Alþýðublaðið - 05.11.1943, Blaðsíða 8

ALÞVÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 5. nóvember 1943.
■tjarnarbMM
Á Pálmaströnd.
(The Palm Beach Story).
Amerískur gamanleikur
Claudette Coibert, Joel
McCrea.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
,JÆUNA MÁTTIRÐU ÞETTA“
Árið 1804 eða 1805 dó kerl-
ing í Fnjóskadal, sem Þórný
hét. Hún sagði svo frá, að í
ungdæmi sínu hefði hörnum
þar i sveit ekki verið kennt að
lesa, og ekki heldur neinn
barnalærdómur, en þeim var
kennd trúarjátningin utanhók-
ar og einhverjar hænir.
„Þegar ég var fermd“, sagði
hún, „var móðir mín sæla búin
að kenna mér þetta, sem hún
kunni sjálf reiprennandi, fór
svo með mig til kirkjunnar á
Hálsi og leidddi mig með sér
inn í sæti stt. Svo kom hann
séra Þorgrímur heitinn út og
gekk inn í kórinn og kallaði á
mig þangað. Ég fór skjálfandi
á beinunum, en móðir mín sat
eftir. Svo fór prestur að spyrja
mið, en ég man nú ekkert af
því nema þegar hann spurði
hver hefði skapað mig, endur-
leyst og helgað, þá stóð í mér
að svara því.
Þá sagði móðir mín frammi
í bekknum: Muna máttirðu
þetta, stelpa, því að húin var
ég að segja þér það“.
„úg veit Þ^ð bhessuð kerl-
ingin“, sagðí prestur, og gekk
fram á kirkjugólfið. Móðir mín
var þá staðin upp og húin að
draga brennivínspela upp úr
vasa . sínum . og . laumaði . að
presti. Hann tók við og þakk-
aði henni fyrir, en ég fékk líka
sakramentið um daginn“.
* * *
VAFASAMUR ÁRANGUR
„Gömul kona kom til prests
og kvartaði sáran undan manni
sínuum. Hún sagði, að hann
væri svo vondur við hana, að
hún hefði engan frið hvorki
straumi örlaganna
Ég ritaði eftir fyrirlestri. Ég
vélritaði og hreinritaði greinar
Brandts og Fritz. Ég afritaði
greinar í öðrum blöðum og rit-
um, sem send voru blaðinu. Ég
,at|stoðaði við prófarkalestur-
inn. Ég tók úr klippur úr blöð-
um og ritum og límdi inn í
inniímunarbókina. Ég annaðist
símavörzlu. Ég ræddi við gesti
og gangandi. Ég annaðist um-
sjá skjalasafns Brandts, sagði
ósatt hans vegna og hélt uppi
vörn fyrir hann, svo sem skylda
er einkaritara. í vinnu hverrar
yiku var ákveðið hámark, slit-
laust erfiði og þrældómur. Það
var þegar kom að dreifingu
'blaðsins, þess tölublaðs, sem
kom út þá viku. Það þurfti að
brjóta hvert einasta blað af
þessum þrjú þúsundum eintök-
um, sem prentuð voru af blað-
inu, búa um þau í umbúðum
og líma frímerki á hverja ein-
ustu sendingu og vélrita utan-
áskriftirnar. Loks hjálpaði ég
svo sendisveininum með blaða-
pokana niður stigann, þegar
haun lagði á stað með þá á póst-
húsið. Mig dauðverkjaði í bak-
ið meðan á þessu stóð og var
ékki búin að ná *mér fyrr en
eftir tvo daga. En mér var ætl-
að að vera viðstödd á fundum
og taka útdrætti úr ræðum
manna. Og það voru ekki að-
eins fundir í borginni sjálfri,
sem ég varð að sækja. Ég varð
líka að sækja fundi í nálægum
þorpum, sfm haldnir voru í
daunillum bjórstofum. Á heim-
leiðinni sátum við hálfsofandi
í járnbrautarvögnunum. Ég
varð að sitja nefndarfundi og
eyða margri kvöldstundinni í
verkamannaklúbbum, þar sem
við leituðumst við að halda
sambandi við verkamennina og
kynna okkur viðhorf flokksins.
Og þrátt fyrir allt var þetta
nótt né dag, og hvernig sem
reyndi að telja um fyrir hon-
um, kæmi það fyrir ekki. „I
gær var hann alveg bandóður
og lúbarði mig“, sagði hún.
