Alþýðublaðið - 21.07.1943, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐUB! "MÐ
Miðvikudagur 21. júlí 1943.
BTjSARíSAESBSÖŒ
Orisíai m Stalin-
grad.
Rússnesk mynd.
Bönnuð fyrir börn innan 1
16 ára.
Sýning kl. 5, 7 og 9.

Hey fco mjlúN '■ gsed
UM aldamótin 1800 bjó á
bænurn Þröm í Eyjafirði
undarlegur maður er Sveinn
hér Torfason. Einhverntíma tók
hann barn til fósturs. Dó það
nokkru síðar, og þótti honum
mikið fyrir. Gerði hann ræðu
eftir barnið og hélt hana, þeg-
ar kistulagt var. Til skýringar
skal þess getið, að Sveinn lagði
mikla stund á kvennalækning-
ar, sem voru aðallega fólgnar í
heitum böðum og þóttu vel tak-
ast. — Ræðan er á þessa leið:
„Þú barn, sjá, þú gerðist lif-
andi, en nú ertu liðið lík. í líf-
inu tókstu fyrir eina mæðusama
reisu upp á fjallið Sjón, hvað-
an þú máttir skoða álla ver-
aldarinnar list og prýði, með
hennar miklu aldingörðum,
hvar himinnjólinn í þéttum
röðum veifar sínum blóm-
skreyttu stönglum og brenni-
netlurnar og báldursbráar-
búskarnir hræra blöðin í nátt-
úrunnar hlýja morgunblæ aust-
Ur á völlunum. Nú sástu þaðan
í suður, þér til hægri handar,
þær háttprýðandi, eldheitu út-
dömpunarholur jarðar vorrar,
hver er að lík vorum manns-
líkama, er þjáist af fjarskaleg-
um innvortis uppþembuhita
magans. Þaðan sástu þær svip
stóru elfur, er féllu niður frá
himingnæfandi jöklum og
renna eftir ýmislega löguðum
farvegum, líkt og hið tæra
vatn rennur í bæjarlæknum.
En nú sástu þaðan til vesturs,
hvar smiðir, lyfjafræðingar og
læknameistarar dönsuðú á
línustrengjum þekkingarinnar
upp á þeim afarháu váldanna
turnum, kastandi frá sér óaf-
látandi glóandi baðstólastein-
um, er fálla niður í þann brenn
gengileg. En hversu réttmæt
virðist hún ekki, 'þegar höfð
var í huga iakasta hlið mann-
eðlisins, rangsnúið hugarfar?
Afbrýðisemi Önnu var að
vissu leyti skiljanleg. En hitt
var með öllu óskiljanlegt —
þrátt fyrir alla afbrýðisemi —
hvernig hún fór að verjast því
að spyrja sjálfa sig um rétt
sinn til að meina Herbert alla
uppreisn fyrir það, sem hann
hafði orðið að fara á mis hennar
vegna. Hann spurði hana, hvort
hún hefði aldrei hugleitt þetta
sjálf. En hún virtist víðs fjarri
því að skilja hann.
— Þarfnast þú einhverrar
uppreisnar? Getur þér ekki lið-
ið nógu vel með mér?
Enda þótt hún .væri ekki
þjálfuð í rökhugsun, sagði ein-
hver innri rödd henni þó, að í
ró Herberts kynni að felast
nokkur hætta. Hún reyndi því
að halda sér snyrtilegri og vera
í betra skapi en venja hennar
var. Eirmig tók hún að sýna
vaxandi áhuga fyrir starfi hans.
Þessar tilraunir höfðu þau á-
hrif á Herbert, að þær urðu síð-
asti prófsteinninn á sambúð
þeirra. Honum þóttu þær í
senn hlægilegar og ósvífnar.
—■ Ellefta stundin var löngu
liðin. ....
Herbert var mjög aðgætinn
og reglusamur. Fjármálin ollu
honum því mestum áhyggjum.
Hann varð að annast framfæri
Önnu, ef þau skildu samvistum.
