Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 12.04.1936, Page 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
Chaplin í vinnustofunni.
BRÁÐUM er búist við mynd
frá Chaplin og er hennar
beðið með mikilli óþreyju. Allir
vita, hvernig myndir Chaplins
eru, en hvemig verða þær til?
Chaplin er leyndardómsfylsti
listamaðurinn í Hollywood og
enginn fær aðgang að vinnustof-
úm hans. Þýzki rithöfundurinn
Egon Erwin Kisch reyndi, þeg-
ar hann dvaldi vestra, að fá að
heimsækja hann, en var neitað
úm það. Daglega koma um 300
úaanns til þess að heimsækja
Chaplin, svo að hann er neydd-
hr til þess að neita að taka á
Jnóti gestum, ef hann á að hafa
nokkurn vinnufrið.
Það var um það bil, er Chap-
lin var að búa til mynd sína
„Borgarljósin“ og Kisch lang-
^ði mjög mikið til þess að kynn-
ast hinum fræga manni. í bók
sinni um Ameríku lýsir Kisch
því, hvernig hann, af tilviljun,
homst í kynni við hinn fræga
ieikara.
Kisch var á skemtigöngu í
Hollywood, ásamt hinum heims-
Hæga rithöfundi Upton Sinclair.
Svo kom alt í einu rigningar-
skúr og Sinclair sagði: „Við
skulum standa af okkur skúr-
*na inni hjá Chaplin.“ Þannig
skeði það.
OINCLAIR nam staðar á
götuhomi fyrir framan
hokkur rauð tígulsteinahús. Það
var naumast hægt að láta sér
^etta í hug, að þetta væri kvik-
htyndaverkból. Á einum stað
bangir spjald áletrað: „Chaplins
Studio.“ Þeir ganga inn í skrif-
stofuna. Tveir menn em þar
fyrir og svo kemur Chaplin.
Hann er í víðu, götóttu bux-
'thum sínum, sem allir kannast
^ið, með stóru skóna, alla
skakka og skælda, bindið skakt
svo þessi spaugilegi jaket.
Hann kemur beint frá vinnunni.
— Velkomnir, segir Chaplin
°S réttir þeim hendina. Honum
6engur illa með „Borgarljósin“
spyr, hvort þeir geti ekki
ujálpað sér.
En þetta er ekki sá Chaplin,
sem allir kannastvið úrmyndun-
Að vísu kemur hann frá
vúinunni, en hann er ekki að
*eika. Hann vantar hattinn
Sóða, stafinn og skeggið. Auk
Þess sýnast skórnir ekki nærri
Því eins stórir og á myndunum.
. eir eru allir skakkir og skæld-
lr °g sundurgengnir að vísu, en
^hnars virðast þeir vera venju-
legir skór og það er einungis
list Chaplins, sem hefir gert þá
svona hlægilega. Hann hefir
stór homspangagleraugu og án
þeirra getur hann ekki skrifað
nafnið sitt.
Hár hans er tekið að grána
sumstaðar og Kisch segir við
hann með varkárni nokkrum
dögum síðar: — Þú ættir að
láta lita á þér hárið.
— Mér er alveg sama, hvað
er grátt og hvað er svart, segir
Chaplin. Það verður ekki litað
framar.
— Hvað gerir konan þín?
— Það hefi ég ekki hugmynd
um, svarar Chaplin kæruleysis-
lega. — Við eigum tvö börn,
þau eru hjá henni.
Meðan filman er látin á sýn-
ingarvélina, spilar Chaplin á
orgel og syngur Violetera á
spönsku, sem raunar er engin
spanska. Svo býður hann Kisch
heim til sín, þar sem hann seg-
ist skuli spila fyrir hann á orgel
og syngja, svo að hann verði
bæði heyrnarlaus og sjónlaus í
fleiri daga á eftir.
— Ég spila alveg hræðilega
dásamlega, segir Chaplin, en því
miður skilur enginn mína tónlist.
HUSGÖGNIN í stofunni em
aðeins 4 tréstólar og
einn hægindastóll. Chaplin sest
á fætur sér, eins og klæðskeri
eða indverskur Buddha og lætur
fara vel um sig. Svo hefst sýn-
ingin.
— Þetta er stórkostlegt,
segja þeir, þegar sýningin er úti,
en Chaplin segir: — Viljið þið
gera svo vel og segja mér, hvað
þið hafið séð.
— Já, auðvitað, segir Kisch.
— Fyrst sést stúlka, sem er
að selja blóm á götuhorni. Svo
kemur Chaphn ....
— Nei, ekki strax . .
— Nei, fyrst kemur maður
ásamt konu sinni og kaupir
blóm.
— Maður? Hvers konar mað-
ur er það?
— Hann líkist Adolph Menjou
dálítið.
— Já, fínn maður og kona,
það er gott, hvað svo?
