Alþýðublaðið - 15.09.1943, Side 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagui' 15. sept. 1943,
UARNARBlöHB
nnokappar
(Captains of the Clouds)
Amerískur ejónleikur
eðlilegum litum tileinkaðui
kanadiska flugliðinu.
örlaganna
James Cagney
Dennis Morgan
Brenda Marshall
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ÁIN FJÓRTÁN.
EINU SINNI áttu þrír karlar
tal saman um ýmsa hluti. Þar
kom og, að þeir fóru að tala
um, hvaða matur þeim félli vel.
Segir þá einn þeirra: „Góð er
mjólkin, guð var í henni skírð-
ur“. — „Ósatt er það“, segir ann
ar, „í flotinu var hann skírð-
ur, blessaður“. — „Ekki er það
heldur sannara“, segir sá þriðji.
„Hann var skírður í ánni
Fjórtán“.
* * *
VENJURNAR í HEIÐRI!
KERLING var við jarðarför í
næstu sókn. „Hvaða venja er
héma hjá ykkur“, spyr hún, „er
grátið strax i kirkjunni eða ekki
fyr en við gröfina?“
* * *
FYRSTA STRANDIÐ.
TVEIR skipstjórar hittust eft
ir langan aðskilnað. „Þá er ég
nú kvæntur“, segir annar.
„Jæja“, svarar hinn. „Ég óska
þér til lukku með að vera kom
in í. hjónabandshöfnina“. „O-
jæja, læt ég þá lukku vera“,
svaraði sá nýkvænti. „Þá strand
aði ég nú í fyrsta skiptið“.
* * *
LOKATÁR.
LOKATÁR heitir vökvi sá,
sem er í herðablaðabelgnum á
skepnum. Svo stendur á nafni
þessu, að þegar Þökk var beð-
in að gráta Baldur úr helju, fól
hún þar táravökva sinn.
Gömul sögn.
* *
TJ JÓNABANDIÐ er skips-
* brot, þar sem æfintýra-
fleyið er rekið upp í kletta,
gjaldþrot, þar sem æskan á ekki
lengur fyrir skuldum sínum.
(Jófríður í Vefaranum mikla).
H. K. Laxness.
Klukkan tólf hljóp ég aftur
til tónlistarskólans. 1 flýti át ég
tvær sneiðar af brauði, sem ég
keypti af gamla manninum í
horninu við ganginn. Það var
enginn tími til morgunverðar.
Einn tími í tónfræði, tími í tón-
listarsögu, söngtími. Klukkan
fimm hljóp ég enn í tónlistar-
skólann. Þá hófst þýðingar-
mesti hluti dagsins: fiðlutím-
inn. En um það leyti sýndust
mér öll andlit föl, ef til vill
vegna þess, að ég var sjálf föl
af eftirvæntingu, ótta og
þreytu.
—< Hvað gengur að þér, litla
skinnið. hvíslaði Shani Kern
að mér úti í horni. Við hvað
ertu hrædd? Það dettur engum
í hug að ganga af þér dauðri.
Þér er kalt á höndunum.
Komdu, ég skal nudda á þér
•hendurnar þangað til þér hlýn-
ar.
Shani var eini vinurinn. sem
ég átti í tónlistarskólanum.
Hann var pilturinn, sem lék
undir fyrir okkur á píanóið, og
honum virtist geðjast betur að
mér en hinum nemendunum.
Hann var svartur á brún og
brá, en einhverstaðar í öllum
þessum sorta voru tvö blá augu
hulin undir loðnum brúnum,
eins og egg í illa byggðu
hreiðri. Hann var að semja
kantötu, sem átti að heita
Paumanok, en það var titill,
sem hljómaði framandi í eyrum
mínum. Einu sinni færði hann
mér litla bók með ljóðum Walt
Whitmans og sagði mér að lesa
hana.
Kvæðin voru fersk og ný og
allt öðruvísi en þau kvæði, sem
ég hafði áður lesið, og þau berg-
'máluðu í huga mér talsverðan
tíma. Ég komst fljótlega að því,
að Paumanok var Shani hið
sama og Concerto í A-moll var
mér: miðdepill tilverunnar, hin
leiftrandi vonarstjarna, en um
leið sú hindrun, sem hann hnaut
stöðugt um.
Ég trúði á Shani og á kantöt-
una hans Paumanok. Hins veg
ar trúði Shani líka á mig, jafn-
vel þótt sú trú væri í hófi: —
Þú hefir þegið hæfileikann, guðs
gjöfina, jafnvel þótt þú lékir
eins og grís í gær. Þú mátt ekki
gefast upp. Þú ert löt, húðlöt,
: en þú hefir hæfileikann, þú hef
: ir neistann, þú hefir fengið hinn
heilaga eld. Svona, farðu nú og
lofaðu okkur að heyra, hvern-
ig á að spila þessa æfingu. Eng-
ar afsakanir! Farðu nú!
