Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 29.03.1936, Blaðsíða 5

AfcÞÝÐUBLAÐIÐ
s
Útlagarnir frá Poker Flat
NI.
RIÐJI dagurinn rann upp.
Sólin horfði yfir hinn hvít-
tjaldaða dal og sá útlagana
skifta á milli sín hinum smá-
þverrandi matvælum; þeir þótt-
ust vera að borða morgunverð.
Það var eitt af því einkennilega
við þetta fjallaloftslag, að það
sendi vermandi geisla yfir vetr-
arlandslagið, eins og með eftir-
sjá og iðrun yfir því, sem liðið
var. En það leiddi í ljós einn
snjóskaflinn eftir annan, og
Þá djúpa, alt í kringum kofann,
— vonlausan, ómældan veg-
lausan, hvítan sjó, sem lá fyrir
ueðan hina klettóttu strönd, er
útlagamir enn þá héldu sér í.
1 margra mílna fjarlægð í því
endurfædda þorpi Poker Flat
steig reykurinn til himins í
taeru loftinu. Frú Shipton tók
eftir því, og frá sínum afskekta
°g óhagganlega grjóttindi
slengdi hún seinustu bölbænun-
um í þá átt. Þetta var seinasta
tilraun hennar til lastmælgi og
öiáske það hafi verið orsökin til
þess, að það var töluverður
kraftur í orðum hennar. Hún
trúði Hertogafrúnni fyrir því,
að sér liði betur eftir þetta. „Þú
skalt bara ganga þarna upp og
úölva. Vittu, hvort ég segi ekki
satt.“ Þá tók hún sér fyrir
hendur að skemta „baminu",
eins og hún og Hertogafrúin
kölluðu Piney. Piney var ekkert
kænsni, en það var sefandi og
trumleg hugmynd þeirra, að
skýra það með þessu nafni,
hvernig stóð á því, að Piney
kolvaði ekki né var ósiðsöm.
^egar nóttin læddist í gegnum
tjallaskörðin, heyrðust tónar
harrnonikunnar, hækkandi og
^kkandi í skerandi snöggum
tónum og langdregnum stunum,
yið flöktandi bálið. En músik-
úmi tókst ekki fullkomlega að
l®kna þann tómleika, sem staf-
ar af of litlum mat, svo að
Piney fann upp á nýjum leik,
að segja sögur. Með því, að
hvorki Óakhurst eða hinir kven-
félagar hans kærðu sig
am að segja frá neinu úr sínu
úi, þá hafði þessi uppástunga
heldur ekki dugað, en Sakleys-
lnginn bjargaði henni. Fyrir
Q°kkrum mánuðum hafði hann
af tilviljun rekist á eintak af
Pýðingu Pope’s á kvæðum
emers. Nú reyndi hann að
Segja frá aðal-innihaldinu. Hann
^Undi vel, um hvað það var,
eri hafði því sem næst gleymt
orðalaginu í straum þeirra mál-
lýsku, sem töluð var í Sandy
Bar. Svo að hálfguðir Hómers
gengu aftur á jörðinni, það sem
eftir var kvöldsins. Grimmir
Trjóumenn og slægir Grikkir
börðust í vindinum, fururnar í
hlíðinni virtust beygja sig af
reiði yfir sonum Peleusar. Herra
Óakhurst hlustaði með eftirtekt
og ánægju. Sérstaldega langaði
hann til að fá að vita um örlög
„Öskuhæls", eins og Sakleysing-
inn nefndi „hinn fóthvata
Achilles“.
AÞENNA HÁTT leið heil
vika hjá útlögunum. Þeir
höfðu lítinn mat, mikið af
Hómer, og harmonikuna. Sólin
yfirgaf þá aftur og snjónum
kingdi niður yfir jöðina úr blá-
gráum skýjunum. Með hverjum
deginum sem leið var snjóhring-
urinn í kringum þá þrengri, og
að síðustu horfðu þau upp úr
fangelsi sínu yfir óþægilega,
hvíta, tuttugu feta háa skafla.
Það reyndist erfiðara og erfið-
ara, að ná í eldivið, jafnvel hin
föllnu tré, sem lágu rétt hjá
þeim, voru hálf ákafiísnjósköfl-
um. Þó kvartaði enginn. Elsk-
endurnir sneru hugum sínum
frá hinum dapurlegu kringum-
stæðum og horfðu hvort í ann-
ars augu og voru hamingjusöm.
Herra Óakhurst bjó sig róleg-
ur undir ósigur í þessu spili,
sem hann nú var að spila. Her-
togafrúin var glaðari en nokkru
sinn fyr og bar milda umhyggju
fyrir Piney. Aðeins frú Shipton,
— eittsinn sú harðasta af hópn-
um, — virtist missa máttinn og
tærast upp. Tíunda daginn, um
miðnætti, kallaði hún á Óak-
hurst að hlið sér. „Ég er að
fara,“ sagði hún með veikri
röddu. „Talaðu ekkert um það.
Vektu ekki börnin. Taktu
böggulinn undan höfði mínu og
opnaðu hann.“ Óakhurst gerði
sem hann var beðinn. I bögglin-
um var matarskamtur frú
Shipton frá seinustu viku, hún
hafði ekkert smakkað á honum.
