Alþýðublaðið - 04.12.1943, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 4. desember 194S
BTJARNARBIÓBS
TungliS oð líeyringur
(The Moon and Sixpence)
Áhrifamikil mynd eftir
hinni frægu sögu W.
Somerset Maugham's
með þessu nafni.
George Sanders
Herbert Marshall
Aukamynd: Frá
Alþingishátíðinni 1930.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
f HJARTA OG HUG
Sýnd kl. 3.
Aðgm. seldir frá kl. 11.
LYFSÖLUM í AMERÍKU
var brugðið wrn það á bannár-
unum, að þeir seldu áfenga
drykki í pukri, og fóru ýmsar
sögur af þe irri verzlun. Einu
sinni kom amerískur lyfsölu-
sveinn til lyfsölumanns, og
bauð honum- þjónustu sína.
Lyfsalinn spurði, hvort hann
hefði næga þekkingu og reynslu
til að bera. Hynn kvað já við
því.
„Þá skal ég reyna þig“, sagði
lyfsölumaður.
„Hvað afhendir þú ef maður
kemur og gerir einfalda bend-
ingu með hendnni?“
„Gott og gamalt kornbrenni-
vín.“
„Tvær bendingar með hend-
inni og tungunni brugðið út úr
sé r?“
„Hálft glas af rommi.“
„Sé beðið um síróp og þum-
álfingur og vísifingur hafðir í
vestisvasanum ? “
„Koníák“.
„Þrjár bendingar og þumál-
fingri stutt á vinstri öxl?“
„Gamált hollenskt einiberja-
vín, og hið sama handa félög-
um sem á eftir koma.„
„Ef einhver segir ‘Hudsson,
og hrækir til vinstri hliðar?“.
„Gamált kornbrennivín með
piparmintu og málurt.“
„Þér eruð ágætlega að yður,
og getið komið til min snemma
á morgun. Ef menn kynnu að
óska að fá eitthvað fleira, eru
nægar birgðir í kjállaranum,
Þér sjáið að við verðum að
gæta állrar varkárni með af-
hendinguna. þar sem verið get-
ur, að um lífið sé að tefla.“
— Og hvernig líður honum?
Manninum?
— Þráist af heimþrá eins og
lómur, svaraði Klara. — Ég
vona bara að þessu stríði ljúki
áður en hann fer að sjá rauða
snáka. Mér virðist að sextán
eettliðir ko'nungle(gra forfeðra
efli ekki mótstöðukraftinn neitt
sérstaklega. Það er seigara í
óbreyttu fólki eins og okkur. En
ég heid að ég hafi stælt hann
ofurlítið upp, að minnsta kosti í
bili. Hún þagnaði, og ég fann,
að mér bar ekki að spyrja frek-
ar. ‘
— Mér skilst, að Klara Balbi
sé nú komin heim til okkar,
sagði stórhertogafrúin kvöld
nokkurt skömmu eftir heim-
komu Klöru. — Hún hlýtur að
kunna frá mörgu markverður
að segja.
— Hún er ekki margmál, Pim-
pernel.
— Ég hefði nú samt gaman
af að tala við hana. Heldurðu
ekki að þú gætir f engið hana til
að fylgjast með þér hingað eítt-
hvert kvöldið? Ég hefði gam-
an af að hitta hana, en alveg
óformlega, skilurðu. Heldurðu
að hún mundi vilja þetta?
__ — Ætli það, sagði ég hikandi.
Ég vissi með sjálfri mér, að
hún mundi vera tilleiðanleg til
þessa. Ef Pimpernel héldi fast
við þá heimskulegu ákvörðun
sína að vilja endilega hitta keppi
naut sinn, þá yrði það mitt hlut-
veldara að fá Klöru til að láta
hennar. Við höfðum átt tal um
það, og það var orðið miklu auð-
veldara að fá Klöru til að tala
að vilja sínum nú eftir að nær-
ingarskortur var __ farinm að
sverfa að henni. Ég gat alltaf
komið fram vilja mínum gagn-
vart henni með því að minna
hana á, að Eiríka gæti orsakað
afleitan magaverk, ef hún kæmi
mér í geðshræringu.
Leikar fóru því svo, að eftir
að við höfðum rætt þetta mál
í eina:viku varð það úr, að ég
tók Klöru með mér eitt kvöldið.