Ég fór inn í skólastofuna. Eg
lék og lék mjög illa. Eg spilaði
falskt strax í upphafi og strand-
aði svo. Þegar ég kom að dálítið
flóknu viðfangsefni mundi ég
ekki meira. í gegnum þoku
grillti ég Shani bak við píanóið,
en svo hvarf hann sjónum mín-
um á ný. Ég sá Silber, óvin minn
og keppinaut, glotta af meinfýsi
eins og hann vjldi segja: Sagði
ég ekki, að mún myndi aldrei
geta lært það. Og það sem var
verst af öllu: Szimanszki hætti
að rífast og skamma mig. Hann
varð allt í einu þögull og kurt-
eis, og án þess að nota hin venju
legu orðskrípi sín, sagði hann
rólega: — Kærar þakkir, mig
langar ekki til þess að hlusta á
það sem eftir er af þessari æf-
ingu. En ég ræð yður til þess að
fara og læra matreiðslu, ef til
vill mynduð þér sóma yður bet
ur í eldhúsi en á söngpalli. Silb
er viljið, þér leysa hana af
hólmi og sýna henni, hvernig á
að spila þessa æfingu!
Gersamlega yfirkomin, ger-
sigruð og máttvana af blygðun
dróst ég út úr herberginu. Ég
reikaði að kvennsalerninu til
þess að geta grátið þar út í
næði. En eins og venjulega voru
báðir klefarnir setnir og þvaðr-
andi stúlkur biðu fyrir utan.
Ég reikaði burtu og komst fram
í ganginn aftur. Mér lá við köfn
un af bræði og augu mín voru
blinduð af tárum. Eg lét fallast
niður á bekkinn í dimmasta
skúmaskotinu og vonaði, að eng
in myndi geta séð mig gráta
þar. Ég gat heyrt, eða að
minnsta kosti ímyndaði ég mér
að ég gæti heyrt Silber leika’
þennan concerto í A-moll eftir
Mozart inni í skólastofunni.
Hann rann mjúklega og liðlega
gegnum byrjunaræfingarnar og
smaug í gegnum alla flóknustu
kaflana. Svo kom hann aftur í
tilbrigðin í síðasta þættinum og
lauk viðfangsefninu með mestu
prýði.
Stundarkorni seinna heyrði
ég hljóðið, sem fylgdi alltaf eft-
ir hverjum fiðlutíma. Dyr skóla
stofunnar voru opnaðar og sum
ir nemendanna komu hlaupandi
út. En inni í stofunni voru stól-
ar dregnir til og fiðlukössunum
lokað. Svo heyrði ég dragandi
fótatak Szimanszki prófessors í
skóhlífunum. — Góða nótt,
herra prófessor! Góða nótt,
börnin mín! Ég faldi andlitið í
höndum mér svo að enginn gæti
séð mig. Eg var eins og sigraður
her. Ég var Nopleon við Water-
loo og Wagner, eftir að Tann-
hauser hans hafði verið hrópað
ur niður í París. Einhver hlass-
aði sér,niður við hliðina á mér.
Það var Silber! Ég hefði átt að
vita að hann myndi koma.
— Farðu burtu, sagði ég lágt.
— Ertu að kjökra, litla nótin
táta, sagði Silber af mikilli á-
nægju. — Finnst þér ekki dálít
ið ánalegt að sitja hér og
kjökra? Hverju skiptir það,
hvernig þú spilar? Þú ert stúlka
er ekki svo? Hann togaði í fing
urna á sér, þangað til brast í
þeim, eins og siður hans var. —
Það kemur fallegur maður og
biður þín, og þá verðurðu að
segja skilið við fiðluna hvort eð
■ NÝJA BIÚ B
&mr *
Frá liðanm ðrnm.
(Remember The Day)
CLAUDETTE COLBERT
JOHN PAYNE
Sýnd kl. 7 og 9
;Sýning kl. 5.
BÓFAFORINGINN OG
BARNFÓSTRAN.
(Butch minds the Baby)
Virgina Bruce. Dick Foran.
Brod Craword.
GAMLA BIÖ fli
Astin slgrar
(Bahama Passage)
Paramountmynd í eðlilegum
litum.
MADALEINE CARROL
STVILING HAYDEN
Svnd kl. 7 og 9
Framhaldssýning 3Vz—6V2:
TUNDURSKEYTA-
BÁTURINN
(Torpedo Boat).
