Alþýðublaðið - 29.06.1943, Blaðsíða 8

ALÞVÐUBt' ’ISÐ
pðTJARNARBICI
Slöðio til Santa Fe
(Santa Fe Trail)
Þáttur úr sögu átakanna um
afnám þrælahalds í Banda
ríkjunum.
Errol Flynn
Oliva de Haviland
Raymond Massey
Ronald Reagan
Bönnuð fyrir börn innan
16 ára.
5, 7 og 9.
IBYRJUN jyrri heimsstyrj-
aldarinnar jékk herforingi
í brezkri nýlendu í Mið-Afríku
svohljóðandi skeyti frá yfir-
manni sinum:
„Ófriður hafinn. Takið fasta
alla útlendinga frá óvina-
þjóðunum, sem búa í nýlend-
unni.“
Svarið kom von bráðar:
„Hef tekið fasta sjö Þjóð-
verja, þrjá Belga, tvo Frakka,
fjóra ítali, einn Austurríkis-
mann og einn Ameríkumann.
Gjörið svo vel og segið mér,,
við hverja við erum í ófriði?“
* * *
SUMARIÐ 1914 kom
sprjátrungur úr kaupstað
upp í sveit, og átti hann tal við
bónda nokkurn. Bóndi býður
honum til stofu og spyr frétta.
Jú, kaupstaðarbúinn segir, að
nú sé komið stríð ’úti í heimi,
og til marks um það, hversu
mannfallið sé geysilegt, segir
hann, að fjandinn sé bull-
sveittur á skyrtunni að taka á
móti sálunum. Bónda fannst
mikið til um tíðindin, og þeg-
ar gesturinn var farinn, gekk
bóndi fram og aftur um hlað-
ið með hendurnar fyrir aftan
bak og í djúpum hugleiðingum.
Einhver heimamanna heyrði,
að hann tautaði sí og æ fyrir
munni sér:
„O, jamm og jæja, og var á
skyrtunni, og var á skyrtunni.“
*
KONAN ÞRÁIR að giftast
þeim manni ,sem hefur
dregið hana á tálar. — Það er
ekki lélegri hefnd en livað
annað. (Beaumanoix).
CxMSWp
oq lietim heuiA '
(jbr Ludwu) LeuLsohro.
við mann sinn og móðir lítils
drengsnáða.
Sú aðferð þeirra, að byggja
sambúð sína og heimilishald á
ósannindum í orðum og athöfn-
um dró að sjálfsögðu slæman
dilk á eftir sér. Stærri verzlan-
irnar fóru brátt að krefjast af-
borgana á eftirstöðvum skuld-
arinnar, ársfjórðungsvextina
varð að greiða í bankanum, litla
bókin , sem Anna hafði keypt
til að færa heimilisútgjöldin í,
hékk óhrein á sama snaga í
eldhúsinu, og það hafði ekki
verið fært nema á þrjár fyrstu
síður hennar. Lúella hélt áfram
að panta vörurnar í símann.
— Hún verður svo æst, þegar
ég blanda mér í þetta, sagði
Anna óttaslegin við Herbert.
— Það að hún fær að sjá um
búsýsluna, er í hennar augum
sönnun þess, að- hún sé orðin
heibrigð. Hann svaraði henni
engu. Það var þýðingarlaust. En
það var annað, sem var verra.
Bronson hafði farið í bókfibúð
háskólans og keypt bækur fyrir
þrjátíu dali og látið skrifa þær
hjá Herbert. Og áður en skuldin
var greidd hafði Bronson selt
bækurnar aftur fornbóksölu-
deild sömu verzlunar og tapað
andvirði þeirra í veðbanka
knattspyrnukeppni. Anna sam-
þykkti að þetta væri miður við-
eigandi framkoma, og hún
skyldi ávíta Bronson fyrir þetta
tiltæki. Það skyldi ekki bregð-
ast. í móðurlegum trúnaði, sem
lét í eyrum Herberts sem versta
móðgun, bætti hún við:
— Það má ekki dæma Bron-
son of óvægilega. Þegar alls er
gætt er hann bara sonur föður
síns.
Það voru hinar takmörkuðu
upphæðir. sem Joffe sendi sem
forgreiðslu fyrir tónverkin, sem
komu í veg fyrir að fjármál
fjölskyldunnar yrðu opinbert
hneyksli þetta sumar. En það
var ömurlegt að þurfa mánuð
eftir mánuð að greiða skuldir,
aðeins til þess að verða svo var
við nýja skuld á öðrum stað.
