Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 11.09.1938, Síða 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
7
Ur bréfakörfunni.
HITT OG ÞETTA.
Ameríku'menn skýi'a frá því, la’ð
§iei:r liafi nú fiimdið upp áðfierð
<11 þess að framleiða demanta.
Það er prófiesistor nokkur lað nafni
Rálph McKiee, siem heíir ftnnidið
mpp aðfierðina. Hanin niotar járn,
krít og fiosfiór. Með sterkum pxýst
injgi og við mjög háan hitia hefir
iwonjuim tekisit að fraini'lieiiðia dem-
anta úr piessum lefntum.
— Aust'uHienzka félajgi'ð í Chi-
eajgo hiefir liátið byggja líkan af
BahélíS'íurninium, en samkvæmt
allria .siðustu ranusóknium ier álit-
Jð, að piesisi fræigi turrn hiaifi vieHð
um 92 metrar á hæð. Haun hefix
pví eklkii verið MLkiomlje(ga 1/4
hæðar móts við Babelsturn vorra
tíma, Empire State Buildáng í
iNew York. L
— Mr. ChaHes Howard Biaikier
hefár, rueð aöstoö stækkunarglers
grafið inn „Faðir vior“ á títu-
prjónshaius. Þieglajr hjajnm haf ði lioks
lokiið vierMnu varð hainm blintíur.
— Margaret Mltchell, höfuindur
hökariinnar „Gonie with the wimid“
iritaði bókiua í rúmiuu. Mamni
hennar var fairið að Leið|a|st að
færa lienni hieim bækur til lestr-
-ar og kvatti hana.til pesis iáö rit r
Jbók isjálf. Þetta pótttt honni snjall-
ræði og ritaði ibóMna, siem er
1000 bliaðsíður. 1 AmeríkU hafia
selst af bókiininii eiigi færH en
1,400,000 eintök.
Slyngur snáði.
Pétiur ilirtli hafði diottiið á igötlu og
snífist í öklalið. LækniHnin kiom,
athugaði fó'tiinn, og saigði að
ditiepgiufinin pyrfti að hafia tíudd
í vikutí'ma. Svo tók bann til iað
nudda og pað var mjög sárt.
En ísivo fiór Lækniriimn i sUmBrfi'í
og fékk annan iækni fyrir ság.
Hann nuddaði jafinfiast og hánn,
en nó kvartaði Pétur ekki. Þamn-
% leið vikain 0g Pétiu’r litli v|ar orð
Jnn albata. Þá fór móðir bansi
•að hrósia honluim fyrir þaið, hvað
hann hiefði boHð s;ig kiarLmiann-
Lega og spurði hiann hvort pað
heföi ekki vierið sárt.
— EkM spor, sajgði Pétur — pví
að ég var ekki svo vitlaus að
rétta honUm viei’kia fótinin.
Háðfuglinn.
Lundi'inabúar mluna ennpá eft-
ir Wiilliam Colie, og blöði'n skrifia
önnpá um hanar annað slagiö,
stida pó'tt hann sé Látim fyrir
tvieim lárum — og æ.tti pví að
vera gleymdur eins. og flestir
aðrir, enda pótt peir væm frtægjri
iir imienin. Hann ier eámn af hilnum'
fiáu ódaiuðiiegd og binst er við
þvi að siagnir og muninimælá utn
hatnn igangi frá kynsLóð tíl kyn-
slóðar. Og pó viair hann lengiinn
vieligierðaTmiaður miannkyninBia'is,
sáðuir ein svio.
Enda þótt hann væH hálfibróð-
ir núvieranidi fiorsætíisráiðherra,
NievilLe GhamjbieHaiims, var hann
mjöjg ólíkur honium. Og pó er
álitið að nafin hians lifi Lenigur á
vör|um Lundúinahúa en nafin hiinis
pekta stjórnmiálaimianins. vie;gna
þiess, hve miMjl æringi haun var
var iog liáðfugl.
