Alþýðublaðið - 12.08.1943, Blaðsíða 8

■ III II in.'iw.1 IIIJI.IM |•|^|"■ I É . i'.l1 ■'■■■■
KBTJARNARBfÓffi
SætaanbnriBi
(Tfa« Sea Havpk).
Amerísk stómjynd.
Eraoll Flyan, h
ti Breisda Marshall.
Sýnd kl. 4 .30 9.
Bönnuð Syját börn innan
Í6 ára.
„VONDRA LAST EI VELDUR
SMÁN“
GÓÐIR HÁLSAR! Þér, sem
berið það út og suður, að
ég haji keypt ölföng fyrir 2 rd.
eða meir, þegar „BdíliS“ vtar
haldið við Goðafoss 28. ágústm.
næstl. og viljið með því sverta
mig saklausan.
. .En ég lýsi því hér með yfir,
að þessi orðasveimur er með öllu
ósannur. Ég keypti aðeins fyrir
16 sk., og megið þér spyrja
herra E. Halldórsson að því —
yður til trúarstyrkingar
hvort ég hafi keypt meir, því
að hann skrifaði hjá sér, hvað
hver keypti. En gáið þér að því:
að þeir, sem kasta saur á aðra,
þeir ata sjálfa sig mest.
Hriflu 17. okt. 1870.
Þ. Jónsson.
Framanrituð yfirlýsing var
birt í blaðinu „Norðanfara“ á
Akureyri 12. nóv. 1870.
* * * *
Ástin hefir augu í hnakkan-
um.
ísl. málsháttur.
ÓÞÖRF VARÚÐ
Jonni litli var reiddur yfir á
ofan á reiðingi milli klyfja. Þeg-
ar komið var út í ána, kallar
Tómas, sem teymdi lestina, til
drengsins og segir: ,,Biddu nú
guð fyrir þér, drengur minn!“
,>Nei, þess þarf ekki,“ svaraði
Jonni. „Ég held mér í klakk-
inn.“
* * *
Að elska er að fegra; að fegra
er að elska.
Anatole France.
■*sr

vakið hana til lífs. Hann byrj-
aði hægt og röddin var auð-
mjúk .
— Sjálfum fellur mér mið-
ur, að Barbara skuli vera svona
ung. Það gerir aðstöðu mína
helmingi erfiðari en annars
hefði þurft að vera. Jafnvel
það, hversu hún er óspillt af
heiminum, eykur erfiðleikana.
Þú munt segja, að það komi
þér ekki við, og þú hefir nokk-
uð til þíns máls. Barbara skipt-
ir þig engu máli. Ég er að biðja
fyrir mínu lífi, frelsi mínu og
réttinum til þess að velja og
hafna sjálfur. Ég grátbið um
frelsi úr ánauð, sem ég var
hnepptur í, þegar Barbara var
lítil telpa. Ég bið þig að hugsa
um þau ár, sem þú hefir búið
með mér. Hvaða gleði, fullnæg-
ingu eða blessun hefir það veitt
þér að taka vald samfélagsins
þér til hjálpar, til þess að reyna
af öllum mætti og með öllum
hugsanlegum ráðum að halda
mér föstum í ánauð, sem ég á
enga sök á sjálfur? Geturðu
munað eftir nokkrum einasta
hamingjusömum, jafnvel að-
eins friðsælum, degi öll þessi
ár sambúðar okkar. Hann starði
út í myrkrið og honum virtist
hann sjá, að hún hristi höfuðið
ofurlítið, en aðeins örlítið og
gat verið missýning. Skilurðu
það ekki, Anna, að ofbeldi er
tilgangslaust, gersamlega til-
gangslaust? Þú heldur mér hjá
þér í þessu húsi, líkama mínum
geturðu haldið sem tómri
skurn. Hvers virði er hann þér,
ef hjarta mitt gerir uppreisn
og flýr, ef sál mín dæmir og
fordæmir? Hvað áttu þá? Og
verði þessari gæfusnauðu á-
nauð haldið áfram, verður hatr-
ið og beiskjan svo mikil, að það
sem einu sinni var á milli okk-
ar — en hefir lengi legið and-
vana við fætur okkar — fer
að kvoðna niður og rotna, og
við bæði, sem erum hlekkjuð
við þetta þefilla mein, munum
eitra umhverfi okkar, og að
lokum munum við farast sjálf,
kafna í þessum viðbjóði. Við
skulum grafa það, við slculum
skilja af frjálsum vilja og sátt!
