Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 07.06.1936, Blaðsíða 7

ALÞYÐUBLAÐIÐ
7
Mirjam Aclimed:
Sandkorn.
Teit ekki, að hun er orðin
ekkja.
I nasturmyrkrinu hverfur
hinn hollenzki svipur, sem hefir
verið á öllu og nú getum við
ekki lengur greint lögun hús-
anna. Hin suðræna nótt er
höfug og leyndardómsfull, það
er eitthvað, sem liggur í loft-
inu og ltemur taugum manns til
þess að titra; eins og maður sé
alt af að bíða eftir einhverju,
sem aldrei skeður. Skyndilega
er maður svo einmana meðal
þessa einkennilega fólks, sem
röltir hér í hring, stefnulaust
og án nokkurs markmiðs, en þó
veitist því eitthvað, sem ' er
okkur hulið. Hljómsveitin leik-
ur síðasta lagið.
Konan með gulína Iiárið.
IÐ vorum fjórir, sem sáum
hana allir í einu. Hún var
há og grönn, hvít stúlka, með
sítt og gullið hár. Hún gekk
tigulega og kjóllinn bærðist fyr-
ir vindinum. Á eftir henni gekk
svört þerna. Beatrice — hugs-
uðum við allir og hölluðum okk-
ur fram á bólvirkið, eins og
f jórir bálskotnir Dante-snáðar.
Við athuguðum hana í þögulh
aðdáun. Við gleymdum því, að
við vorum svo sólbrendir að við
gátum naumast gengið og mars-
eruðum á eftir henni. Við höfð-
um elta hana þrjár ferðir um-
hverfis hljómsveitarpallinn, er
hún loks kinkaði kolli til okk-
ar. Nú þurftum við að taka á
andríkinu — bara að hún tali
nú ekki Papiamiento. Ég herti
Upp hugann og með miklum
hjartslætti spurði ég hana á
einhverskonar hollenzku, hvað
lagið héti, sem hljómsveitin var
að leika. Hún horfði á mig
þegjandi stundarkorn, svo sagði
hún: ,,Als ik U zie, dan moet ik
huilen“ (þegar ég sé yður, hlýt
ég að gráta). Ég þýddi þetta
fyrir félögum mínum og þeir
fóru allir að hlægja. ,,En lagið
heitir þetta,“ sagði hún.
Við kyntum okkur — vél-
stjóri, stýrimaður, loftskeyta-
uiaður og ég. Hún bauð okkur
heim með ósvikinni, hollenzkri
gestrisni. Hún bjó á einkenni-
iegum stað, í þröngri götu. En
herbergið var þægilegt. Beatrice
setti grammófóninn í gang og
hegrastelpan sótti vínföng. Því
miður vorum við alt of sól-
brendir til þess að geta danzað.
Éeatrice stakk upp á því, að
við skyldum spila og við vorum
óðara til í það. Tíminn leið og
hátt var í borði. Beatrice sagði
eitthvað við svörtu þernuna á
^apiamiento; þernan hvarf. Að
vörmu spori heyrðist fyrirgang-
Ur úti á tröppunum. Beatrice
'PFTTR lestarleiðinni gengu
úlfaldarnir jöfnum skref-
um. Þeir vögguðu kryppunni og
horfðu í sporaslóð hvers annars
sljóum og tjáningarlausum aug-
um.
Hundarnir hlupu umhverfis
lestina og ráku upp stöku bops.
Á fremsta úlfaldanum sat
sólbrendur Arabi og hvesti stál-
hörð augun út yfir eyðimörkina.
Hann lofsöng Allaha milli þess
sem hann lét svipuna dynja á
úlföldunum og þjónunum:
þaut á fætur og slökti ljósin.
„Lögreglan", hrópaði hún ang-
istarfull. „Flýtið ykkur út,
þessa Ieið.“ Augnabliki síðar
stóðum við úti á götunni. Loks
skildum við alt. Beatrice hafði
leikið sitt hlutverk ágætlega.
Við reiknuðum út, hvað miklir
peningar höfðu orðið eftir á
borðinu. Það var ekkert smá-
ræði, en við því varð ekki gert.
Aðeins einn okkar vildi ekki
fara við svo búið; það var vél-
stjórinn; hann var Skoti. Hann
sá ekki svo mikið eftir pening-
unum, heldur svarta, nýja hatt-
inum sínum. Hann þaut upp
hinar skuggalegu tröppur. Uppi
heyrðist mikill gauragangur.
Fyrst kom hatturinn og síðan
vélstjórinn á fleygiferð með
höfuðið á undan. Við sungum
í kór: „Þegar ég sé yður, hlýt
ég að gráta.“
NGINN okkar kærði sig
um að sofa þessa nótt.
Skipið var eins og bakarofn og
við gátum ekki komist lengra.
Félagar mínir settust að á
Kínaknæpu; ég náði í herbergi
á gistihúsi. Það kostaði 4 doll-
ara. Þegar ég gekk upp stigann,
spurði gestgjafinn mig, hvort
ég vildi ekki fá „hollenzka frú“
í rúmið.