„En hefir þú ekki reynt að
mýkja hann með góðu“, sagði
prsturinn. „Þú ættir að reyna
að bera þetta allt með þolin-
mæði og vera góð við hann og
safna þanning glóðum elds að
höfði houm“.
„Já prestur minn, það væri
líklega reynandi að kveikja
með eldi í hausnum á honum.
En svei mér ef ég held hann
batnaði við það, því að í gær
hellti ég einmitt sjóðandi vatni
í höfuðið á honum og þá lú-
barði hann mig“.
gaman. Það var gáman að því,
að ekki var komið fram við
rnann eins og kvenmann. held-
ur eins og félaga. Það var gam-
an að því að vera ekki einangr-
aður, h'eldur hluti af heild,
svarti sauðurinn í ofurlitlu
samfélagi, sem aftur var hluti
af hinu stæra samfélagi flokks-
heildarinnar. Ég hafði ávallt
haft yndi af að kynnast fólki.
Ég var gædd fíkni mannætunn-
ar í það að gleypa í mig eina
og eina manneskju. Nú
var settur fyrir mig nýr réttur
og 'neytti hans með mestu
áfergju. Verkamenn og hinar
þr^ytulegu eli|ginlkonur þeirra.
IHiríár traustu og árfeiðaniegu
trún^ðarmenn, sem réðu yfir
einu atkvæði hver. Ungijr
drengir með raddir í mútum og
baráttufúsa hnefa. Heimsspek-
ingarnir, sem sátu í lestrarher-
berginu og lásu rit Darwins og
fræðslurit, sem hét Kosmos.
Börn bændanna, sem flutzt
höfðu til borgarinnar og kosið
Hewaverksmiðjuna í stað akr-
anna og fundarsalinn í stað la-
tínu klerkanna. Ég var ham-
ingjusöm vormánuðina 1914 og
fram á sumarið. Mér fannst ég
igeta greint æðaslátt alheims-
Ns. Ég var hreýkin daginnl.
sem Vekjarinn var gerður upp-
tækur. Og enn hreyknari varð
ég þegar hópur bænda brauzt
inn á fund í einu þorpinu og
tekið var að berjast með ber-
um hnefum, stólum og bjór-
flöskum. Brandt hafði komið
mér fyrir undir borði, þegar
bardaginn hófst og þaðan gat
ég fylgzt m!eð gangi orustunnar.
Ég var bæði undrandi og glöð,
þegar ég sá, hversu góður
stríðsmaður Brandt var.
— iMáusle. ég vildi ekki hafa
misst af þessu kvöldi, þó að
þúsund mörk hefðu verið í boði,
sagði hann glaður í bragði, þeg-
ar við vorum aftur stödd í F 12
síðla um kvöldið. Ég var að
bera joð í skrámurnar, sem
hann bafði hlotið í bardagan-
um. Fritz hafði verið fluttur á
spítala tii þess að hægt væri að
gera að svöðusári, er hann hafði
fengið á ennið. Við Brandt vor-
um því tvö ein. Við hituðum
okkur kaffi og Brandt las mér
fyrir þangað til að grálit dag-
renningin lýsti upp götuna fyr-
ir utan og skýin bak við skóla-
húsið urðu græn á lit eins og
hart, óþroskað epli. — Hvernig
fellur þér, Máusle, að vera í
fylkingarbrjósti, í stað þess að
koma í slóð hennar? spurði
hann. — Vel, svaraði ég. En
mér mundi falla það enn betur
í geð, éf að ég væri piltur og
það þyrfti ekki að stinga mér
undir borð, þegar verulegt
garnan er á ferðum.
■ NÝJA Blð
„Tigris" flugsveitfn
Stórmynd með:
John( Carroll
John Wayne
Sýnd klukkan 7 og 9.
Börn fá ekki 'aðgang.
Á ðrlagastandu
(efore I Hang).
Boris Karloff
Evelyn Keyes
Sýnd kl. 5.
Bönnuð börunm innan 16 ára
GAMLA Blð
Á hverfanda hveli
(Gone With The Wind)
Sýnd í dag kl. 8.
kl. 3.30—6.3Ö:
MANNAVEIÐAR
(Come On Danger).
Með TIM HOLT.
Bannað fyrir börn
innan 12 ára.
