Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 09.12.1934, Blaðsíða 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
7
Sannar furðusögur frá ýmsum löndum:
III. Óskiljanlega vinnukonan
tV'O sjóræningjanna með rýti’ngi
Faðir heranar, Jússú Mandú,
væri komingur eða voldugur hers-
höfðingi og ættaður frá Kíana eða
Kongf, eins og hún nefndi land-
ið. Móðir hennar hefði verið Mð-
dús eða Malaji, og verið drepin í
orustu við Búffúa eða mannætur.
Hið rétta nafn meyjarinnar væri
Sissú Mandú, en því hefði ver-
ið breytt í Kamtú til minningar
um sigur, sem faðir hennar hafði
unnið.
Faðir hennar átti fjórar kouur,
og þegar hann kom undir bert
loft, báru Makmíúamir eða al-
pýðiumennirnir hann á burðarstóli.
Hann bar gullhnapp í veíjarlhetti
sínum og prjár páfug.lsfjaðrir
hægra megin. Um há.lsinn hafði
hann gu.li£esti og í henni hékk
stórt, ferhyrnt amburstykki greypt
í guil. Móðir hennar, sem her-
konungur þessi unni mest allra
kvenna siinna, málaði tenmur sínar
svartar, og bar gimstein í miðs-
nesinu, með gullfesti í, sem fest
var við gagnaugað hægra megin.
Mak:\atúamir. eða alþýðan héils-
uðu ávalt föður hennar þannig,
að þeir féllu á bæði kné og báru
hægri hönd upp að gagnauga
sama megin. Hins vegar heils-
uðu þeir henni, konungsdóttur-
inni, nneð því að krjúpa aðeins á
annað hnéð. Faðir hemnar var
mjög Ijós á hörund, en móðir
hennar gulbrún. Heima fyrir hafði
Karabú prinsessa ávalt borið sjö
páfuglsfjaðrir vinstra megin á
höfðinu.
Samkvæmt upplýsinguin Eynes-
sós hafði Karabú verið rænt ©itt
siinn, er hún var á gangi í garðíi
föður síins ásamt þrem þjónustu-
meyjum af einhverjum malæsk-
um sjóræningjum) í próa eðia pm-
'lm I viðureigninni hafði hún sært
Rétti skóáburðurinn
gefur mikinn og fal-
iegan gljáa.
sínurn, og faðir hennar, sem
reyndi að bjarga henni, hafði af
slysni banað einni af þjóniustu-
meyjunum með bogaskoti. Inn-
an háifs mánaðar var hún seld
skipstjóra á þrælaveiða- eða ræn-
ingja-skipi, sem hafði byssur og
fjörutílu manna áhöfn, þar á með-
al eiinin „djústí" eða skipslækni.
Tappa Bú hét skipstjórimn, og
bar hanin kolsvart hár í fléttu,
sem féll miður bakið. Djústítm
hjúkraði henni, því að hún var
að dauða komim af eymd og
harnii.
Skipi’ð var í hafi nálægt mán-
aðartíma, en tók þá höfn í Ba~
tavia á Java og lá þar mokkra
daga. Þar vom fjórar ambáttir
teknar í viðbót. Síðan sigldi það
til Borgarhöfða og þaðam tii St.
Helena, en hraktist að lokum fyr-
ir stormum norður í Bristolflóa.
Þegar skipið var að reka út aft-
ur, stökk Krabú fyrir borð og
'synti í laind. Flökkukona, sem hún
mætti um morguniinin, hafði fús-
lega látið klæði sím af höndum
við hana i skiftum fyrir hinin
dýra búning, sem henni hafði ver-
ið gefimin á skipinu, þótt votur
væri.
Vöamnig var saga hennar, að því
er Manúel Eynássó tjáði. Henni
var airnent trúað, og frægð Karat-
bú priinsessu barst um landið
þvert og endilangt. Hálærðir vís-
iindamenm heimsóttu hana í Kinto-
ie Park og reymdu að spyrja
hana. ^
Frásögu Eynassó til staðfest-
ingar páraði hún kort, er skyldi,
sýna ferðalag hennar til Evrópu.
Hún skýrði svo frá, að hún hefði
ferðast með foreldrum sírnum til
Kofiffé eða Kína í pm eða próa
ásamt stórum flota slíkra skipa,
sem öll voru full af hermömnum
föður hennar. i
Sumir hiinna lærðu mianna, er
heimsóttu hana, bentu á það, að
tákn hennar, sem hún niotaði fyr-
ir 'Or,ð og tölur, líktust nokkuði
ariabisku.
Víé'indamenn um ait landið
deiidu ákaft um það, hvaða mál
þessi kymlegu tákn ættu við.
2.