Við lékum þennan litla sjón-
leik prýðilega og fataðist ékki
í neinu.
—: Yðar konumglega tign, má
ég leyfa mér að kynna fyrir yður
vinstúlku mína, ungfrú Klöru
Balbi?
— Ungfrú Balbi, það gleður
mig mjög að kynnast yður. Ég
er einlægur aðdáandi yðar.
— Ég þakka, yður konunglega
tign. Yðar konunglega tign er
alltof náðug.
— Þér hafið haldið uppi sýn-
ingum fyrir hermenn vora. Féll
yður það vel í geð?
— Vissulega, yðar konunglega
tign. Það var dásamleg reynsla.
— Hversu virtist yður farið
siðferðisþreki vorra ágætu her-
manna?
— Mjög vel, yðar konung-
lega tign.
Löng þögn.
— Bar svo til, að þér sæjuð
stórhertogann, meðan þér vor-
uð á vígstöðvunum? spurði Pim-
pernel, og nú bar mikið á kipp-
unum í augnalokum hennar.
— Visulega, yðar konunglega
tign. Hans konunglega tign
sýndi okkur þann heiður að vera
viðstaddur nokkrar sýningar
okkar í Brussel.
— Hvernig virtist yður hann?
Hvernig var útlit hans? spurði
Pimpernel og sýndi nú tilburði
til að komast yfir vegg þann, er
aðskildi þær.
— Hans konunglega tign virt-
ist vera mjög vel á sig kominn.
Hann virtist vera lítið 1 eitt
grennri, en vera má, að einkenn-
isbúningurinn valdi því, að svo
sýnist vera. Hann er sólbrennd-
ur og virðist líða mjög vel. Hann
hló hjartanlega að hoppinu í
okkur.
— Hafði hann tal af yður?
Ég leit til Klöru, sem nú hafði
sett upp andlit hins reiða engils.
Ég var dauðhrædd um, að hún
myndi segja: Þér vitið, og ég
veit, hvað þér vitið. Við skulum
hætta öllum málalengingum og
leysa frá skjóðunni. En Klara
sýndi þá stjórnkænsku að hafa
taumhald á tungu sinni. — Já,
yðar konunglega tign, svaraði
hún. — Hans konunglega tign
kom inn á leiksviðið og talaði
nokkur orð til leikflokksins okk-
ar. Við töldum þetta mikin heið-
ur.
Stórhertogafrúin varpaði,
þungt öndinni. Hún hafði reynt
að klifra yfir vegginn en verið
hrundið niður aftur. Andlits-
drættir Klöru mýktust ofurlítið,
og hún bætti við: — Fyrir fá-
um dögum síðan fékk ég bréf
frá Zwerchsattel baróni. Hann
skýrir mér frá því, að hans kon-
unglega tign líði ágætlega. Hann
virðist gera mikið að því að ríða
út síðan'hann flutti sig til Chá-
teau Branquet, og hann málar
í tómstundum sínum. Zwerchs-
attel virðist vera í ágætu skapi.
Stórhertogafrúin dró djúpt
andann. — Þekkið þér Zwerch-
sattle barón vel? spurði hún.
Baróninn var aðstoðarforingi
stórhertogans.
— Já, yðar konunglega tign.
Hann er góður vinur minn.
'Hann skrifar mjög góð bréf,
Zwerchsattel. Ef yðar konung-
lega tign kynni að hafa áhuga
fyrir þeim fréttum, sem ég fæ
frá honum-------
— Minnizt Zwercbsattel nokk
NÝJA BÍO
„GeRtieman Jimrr
Sannsöguleg stórmynd.
Errol Flynn
Alexis Smith
Jack Carson.
Bönnuð börnum yngri
en 14 ára.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala aðgm. hefst kl. JLI.
S GAMLA BIÚ S
Útvarpssagan
Liljur vallarins
(The Tuttles of Tahiti).
CHARLES LAUGHTON
Jon Hall
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 3.30—6.30:
BÖFABORGIN.
Land of Open Range).
Tim Holt.
Börn fá ekki aðgang.
uð á mannfall hers vors í Fland-
ern?
— Hann gaf það aðeins í skýn
en nefndi ekkert ákveðið í þeim
efnum.
— Nefndi hann nokbuð, hver
áhrif það hefði haft á stórher-
togann?
— Já, yðar konunglega tign.