Og eitthvað varð hann að hafa
til síns eigin framfæris. Hún
gerði ekki ráð fyrir, að hann
hefði á annað að treysta en laun
sín. Útgjöldin til Lúellu og Ei-
len höfðu ekki verið mjög há
þetta árið og ekki farið fram
úr áætlun. Hann hafði þess
vegna getað sparað saman dá-
litla upphæð, sem Stephen
Halliwell hafði veitt honum að-
stoð við að ávaxta með kaup-
hallarviðskiptum. Sparifé Her-
berts nara því allmörgum þús-
undum dollara'. En um það var
Önnu ókunnugt með öllu. Hann
ákvað að kaupa handa henni
hús eða íbúð, því að húsaleiga
fór síhækkandi um þessar
mundir, og láta henni síðan eft-
ir til framfæris einn þriðja
hluta launa sinna, sem námu
sex þúsund dollurum á kom-
andi baðsá, hver brúkaður er í
kvenlegum sjúkdómum til
kröftugra lækninga, — hverra
vídd og breidd þeir vandlega
könnuðu með sínum veldis-
sprotum, er léku á ramböldum
doktoranna. Nú ér allt þetta
horfið, af því að þú ert liðið
lík. Þar má hver sig sjálfan
sjál Sekretá og dillidá! Amen,
Halelújá!
andi ári. Með hinum hlutan-
um af launum sínum og auka-
tekjum myndi honum auðnast
að rísa undir húskaupunum og j
sjá sjálfum sér forborða. En I
húsið eða íbúðin kæmi síðan í
hans hlut að Önnu látinni. Kann
gerði sér þess grein, að með
þessum bollaleggingum var
hann að leita sér uppreisnar
fyrir það, að af framkvæmdum
varð ekki. Hann átti erfitl að
greiða úr hugsunum sínum, þeg-
ar þær nálguðust lausn málsins.*
Gat hatrið bundið eins og ástin?
Nei, að minnsta kosti ekki eins
og hér var málum háttað. Hann
hataði ekki Önnu í þess orðs
eiginlegu merkingu. Hann hafði
enga löngun til þess að hefnast
' á henni eða refsa henni. Hann
gat ekki varizt því, að hugsan-
irnar leituðu á gamalkunnar
slóðir. Enginn leitar hefnda á
sjúkdómi, sem hann hefir
þjáðst af. En menn óska eftir
batanum. Þeir vilja gleyma
sjúkdómnum, vera lausir við
hann fyrir fullt og allt....
Hann lét það verða sitt fyrsta
verk að stinga upp á því, að
hann færi eitthvað út á land
einn saman, þegar systurnar
kæmu til New York í sumar-
leyfi. Anna hreyfði mótmælum
þegár í stað. Það var auðvitað
mál, að hún þráði að sjá börnin
sín. En það var engin ástæða til
fyrir Herbert að yfirgefa hana
af þeim ástæðum. Engin kona
í heiminum ætti við ömurlegri
kjör að búa.
Herbert vakti máls á því. að
íbúðin rúmaði ekki svona margt
fólk.
Anna varð harðneskjuleg á
svipinn. Hann hafði kannske
mælt sér einhvers staðar mót
við aðra konu? ,
Um miðjan maímánuð fór
han nað leita fyrir sér um stað,
þar se mhann gæti dvalizt. En
um sömu mundir kynnist hann
Gabrielle Bénard. Hún kom á
fund hans af því að hún hafði
heyrt, að níunda symfónía Beet-
hovens yrði leikin með haust-
inu. Hún vildi gjarnan komast
í kórinn. Herbert virtist hún
vera það fegursta, er hann hefði
nokru sinni augum litið. Augu
hennar voru nálega jafn blá og
augu Gerdu. Hárið minnti á
gullna slikju. Augabrúnirnar
mynduðu fíngerðar bogalínur.
Fas hennar minnti á suðrænar
konur. Hún kvaðst vera af
fransk-kanadiskum ættum. en
framburður hennar var með
greinilegum brezkum hreim.
Hún var vel kunnug tónverkum
Herberts og dáði þau mjög.
Hann virti hana fyrir sér. Var
þetta gift kona eða saklaus
ung stúlka. Eða þráði hún kann-
ske æfintýri? Það var ekki gott
að dæma um það. Og þessi ó-
vissa hafði egjandi áhrif á Her-
bert.
<*wm
GAIVILA BÍÖ BS
(Young America)
Jane Withers
Lynne Roberts
William Tracy
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
IStolt og hleypidómarg
Pride and prejudice)
’Metro Goldwyn-Mayer kvik-
mynd af skáldsögu Jane
Austen.