Nokkrum mínútum seinna er
bankað á dyrnar. Þar stendur
lagleg stúlka, 18—19 ára gömul
og brosir vingjarnlega. Hún
heldur á langri dýnu í fanginu.
„Hvað hafið þér í fanginu?“
spyr ég undrandi.
„Það er „hollenzka frúin“
yðar,“ svarar hún. „Góða nótt
og sofið rótt.“
Þessa dýnu leggur maður við
hlið sér, til þess að hvíla hand-
leggi og fætur og lofa loftinu
að leika um sig. Ég læt fara
vel um „hollenzku frúna“ og
raula: „Þegar ég sé yður, hlýt
ég að gráta.“
— Þegar faðir minn var í
lestarferðum hvíldi hann aldrei
svipuna í hendi sér, en barði við-
stöðulaust á báðar hendur.
Þjónninn, ungur og haltur ná-
ungi, beygði sig til jarðar:
— Faðir yðar var voldugur,
herra minn!
— En ég, hvæsti Arabinn.
Þjónninn krosslagði armana
á brjóstinu, féll á kné og laut
höfði, svo að ennið snerti sand-
inn:
— Þér eruð Ijós heimsins,
augu Allah, refsivöndur engl-
anna, uppspretta vizkunnar . . .
Ulfaldinn steig á handlegg
þjónsins, brothljóð heyrðist og
blóðið rann út úr erminni.
Þjónninn varpaði sér á bakið
í sandinn, honum lá við yfirliði,
náfölar varimar bærðust:
— Uppspretta vizkunnar . . .
ljós heimsins . . .
Hann beit sig í varirnar svo
að blóðið vætlaði út úr munn-
vikunum. Tárin stóðu í augun-
um.
Og lestin hélt áfram. Sólin er
hnigin. Hún hvarf eins og gló-
andi eldhnöttur við sjóndeildar-
hring, sandurinn var eins og
bylgjaður eldsjór og alt um-
hverfið var eins og sveipað
rauðum slæðum. Smámsaman
f jarlægðist lestin og skildi þjón-
inn eftir meðvitundarlausan.
Einn hundanna hljóp í kringum
hann kipti nokkmm sinnum í
fötin hans, lyktaði af handlegg
hans og hljóp svo geltandi á eft-
ir lestinni.
| ÁTTINA frá borginni heyrð-
1 ist kvöldbænin þulin. —
Þjónninn reis á hnén og stunur
hans blönduðust þyt golunnar
og klið bænarinnar. Svo staul-
aðist hann á fætur og haltraði á
eftir lestinni.
Arabinn lét úlfaldan krjúpa á
hnén, hoppaði ofan í sandinn og
gaf úlfaldanum fáein vel útilát-
in svipuhögg:
— Morðinginn þinn ....
Hann horfði í kringum sig.
Úlfaldarnir krupu ailir á hnén
og riddaramir hoppuðu af baki
og teygðu úr sér.
Arabinn horfði í kringum sig:
— Við reisum tjöldin hér.
Ulfaldarnir stóðu allir á fætur
og röðuð sér í hálfhring móti
norðri fyrir framan Arabann
og úlfaldann hans.
Stór úlfaldi kom út úr hópn-
um. Hann bar litfagurt tjald á
bakinu. Dvergur teymdi úlfald-
ann og lét hann krjúpa.
Purpuralit blæja, var dregin frá
dyrum tjaldsins og fögur kona
kom í ljós:
— Achmed!
Arabinn horfði í kringum sig
— Eplablóm!
Konan leit í kringum sig.
Einhvers staðar langt að baki
heyrðust stunur.
Achmed undraðist:
-— Það er einhver að stynja!
Konan kom út úr tjaldinu:
— Verðum við hér í nótt?
— Allah vill það.
— Hvar er halti þjónninn
þinn?
Arabinn hvesti augun, svo
tók hann handfylli sína af sandi
og stráði honum fyrir vindinn:
— Hver veit, hvað Allah ætl-
ar sér með sandinn. Hann varp-
ar honum í haf eyðimerkurinn-
ar, og ef hann fýkur, spyr eng-
inn um það, hvort það var norð-
an- eða austanvindurinn, sem
feykti honum, eða hvort honum
var blandað saman við gulan
eða svartan sand.
Hann stóð við hlið úlfaldans,
bar hendina upp að enninu og
sveipaði fastar að sér hvítu
skikkjunni.
— Reisið tjaldið hér, sagði
hann og benti á staðinn, þar
sem tjald konunnar átti að
standa:
— Það er þitt tjald, epla-
blóm!
— Og þitt?
Hann dró rýtinginn úr belti
sér.
— Maðurinn á að verja eign-
ir sínar gegn ræningjum eyði-
merkurinnar, af því að Allah
gefur gullið og gull mitt er sand-
Sétta, m]úka gijáann
fáið þér aðeins með
Mána-bóni.