Brandt tók köttinn upp af
borðinu og kom honum fyrir
öxilinni á sér. — Já, sagði
hann. — Stundurn verður mér
líka að óska, að þú væri pilt-
ur. Stundum óska ég þess. Og
stundum gleðst ég yfir því, að
þú ert einmitt sú, sem þú ert.
Hann gekk yfir að gluggan-
■um og stóð þar í gráleitri morg-
unskímunni. Kötturinn kúrði
með hausinn undir vanga hans
—* Komdu hingað. Máusle,
sagði hann eftir stundar
korn. — Horfðu á himininn.
Faillegur litur þetta. er ekki
svo? — Við stóðum þögul hlið
við hlið og virtum fyrir okkur
P^ft'briigðá mongunhiminsins.
Skrölt í mjólkurvagni heyrðist
í fjarska. Ég var afbrýðissöm
í garð kattarins. Ég öfundaði
hann — öðru vísi er ekki hægt
að lýsa því. Ég var þreytt og
syfjuð. | Mér hefði ekki þótt
amálegt að hafa höfuðið þar,
sem kötturinn hafði hausinn og
láta Brandt strjúka mér með
hinum fjarrænu tilburðum
einmana manns, sem voru hon-
um svo eiginlegir. Litlu síðar
lagði hann höndina á öxl mína
og endurtók: Já Máusle, mér
fellur þú bezt í geð eins og þú
ert. ,
Þetta var byrjunin. Afbrýðis-
söm við köttinn. Eirðarlaus.
Langaði til að igráta án nokk-
BASSI „BOLLA“JJ
En skyndilega var hann vakinn af vökudraumum sín-
um með því að höst rödd bauð honum að nema staðar. Þegar
hann 'leit upp sá hann ,að það var Jeppi Stebba, sem hafði
ávarpað hann.
— Heyrðu, þú þarna, hrópaði Jeppi.. — komdu með
hundinn að tarna til verzlunar Börks og vertu nú fljótur. -
— Skipað gæti ég, væri mér hlýtt, anzaði Bassi. En ég
á nú bara ekki leið þangað, svo ég viti til.
— Hví ekki það? urraði í Jeppa Stebba.
— Vegna þess að ég er á heimleið, svaraði Bassi og var
sýnilega skemmt.
— Þú gerir eins og ég segi þér, eða þú skalt hafa verra
af, þrumaði Jeppi ygldur á svip..
Hann var hin vörpulegasti náungi og hefði eflaust fram-
kvæmt ógnun sína. — En þegar minnst varði, varð Mick
til þess að skerast í leikinn. Hann stökk upp á herðar Jeppa
Stebba, þreif af honum hattinn og hljóp með hann niður
götuna og fór geyst.
— Komdu með hattinn minn, bölvað kvikindið þitt!
hrópaði Jeppi og var nú orðinn hinn reiðasti.
Mick lagði hattinn kyrfilega frá sér á miðja götuna og
skokkaði því næst brott frá honum, eins og hann hefði misst
allan áhuga fyrir því að fara frekar höndum um hann.
Hláturinn sauð niðri í Bassa. Jeppi Stebba átti um það
tvennt að velja að missa hattinn sinn eða framkvæma ógri-
S/CORCHy AND
H)S FRIENDS, ABOUT
TO TA<£ OFF FROAA
THEIC. REFUSLLINJG
BASe, ARE STOPPEC?
BY THE ARRIVAL
OF AN AMERICAN
PLANE, SHOWING
5I6NS OF RECENT
BATTLE...
AP fBatures
I ’iV\ LT. í- í •***'*> *a *v.v A.
OUR PILOT’S DE*,J O
BADLY WOUNDED/ CA^ <>j
SPEAK RUSSIAN, LIEU j
WE NEED HELP/
YNDA
SAGA
Undirforinginn: Ég skal segja
þér allt af létta. Ég er Grespier
undirforingi. Flugforingi okkar
er látinn og aðstoðarflugstjór-
inn illa brenndur. Getið þér
talað rússnesku? Við þurfum
hjálpar við.
ÖRN: Rússarnir segjast skulu
láta flugstjóra ykkar öðlast
hernaðarlega greftrun. Aðstoð-
arflugstjórinn fer í sjúkrahús.
SORRl Hann er í sérstökum
erindagerðum, farið með hann
til — Æ!
ÖRN: Hvað er hann að segja,
fara með hvern hvert?