Þegar klukkan sló tólf á há-
degi á laugardögum, létti Her-
bert jafnan mjög. Fram á mánu
dagsmorgun þurfti hann ekki
að kvíða því að vera kallaður
í símann, aðeins til þess að
hluista á kurteislega en kulda-
lega rödd segja: — Við höfum
ofurlítinn reikning á yður,
Crump prófessor. Þér lofuðuð
að greiða ofurlitla afborgun í
vikunni, sem leið, en það hefir
farizt fyrir. Auðvitað treystum
við orðum yðar, en lánadrottn-
ar okkar krefjast þess að við
stöndum í skilum, og þess vegna
verða skuldunautar okkar að
standa í skilum við okkur. Við
viljum ekki valda yður neinum
o
óþægindum, en þér skiljið, er
ekki svo?
Á mánudagsmorgun tók hann
byrðina aftur á herðar sér af
frjálsum vilja — alla hina
þungu byrði þessa lífs. Að sýna
mótþróa var ekki einasta þýð-
ingarlaust, heldur gat það einn
ig orðið til þess, að hann yrði
flæktur í óþægileg mál og með
enn þá óþægilegri afleiðingum.
Einu sinni, þegar hann varð að
borga hinn háa mánaðarreikn-
ing matvörukaupmannsins, bað
hann um að fá að sjá reikning-
inn sundurliðaðan. Hann vissi
ekki, hversu mikils fimm manna
fjölskylda þarfnast til matar á
mánuði, en hann rak augun í
þrjú eftirfarandi atriði: majones
dýfa, síróp og kakaó. Átján heil
flöskur af majonesdýfu, tíu dós
ir af sírópi og sjö stórar dósir
af kakaói hafði verið tekið út í
einum mánuði. Mjög vingjarn-
lega spurði hann Ónnu að því,
hvort þetta væri nú ekki óþarfa
eyðsla, en hún setti upp spek-
ingssvip, þegar hún sá reikning
inn. Nei, ekki bjóst hún við því,
að hægt væri að kalla það
eyðslusemi. Lúella lét ekki
bjóða sér annað en góðan mat.
Veslings stúlkan sá um búsýsl-
una. Hún hafði aldrei orðið hon
um til neinnar byrði í uppvext-
inum. Hún átti fáa kunningja,
og hvernig var þá hægt að synja
henni um þennan lítilfjörlega
munað? Ef til vill væri Herbert
svo harðbrjósta, að hann gæti
það, en hún gæti það ekki. Svo-
nánasarleg gæti hún ekki ver-
ið, þótt hún vildi. Á bernsku-
heimili hennar í Louisville
hafði alltaf verið nóg að borða
og þar mátti hver maður borða
eins og hann lysti. Blessunin
hún móðir hennar, friður sé
með henni, var vön að segja:
, — Það þýðir ekki að bjóða mér
skorpusteik. Sírópið var notað
í kakóið og til þess að búa til
úr því karamellur, og það fór
mikið kakaó aðeins í karamell-
urnar. Ef stúlkurnar, sem aldrei
fengu ný föt og gátu ekki einu
sinni farið í kvikmyndahús
vegna fataleysis, áttu ekki að
missa þessa fáu kunningja, serh
þær áttu, þá voru þessir hlut-
ir nauðsynlegir. Herbert svaraði
ekki. Líkt og vant er, hafði hann
á röngu að standa, en Anna á
réttu. Hann bað Joffe um starf
við útgáfuna. Hann kenndi í
einkatímum inni í borginni,
hann bauð sig fram sem kenn-
ara við sumarnámskeið tónlist-
arskólans, hann takmarkaði
tíma sinn til tónskáldskapar við
laugardagskvöld og sunnudaga,
en þar með minnkaði hann einn
ig líkurnar fyrir meiriháttar
tekjum. Hann gerði alltaf ráð
fyrir því að þurfa að greiða ó-
NVJA Bið
Eigiokona fitlagaos
(Belle Starr)
Söguleg mynd í eðlilegum
litum.
Gene Tierney
Randolph Scott
Sýnd kl. 5, 7 og 9..
Bönnuð fyrir börn innan
12 ára.
Þriðjudagur 29. júní 1943.
GAMLA BIO
lona iækfiisios
(I Take This Woman)
SPENCER TRACY
HEDY LAMARR
Sýnd kl. 7 og 9.

Kl. 3%—614:
í UMRÓTI
STYRJALDARINNAR
(Suicide Squadron).