Einu sinni ætlaði uingur, auð-
ipgur Lávarður að gifta sig. Fjöldi
gesta var viðstádduir í kiirkjiuinni,
og á götunium þegar brúðihjónin
komU úit.
Hleypiuir þá alt í leiuu ung
stúlka í vieg fytír brú'ðhjónin,
féliiur lum háisinn á br'úðgumianum
og torópar: — Ástin mín, glieymdu
pví aLdriei, að ég lelska pig og aö
pú hiefir liofiað pví að koma til
anjíin, þegar þú iert orðmin LeLður
á konuinmi.
Þegar húh hafði mælt þesisi iorð
hljóp hún hUrtu sem hraðast og
siást aLdnei mjeir.
Brúðkaupsgiestirnár sitóðu á önd
Lmmi af skelfiugu og brú'ðinni lá
við' yfiirliði. En siöitma um kvöldið
frét'tist, að petta hefiði veriið at-
vinnUlaius leifconia, sem William
Oole hefði Leágt tóíl þiess að geru
ofUrUtla ááilbreytLngu á brúðfcaiups
prójgramminu.
Forn-Rómverjar iðkuðu
knattspyrnu.
Fram að þessu hafia menn áli'tið
áð k.niattspyman væ.ri síðari timia
uppfinináng. En nú hafia menn
kiomist að raun um pað, að strið's-
miemn Cæsars, þiegair þeir réðust
iimin í England, spörkuðu miiili sín
útblásiiinni svínsblöðru, .siem nauts-
huð var striengd yfir og þótti
ganiiain að. Það vorU' biana Briet-
arinir sem ekki kuninu þá að mietia
þiesisa sfcemtun — en pelir kunnia
pað núnia.
*
Prófeasorinn: — Hvaða prjú
orð -niDta ungir stúidieaitar mest.
Stúdientónn: — Ég veit efcki.
Prófiessorinn: — Alveg rétt.
*
A.: — Það vetiður víst erfiitt
fyrir Háfcon konung, að stýra
niorsfca stjórnarskip iaiu.
B.: — Hviers vegna?
A.: — Af pví kjöluriinn á pví
snýr upp.
*
Jón llitli gaf bróður sinum löör-
ung með vinsttí hendiinni.
Stjúpmóðárin: — Ég ier oft. bú-
iin að bianna pér striákur, að
viera örfhentur, 'siáöu mieð hægtí
hendánni ómyndin pín.
*
Hún: — Þér hafiið máliað Arnor
með skannimbysisu í hendiiirni.
Hann hefiir hiafit bioga og pílu.
Miála'nnn: — Þaö v.ar svo í
gamla diaga, en tí'staVierkin verða
að fyligja mieð tímanum.
*
1. hermaður: — Hviers vegea
fórstu í hernaðiiinn fríviljugiulr.
2. Inerm.: — Af pví ég átti
enga fconu, og þóttí giamain að
slást.
1. herm,.: — Ja—so! En ég fór
í hierþjónustu af pví ég áitti kion'u
og elskaði ftíðinn.
*
A.: — Hverniig stendur á pví
að pér igiftiist ekki?
Piparsveinninjn: — Fyrst lízt
mér lekkert vel á kvenfólkið, og
svio ier ég hræddur um„ að kion-
an mundi eyði'leggja atvimnu
mína.
A.: — Hvaða atvinnu hafiið
þér?
P.: — Ég sktífia ástairsögur.
*
Maria: — Þú etí brjóstum-
kennan'Leg auminginn! Nú hef-
urðlu mi'st karlinn þimin. Læknir-
inn hefir ekkert getað hjáilpáð
honum?
Margiét (giamla): — Hjálpá'ð
— læknirinn. — Ég lét e'ngan
lækni sækja, hia'nin v.arð sjálf-
dauðiur. I
*
Hann: — Þér hafið svio ljóm-
andi svart hár, fröken. Koman
mín, sem er á líikum aldri, er
farin að hæriast.
