Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 05.01.1936, Side 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
Skammgóður vermir.
MIRREN læknir vaknaði
víð einhvern hávaða.
Híain opnaði augun og
var strax glaðvaiknaður. Köld
vindhviða stóð í andlit honum
ásamt ónotalegum rigningarúða.
Hann rétti út hiendina og kveikti á
náttlampanum, settist pví næst
iipp í rúminiu og litaðist um.
Glugginn virtist horfinn, en í
'þess stað blasti við honum stórt
op á þilinu, sem mikill vindur og
ragning stóð í gegnum. Morren
slkildi strax hvað komið hafði
iyiSr. Það var komið óveður, og
vindurinn hafði slegið gluggann
upp og lagt hann að húshliðinni.
Mornen flýtti sér fram úr rúm-
inu; gólfið var orðið blautt af
æigningunni, siem stóð beint inn
tum gluggann.
Mornen setti á sig háls'klútinn,
fór í slopp og fór því næst að
fást við að loka glugganum, og
sér til síórfurðu sá hann að hann
svar óbrotinn.
Hann þurfti að teygja sig eftir
glugganum, og þá tók hann eftir
birtu, sem lagði út ,úr einum
glugganum á stofuhepðinni, og við
mánari athugun sá hann, að það
var úr gluggamun á vinnuher-
bergtnu hans. Hann hafði eflaust
gleymt að slökkva ljósið þar, áð-
ur en hann fór að sofa.
Hann lokaði glugganum og var
augnabliiki seinna á hraðri ferð
níður hina teppalögðu stiga.
Honum hafði ekki missýnst, því
hann sá daufan Ijósbjarma undir
hurðinni. Á hinum hljöölausu
skóm gekk hann alveg að hurð-
Inni, opriaði hana, en stanzaði
Btndrandi á þröskuldinum, því inni
á gólfinu stóð maður með grírou
fyrir -hálfu andlitinu, og fyr en
hann varði hafði hann snúið sér
að honum og miðað á hann gljá-
andi marghleypu. Og hin illilegu,
köldu og morðslegu augu góndu
á hann áfiergjulega, en á Morren
var ienga svipbreytingu að sjá.
Marghleypunni var miðað á
hrjóst hans, og hann tók eftir
tíálitlu sjálfhreyfðu áhaldi við
byssukjaftinn.
— Hljóðdieyfir. — Skot myndi
®kki heyrast, og allra sízt í svon(a
óveðri, enda voru litlar líkur til
að nokkur vera væri á fierð eftir
Mnum umfierðarlitla hallarvegi um
þctta leyti nætur. Manninum var
víst óhætt að skjöta þess vegna,
að enginn myndi heyra það.
Morrein stóð grafkyr með kross-
lagðar hendur og virti fyrir sér
jhiná ógnandi veru, og lijarta hans
(barðist álkaft af eflirvæntingu.
„Hvers óslkið þér?“ spurði hann.
„Dieimanta,“ var hið friekjulega
svar, og tennurnar komu til sýnis
um leið og maðurinn talaði.
„Ég las í blöðunum mn gim-
steinasafn yðar, og þar stóð, að
þér vænuð eigandi að óvenju
fögru og merkilegu gimsteina-
safni, og enn fremur, að þér
byggjuð hér einn ásamt ráðskonu
yðar. Fólk í minni stétt les alt
af dagblöðin." Urn leið og þjófur-
inn mælti þetta, brá fýrir háðs-
legu brosi á vörum hans.
Morren andvarpaði. — Þetta
fær inaður fyrir að veita mönn-
um fréttaviðtal —hugsaði liann.
— Það var sama og selja sig í
hiendur morðingja og hófa.
„Og þér hi'kið ekki við að
neyða mann til þess að fá vilja
yðar framgengt.“
„Nei, ekki ef það er nauðsyn-
Legt. — Opnið peningaskápinn
þama! — Strax!“
Mornen stóð 'kyr eitt andartak.
Fyiir framan hann stóð alræmdur
glæpamaður, sem e'kki mat eitt
mannslíf meira en líf einnar flugu.
Eftir útliti hans að dæma myndi
eitt morð ekki þyngja samvizku
hans mikið. Hann var meðalmiað-
ur á hæð og örgrannur, svo án
vopna hiefði hann ekki getað mik-
ið, og vopninu myndi hann strax
beita, þegar honum findist ör-
yggi sínu hætta biún. Morren sá,
að iengrar vægðar var að vænta.
Hann gekk þess vegna yfir að
peningasikápnum, og stöðugt
fylgdu augu þjófsins honum efti1-
ásaint marghleypulíjaftinum.
Morren byrjaði að fást við
hljeypijámin í læsingunni, en fór
sér hægt, og heili hans leitaði
stöðugt úrlausnar á meðan. Hann
vildi ógjarnan missa gimsteinana,
en mun verra fanst honum að
þurfa að hlýða fyrirskipunum
hins vopnaða þorpara. Þjófurinn
fylgdist vtl með. Hann stóð í
fimm skrefa fjarlægð og miðaði
stöðugt á Morrien, án þess að líta
af hoínum >eitt augnablik. Mornen
andvarpaði þrjóskulega um leið
og hurðin opnaðist, tók úr honum
dálitla öskju og fleygði henni á
borðið.
„Vílcið til baka í hornið þarn,a,“
skipaði þjófurinn.
Læknirinn hlýddi silalega og hall-
aði sér aftur á bak að áhialda-
borðinu, en á því stöð flaska í
grind. Hann andvarpaði aftur og
lygndi aftur augunum.