Ef til vill getur svo farið, þótt
seint sé, að á eftir slíkri lausn
úr ánauðinni komi gleymska
og fyrirgefning alls hins gamla
og illa, og upp af þeirri til-
finningu spretti vottur mann-
legrar gæzku.
Nú var hún orðin mjög álút
Þúrrlegt, harðneskjulegt kjök-
ur barst að eyrum hans. Hann
gekk til hennar í myrkrinu,
kraup á kné við fætur henni
og fórnaði höndum líkt og í
bæn.
— Vegna sjálfrar þín, Anna,
vegna mín, í nafni miskunn-
seminnar, þá leystu mig úr
þessum helfjötrum.
Hún þerraði tár af hvörmum
sér og rödd hennar var hás og
hvíslandi.
— Ég skal reyna það, en ég
verð að fá frest til þess að venj-
ast þeirri hugsun að lifa án þín.
Ég verð smám saman að safna
þreki til þess að geta afborið
það. Gefðu mér frest, frest!!
Hann reis upp og stóð
frammi fyrir henni. Hún
horfði á hann skelfdum augum.
—• Ætlarðu að reka mig strax
á dyr?
— Þú verður hér kyr, Anna,
sagði hann mildum rómi. —
Þetta er heimili þitt.
Hún var líka staðin á fætur
og horfði í augu honúm.
— Hlustaðu á mig. Herbert!
Ef þú, að sex mánuðum liðn-
um frá þesum degi, ert sama
sinnis og nú, skal ég reyna að
gera það, sem þú biður mig. Já,
já! Málrómur hennar var orð-
inn að örvæntingarópi. Ég geri
það, ég geri það, ef ég verð
ekki búinn að svipta mig lífi,
þegar sá frestur er útrunninn.
Með kynlegum, klúrum
hreyfingum komst hún til dyr-
anna. Hann heyrði hana kjökra
meðan hún dróst upp stigann,
heyrði að dyr voru opnaðar og
að þeim var lokað aftur, og loks
heyrði hann Eilen fara inn til
móður sinnar og síðan heyrð-
ist langt hvískur og hljóðskraf.
Hann var vingjarnlegur og
kurteis við hana í framkomu og
minnti hana aldrei á loforð
hennar. Með sorgblöndnu brosi
bað hún hann um peninga til
þess að kaupa fáeina muni til
heimilisins: gólfábreiðu, lítið
borð, hitunartæki úr kopar í
dagstofuna, sem vissi út að
garðinum. í brosi hennar fólst
bending um það, að þetta yrði
síðustu munirnir, sem hún fengi
hjá honum, og að þess vegna
myndi henni þykja miklu
vænna um þá. Hann synjaði
henni ekki um neitt, sem hún
bað hann um, og gekk jafnvel
skrefi lengra. Vonhýr og þakk-
látur spurði hann hana, hvort
hún þyrfti ekki þetta eða hitt.
Sköpunargáfa hans, sein lengi
hafði verið lömuð, blossaði
upp á ný. Hann samdi lög fyr-
ir Barböru og byrjaði á upp-
kasti að stórfenglegu tónverki
fyrir hljómsveit. Hann og Bar-
bara voru daglega saman, og
þar eð þau voru bæði auð-
mjiúk og af fcijarta lítillát,
höfðu þau hægt um sig og voru
hlédræg. Þau biðu þolinmóð
og vissu, að þeirra gátu beðið
erfiðleikar, þrengingar og jafn-
vel hættur. En þau voru saman,
og einhverntíma, þótt það
drægist ef til vill um ár, myndu
■ N*M BtÓ B
Iflitfri á Bnal-
HðJ.
Aitgels Ow Broadway).
Douglas Eaixfaauks Jr.
ltita Haywortfa.
Böm yj»gri 12 ára. M
•kfai aögang.
Sýjtd kl. 5, 7 •£ 9.
þau geta skapað sér heimili.
Vitundin um þetta vakti þeim
svo mikinn unað, að það var
nærri því plága. Þau voru eitt,
á líkama og sál, þrá þeirra var
svalað, friður og styrkur bjó
í hjörtum þeirra. Herbert fannst
hann þurfa að blíðka hina öf-
undsjúku guði. Hann „lánaði“
Bronson peninga, sendi Lúellu
• peningagjöf og hét Önnu því,
að hann skyldi líta eftir Lú-
ellu, þegar hún nyti ekki lengur
umsjár Önnu.
Þá féll fyrsti skugginn á veg
hans. Dag nokkurn þjáðist
hann af höfuðverk og kom því
fyrr heim en hann var vanur.
ef til vill einnig knúður af ó-
Fimntt*áagmn 12, «gás>t 1943.-
........ »«' iwi-RHimniiiMi .m.'Wtrmn i i n ■ .• t
HiGAMLA MÉM
Gleðiborgin
tLas Veg«s Niglrte).
