Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 05.03.1939, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
fundust ekki fyr en löngu
seinna. Enginn skildi hvernig á
þessu stóð, og sízt af
öllu datt nokkrum í hug,
að þetta stæði í sambandi við
svefngöngur Ragnheiðar. Undr-
un og ótti heimilisfólksins óx
með degi hverjum. Einn morg-
uninn vantaði t. d. öll bollapör
Jóhönnu húsfreyju, en svo hét
kona Aðalsteins. Innan stundar
fundust þau öll í einum böggli
vafin innan í svuntu og hengd
úti á hjall-ás. Einnig má nefna
það, að til var á heimilinu gam-
all kaffiketill (pottketill), sem
venjulega hékk uppi í eldhúsi.
Eitt sinn hvarf hann með öllu,
og fanst ekki fyr en löngu síð-
ar, en þá var hann kominn á
sinn sama stað. Á sama hátt
hvarf hitt og annað. Kaffikann-
an var ekki á sama stað á
morgnana, og skilið hafði verið
við hana kvöldið áður, fötur og
dallar voru færðir úr stað, og
maður gat aldrei vitað að
hverju röðin kæmi næst og ekk-
ert var óhult.
Þegar þessu hafði þannig
farið fram um hríð, var gripið
til þess ráðs, að læsa baðstofu-
hurðinni með hengilás, svo
Ragnheiður gæti ekki á svefn-
göngum sínum komist fram í
bæinn, því þegar hér var kom-
ið var fólkið farið að gruna, að
þarna væri eitthvert leyndar-
dómsfult samband á milli. Að
lásnum gengu 2 lvklar. Annan
geymdi Aðalsteinn og hafði
hann vandlega bundinn við
vesti sitt. En vestið braut hann
saman á hverju kvöldi og setti
undir kodda sinn, svo óhugsan-
legt var, að nokkur maður gæti
náð í lykiiinn, því Aðalsteinn
svaf laust. Hinn lykillinn var
geymdur niður í læstri hirzlu
hjá húsfreyju mótbýlismanns-
ins (Jóhanns), og enginn hafði
lykil að þeirri hirzlu, nema hús-
freyja sjálf.
Eftir að farið var að læsa
baðstofunni, bar minna á því
en áður, að hlutir væru færðir
úr stað að nóttunni. En í þess
stað fóru hlutir að hreyfast og
færast til um hábjartan daginn.
I fyrstu var þetta í mjög smá-
um stíl, en færðist í aukana
með hverjum deginum, sem
Ieið. Eitt það fyrsta, sem vakti
allverulegan beyg hjá fólkinu,
og allir vissu að ekki gat verið
af manns völdum, var það, að
velt var um stóru fati með skyr_
blöndu í búri Jóhanns, og rann
blandan um alt gólfið, undir
skílrúm og fram í bæjardyr. Ól-
öf móðir Jóhanns bónda og
Ragnheiður komu í búrið, að
þessu nýafstöðnu, og urðu bæði
hræddar og ráðalausar, sem
von var. En rétt í þessu bar þar
að Kjartan Þorgrímsson, sem
var á leið til vinnu sinnar, og
sá hann þessar aðfarir. Stúlk-
urnar kölluðu til hans og báðu
hann að koma til aðstoðar.
Hann rétti fatið við og þurfti
til þess talsvert átak, að koma
því í sínar skorður, því enn var
allmikið eftir í því af skyr-
blöndunni. — Upp frá þessu
var alt á tjá og tundri á heim-
ilinu, bæði utan húss og innan,
en þó einkum innanbæjar, og
stóð fólkinu mikil ógn af þess-
um aðförum. Allir sjónarvottar
voru sammála um, að hér væri
einhver óþekt öfl að verki, og
enginn vissi hvaða atburðir
bæru næst að höndum, og var
undur þessi og fyrirburði. En
enginn gat afstýrt vandræðun-
um og allir voru ráðalausir.
