Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 02.02.1936, Blaðsíða 7

A L Þ ÝDUBLAÐIÐ
NJóSNARFLUGIÐ.
Frh. af 3. síðu.
uðu........Það voru landar
hans. Flugvélin þaut áfram með
weiri hraða en nokkru sinni fyr
5 ferðinni. Flugmaðurinn fann
hitann leggja fram í kinnarnar,
hjartað hamaðist. Undarlegt
sambland af ótta og forvitni
ueyddi hann til að snúa við og
horfa til njósnarflokksins, sem
alveg hörmulega hægt skreidd-
lst eftir sandinum. Hann dró
audann léttara. Hann hafði enga
sprengingu heyrt. Sprengjan
hafði sokkið í lausan sandinn
°g lá þar hálfgrafinn . . . í svip-
lnn, eða um aldur og æfi, um
það gat enginn vitað.
Sko þarna var ítalska herlín-
-an- Húrrahróp, menn sem veif-
uðu, fagnaðaróp .... Flug-
^uanninum flaug í hug sprengj-
an áðan. Ef hún hefði sprungið
°S skaðað landa hans.
Hinumegin við pálmalundinn
Sa hann staðinn- þar sem hann
hafði iagt upp. Nú sveigði vélin
uiðurávið........lítið eitt til
vuistri .... enn meira niðurá-
við.
hendingin gekk ágætlega.
híkt og viti gædd vera hlýddi
ihigvélin hverri bendingu lifandi
viljans, sem við stýrishjólið sat,
að lokum fór eins og léttur titr-
'Ugur um alla hluta flugvélar-
ihhar.
Mannvirkjaliðamir komu
iuupandi. Liðsforingjarnir
^engu nær, en voru nú orðnir
elmingi fleiri en þegar hann
agði upp. Hershöfðinginn stóð
a iíetur, lokaði heftinu og fekk
hað aftur riddarahersinum, sem
afði fiýtt sér nær. Meðan flug-
velin var enn langt í burtu, hafði
evshöfðinginn komið auga á
enn þá eina! Þú hefii
ehki kynst kreppunni enn
Þá. Nei, ág nota Mána og
kemst hjá öilum hugleið
1Qgum um kreppuna.
hana og fylgt henni með augun-
um. Hestur einn ætlaði að fæl-
ast og prjónaði, en varð fljótt
rólegur aftur.
Velkominn aftur höfuðsmað-
ur! Hershöfðinginn tók þétt í
höndina á flugmanninum. Hann
var glaður og upp með sér af
þessu afreki, sem einn af hans
herforingjum hafði unnið. —
Fyrirtak! Skýrslan?!
1 hermannlega stuttaralegum
setningum gerði flugmaðurinn
grein fyrir njósnarflugi sínu.
Herlína óvinanna lá hérumbil
jafnhliða þeirra eigin, hér-
umbil svona .... flugmaður-
inn teiknaði lauslegan uppdrátt
í sandinn. — Nokkrar öflugar
herdeildir .... Arabar, og eft-
ir því riddaraliðið .... voru í
miðið. Smærri njósnarflokkar
hér og hvar. Hann hafði kastað
sprengjunum, en sökum hrað-
ans ekki getað vitað um áhrif-
in nema á einum stað. Það var
við hermannasjúkrahús, ....
óvinirnir höfðu strengt hvítan
dúk með rauðum hálfmána yfir
þakið .... hann hafði ekki lát-
ið gabbast af því.
Fyrirtak! Hershöfðinginn
kinkaði kolli.
Flugmaðurinn hló og var upp
mieð sér. — Rétt áður hafði hann
farið frarn hjá stórum hóp her-
manna, sem fylikt var í ferhyrn-
ing. Þar fór áreiðanlega fram
rnieiri háttar hermannagreftrun.
Eftir ölíum lí'kum að dæma höfðu
óvinirnir beðið feikna manntjón
í síðustu orustu, og siennilega
hafði einhver hátt settur herfor-
ingi fallið. Eða hvers vegna
s'kyldi annars hafa verið gerður
þiessi timaspillandi liðssamdráttur.
Skrifaðu það upp! Hershöfðing-
inn henti riddarahersinum, sem
hjá honum stóð. Riddarahersir-
inn hafði tekið upp vasabók og
s'krifaði. Fyrirtaks skeyti!
Flugmaðurinn hneigði sig lítil-
liega. Hann taldi nauðsynlegt að
nýtt njósnarflug yrði farið hið
bráðasta. Ef til vill breyttu óvin-
irnir stöðu sinni. Annars hafði
hann iengu við að bæta.
