Alþýðublaðið - 09.07.1943, Qupperneq 8

8
ALÞYÐUBL' *)IÐ
Föstudagur 9. júlí 1943
■tjarnarbíöB
Kona mikilmennis.
(The Great Man’s Lady)
Áhrifamikill ameríkskur
sjónleikur.
Barbara Stanwyck
Joel McCrea
Brian Donlevy.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.

Hel rto Í|||Í» \ 53eo
MARK TWAIN var eitt
sinn á ferðalagi, og í sama
járnbrautarklefa var sölumað-
ur og prestur.
Twain reyndi að blunda, á
meðan sölumáðurinn var að
rabba við prestinn, sem sýndi
hina kristilegu þolinmæði og
einstakt langlundargeð.
„Hver er munurinn á asna
og presti?“ spurði sölumaður-
inn.
„Það veit ég ekki,“ sagði
presturinn.
„Jú, presturinn er með kross
um hálsinn, en asninn ber
krossinn á bakinu“ sagði sölu-
maðurinn.
Mark Twain reis upp við
dogg, leit á sölumanninn og
sagði:
„Vitið þér, hver er munurinn
á asna og sölumanni?“
„Nei,“ sagði sölumaðurinn.
„Ekki ég heldur,“ sagði Mark
Twain og lagðist til svefns.
BISKUR hermaður, sem var
í herþjónustu fjarri ætt-
landi sínu, fékk bréf frá konu
sinni, þar sem hún skýrði hon-
um frá því, að vegna stríðsins
yrði hún að stinga upp kartöflu
garðinn sjálf. „Gerðu það ekki,
Bríet,“ skrifaði Pat um hæl.
„Eg faldi byssurnar þar.“
Bréfið komst ekki í gegnum
ritskoðunina og skömmu síð-
ar komu hermenn og rótuðu
um öllum garðinum. En byss-
ur fundu þeir engar.
Bríet skildi ekkert í atferli
hermannanna, en fám dögum
síðar fékk hún stutt og laggott
bréf frá Pat: „Nú geturðu sett
niður kartöflurnar.“
-------U CxAUtvp
otj liontt houvt ■
Qfbriudwú) Lei»/i,sohib
arleifar og matvara, sem aldrei
hafði verið hagnýtt, hrúgaðist
upp þangað til fýlan af því varð
óþolandi. Þá var því fleygt.
Anna kom lítið við sögu hvað
heimilisverkunum viðvék. Hún
máftti ekki leggja það á sig
vegna hjartasjúkdómsins og
þarmablæðinganna. í stað þess
helgaði 'hún sig einvörðungu
hinum háleitari áhugamálum
sínum. Hún tók nú einnig að
sækja námskeið og fyrirlestra
við háskólann. Og brátt kom að
því, að hún gat ekki dulið sig
þess, að einn prófessoranna að
minnsta kosti var hálft um hálft
ástfangihn af henni. Hvað snerti
hreinlæti á heimilinu var engri
áætlun fylgt. Þó að upphæð sú
er Anna fékk til að framfleyta
heimilinu, hefði hækkað mjög,
og væri ekki lengur í neinu sam-
ræmi við áætlaðar tekjur Her-
berts, var hún stöðugt í pen-
ingavandræðum. Negri, sem
istundaði nám við háskólann,
þvoði upp matarílátin og vann
með því fyrir mat sínum. Ó-
hreinindi og ryk safnaðist fyrir
hvarvetna á heimilinu. Einstaka
sinnum kom það fyrir, að Anna
klæddi sig í gamlan morgun-
slopp, batt klút um höfuð sér
og réðst til atlögu gegn skítn-
um með sóp og tusku að vopni.
Hún fór um húsið „eins og felli-
bylur“, svo að notað sé hennar
eigið orðalag. Eftir að hafa lát-
ið til sín taka á þennan hátt,
varð henni enn tíðræddara um
þarmablæðinguna en áður. Hún
sagði að það „blæddi úr sér eins
og nýslátruðu svíni“, og hægða
teppan ylli sér mjög miklum ó-
þægindum. — Þvotturinn var
einnig vanræktur meðan hægt
var. Hvergi var ætlaður stað-
ur fyrir óhreint tau. Því var
fleygt hingað og þangað, inn í
skápa, í geymsluna, á hina ó-
líklegustu staði um allt húsið.
Að fjórum til sex vikum liðn-
um, þegar ekki varð lengur hjá
því komizt að þvo stórþvott,
hófst æðisgengin leit um allt
húsið eftir óhreinu taui. Aldrei
kom það fyrir, að allt fyndist.
Þess vegna varð sífellt að bæta
við lökum og handklæðum.