Viinir hennar, Wiorlishjónim,
iétu hana fá sirs og mislitan
tvinna, svo að hún gæti saumað
sér búniing eiins og gerðist í átt-
högum heninar. Og þau ktæði, sem
hún bjó sér til, voru vissulega
primsessu samboðin. Þau voru:
upphlutur, skrieyttur af mikilli
liist og alúð með flúruðum axla-
ftetlúm, og undir honum víður
fiaksaindi kjóll eða kyrtilí, sem
máði iniður á miðjan iegg. Kjólinm
skreytti hún með ýmsum gormí
laga tákmum og kögraði faldimm
mieð mokkurra þumlúnga bneið-
um kmiþlingum. Ermannar náðu
fram á olnboga, em þar yfir brá
húrn rósrauðu herðiasjali, og náðu
endarnir ti.I jarðar. Um hálsinn
bar hún festi og nisti, sem henni
hafði verið gefið, og á höfðinu
höfuðbúnað, sem minti á hatt Na-
póteons, gerðan úr flóka. f>að
var að hálfu hattur og að hálfu
túrban', settur mörgum páfuglis-
fjöðrum vinstna megin. Hún gekk
sokkalaus i ilskóm með flötum
trébotnum. Skónnir voru festir
með krossbrugðnum ólum, sem
náðu upp að hné.
pegar henni var gert það skilj-
anlegt, að ef hún dæi í þessu
landi, yrði hún grafin í líkkistu,
fór hnoliur um hana, og hún sagði
fná þvf með bendingum, að í
þeim hluta heimsins, siem hún
væri fná, væru hinir dauðu lagð-
(ir í jöirðiina og vafðir í líkklæði.
Stundum huldi hún andlit sitt
fyrír ókunnugum með herðasjal-
imu, og gaf í skyn að konur i
ættiamdi bennar gerðu þietta ávalt
framimi fyrir karlmönmum, sem
þær ekki þektu. Tímalengdir gerði
hún skiljanlegar með því að hnýta
hrnúta á snæri á ei:nkeninii,liegan
hátt, og þannig taldi hún fram
daga þá, sem húm var á sjóleið-
inmi fná ©inum stað til amnars.
Eftir því sem hún upplýsti, hafði
hún verið í strömgu varðhaldi
undir þiljum á skipimu, sem flutti
hana ti,l Evrópu, og með þvi að
léggja fingur sina á lokuð auguin
og hrista höfuðið, gaf hún í skyn
að hún hefði ekki mátt sjá mikið:
af því, sem fram fór í höfmunúm.
Húm bætti hið óskiJjanlega
tungumál sitt upp með hinum
fjörlegustu og hröðustu bending-
um og svipbrigðum. Hún vildi
helzt búa til mat simn sjálf. Kjöt
eðia áfenga drykki bragðaði hún
aldnei, en hims vegar virtist húm
mjög isóJgjn í iindversk karrí, sem
hún kvað hafa tilneitt mjög Ijúf-
femgt. Hún tók hrísgrjón fram
yfir brauð, og eins og þegar er
sagt, tók hún fisk franr yfir alt
aminað, og gaf í skym að það væri
aöiaffæða þjóðiar sin,nar. Stórt ör,
sem var á baki benrnar, kvað húm
vera eftir meiðsli, sem hún hefði
ýengiö í váðúreigninmi við sjóræm-
ingjana.
Sér til stundastyttimgar í fá-
simninu lék hún oft að boga og
örvum. Bogann og örvamæíinn
bar hún á vimstri öxl. Hún æfði
sig líka með rýtiingi og sverði,
og bar trésverð, sem hún hafði
eigmast, við hægri hlið. Hún damz-
aðr mikið og setti sdg í ýmsar
fagrar stellrngar, sveiflaði líkam-
anum fram og aftur og til
beggja hliða, féll á annað kné o.
s. frv. Danzinum lauk vemjulega
með þvi|, að hún snérist í hring
með sívaxandi hraða þaúgað til
hún hneig niðuV í stóJ eða á gólf-
ið örmagna af svima og þreytu..
3.
Um alt England vakti saga
hennar geysilega athygli og jafn-
vel aðdáutj. Heldra fólkið heim-
sótti 'han|a í stórhópum. Dr. Wil-
kinson og Worallshjóniú báðú
Auistur-indverska félagið í Lond-
on að greiða götu hsnnar og gera
henúi fært að komast heimi til
síin'. Dr. Wiikinson fór sjálfur á
fund fiorstjórans í þessum erind-
um. Sumir þeirra vom að því er
virðist fúsir til að hjálpa henni
og vinir hennar höfðu í hyggju
að fara með hana sjáJfa til þeirra
þegar ]rað uppgötvaðist, að hún
var ekki1 annað en leikinin loddari,.
vinnukona úr Devonshire, Mary
Bakier að nafni, sem ekki hafðj
verið við eina fjölina field um
dagana.
Svo virðist sern tvær ólíkar
sögur séu til um það, hvernig
svikin komust upp, en að lílund-
unr eru þær báðar réttar — að
tvær manneskjur hafi, án þess
að vita hvor af annari, orðið tii
Stangasápan,
sem gerir þvott yð-
ar mjallahvitan og
frtskan.
Mána-stangasápa