeirra
barst um heim allan.
m GAMLA BfÖ SB
Eva
nútímans.
(THE LADY EVE).
Barbara Stanwyck,
Henry Fonda.
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 3Ú2—6Ú2:
FJÓRIR GOSAR
(Four Jaiks and a Jill).
Anne Shirley,
Ray Bolger.
XXX. KAFLI.
Snemma morguns kom Rin-
kals til Lemansdorp. Hann
hafði farið hratt yfir, svona
; gamall maður, og var kominn
j að falli af mæði, þegar hann
hitti Gert Kleinhouse í bithaga
: hans, þar sem hann var að líta
eft'ir því, hvernig kýr hans
voru mjólkaðar.
— Hver ert þú og hvað vilt
þú? spurði Gert.
//
Iwui/nxx/rvnou
LIFI FRAKKLAND.
um til í kjallaranum. En ég gaf þeim meira.“ Hún hló.
„Pabbi var laginn við lækningar, og hann dró oft tennur
úr nágrönnum okkar, þegar þeir fengu tannpínu. Hann átti
alltaf meðul til að láta fólk sofna, svo að það fyndi ekki
til, þegar hann kippti úr því tönnunum. Ég lét þessi meðul
í vínið, sem ég gaf Þjóðverjunum. Og þeir sofnuðu, kann-
ske sofa þeir lengi; kannske sofa þeir bara stutt; ég get
ekkert um það sagt.“
„En, Jóhanna María! Ekki geturðu farið heim núna
strax; það er óvarlegt.“
„Nei; ég sný ekki heim strax. Veslings Matthildur mín,
— ég verð að yfirgefa hana, — nema þá að ég geti laum-
azt til hennar einhverja dimma nótt og tekið hana með
mér.“
„En hvað ætlarðu að gera?“
„Ég ætla að búa hjá Júlíusi frænda. Hann er sjómað-
ur hér á ströndinni, og til hans ætla ég að fylgja ykkur.
Ég klippi af mér hárið og klæði mig í strákaföt, og þá þekkja
nazistarnir mig ekki aftur sem stelpuna, sem lék á þá. Ég
kveikti bara á einu kerti fyrir þá og lét þá sjá sem minnst
framan í mig, þóttist vera svo önnum kafinn að ganga þeim
fyrir beina, og þegar þeir vakna, timbraðir og með höfuð-
verk, muna þeir ekkert hvernig ég lít út. Og einhvern tíma
næ ég í Matthildi mína.“
„Nei, Jóhanna María! Þú verður að koma til Englands
með okkur. Hér geturðu ekki orðið eftir innan um óvinina.
Þú getur búið heima hjá mér og verið eins og dóttir mín,
væna mín!“ sagði Carfax og lagði höndina þýðlega á öxl
henni. „Ég á dóttur, sem er á aldur við þig. Þið getið orðið
góðar vinkonur, og ég skal annast hag þinn. Þér mun á-
reiðanlega ekki leiðast heima hjá mér; — það er fallegt þar,
— í snotrum dal í Devonhéraði.“
„Devon!“ Jóhanna María leit á hann, og augu hennar
' X’LL KEEP IN THE G *
9HAD0W/THE PCCS’S
BEEN BLA'S.TED,. .THAT ’ LL
HELP/ BUT ONCE X’M
INSIDE WE’LL NEED A
^ICNAL SO YOU CAN TURN
te-I ON THE JUICE / 1------
KiWu;,
irápsaiN
ÖRN: Eg mun læðast í skugg
anum. Dyrnar eru opnar . ..
það mun hjálpa mikið. En ég
verð einhvern veginn að
gefa þér merki, þegar þú átt
að skrúfa frá!
HELPME UNRACK M
THIETHINQ ANDCUTIT
TO
STORMY: Eg veit ráð við því.
ÖRN: Nú, — hvað er það?
STORMY: Hjálpaðu mér að
skera þetta niður í lengjur.
Þeir skera bakpokann niður
í lengjur og hnýta þær svo
THEY EPLICE THE SHPOUD-LINE9
into one long, CONTINUOU5 COPE.
WHEN YOU’RE READY
POP THE EHOWEG,
JUGT YANK THE P?OPE.
I’LL HAVE IT T J
’POUND MY NECIC, IN
CA5E
BPILLIANT/ \
HEDE’E FOf?
ONE COW OF
WEED5
IEN’TCOINoto
6I?0W WHENIT’S
BEEN WATEPED/
K*
saman og Stormy festir ann-
an endan um hálsinn á sér,
en hinn fer Örn með.
STORMY: Þegar þú «rt til-
búinn, þá tekur þú í þinn
enda. Það er engin hætta, að
ég verði ekki var við það!
ÖRN: Þetta er ágætt.
STORMY: Gangi þér vel, —
vatnskarl!