Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 08.11.1936, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐ8BLAÖ4«
Loftvarnir í París.
Á GRESJUNNI
Frh. af 3. síftu.
hillum meö skrautlegum hettum
og voru þarna aöeins til skrauts,
skenktrun þessu á skálarnar og
borguöum fyrir þetta hlægilega
mikið fé.
Evans hefir áreiðanlega veriö
örlátastur þetta kvöld. Hann gaf
fjölda umganga. Seinasta silki-
skyrtan hans var hörmujeg út-
Iits. Sól og regn höfðu hjálpast
að að ná af henni hinum skraut-
legu litum og ermarnar voru all-
ar gauðrifnar. En Evans var hið
stolta stórmenni og heimtaði um-
gangana með myndugleik. Hann
átti bæði knæpuna og gestgjaf-
ann. Við hinir vorum vanir að
biðja um einn umgang í eintu og
borguðum með þrem dollurum,
en Evans spurði stutt og lag-
gott, hvort hann gæti ekki feng-
ið betra vín og fleygði sex doll-
urum á borðið. Því að elckiert í
þessum eymdarlegia skúr er nógu
gott handa þessum herramönn-
um, sem með mér eru, sagði
hann. Það var þá, sem við urð-
um að ná hinuni skrautlegu fiösk-
um niður úr efstu hillunum. Nú
vék Evans mér afsíðis og reyndi
að fá mig tii þess að koma með
sér út í Wisoonsitiskógana til
þess að höggva við, þegar hanti
væri búinn að kaupa sér nokkr-
ar nýjar skyrtur, tvennar buxlui’
og fáeina rómana, þá ætlaði liann
fat í fekógana og vera þar til vors-
ins. Og með vorinu færi hann
aftur út á sléttuna að leita sér
atvinnu. Svona var nú hans líf.
Hann hafði í tólf ár unnið í
skógunum á veturna og á slétt-
unni á sumrin, og hann var orð-
inn þvi svo vanur, að það kom'
eins og af sjálfu sér.
En þegar ég spurði hanm, hvað
heefði komið honum út ,á þessa
braut, þá svaraði hann ekki eins
og fullum mönnum er títt, með
langri sögu um það, hvernig alt
hefði farið, heldur stutt og lag-
gotti atvikin höguðu því svo.
— Hvernig? Spurði ég.
—- Atvikin höguðu því svo,
sagði hann aftur, og meira vildi
hann ekki ræða um það mál.
Ég sá hann seinna um kvöldið
inni í hliðarherbergi, þar sem
hann var að spila. Evans tapaði.
Hann var orðinn þéttfullur og sá
ekki eftir peningunum. Þegar ég
kom, sýndi hann mér nokkra
seðla og sagði:
— Ég á ennþá peninga! Sko
til!
Sumir ráðlögðu honum að
hætta að spila. Einn landi hans,
Irlendingur, sem hét O’Brien,
stakk. upp á því að hann notaði
heldur peningana fyrir farmiða
með Lestinni. Evans móðgaðist af
þessu: — Nei, ferðapeninga verð-
ur þú að lána mér.
O’Brien harðneitaði því og fór
út úr herberginu.
Nú var Evans orðinn æstur.
Hann lagði alla peninga sína í
borðið og tapaði. Hann tók öllu
með ró. Hann kveikti sék í vind-
lingi og. sagði brosandi við mig:
— Viltu lána mér ferðaiieninga?
Ég var orðinn allmikið svínk-
aður af víninu, scm var í flösk-
imutn í efsíu hillunni. Ég hnepti
frá mér jak'kanum og rétti Evans
veskið með öllu, sem í því var.
Ég gerði þetta til þess að sýna
honum hversu gjarnan ég vildi
lána honum peningana og ætl-
aði að iláta hann ráða, hvað hann
tæki mikið. Hann leit á mig og
svo á veskið. Það fór um hann
einkennileg tilfinning. Hann opn-
aði veskið og sá að í því voru
allir mínir peningar. Þpgar hann
leit á mig aftar, kinkaði ég kolli.
En þetta misskildi hatin. Hann
Nýlega var haldin í París
mesta loftvarnaræfing, sem fram
hefir farið, síðan í heimsstyrj-
hélt að ég ætlaði að lána sér alt
saman.
— Þakka þér fyrir, sagði hann.
Og mér til mikillar skelfingar
fór hann að spila upp á mína
peninga.
Ég ætlaði fyrst að stöðva hann,
en hætti viö það. Látum hann
fyrst eyða ferðapeningunum,
hugsaði ég. En þegar hann er bú-
inn að eyða þeim, þá tek ég það,
sem eftir verður.
En Evans tapaði ek'ki meira.
Það var alt í einu runnið af
honum. Það traust, sem bonum
hafði verið sýnt í nærveru kunn-
ingjanna, hafði gerbreytt honum.
Hann sat þögull á whiskýkvartel-
inu og græddi á tá og fingri. Ef
það kom fyrir að hann tapaði,
lagði hann helmingi maira í iborð-
ið næst. Svo iagði hann fimm
dollara í borð og sagði, að ef
hann ynni núna, þá hætti hann.
Hann tapaði.
Og hann hélt áfram að spila.
Að kliikkutíma liðnum rétti
hann :mér veskið aftur með pen-
ingunum í. Hann hafði haldið
nákvæman reikning yfir það,
hvað mikið ég lánaði honurn.
Sjálfur átti hann stóran seðla-
bunka. Hann hélt áfrani að spila
öldinni. Myndin sýnir gasvarin
ílát, sem menn efu fluttLr í á ör-
uggan stað.
Alt í einu lagði hann aleiguna
í bor.ðið og sagði:
— Ég hætti núna, hvort sem ég.
vinn eða tapa.
Hann vann.
Evans stóð á fætur.
— Viljiö þér gera svo vel og
borga mér, sagði hann. — Á
morgun, svaraði knæpueigandinn.
Ég hefi það ekki í kvöld, en ég
skal ná í peningana á morgu».
Evans sagði:
— Jæja þá, á morgun!
Þegar við ætluðum að fara,
komu menn inn í herbergið og
báru limlest lík. Það var trinn
O’Brien, sem neitaði að lána
Evans ferðapeningana. Hann
hafði orðið undir lestinni. Báðir
fætur voru skornir af; hann var
dauður. Hann hafði reikað út í
myrkrið og orðið undir lestinni.
Líkið var lagt á gólfið og breitt
yfir það.
Svo fórum við að leggjast til
svefns. Sumir lögðust á gólfið í
knæpunini. Ég og Valdresmaður-
inn komumst inn í blöðu í þorp-
inu.
Um morguninn kom Evans of-
an götuna.
— Ertu búinn að fá peningana
þína? spurði Valdresmaðurinn.
VEKÐ YIÐTÆKJA EK LÆGRA HÉR A
LANDI, EN í ÖÐRCJM LÖNDUM ÁLF-
UNNAR.
Viðtœkjaverzlunln veitir kaupendum viðtækja
meiri tryggingu tim hagkvæm viðskifti en nokkur
önnur verzlun mundi gera, þegar bilanir koma
fram í tækjunum eða óhöpp bera að höndum.
Agóða Viðtækjaverzlunarinnar er lögum samkv.
eingöhgu varið til rekstur útvarpsins, almemirar
útbreiðslu þess og til hagsbóta útvarpsnotendum.
Takmarkiff er: Viðtæki inn á hvert heimiti.
ViðtækjaverzlDn rfkisins.