— Svo kemur Chaplin fyrir
götuhornið. Hann sér vatns-
kmkku við múrinn og tekur af
sér hanzkana og ætlar að fá sér
að drekka. Þá tekur hann eftir
því að einn hanzkafingurinn
vantar og hann leitar árangurs-
laust að honum. •
— Haldið áfram.
— Svo tekur Chaplin bikar-
inn, sem hangir í festi. Chaplin
uppgötvar að þetta muni vera
ágæt úrfesti og reynir að losa
hana frá veggnum. Það mis-
heppnast og Chaplin verður
vonsvikinn. Svo gengur hann til
blómasölustúlkunnar. Hún rétt-
ir honum ....
— Hættið! Hættið! Það
skeður dálítið fyrst. Chaplin
horfir á gesti sína til skiftis
með nærri því biðjandi augum.
—Það skeður dálítið fyrst.
En þeir geta hreint ekki mun-
að, hvað skeður fyrst.
— Það kemur bíll.
— Já, það er rétt, það kemur
bíll, og maður stígur út úr bíln-
um. Chaplin heilsar honum.
— Hvað verður svo um bíl-
inn?
— Það veit ég ekki, svarar
Kisch, en Upton segir: — Ég
held að hann aki burt.
— Fjandinn sjálfur, segir
Chaplin. — Það er alt saman
ónýtt. Og samverkamenn hans
verða mjög eymdarlegir á svip-
inn.
Svo heldur Kisch áfram að
skýra frá gangi myndarinnar:
— Stúlkan réttir Chaplin
blóm, blómið dettur niður og
bæði beygja sig, til þess að taka
það upp. Chaplin tekur blómið
upp, en stúlkan heldur áfram
að leita, þótt hann rétti henni
það. Þá verður hann þess var,
að hún er blind. Svo kaupir
hann blómið og fer. En til þess
að fullvissa sig um það, að hann
hafi ekki verið gabbaður, læð-
ist hann til baka.
— Nei, nei, hann læðist ekki.
— Nei, hann gengur hratt,
eins og hann ætli fram hjá, en
þegar hann kemur til hennar,
stígur hann létt niður, svo að
fótatakið heyrist ekki og sest
við hlið stúlkunnar. Hún hefir
lokið við að vökva blómin og
hellir úr fötunni í andlit Chap-
lins. Svo læðist hann burtu og
kemur síðan aftur og kaupir
annað blóm. Stúlkan ætlar að
setja blómið í hneppsluna, en
finnur þar blómið, sem hann
hafði áður keypt. Þannig kemst
hún að raun um, að maðurinn
hefir komið aftur, hennar
vegna. Chaplin kemur henni í
skilning um, að ekkert sé í hinni
hneppslunni, en hún segir að
enginn gangi með blóm í báð-
um hneppslum. Þá gefur hann
henni blómið og hún setur það
á brjóstið . . .
— Hvað svo?
— Hún er ástfangin . . .
— I hverjum?
— Chaplin . . .
— Það var nú verri sagan.
— Fer engin fram hjá?
— Ekki svo ég muni.
— Hver skollinn sjálfur. Sá-
uð þið ekki bílinn og herra-
manninn aftur?
— Nei!
— Og ekki þér heldur,
Upton ?
— Ekki heldur.
CHAPLIN er mjög örvænt-
ingarfullur og grefur and-
litið í höndum sér. Þar sem
hann situr þarna er eins og öll
eymd veraldarinnar sé saman-
komin á einum leðurdregnum
hægindastól. Samverkamennim-
ir eru líka mjög örvæntingar-
fullir.
En þetta er hvorki meira né
minna en aðalatriði myndarinn-
ar, sem þannig hefir farið í
hundana. Blómastúlkan heldur,
að það hafi verið maðurinn í
bílnum, sem keypti af henni
blómið og kom aftur. Bíllinn
hafði alt af beðið á götuhom-
inu, en þeir höfðu ekki tekið
eftir honum. Og það er ríki
maðurinn í bílnum, sem stúlkan
verður ástfangin í. Chaplin
uppgötvar misgrip stúlkunnar
og leikur nú hlutverk hins ríka
biðils. Hann stelur peningum
handa henni, svo að hún geti
látið skera upp augun og feng-
ið sjónina aftur. Svo er hann
tekinn fastur og er hann hefir
tekið út hegninguna ætlar hann
að hitta stúlkuna. En hún hefir
enga hugmynd um, hver hann
er og hlær að honum, eins og
allir aðrir.
Og ef áhorfendur skilja þetta
ekki þegar í stað, þá er alt uxm-
ið fyrir gíg.
— Við verðum að henda
þessu rusli og byrja að nýju,
segir Chaplin.
EGON ERWIN KISCH segir
svo frá heimsókn sinni til
Chaplins:
Það mætti skrifa merkilega
ritgerð um hvert herbergi út af
fyrir sig. Til dæmis um búnings-
klefann, sem reyndar er enginn
búningsklefi, heldur fallegasta
herbergið í húsinu. Til vinstri
Frh. á 8. síðu.