„Gef þú baminu matinn,“ sagði
hún og benti á hina sofandi
Piney. „Þú hefir svelt þig,“
sagði fjárhættuspilarinn. „Svo
er það kallað,“ sagði konan
nöldurslega, svo sneri hún and-
litinu til veggjar og tók síðasta
andvarpið.
Harmónikan og lófaspilið
vom lögð til hliðar þann dag og
Hómer gleymdist. Þegar búið
var að grafa líkama frú Shipton
í snjóinn, tók Óakhurst sakleys-
ingjann afsíðis, og sýndi honum
snjóskó, sem hann hafði búið til
úr gömlum klyfsöðli. „Það er
ein veik yon, um að hægt sé að
bjarga henni,“ sagði hann og
benti á Piney, „en þá verður þú
að fara þangað," bætti hann við
og benti í áttina til Poker Flat.
„Ef þú kemst þangað á tveim-
ur dögum þá er henni borgið.“
En þú?“ spurði Tom Simson.
„Ég verð hér,“ var hið stutta
svar.
Elskendurnir skildu með
löngu faðmlagi.
„Þú ert þó ekki að fara líka,“
sagði Hertogafrúin þegar hún
sá Óakhurst gera sig líklegan til
að verða samferða. „Ég ætla að-
eins niður í skarðið,“ sagði Óak-
hurst. Hann sneri sér snögg-
lega við og kysti Hertogafrúna
og skildi hana eftir með blóð-
rjótt andlit og hverja taug
titrandi.
Nóttin kom, en ekki herra
Óakhurst. Það var hvassviðri og
fennti talsvert. Þegar Hertoga-
frúin fór að bæta viði á bálið, þá
sá hún að einhver hafði komið
með eldivið, sem duga mundi í
nokkra daga. Tárin hrundu úr
augum hennar, en hún lét Piney
ekki sjá það. Konunum varð
ekki svefnsamt. Þegar þær
horfðu hvor á aðra morguninn
eftir, lásu þær örlög sín. Hvor-
ug þeirra mælti orð frá munni,
en Piney, sem fanst hún vera
sú sterkari, færði sig nær og
vafði Hertogafrúna örmum. I
þessum stellingum voru þær
það, sem eftir var dagsins. Þá
nótt komst stormurinn í al-
gleyming, rauf í sundur hrísl-
urnar sem skýldu þeim og
braust inn í kofann. Undir
morguninn hættu þær að geta
bætt á eldinn, svo haxm kulnaði
hægt og hægt út. Þegar glæð-
urnar voru að verða svartar,
skreið Hertogafrúin nær Piney,
og rauf margra stunda þögn:
„Piney, getur þú beðið?“ „Nei,
góða,“ sagði Piney, blátt áfram.
Hertogafrúnni fanst sér létta þó
að hún vissi ekki hvers vegna,
hún hallaði höfðinu á öxl Piney
og sagði ekki fleira. Þannig
hölluðust þær aftur á bak og
jómfrúbrjóst þeirrar hreinni og
saklausari varð koddi hinnar
syndugri systur. Þannig sofn-
uðu þær.
Stormurinn var orðinn að
hægri golu, eins og hann væri
hræddur um að vekja þær. Snjó-
flyksur hristust af greinum
furutrjánna og svifu eins og
vængjaðir fuglar í kringum þær,
þar sem þær sváfu. Máninn
gægðist gegnum glufu á skýi og
sá staðinn, sem fólk hafði einu
sinni dvalið á. En öll mannleg
vegsummerki, öll spor jarð-
neskra erfiðleika, voru falin
tmdir hinni óflekkuðu skikkju,
sem af miskunsemi hafði verið
fleygt niður, ofan af hæðum.
Þær sváfu allan þann dag og
þann næsta. Ekki rumskuðu
þær heldur, þegar raddir og
fótatak rufu þögnina, né heldur
þegar vorkunnsamir fingur
struku snjóinn frá bleikum and-
litunum, og af því sami friður
virtist hvíla yfir beggja ásjón-
um, þá hefði verið erfitt að
segja, hvor þeirra var sú, sem
hafði syndgað. Jafnvel lögin í
Poker Flat viðurkendu þetta og
héldu á brott, þær voru skildar
eftir og hvíldu enn hvor í ann-
arar örmum.
En rétt þar, sem gengið er
upp í skarðið, á einu stærsta
furutrénu, fundu þeir laufa-
tvist negldann í börkinn með
slíðurhníf. Á tvistinum stóð
þetta skrifað með styrkri hendi:
f
Undir þessu tré liggur líkami
Johns Óakhurst,
sem óheppnin hitti þann 23.
nóvember 1850
og
gerði upp reikninga sína
þann 7. desember 1850.
Undir snjónum lá nú sá,
stirðnaður og kaldur, með trjá-
bol við hlið og kúlu í hjartanu,
sem hafði verið hvort tveggja
í senn, sá sterkasti og veikasti
af útlögunum frá Poker Flat.
Sigurður Haralz.
þýddi.
Heppni.
— Hún gerði mig eignalaus-
an á hálfu ári.
— Og mig gerði hún vitlaus-
an á mánuði.
— Þú slappst nú betur samt.
Það er atvinna líka.
26 enskir fræðimenn lifa á því
að leita uppi prentvillur og
fræðilegar villur í lexikonum,
sem á að endurprenta í Eng-
landi.