Þjófurinn gekk að skrifborðiuu,
tók öskjuna og opnaði hana.
í öskjunni glóðu steinar alla
viega litir, sem smástjömur væri.
Varir þjófsins drógust saman af
áfiergju, er hann lokaði dósinni
og stakk beinni í vasa sinn. Þvi
næst leit hann hvasst á Morren og
sagði:
„Nú ier að eins eftir að komast
á burt með þá.“
Hann talaði hægt og lét dálitla
þögn vera á milli orðanna. „Ég
á ekki hægt með að hafa lifandi
sjónarvott til þess að koma upp
um mig,“ mælti hann enn fremur
og lyfti marghleypunni hægt.
Mornen hafði grunað þetta, en
þó varð raunveruleikinn honum
siem heljarhögg. Hann sá fingur
mannsins beygjast hægt og haigt
að gikknum, en um leið og
skotið reið ,af vék Tiann sér til
hliðar og kúlan lenti í borðið.
Hinn morðþyrsti þorpari stökk
bölvandi að skrifborðinu og m'ið-
aði á ný, en Morren greip flösk-
una og fleygði henni i andlit hon-
um, áður en hann fengi sikotið
aftur.
Þorparinn hentist aftur yfir sig,
og flöskúbrotin stóðu víðs vegar
út úr andliti hans, sem var á
svipstundu alt atað blóði. En
hann kom til sjálfs sín áður en
Morren gæti nokkuð aðhafst. En
áður en hann gat skotið hafði
Mornen talað til hans þa'u orð,
sem fiengu hann til að hika. *
„Hættið! Ef yður langar til að
lifa lengur, þá skjótið ekki."
Orð læknisins voru sögð ineð
þeirri áherziu, að þau voru sann-
færandi, enda seig hendin með
marghleypunni hægt niður, og
hið hálf-grímuklædda andlit góndi
bæði spyrjandi og undrandi á
Mornen.
I nokkrar sekúndur sagði hvor-
ugur þieirra neitt. Morren dró and-
ann djúpt og erfiðlega, og allur
líkami hans var laugaður köldu
svitabaði.
En þetta var skammgóður
vermir. Á hverju augnabliki gat
hann búist við að marghleypunni
yrði lyft á ný. Þorparinn stóð
sem steingervingur, að eins virt-
ust augu hans lifandi, en þau
glóðu sem glóandi kolamolar á
bak við grímuna, en úr þeim
skiein grimd og ótti í senn.
Með mestu erfiðismunum gat
Morren komið upp þessum iorð-
um: „Ég aðvara yður. Ef þér
skjótið mig, hefir það aö pýða
dauða okkar beggja, og fyrir yð-
ur verður það kvalafullur drmði
— hræðilegur dauði — sieinlátur
og kvalafullur, — en öruggur."
Það var sigurhreimur í rödd-
inni.
Þorparinn góndi furðulega á
andstæðing sinn, um leið og han*
strauk baidinni yfir andlit sitt,
sem blóðið streymdi úr án af-
Iáts. „Hvað meinið þér?“ spurði
hann með hræðslublandinni rödd.
„Það voru sóttkvieikjur í flösk-
unni,“ var hið reiðilega svar.
„Stífkrampasóttkveikjur. Hver sem
fær þær í blóðið —.“ MoiæeB
yptí öxlum 'kæruleysislega.
Varir þorpaxans titruðu: „Hvað
þá — hvað skeður þá?“
Morrien Ieit skarpt á hann og
sagði;
„Ein sóttkveikja er nægileg til
að drepa inann, en þér hafiö
fiengið þær í þúsunda-, ef ekk*
milljóna-tali í gegn um smá-
skurfurnar á andlitinu."
Skelfingin skein úr auguw
þjófsins, er hann sagði:
„Það er lýgi — það er lýgi —“
„Ef þér álítið að ég ljúgi, skui-
uð þér slkjóta mig, og þá fáið þét-
að reyna sannleikann. Þér getið
hæglega skotíð mig og komist
undan, en þá vildi ég ekki vera
í yðar sporum. Vitið þér hvernig
stífkrampi hagar sér? Orðið ætti
auðvitað að geta sagt yður það.
Það er sá kvalafyþstí daubi sem
til er.“
Stormurinn hwein og fieykti aur
og bieytu á rúðurnar, og Morren
sá, að hroliur fór í gegn um þorp-
arann, og að hann var alveg bú-
inn að tapa stjórn á sjálfum sér.
Hann sór og bölvaði á víxl, en
svo fór hann að biðja:
„Getið þér hjálpað mér? — get-
ið þér hjálpað mér?“ spurði hann.
„Því skyldi ég gera það?“ sagði
Mornen og leit hvasst í augu hou-
um.
„Vegna þess, að annars skýt
ég yður og svo sjálfan mig á
eftir.“
Úm ieið og hann mælti þetta,
lyfti hann marghleypunni, og það
var engfíin efi á því, að han*
ætlaði ekki að láta sitja við orði*
tóm, þvi örvæntingin hafði alvieg
yfirbugað hann.
„Ég get ekki gert það hér,“
sagði Mornen. „Þér þurfið serum-
sprautu, ien hana getið þér
fiengið í Quandra-spítalanum, og
tekur hún hálfan klukkutíma, e*
að henni lokinni þurfið þét ekkert
að óttast.“
„Þökk!“ Hendin með marg-
hleypunni lyftist hægt, og fing-
umir beygðust utan um gikk-
iinn. Morren Iyfti ósjálfrátt hend-
(Frh. á 7. síðu.)