Þökk fyrir, höfuðsmaður, þökk
fyrir! Hiershöfðinginn þrýsti hönd
hans á ný og stóð slðan hugsandi
nokkra stund. Herrar mínir.
byrjaði hann svo alt í einu og
snéri sér að liðsforingjunum.
Það er furðulegt, hvað tæknin
befir'aukist. Talsimi, ritsími, sam-
göngutæki, alt hefir ófriðurinn
tekið í þjónustu sína. Hann lii-
einkar sér hverja nýja uppfinn-
ingu. Það er mikilfenglegt. Ég las
nýliega síðustu flugfréttir frá Ev-
rópu. Bandamenn vorir, Þjóðverj-
ar og frændur vorir Frakkar eiga
sem stendur stærstan loftflota
hieimsins. Þér skiljið vafalaust.
Fjarlægðina milli Metz og Parísar
má fara á fáeinum klukkustund-
um. Þær þrjú hundruð flugvél-
ar, sem Þýzkaland á sem stendur,
og sem allar eru smíðaðar í
Frakklandi og kieyptar þaðan,
geta á hálftíma varpað tíu þús-
und kílóum af dynamiti yfir höf-
uðstað heimsins. Það er stórfeng-
legt að hugsa sér þetta. Um mið-
nætti fljúga þessar þrjú hundruð
flugvélar frá landamærunum og
fyrir 'morgun er París or'ðin að
rústahaug. Stórfenglegt, herrar
mínir, stórfenglegt. Óvænt, fyrir-
varalaust tekur dynamiti iað rigna
yfir borgina. Hvier sprengingin
rekur aðra. Sjúkrahús, leikhús,
skólar, söfn, oopinberar bygging-
ar og einkahús hrynja. Þökin
hrynja inn í húsin, gólfin falla
ofan í kjallarana, um göturnar
verður ekki komist fyrir fölln-
um húsum. Skólpræsin springa
og hella ólýfjan sinni alls staðar,
yfir alt. Vatnsleiðslupípurnar
springa og valda flóðum. Gas-
leiðslurnar bila, gasið streymir
út, springur og .veldur ikveikj-
um. Rafljósin slo'kkna. Það má
heyra hróp mannfjöldans, neyð-
aróp, kvalakvein, gauraganginn í
vatninu og brakið í eldinum. Og
yfir alt þetta kveða við spreng-
ingarnar með stærðfræðilega
reglubundnum millibilum. Múrar
hrynja, byggingar hverfa ofan í
jörðina. Viti sínu fjær af hræðslu
ráfa um rústirnar menn, konur
og börn. Þau drukna í óhneinind-
um, brenna, tætast * sundur af
spnengingunum, eyðast, hverfa.
Blóðið rennur innan um brak og
óþverra, ueyðarópin þagna smátt
og smátt. Skothríðin er hætt, síð-
an síðasta flugvélin hefir lokið
ætlunarverki sínu og haldið til
norðurs.
París er þögulli en nokkru sinni
fyr.
Á hinn bóginn getur maður
hugsað sér að Frakkar fari að
við Berlín á sama hátt, eða Lond-
on, því hvar veit hvaða pólitiskar
flækjur framtíðin kann að bera
í sfcauti sínu. Um það getur oltið
á ýmsu. Vér gietum aðeins með
þakklæti tekið við því Ijómandi
hlutwerki, sem oss er í liendur
fengið. Og hvílífcí hlutverk er það
ekki. Að hugsa sér möguleikann
þann, að beil stórborg sé eydd á
einni einustu nótt. Ein, ef til vill
tvær milljónir manna eru drepn-
ar! Óslitið -erfiði margra kynslóða
(er lagt í auðn. Stærstu verk Jið-
inna alda eru að engu gerð . . .
og þetta all á fáeinum klukku-
stundum. Hierrar mínir, ég tek of-
an fyrir þeim framförum, sem
mannkynið sifelt tekur. Hershöfð-
ínginn tók ofan húfuna og hélt
áfram með rödd, sem var klökk
af þakklæti við náöuga forsjón,
sem ef til vill mundi unna hon-
um þess, að fá að lifa eitthvað
þessu líkt. Gagnvart þvi sigur-
hrósi framfaranna, ,sem ég nýlega
hefi lýst, þá tel ég það ékfci of
frekt að segja þetta: Vér erum að
nálgast fullkomleikann.
KIPLING
hið heimsfræga enska Nobels-
verðlaunaskáld, sem dó á dögun-
um.
MÁNDEL
póstmálaráðhierra Frakka, sem ár-
um saman hefir haldið embætti
póstmálaráðherrans, þrátt fyrir
sífeld stjórnarskifti,
Sétta, mjéba gljðann
fáið þér að eins með
M ána-bóni