Bert Vieeler.
CðRstauee M«»re.
Toi»my Dorstf
og hljómsveit hans.
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 3.30—6.3«;
m imu.».n .11 nn.iintwa
SLUNGINN NÁUNía,
Scattergood PaPUs rtw
Stóögs).
Gny Kíbbee.
Susatt PePters.
notatilfinningu, sem hafði þjáS
hann allan daginn vegna þess
að hann hafði saknað skrif-
borðslykilsins síns af lykla-
hringnum. Hann hlaut að haf«
gleymt honum í lásnum. Ham.
komst inn í húsið, án þess nokk-
ur yrði hans var og gekk þög-
ull og þreyttur upp í heribergi
sitt. Lákt og oft áður furðaði
hann sig á því, hvaða erindí.
hann raunar ætti í þetta hús.
Hann hugsaði sér, að einmitt
svona myndi umkomulaus mað-
ur, sem hefði verið dæmdur
saklaus, stara á fangelsismúr-
ana, án þess að geta skilið,
hvers vegna þeir hyrfu ekfei
og hann stæði á sólbjörtu engi
VÍEIN6ÍRINN.
— Húrra! æpti Vofuræninginn glaður. — Takið nw fast
á, piltar! Áfram! Áfram! Blach Ike skal ekki sleppa frá okk-
ur í þetta sinn. Skollinn hafi það.
Menn hans svöruðu honum með gleðihrópum. Allir,
að Vofuræningjanum undanskildum, stóðu með strengd*
vöðva og gengu upp og niður af mæði, og gerviskipið rantt
áfram, fram að sandi flæðarmálsins. Það hristiSt og nöiraði
á ójöfnunum og seglin slógust í vindinum.
Ned skipstjóri hafði falið skipið sitt, Sæfákinn, og hinm
hluta skipshafnarinnar í vogi í míluvegar fjarlægð hinunat
megi við skógivaxna eyjuna. Með gerviskipi sínu ætlaöi
Ned að gabba Ike og láta hann álíta að þetta væri í rau»
og veru Sæfákurinn, sem sigldi þarna inn bugðótt lónið bak:
við sandrifin.
Um leið og Black Ike kæmi á Blóðsugunni inn í lónið,
yrði hann staddur í slæmri klípu.
— Beindu sjónaukanum að bannsettri Blóðsugunni,
Bob! hrópaði Ned. — Láttu mig óðar vita, ef Ike fær grun-
semdir og breytir stefnunni. Ég má ekki glata þessu ágæt*.
tækifæri til þess að ná honum!
—Hæ! Hæ! Ned skipStjóri! öskraði Bob. — Ike heldur
áfram á eftir okkur, ekki ber á öðru! Og hann er að búa sig
undir orustu. Þú handsamar hann að lökum!
Gleði Vofuræningjans og manna hans átti sér engin
takmörk.
ONLV ONE THtNG TO
OO/ X’ve GOT TO DKAW
ATTENíTtON TO /WVSELP
AND KTEEP THE BLOODHOUNÐS
AT HO/WE ... AND PLENTV *
TT EU 6V/
THAT WEANS LUSVA AND
AffCHlE MADE IT/ 0UT THEV
WON’T SET FAR WtTH TODT’S
BU'Z'ZACDS SEARCHtNC THE .
woodb/micht HAVE ý*
&*_, GUESSED IT /
THAT MEAN9 TWEYCE
ETtLL AROUNO/ HAWE EVERV
AVAtLABLE MAN SEACCH
THE POST AND THE WOODS/
X WAjslT THOSE PRtSONERS
( BACK V? ÍT’S THE LAST
-—1 THtNíö WE DO /

AP featttrn
7
ANOTHER FtRE / rTS
THOSE PRtSONERS
—AöAtN / \
TODT: Eldur aftur. Þetta er
verk fanganna. Þetta sýnir, aö
þeir eru hér enn þá. Sendið alla
jnenn, sem hægt er, til þess
leita í stöðinni og skóginum.
Eg vil hafa hendur i hári þess-
ara fanga.
ÖRN (h'ttgjwiri: Þ#tð er auð-
séð, að Lusyu og Cottridge
hefir tekifct þao. En þau kom-
ast ekki langt, ef hermenn
Todt* Jeíta í skóginum. Þáð eina
sem ég get gert, er að beina at-
hyglinni að mér og snúa þebaa
til bafea og láta þá hafa nóg '0>
*«*a.