Hún: — Mig fiurðar ekki á
því. Hefðá ég viétíð konan yðiar,
þá hefði ég hvítt hár nú.
*
Frúin á máiverfcasýningu: —
Mér 'sýnist þesisi mynd vtera verst
méluð -af þieim sem hér ieru.
Málarinn: — Þaö er leilðiulégt
fyrir m’iig, ég hefi uiólaö myndina.
Frúán ætiar að afisakia sig og
segir: — Þér skUliuð ekfci Láta
yðiur fdlLa illa minn dónra, ég
hefi ekkiert vit á listavefikum. Ég
bana sagði það, sem ég heyrði
að allir áðrir sqgðiu.
*
Kionan: — Ég liefi nú vierið
5 ár í bjónabandi, ein ekkert biairn
eignast.
Læknirinn: — Við pví höfium
við læknarnir efcki meðui. Þetta
er líkLega ættgieng ófrjösieimi.
Átti móðir yðar noikfcurt b.airn ?
*
Læknirtnin: — Ég óska yður
ti'l hamingju herra Munk.
Sjúklinguninn. Er ekfcert að ótt-
a,st.
Læknitínin: — Nei, eldd irieiinti
ég það, ein sjúkdó'mur yðar er
isvo sjaldgæfur, að úeynist pað
rétt, isem við læknarnir héldum
i dag á fimidi, pegar pér verðið
krnfinn, pá er ákveðið að láta
isjúfcdóminn heita eftir yð|ur „Mior-
bus M'unkíus", svo við pað verð-
ið pér heiimisfrægiUT miaður.
Annia: — Er þessi mynd af
unnustanum þímim?
Olga: — Já!
A.: — Er hann gáfaður?
O.: — Nui! heimiskur.
A.: — Haun ier ekM frtður.
O.: — Nei! hann er reglulegia
ljótlur.
A.: Er hann af góðu fólkíi?
O.: — Niei, pvert á móti.
A.: — Og pú ætlar að giftast
sviona manni.
O.: — Hvieir siegir, að ég ætli að
gjifitaist honum, pó hann sé í
hráðina uranustiinoi minin.
Ung og frið kona v-ar fiutt á
sjúkriahús, og viar gerður holskurð
U'i' á henni, ien áður svæfðu lœkn-
arn;iir haraa,.
Meðan &kurðurtnin va’r gerður,
taliaöi hún upp úr svefniinuim,
eins og altítt er um svæfða sjúkl-
inga, að þeiiln itala Um áhyggjUr
efni sín: — Kystu m;ig, Lámus!
— Kystu mig aftur, elsku Lérius.
Þiegar toonian var orðin albiata
'Og lækraitíiran kveður hana, saigði
baran: — Vetíð þér nú sælar, og
berið honlum Láxusi kveðju mína.
Frú'in: — H\mð? Þietkkiö þér
haran.
Læikrairiran: — Já, ég veit að
hann murai vem maðuriran yðar.
Frúiin: — Nei! baran er vinhu-
maður okkar.
Orðtak Þorleifs Repps.
Í~2AA álidrig piaia Acoord med
Slethedm, var orðtak Þor-
lieifs Repps. Stepham G. Stephians-
son lagði þetta svo út: Vertu
aidiiei vinnumáður vairimiensk-
unnar.
Þiorteifiur Riepp stundaði náin
viið' Hafnarháskóla og ætlaði að
verða doktor.
Það var skaplöstur Ropps, að
ief haran neiddist, setti að honum
hlátur. Þegar doktiorsvöinniin fór
fram reiddist Repp og fór áð
hilæja. Vair haraii þá nek'mm út.
Þá bjó Repp t'il svo hljóðaradi
darastoa bófcmientasöigu: Aldnei
hefir mokkur maðiur nokknu sinrai
h,aft nokkurt gagin af nokkium
danskri bók.