Greer Garson.
Laurence Oliver.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldss. kl. 3V2—6V2.
VETRARFAGNAÐUR.
(Winter Carnival).
Ann Sheridan.
Richard Carlson.
USB
Hún var að minnsta kosti
ekki með öllu óreynd, því að
hún gerði sér þegar grein fyrir
því, að hún hafði haft áhrif á
Herbert.
Hún bað hann um að halda á
töskundni si'nni meðan hún lét
á sig hanzkana. Þau fylgdust
síðan að út og snæddu saman
hádegisverð ,
Herbert hafði aldrei getað
varizt því, þrátt fyrir góðan á-
setning, að blygðast sín. þegar
hann lét sjá sig á almannafæri
með Önnu. En honum var nautn (
í félagsskap Gabrielle Bénards. !
Hann hafði veri ðstoltur af því
að láta sjá sig í fylgd með i
Gloriu Halliwell. En það var
auðséð hverjum manni, að hún
var raunveruleg dama og hann
yngri vinur hennar. Samband
hans og Gabrielle Bénard gat
hins vegar leitt til hvers, sem
vera skyldi.
Að loknum snæðingi tóku þau
sér skemmtigöngu í garðinum.
Gabrielle sagðist hafa heyrt,
að hann væri óhamingjusamur.
Hún hfði einnig heyrt orðróm
um kynlegar mótsetningar milli
frægðar hans og hæfileika ann-
ars vegar og hins misheppnaða
einkalífs hans hins vegar. Hún
ræddi harla lítið um sjálfa sig.
Herbert var orðinn mjög ör.
liJkLI FMÆICMI
í einu horni rjóðursins voru Kali og Bragi, félagi hans,
og voru að skjóta gaflókum. Þeir voru ákaflega hrifnir
af leiknum. í öðru horni var þrekmikill Kanakadrengur
að hamra á sandpoka, sem Samúel hafði komið fyrir milli
jarðar og trjágreinar.
Tveir aðrir kaffibrúnir piltar hröktu hvor annan um
allt rjóðrið. Þeir voru að æfa glímu þá, er tíðkast með frum-
byggjum þessara eyja. Þeir gáðu einskis fyrir ákafa og
kom fyrir, að ‘þéir trufluðu hina.
Lítill flokkur var að sparka milli sín kókoshnetu með
berum fótunum. Það var gert í því skyni, að þeir lærðu
frumatriðin í, knattspyrnu.
Samúel horfði yfir hópinn um hríð. Snemma um morg-
uninn hafði hann fengið Kala til þess að fara með sér á
staðinn, þar sem faðir hans hafði fundið ostrurnar með
perlunum í. Staðurinn var ekki langt í burtu, ,en það var
talsverðum örðugleikum bundið að komast þangað, því að
fyrst þurfti að fara yfir ána.
„Nú er nóg komið í bráð, Ka'li!“ hrópaði hann allt í
einu. „Skipið ykkur í eina röð. Ég ætla að hafa með ykkur
æfingar í sundi og köfun. Já undir eins í rétta röð, segi ég.
Þegar ég blæs, þá skuluð þið hlaupa á harða spretti að
ánni, dýfa ykkur í hana og synda yfir um.“
Kanakapiltarnir 'hlýddu skipuninni og stilltu sér upp
í eina röð og snéri andlitunum að ánni. Samúel gekk
niður að ánni og settist í bát, sem Kali átti, holan eintrján-
ing. Svo blés hann hátt og hvellt.
Drengirnir þutu af stað, eins og kólfi væri skotið, því
að allir vildu verða fyrstir og vinna með því kapphlaupið.
myn da-
S AG A.
OH-OH / HAVE TO DUC< .
INTO THE WOOD5 AND MAKE
A CUNI POE IT/ CAN'T CHANCE
t 6EING <SEEN NOW/ >
V/HAT WAS
THAT?/
AP fealures
COTTRIDGE: Eg verð að hlaupa É® GET EKKI ÁTT Á HÆTTU COTTRIGE hleypur af stað, en ÞJÓÐVKRJINN^ Hvað ,er þetta?
inn í skóginn.... . að ég sjáist. .... Skjótið!