Anton Walbrokk.
Sally Gray.
vænta reikninga. Stundum
neyddist hann til þess að fresta
allri listrænni starfsémi í marg-
ar vikur, til þess eins að vinna
fyrir peningum fyrir silkisokk-
um, sem aldrei var gert við,
majonesdýfu og karamellum.
Nú órðið ýét hann sér sjaldan
verða það á að hreyta ónotum.
Það hefði aðeins orðið til þess
að eyða lífsþróttinum á þann
hátt, sem honum var ekki sam-
boðinn. Hann las sonnettur
Shakespeares um þessar mund-
ir, kynnti sér hinar gömlu arí-
ur Campions og Dowlands og
gerði uppkast að fimm rómöns-
um. Nei, hið ytra reyndi hann
að sýnast vera rólegur og á-
hyggjulaus, og Anna hafði því
ekki hugmynd um, að í brjósti
Herberts leyndist harmur, sem
ekki var tjáður í orðum né at-
höfnum, vitund um svo' hróplegt
ranglæti, að stjörnurnar myndu
hrapa af himnunum og jörðin
farast, ef ekki yrði bætt fyrir
það ranglæti, sem framið hafði
verið gagnvart honum. Hann og
Breitner voru vanir að hittast
stöku sinnum og sitja saman
yfir glasi af öli í veitingastofu
einni í nágrenninu. Við eitt slíkt
tækifæri’ lcvartaði Breitner und
an því, að konan sín ætti enn
þá von á barni. ,
— Launin verða ekki hærri,
Crump, og Ellen segir, að hún
HELJARSTOKKIÐ
Viðstaddir athöfnin áttu að vera kvikmyndatökumenn,
fréttariarar meiri háttar blaða, frægir íþróttagarpar, borg-
arstjóri, borgarráð og helzta hljómsveit borgarinnar.
Feita Jóa var vel kunnugt um alla þessa viðhöfn, en
hann vildi ekki segja Torzó frá henni, til þess að æsa hann
ekki meira en góðu hófi gegndi. Torzó hafði yndi af að sýna
listir sínar í f jölmenni, eirikum þegar hljómsveit lék.
Til þess að sanna Feita Jóa, að hann gæti stokkið þessa
vegalengd, hafði Torzó st«kkið yfir tjörnina í garði gisti-
hússins, þar sem þeir gistu. Hann hafði enn fremur stokkið
yfir tuttugu og fimm feta breiðan veg — rétt fyrir framan
bíl, sem kom á fleygifeð eftir veginum — og hafði boðizt
til að stökkva af þaki gistihússins og yfir á næsta hús.
Þeir stóðu báðir úti í garðinum. Torzó rétti úr sér af
öllum mætti og lagði höndina á brjóstið.
„Ég hef verið móðgaður,” sagði hann. „Ef ég verð ekki
við áskorun Eysteins Arnar, munu forfeður mínir ekki hafa
ró í gröfum sínum. Draugar munu ásækja.mig. Fingur smán-
arinnar munu fóenda á mig af himnum ofan.“
Feiti Jói heyrði til Torzós, en skeytti því engu.
„Heyrðu nú, Torzó!“ sagði hann. „Það verður ekki
hlaupið yfir gljúfrið nema ég mæli svo fyrir. Spurðu mig
aftur um það að svo sem hálftíma liðnum.“
Torzó þagði um stund, en svo fóru augu hans að leiftra',
eins og honum hefði dottið eitthvert snjallræði í hug.
MYNDA-
SAG A.
WO’LF:, íjíiugsar). Ein kúla
mundi duga! Það yrði svo auð-
velt að kenna það strokuföng-
unum! Og ég væri laus við þenn
an þorpara! ,
Þýzkir hermenn: Todt yfir-
hershöfðingi! Eldarnir eru að
breiðast út
HAVE VOU FOfZCOTTEN VOUR
PI-SCIPUNE ? SENP ME A
AAEDICAL OFPICER AND A
DETAILOFTEN SOLPIEBS /
TELL CAPTAIN TILLER TO
TAKE CHABCE OF THE FIRE
THE COWMANDANT HAS
MET WITH AN ACCIPENT/
I’M |N COMMAND FOB THfe
WOLF: Hafið þið gleymt ag-
anum? Sendið lækni og 10 her-
menn. Segið Tiller höfuðsmanni
að’ sjá um að slökkva eldana!
WOLF: Yfirhershöfðinginr
hefir orðið fyrir slysi! Ég hefi
tekið við stjórn í bráð!