Richard Arlen,
Jean Parker.
er. Ættingjar þínir eiga nóga
peninga, er ekki svo? Það er því
ástæðulaust að ala nokkrar á-
hyggjur út af Mozart.
Eg hætti þegar í stað að gráta
og mér kólnuði af bræði, hatri
og fyrirlitningu, en Silber hélt
áfram að strá salti í sár mín.
Ég settist upp og starði beint í
augu honum.
— Við skulum sjá, hver spil-
ar þennan concerto að lokum,
sagði ég og orðin stóðu í mér.
— Já, það skulum við sjá,
sagði Silber. Og á þeirri stundu
vann ég þess dýran eið að ég
skyldi læra að spila hann, jafn-
vel þótt ég yrði að hætta að
borða og sofa. Ég kenndi svo
mikið í brjósti um sjálfa mig,
að ég hefði farið að gráta aft-
ur, ef Shani hefði ekki komið
mér til hjálpar.
*
— Láttu telpuna vera hreytti
hann út úr sér. — Geturðu ekki
séð, að hún er þreytt. Og ef
þú vilt, að ég segi þér orð í
einlægni, skal ég gera það. Þú
verður sæmilegur annar fiðlari
1 annars flokks hljómsveit, þeg-
ar þessi telpa hérna verður orð-
in heimsfræg. Láttu hana vera.
komdu þér burtu, ef þú vilt
ekki hljóta verra af.
— Ég hafði ekkert illt í
hyggjíi, sagði Silber, tók fiðlu.
sína og fór.
VÍKIN6UBÍNN.
— Svo sannarlega, drengir! hrópaði Vofuræninginn.
Svarti Ike ætlar aðreyna að sleppa frá okkur! Við verð-
um að koma í veg fyrir það! Léttið akkerum! Hafið byss-
urnar á framþiljum tilbúnar!
Byssurnar á Sæfáknum spúðu enn þá reyk og fall-
byssukúlum. En hið stóra skip, Blóðsugan, var þegar snú-
ið frá og hlaut litlar skemmdir. Það bar ekki á öðru en að
Svarti Ike yrði feginn að sleppa, er hann sá, að uppvíst var
orðið um svikin, enda þótt hann yrði að fara án yfirskytt-
unnar sinnar, sem hann mátti þó ekki án vera, og hinna
mannanna, sem hann hafði misst í reipdrættinum.
Skipunarorðin þutu af vörum Vofuræningjans. En.
þegar Sæfákurinn komst af stað aftur, var Blóðsugan
komin alllangt undan og bakborðsbyssurnar þrumuðu án
afláts.
Áður en langt var liðið, kom regnskúr úr áttinni frá
Hauskúpuey, og himininn rökkvaðist, eins og hann hefði
orðið fyrir töfrum.Sér til mikilla vonbrigða sá Vofuræn-
inginn, að hér var á ferðinni einn af gríðarlegu stormunum,
sem eru svo tíðir við Vestur-Indíuur.
— Skiptir engu, félagar, hrópaði hann. Við látum
þetta ekki aftra okkur. Við megum ekki missa sjónar á
Svarta Ike! Vindurinn greip orðin og þeytti þeim út í busk-
ann.
Búmm!
í næstu andrá þaut ofviðrið um Sæfákinn, eins og tíu
þúsundir púka væru að rífa og tæta allt lauslegt innan
borðs og skipið nötraði stafna á milli. Svo þaut Sæfákur-
inn áfram og það brast ag brakaði í siglunni og siglutrén
svignuðu. Sjór braut á skipinu og skolaðist yfir þilfarið.
MYNDA-
S A G A.
THE RUSSIANS/’THgV’RE ®
USIMG OUR FOCKE-WUUPS/
BEFORE
RlGHT &EHINP VOU,Af?CH/ MA.KE IT
GOOP? WE’VE GOTTO GETTHOSE STUKAS
THAT ARE 0OA\SING OUR ARTIULERV/
AMb
HERE’S SOWE MORE IRON
« RATIONS/ 1------''
OPEN FIRE, QUICK
THEV’KE SCREEWEC BV
. OUROWM PLANES/
LUSYA: Rétt við hliðina á þér,
Cottridge. Gangi þér vel. Við
verðum að ráða niðurlögum
Stuke flugvélanna, sexn eru
að skjóta á stórskotalið okk-
ar.
ÞÝZKUR FORINGI: Rússarnir
hafa náð í Focke-Wulf flug-
vélarnar okkar. Skjótið á þá
áður en þeir geta ráðizt á
flugvélar okkar. — í sömu
svifum dynur sprengjuregnið
yfir Þjóðverjana.
ÖRN: Þið getið fengið meira af
slíkum kræsingum. _________