Anna fjölyrti mjög um það, að
eins og allir vissu, þá væri hún
til fyrirmyndar hvað reglusemi
og þrifnað snerti. Þess vegna
gæti hún alls ekki skilið, hvern-
ig hlutirnir hyrfu með jafn dul-
arfullum hætti og raun væri á.
'Hún fór jafnvel að draga heið-
arleik negrans í efa. En til þess
að sýna frjálslyndi sitt í verki
var hún vön að umgangast hann
með lítilsvirðandi vinsemd. Ein
stöku sinnum fannst óhreint tau
af því að megna ólykt var farið
að leggja af því. En drjúgur
hluti af því fannst ekki fyrr en
heimilið var leyst upp. Herbert
varðveitti sjálfur handa sér nær
föt til skiptanna og sex baðhand
klæði, til þess að verða ekki sam
dauna sóðaskapnum á heimil-
inu. Hann fór sjálfur með tau
sitt til þvottakonu og sótti það
aftur. Þjónustu hafði hann enga
á heimilinu. Aðbúnaður hans
sjálfs var líkastur því, að hann
byggi í vanhirtu matsöluhúsi.
Til endurgjalds fyrir þetta hlut
skipti varð hann svo að sjá allri
fjölskyldunni farborða.
Þegar hugur Herberts hvarfl
aði síðarmeir til þessara ára,
sem þrátt fyrir allt höfðu verið
svo fljót að líða, kom honum
gjarna í hug lítið atvik. Það var
í rauninni hlægilegt, enda þótt
það hefði valdið honum marg-
háttuðum óþægindum. En hon-
um virtist það táknrænt fyrir
heimilið í Central City. Það var
honum skýring á því, hvernig
munnmæli og goðsagnir verða
til. 'Hver hefði, án þess að
þekkja Önnu og Vilasfjölskyíd
una, getað sagt söguna af Tidd
les og niðjum hennar.
Tiddles var hvítur kettlingur,
sem Eilen hafði fundið og haft
heim með sér. Að nokkrum mán
uðum liðnum var Tiddles full-
vaxin köttur. Hún var stór og
vel vaxin, þokkasæl og töfrandi
í fasi, hljóðlát í meydómi sín-
um, en þó var það eitthvað í
fasi hennar, sem minnti á hina
verðandi móður. Það leið heldur
ekki á löngu þangað til hún
uppfyllti það hlutverk sitt að
gefa nýjum einstaklingum líf.
En þrátt fyrir það, að Anna og
dætur hennar ætluðu næstum
því að ganga að Tiddles dauðri
með atlotum sínum, þá átti hún
sér þó engan samastað vísan,
þegar til þess kom að hún æli
afkvæmi sín. Henni var hvorki
búinn beður í hlýrri körfu né
ætlaður staður í afviknum krók.
Hún ól því afkvæmi sín á mottu
í borðstofunni. Kettlingarnir
voru þrír og Eilen gaf þeim
nöfn. Herbert kom með hóg-
væra uppástungu um að drekkja
þeim hið snarasta, en því var
imjótmælt á ,hinn kröfgugasta
hátt. Deyða þessar elskulegu
verur, sem voru yndislegri en
allt annað? Eftir einn einasta
hálfan mánuð mundu þær vekja
óblandinn fögnuð allra. — Þef
ur af köttum breiddist smám
saman út um allt húsið. Litlu
krílin klifruðu upp og niður
stigana, gengu örna sinna í öll-
um krókum og kimum, léku list
ir sínar í hillum, á borðum cvg í
rúmum. Eftif að þeir hættu að
nærast á móðurmjólkinni, voru
þeir síemjandi af sulti. Einstaka
sinnum var troðið í þá mat um-
SSS NÝJA Biö MM&
Man er glaðlpd.
(„What’s Cookin“),
Andrews Sisters.
Gloria Jean
Leo Carrillo
Jane Franzee.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
fram þarfir. Síðan fengu þeir
hvorki þurrt né vott dögum sam
an, Luella tók sig einstaka sinn
um til og gaf þeim og hreinsaði
jafnvel stundum eftir þá óþverr
ann, þegar óþefurinn í húsinu
keyrði úr hófi. En allt í einu
hætti hún þessu algerlega og
lýsti því yfir, að það væri Eilen
sem ætti kettina. Andmæli Her
berts stoðuðu ekkert. Kettirnir
voru yndislegir. Ýmsir af ná-
grönnunum vildu fá kett-
lingana, en það var svo
erfitt að skilja þá við
sig. Svona liðu vikur og
mánuðir. Herbert fékk leyfi til
að læsa vinnuherbergi sínu, til
þess að útiloka kettina frá því.
