Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 18.10.1936, Blaðsíða 8

8
ALÞÝÐUBLABIÐ
Landon í kosningaleiðansri. t
— Pað er langt liðið nætur og
hvert ljós dáið fyrir löngu. Þór-
bergur Kolbjörnsson glennir upp
augun í jieim tilgangi að sjá eitt-
hvað, en verður ekkert ágengt. í
augnablikinu er hann ekki alveg
á því hreina, hvar hann er stadd-
ur, en honum líður vel, enda
þó eitthvað þrengi að honum og
hann sé sveittur nokkuð. Svo
hreyfir hann sig litið eitt og þá
uppgötvar hann þetta strax, man
enda alt, sem gerst hefir.
„Fer illa uin þig,. elskan mín?“
er hvíslað inn í eyra hans. Og
þessi orð eru sögð á þann hátt,
að hann hlýtur að svara þeim
neitandi.
„Nei,“ segir hann og þrýstir
líkamanum ennþá þéttar inn í
þann faðm, sem umlykur hann.
Og nóttin er skyndilega orðin
alt of dýrmæt til Jiess að eyða
henni sofandi. Þvílíka nótt hefir
Þórbergur Kolbjörnsson aldrei
lifað fyr.-----Þau sofnuðu með
dagrenningu og sváfu nokkra
stund föstum draumlausum
svefni. Þegar þau vöknuðu horfðu
þau fyrst hvort á annað þegj-
andi. Það var eins og hvort um
sig vildi segja: Það var þér að
kenna, þú byrjaðir. Svo leit hann
undan. Þá tók hún í öxlina á
honum þéttu taki og sagði:
„Ég vona að þú skiljir það,
Þórbergur Kolbjörnsson, að eftir
það, sem farið hefir á milli okk-
ar í nótt, er ekki hægt að snúa
aftur.“
„Eg veit það," anzaði hann
undirgefinn.
„Við förurn ])á til prestsins í
dag. Eða finst þér ekki réttast
að ljúka því af, áður en fiskiríið
byrjar og alt verður vitlaust?"
„Jú,“ anzaði Þórbergur.
„Svona, nú förum við að klæða
okkur,“ skipaði hún.
„Já,“ anzaði Þórbergur. Honunt
Alístenzkt félig.
Sjóvátryggingar,
Brunatryggingar,
Rekstursstöðvun-
artryggingar,
Húsaleigutrygg-
ingar.
Lífstryggingar,
HINDURVITNI OG FORYNJU-
TRÚ
Frh. af 2. síðu.
að Þórður kom þessari. illu send-
inigu, sem Þórir hugði vera, á
burtu og þá fyrir hálfan magál
og heila bringu. Og þóttust báðir
hafa komið ár sinni vel fyrir
borð. Öðru sinni var það, með-
an Þórir bjó í Vogum, að hann
var að smíða að bát sínum og
setti mieðál annars í hann mýjta
hálsþóftu. Nótt hina næstu á eft-
ir fóru þar um piltar frá Reykjar-
firði, sem verið höfðu að geld-
fjárrekstri inni í Isafjarðardölum.
Sáu þeir viðarkol þar við sjóinn
og gerðu nú Þóri þann hrekk
að krota út alla háisþóftuna með
ými.skonar krummsprangi og not-
uðu til þess viðarkolin.
En er Þórir sá vegsummerkin
morguninn eftir, v.ar það hans
fyrsta verk, að rífa upp þóftuna
og brenna henni, þvi það taldi
hann efaiaust, að hér hefði isá
vondi verið að verki og myndi
hver sá bráðfeigur er í bátinn
stigi, ef ekkert væri að gert.
Sumar hið síðasta er Þórir
lifði var heima í Vatnsfirði Öl-
afur, sonur sr. Stefáns (nú lækn-
ir í Ameríku), þá í iskóla. Hann
var mjög sönghneigður og org-
anleikari góður. Kemur hann eitt
sinn að máli við móður sina, og
segir, að sig langi til að sýna
Þóri gamla nótnabækur sínar og
vita hversu honrnn yrði við. En
hún biður hann lengstra orða að
gera slíkt ekki, það geti valdið
honum óþarfa hræðslu.. Ólafur
bregður þó á sitt ráð og fer með
nokkrar nótnabækur til Þóris,
svo að á fárra viti var, sýnir
honum og segir, áð í þessu læri
þeir nú í skólanum. Karli bregð-
ur mjög er hann sér nóturnar og
hyggur þar vera hina fáséðustu
og römmustu gáldrastafi. Blæs
við fast og segir: „O, svei, svei,
ljótt er nú lífernið. Fyrir guðs-
skuld og minnar sáluhjálpar, þá
sýndu mér þetta ekki meir dreng-
ur minn.“
Þeim, sem voru samtíða Þóri
og þektu hann, blandaðist sízt
hugur um það, að hjátrú hans
og hræðsla við galdra, var engin
uppgerð, heldur hjartans mein-
ing, sem svo var honum runnin
í merg og blóð, að með öllu var
óupprætanleg. Og þó að hann
lifði á há’fgerðri hjátrúaröld, þá
má hann þó frekar teljast ein-
stætt fyrirbæri löngu liðinna hjá-
trúaralda, svo sem verið mun hafa
tímabil galdraofsóknanna.
hafði alt af látið svo vel að
hlýða.
Og grár vetrarmorguninn hló
kalt við gluggann.
Þessi mynd er af Alfred Land-
on landsstjóra, forsetaefni repu-
blikana í Bandaríkjunum. Er hainm
að tala við verkamann. Myndin
Dó ekki ráðalaus.
A/aður nokkur flýði undan lög-
regluþjóni inn í skranbúð og bað
verzlunarþjóninn að lofa sér að
fela slg þar.
— Skríddu ofan í pokann
þiarna, sagði verzlunarmaðurinn.
Skömimu seinna kom lögreglu-
þjónninn og spurði verzlunar-
manninn hvort sökudólgurinn
væri þar.
Nei, sagði verzlunarþjónninin..
— Hvað er í pokanum þarna?
spurði iögregluþjónninn.
— Það eru tómar flöskur!
— Við getum fljótlega gengið
úr skugga um það, sagði lög-
regluþjónninn, gékk að pnkanum
og sparkaði í hann.
— Klingalingaling, sagði mað-
úrinn í pokanum.
Við jarðarför.
Jörundur bóndi þótti nokkiuð
djarfur að „setja á“ á haustin og
feldi úr hor á hverju vori. Svo
dó Jörundur og þegar hann var
jarðaður voru margir kransar
gefnir. Einn af nágrömjnum Jör-
undar, sem var við jarðárförina
sagði, er hann sá kransánia:
— Ef hann Jörundur hefði séð
alla þessa kransa, er ég viss um
að hamn hefði „sett á“ einni kú
fieira.
er tekin er hann var á heimleið
frá kosningaleiðangri í Austur-
ríkjunum.
Hið heilaga hjónaband.
Hvernig líkar þér við nýja
pabbann? æ>-»
— Hann er ekki sem verstur!
— Þetta fanst mér líka! Hann
var nefnilega pabbi minn í fyrra.
enn þá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppunni enn
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleið«
ingum um kreppuna.
F. R. VALDEMARSSON
Ritstjóri:
Aiþýðupnentsmiðjan.