Hann skýrir frá því í bréfinu,
að stórhertoginn hafi ekki óskað
að sjá herforingjaráð sitt í tvo
daga og neytt máltíða sinna í
herbergjum sínum. Mér þykir
miður, yðar konunglega tign, ef
þetta veldur yður áhyggjum —
— Nei, nei, alls ekki. Slíkar
fréttir koma ekki að óvörum á
styrjaldaritímum. Að sjálfsögðu
finnur stórhertoginn sárt til yíir
falli sérhvers hermans. Hann
er mjög viðkvæmur.
— Já, mjög viðkvæmur. Það
eru allir kynbornir menn, er
ekki svo? spurði Klara. Ég
ræskti mig í viðvörunarskyni,
IV3EÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
dagslegan atburð að ræða og þó duldist eigi, að hann gerði
sér þess glögga grein, að líf drengsins var í veði. Það var
sem Páli ykist máttur við þessi orð Englendingsins og
gleymdi þorsta sínum.
En þegar hann hafði komið Hjálmari fyrir uppi við
runnana' og losað um helztu klæði hans, fann hann til þorst-
ans meira en nokkru sinni fyrr. Það var sem eldur brynni
fyrir brjósti hans, og tungan festist við góminn.
Líðan Englndingsins mun haf a verið eitthvað áþekk, því
að rödd hans var hörkuleg og hás, er hann mælti:
— Við skulum fara niður í f jöruna og líta eftir því hvort
við finnum ekki eitthvað, sem hægt er að drekka.
— Nei, ég held annars að hundurinn hafi fundið svala-
drykk, bætti hann við. — Ég þori að fullyrða að svo sé.
Páli varð litið í sömu átt og Englendingnum. Sá hann
þá að stór tunna hafði skolast á land. Bobb gerði hverja
tilraunina af annarri til þess að stökkva upp á tunnu þessa.
Englendingurinn reyndist hafa rétt fyrir sér. Þefnæmi
rakkans hafði beint athygli hans og mannann til tunnu
þessarar. Þetta reyndist vera stóra tunnan, er skorðuð hafði
verið á þilfari skipsins og hafði að geyma svaladrykk handa
skipshöfninni. Hún reyndis óbrotin og nær full af vatni.
Englendingurinn og hásetinn hjálpuðust nú við að velta
tunnunni á hliðina. Andartaki síðar slokuðu mennimir tveir
og rakkinn í bróðerni í sig svaladrykkinn úr stórri krákuskel,
er þeir höfðu fundið í sandinum og þeir urðu að notast við
sem vatnskrukku.
Það, sem næst lá fyrir, var að færa Hjáhnari svaladrykk-
> yE5,EFFENPi/
5TC4IGHT THEOU6H
THAT POOK ,TOTHE
^7 CLUP/ v-*____T
AP Featurcs
uð fara þessa leið inn í klubb-
inn.“
Mermirnir fyrir utan: „Hann
hefir farið inn í kaffihúsið.
Bíddu, við verðum að breyta
um áætlun.“
eiginlega er á seyði.“ — Hann
kemst inn í eldhús veitingahúss
nokkurs: „Fyrirgefið, ég hefi
líkast til vills.“
Þjónn: „Já, herra. Þér skul-
Þegar Örn; félagar hans,
Grespin og Dagur eru á leið
til hótels síns í Istanbul, er
glerbrotum stráð á götu þeirra,
svo að bifreið þeirra stöðvast.
Út úr myrkrinu koma meinn
og berja þá Grespin og Dag
niður, en Örn reynir að komast
undan þeim.
Öm: „Þeir sækja að mér.
Það er bezt að koma sér undan
og athuga heldur síðar, hvað
50 eoKRy...
MUÖT HAVE
L05T MV
7 WAY/ t^
<f?OKEN 6LA65 ACKOS5
mN ALLEy HALT5
scozatyz CAK.,..
&SE5VIN ANP O'PAV
AKE KNOCKEP OUT W/
5HAPOVW FI6UKF5 WHO
THBM COMEAFTEK
5C0S.CW.....HE HACK5
AWAY ANP FINP5
HIM5ELFINTHE
FOOKWAy OF A
CAFE KlTCHEN...
THEy'KE CL05ES/60T
TO 6ETAWAY FIR6TANP
FINP OUTWHAT C00K5