S GAMLA BIÖ BS
,Ár vas alda‘
(One Million B. C.)
CAROLE LANDIS
VICTOR MATURE
LON CHANEY, jr.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 3V2— 6V2:
HUGLAUSI DREKINN
Walt Disney-mynd.
í lengri tíma hafði enginn dirfzt
að stíga fæti niður í kjallarann.
Og nú bar svo við, að einn kettl
ingurinn jók kyn sitt, áður en
hann varð fullvaxinn. Fjölgaði
köttunum enn við það um þrjá.
En hvað þessir nýfæddu kettl-
ingar voru dásamlegir! Herbert
var skýrt frá því, hversu áhrifa
mikil sjón það hefði verið, þegar
Tiddles kom dóttur sinni til
hjájlpar meðVm á fæðingunni
stóð. Nú var hann beðinn að
sýna bara örlitla þolinmæði.
Von bráðar yrðu allir kettirnir
gefnir burtu af heimilinu — að
Tiddles undanskilinni . . Ja —
að vísu hafði Bronson haft mik
ið uppáhald á einum kettlingn-
'&oui/rux/rimou
HELJARSTÖKKKÐ
var að senda Eysteini Erni merki. en Eysteinn var að færa
sig úr ullársloppnum og búa sig til að stökkva.
„Torzó á að fara fyrst!“ æpti Jói.
„Vertu rólegur!11 æpti Vilmundur sýningarstjóri.
Sá, sem fyrstur yrði til að stökkva yfir, fengi þúsund
krónurnar. Og hann ætlaðist til þess, að Eysteinn Örn fengi
þær. \
Eysteinn Örn var nú kominn úr sloppnum. Hann hljóp
um til þess að liðka sig fyrir stökkið. Svo tók hann tilhlaup
og stefndi á stökkpallinn. Mannfjöldinn hélt niðri í sér and-
anum. Hinn frægi langstökkskappi var nú að leggja í hið
mikla stökk — stökkið, sem enginn haifði reynt að þreyta
árum saman. Mundi honum takast það og að vinna þúsund
krónunar, — eða mundi honum bregðast bogalistin og hann
steypast niður í gljúfrið eins og Torzó?
Hann nálgaðist pallinn óðum.
En í sama vetfangi stóð maður við hlið honum. Það var
Torzó! Eysteinn Örn herti á sprettinum. En Torzó var á-
kveðinn í því að láta ekki hafa sig að ginningarfífli aftur.
Og hvað Sem leið hæfileikum Eysteins sem langstökks-
manns, þá þóttist Torzó vita, að hann hefði ekki roð við sér
í hlaupi.
Torzó komst á pallinn, þegar Eysteinn Örn var 3 faðma
frá honum. Hann hafði full komið jafnvægi á sér og hóf sig
á loft með fæturna saman.
i AP Fealutes
r LL OVERUOO< THAT
CEMARK THIS TIME/ IP
THEV AREN'T CAPTUEED
IN 24- HOURS.WE MOVE
TWIS POST TO ANOTHER
gsg® POSITION /
f0m NOT 2®™
’siNCE THEV.,.
ESCAPEO PROM
vou / p=c:
THAT EEMINDS 1
me... vou
HAVEN'T CAUOHT
THE PRISONECS
k--I VET ? 1—
X MAKE THE REGULATIONS
HÉRE ! X SHOULD ADVISE VOU.
VOUNG MAN , TO <EEP VOUR
MOUTH SHUT AND DO VOUR
------- WORK/
IT’S STALEMATE THIS TIME /
I'DON’T SUPPOSE VOU’D LIKE
THE AUTHORITIES TO KNOW
THAT VOUR WIFE HAS LEPT
THE NURSES’ QUARTERS AND
IS LIVING HERE WITH VOU IN.
PEPIANCE OP RE6ULATIONS/
■foe-Nif
l/AT7T*i
MYNDA
SAGA
WOLF: ÞaS er þá kaup kaups.
Ég býst varla við að þú viljir
að yfirvöldin komizt að því,
að.konan þín er farin úr hjúkr
unarsveitinni og býr hjá þér,
gagnstætt fyrirskipunum.
TODT: Eg gef fyrirskipanir
hér, og ég skal ráðleggja þér
að halda þér saman, ungi
maður og vinna þín verk.
TODT: Það minnir mig á, að
þú kefir ekki náð föngunum
enn.
WOLF: Nei, ekki síðan þek
komust undan frá þér.
TODT: Eg skal láta þessi orð
þín eiga sig í þetta skipti, en
ef þeir finnast ekki innan 24
klukkuetunda, verðum við að
fiftja þessa- bækistöð á nýjan
stað.