Um þessar mundir var í
sveitinni einn maður, sem var
þektur að því, að hafa mikla
vantrú á dularfullum fyrir-
burðum og hélt því fram, að
alt slíkt mætti rekja til eðli-
legra orsaka. Þessi maður var
Hjörtur hreppstjóri Þorkels-
son á Ytra-Álandi. Hann var
vitur maður og gætinn, og þótti
öllum hann manna líklegastur
til þess, að leysa þessa torráðnu
gátu og ráða fram úr þeim
miklu vandamálum, sem hér
báru að höndum. Jafnvel sum-
ir voru trúaðir á, að hann hlyti
að finna eðlilega skýringu á
fyrirburðum þessum. Einkum
gæti afstýrt frekari vandræð-
um. Hjörtur féllst fúslega á
þetta, því bæði var það, að
hann langaði beinlínis til að
kynnast sjálfur þessum fyrir-
burðum, og svo er hér aðeins
um stutta leið að ræða, því frá
Ytra-Álandi að Hvammi er að-
eins rúmlega tveggja stunda
gangur. Á leiðinni sagði Aðal-
steinn hreppstjóranum enn gjör
frá reimleikunum og kvaðst alls
ekki geta skilið, að þetta væri
af mannavöldum. En ýmsir ut-
anbæjarmenn vildu halda fram
hinu gagnstæða, svo hann sagði
að aðalerindi hreppstjóra aust-
ur væri fyrst og fremst það, að
komast að hinu sanna í þessu
efni. Aðalsteinn dró ekki dul á
það, að heimilisfólkinu fyndist
eitthvert samband vera á milli
reimleikanna og svefngöngu-
ferða Ragnheiðar. Hins vegar
var öllum augljóst mál, að
Ragnheiður gat ekki sjálf verið
völd að reimleikunum, enda
féll henni afar illa allur þessi
gauragangur, en þó sérstaklega
það, að munir voru skemdir og
mat spilt í stórum stíl. — Um
það bil, sem lyklarnir týndust,
sem að framan getur, dreymdi
Ragnheiði, að henni þykir
stúlka, er hana dreymir oft,
koma til sín- og segja við sig:
„Lyklarnir skulu aldrei finnast,
en öryggisnælan þín finst fljót-
lega.“ Þetía rættist hvort-
tveggja. Öryggisnælan, er
Ragh. hafði tapað þá fyrir
stuttu, fanst innan fárra daga,
en lyklarnir fundust aldrei. —
Ragnheiður sagði frá því, að
hana dreymdi oft þessa sömu
stúlku, og lýsti henni allná-
kvæmlega. Hún væri tæplega
meðalkvenmaður að hæð, en
mjög grönn, íremur lagleg
stúlka, í grænum kjól, með bláa
svuntu og glóbjart hár í tveim-
ur fléttum niður að mitti. Það
þótti Ragnheiði einkennilegast
við draumkonu þessa, að hún
snéri ávalt hliðinni eða vangan-
um að henni, þegar hún talaði
við hana, en var aldrei beint á
móti henni. Draumkonan kvaðst
heita Aðalljón. Mun ekld hafa
verið laust við, að Ragnheiður
legði trúnað á það, að huldu-
fólk væri til, og að draumkon-
þessi væri huldustúlka.
(Frh.)
Frú Jóhanjma: Ma'ðiurimn miinrt
er hlaupinn burt frá mér meö
v'injniuiko.nunní.
Frú Sigríður: Það er voðía'jegt..
Frú Jóhianna: Já, það pr voða-
lógt, því það ier enga viinnuikionu
hægt að fá sviQnia í miðjumi ágújst
tnánuði.
Baldvin Jónatansson frá Víðiseli:
Vísa um haustið.
|^AÐ HAUSTAR AÐ og hélar jörð
og húmið færist nær,
og bylja élin blása hörð,
svo birkið svignað fær, —
það haustar að í hjarta manns,
þá hárið grána fer,
en ellin kreppir hendur hans,
sem herðalotinn er.
því ekki að undra þó fólkið
væri bæði hrætt og kvíðandi.
Þannig fór þessu fram um
liríð, og sá enginn maður nokk-
ur ráð til að afstýra þessum
vandræðum. En nú gerðist nýr
atburður, sem var svo furðuleg-
ur, að alt heimilisfólkið stóð
höggdofa af undrun. Einn
morgun, er Aðalsteinn fór á
fætur, ætlaði hann að grípa
lykilinn, sem hann geymdi 1
vestisvasanum undir kodda
sínum, því jafnan opnaði hann
dyrnar fyrstur á morgnana, en
þá var lykillinn horfinn og
fanst hvergi. Hann þóttist þess
fullviss, að enginn menskur
maður hefði komist undir
koddann og náð í lykilinn.
Hann tók því það ráð, að draga
út kenginn og ætlaði síðan að
ná í hinn lykilinn, en hann var,
sem fyr segir, geymdur í læstri
hirzlu hjá mótbýliskonunni. En
alt fór á sömu leið. Hann var
horfinn líka, og var það meira
en nokkur maður gat skilið.
Nú var komið fram í febrú-
armánuð 1913. Sagan um reim-
leika þessa barst um allar sveit-
ir, svo að fólk fór að streyma ’
að úr öllum áttum, til að sjá
voru það utanbæjarmenn, sem
ekki höfðu verið sjónarvottar
að atburðunum, er héldu því
fram, að hér væri einhverjir
þorparar að verki, sem væri að
leika sér að því að hræða fólk-
ið, og þá var það augljóst mál,
að hreppstjórinn var manna
líklegastur til að geta kveðið
niður þess konar draugagang.
Þegar hér var komið, var því
næsta eðlilegt, að leitað væri
til þessa manns.
Hinn 24. febr. lagði Aðal-
steinn bóndi af stað, fyrir á-
eggjan sögumanns míns og alls
heimilisfólksins, og heimsótti
Hjört hreppstjóra. Hann sagði
hreppstjóranum frá atburðum
þeim, er að framan getur, og
kvaðst ekki skilja að þeir gætu
verið af manna völdum og nú
síðast kvæði svo ramt að þessu,
að ýmsir hlutir væru skemdir,
til stórtjóns fyrir heimilið, og
það svo að bolla- og diskalaust
væri heimilið að verða o. s. frv.
Þegar Aðalsteinn hafði sagt
hreppstjóra sem greinilegast
frá því, sem gerst hefði, mælt-
ist hann til þess, að hann kæmi
með sér austur að Hvammi, ef
verða mætti til þess, að hann