Alþýðublaðið - 21.12.1943, Qupperneq 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Þriðjudagnr 2i. des. 194S
B GAMLA BÍÓ B
4
í greipum dauðans
BTIARNARBfÓ!
S
Karlar í krapinu
(Larceny Inc)
Edward G. Kobinson.
i.
raumi örlaganna
B NÝJA BlÓ
„Núerþað svart,
maður!"
(Who Done It?)
Jane
Bönnuð börnuni innan 16
ára.
Bannað fyrir börn
innan 12 ára.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
GRAFSKRIFT.
Ekkjumaður gerði eftirfar-
andi grafskvift eftir konu sína:
„Harmþrunginn drunga í
brjósti ber,
burtu konan mín fló frá mér,
en það huggar fróun hjarta-
þels,
að hún er til fóta Gamaliels.“
❖ ❖ ❖
„SEGÐU MJÁ“.
Jón og Magga voru vinnuhjú
á sama bæ. Jón var skotinn í
Möggu, en kom sér ekki að því
að biðja hennar.
Loks tók hann það ráð að taka
lcött, sem Magga átti, strjúka
hann og láta vel að honum, svo
að Magga sá. Hjalaði hann við
kötttinn og sagði loks:
„Má ég ekki eiga hana Möggu
þína, kisi minn?“
Þegar Magga heyrir þetta,
gellur hún við:
„Segðu mjá, kisi minn!“
Þetta skildi Jón og var sú
þraut unnin.
❖ ❖
AÐ sýna konu, sem er ást-
fangin í karlmanni, aðeins lotn-
ingu, leiðir af sér óþolinmæði,
reiði og tár.
Olivier Onions.
* *
HÚN (við veizluborðið): „Haf-
ið þér nokkru sinni matazt með
mannætum meðan þér voruð í
Afríku?“
Ferðalangurinn: „Hvort ég
hef! Og meira að segja oftar
en einu sinni. Auk þess hefi ég
einu sinni staðið sem einn af
réttunum á matseðlinum þeirra
* * *
— Ég tapaði hundinum mín-
um í síðustu viku.
— Því auðlýsirðu ekki?
— Hvað þýðir það? Ekki get-
ur hundurinn lesið.
notuð til að sleppa úr herþjón-
ustu. En hvað Manfred snerti
ýar það eins og opið sér, að hon
um skyldi vera synjað um far-
arleyfi til vígstöðvanna.
— Hvílík heimska að halda
vesaling eins og mér heima, en
senda hrausta og heilbrigða
menn til vígstöðanna! sagði
hann beisklega. — Það eru
þeir, sem þrá að lifa, og þeir
eiga rétt á, að þeim sé þyrmt.
En ég? Ég er einmitt hæfur til
að mér sé fórnað. Til hvers er
mér haldið hér? Til þess að eta
þann mat, sem konur og börn
þarfnast. Aukaskammtur, vissu
lega! Þetta er óafmáanleg
skömm og svívirðing.
Ég sá, að hann mundi vera
að fá hita, og reyndi að stilla
hann. En hann hélt áfram að
æsa sig upp. — Ef það er
undir hugrekkinu komið, þá er
enginn eins hugrakkur og sá,
sem hefir borið dauðann í
brjóstinu árum saman. Hvað
hefi ég að óttasí? Það eru menn
eins og ég, sem á að senda
þangað, sem hættan er mest.
Það á að mynda dauðahersveit
með mönnum eins og niér og
sleppa ok*kur lausum á óvinina.
Það hljóta að vera nokkur
hundruð þúsund dauðadæmdir
menn eins og ég í landinu. Hvers
vegna mynda þeir ekki hersveit
með okkur og láta okkur vinna
stríðið fyrir sig? Það væri hið
eina skynsamlega, skilurðu? Og
hvílík ánægja, sem við hefðum
af því! Og hversu miklu frern-
ur kysum við ekki heiðárlegan
dauðdaga í stað þess að liggja
í rúmi okkar og hrækja smátt
og smátt lungunum úr okkur
í litla bláa flösku.
— Svona, svona, sagði ég. —
Láttu nú ekki ímyndunaraflið
hlaupa með þið í gönur. Þér er
óðum að batna og þú þráir að
fá fullan bata, er ( það ekki?
AJjlt, sem þú þarft með, er svo-
lítil þolinmæði. Stríðið getur
beðið. Það heldur áfram fyrst
um sinh. Þér gefst nógur tími
til að taka/þátt í því, þegar þú
hefir náð fullum afturbata.
— Það verður ánægjulegt,
þegar sonur minn spyr: Pabbi,
hvar varst þú í stríðinu? Ég
lék Mortimer í leikhúsinu í
Hahnenstadt, ég hélt uppi sið-
ferðisþrekinu á heimavígstöov-
unum, sagði hann og sveiflaði
eirðarlausum höndunum. Syo
lagði hann þær í skaut sér og
starði á þær. — Það er bara
það, að ég eignast aldrei neinn
son og verð kominn undir græna
torfu, áður en stríðinu verður
lokið, bætti hann við vesaldar-
lega.
— Manfred, drengur minn,
sagði ég. — Ef það er nokkuð,
sem mér er lítið gefið um, þá
er það sjálfsmeðaumkun. Hættu
að kenna svona fjári mikið í
brjósti um sjálfan þig og farðu
nú að hátta.
— Já, farðu að hátta eins og
góður drengur. Og láttu þér
ekki detta í hug að dreyma um
frú Tillmann, sagði hann að
lokum. Við sátum í kaldri borð-
stofunni, en inn í hana hafði
verið flutt nokkuð af setustofu-
húsgögnunum, síðan hún varð
eina herbergið í íbúðinni, sem
lifandi var í. Það var flöktaridi
eldur í ofninum og við höfðum
fært bekk fast að honum til
þess að missa ekki af hinum
Iítilfjörlega yl, sem af honum
stafaði. Þar eð Irmgard hafði
farið með kolaskammtinn til
tengdaföður síns, urðum við að
grípa til hvers konar óyndis-
úrræða til að halda lifandi eldi
í ofninum. Við. höfðum keypt
stafla af gömlum dagblöðum
fyrir okurverð. Við höfðum
brennt upp til agna hverja
einustu spýtu, sem við höfðum
getað fundið. Við vorum meira
að segja farin að brenna hús-
gögnum. Erfiðleikarnir við
viðareld voru hins vegar þeir,
að það var svo erfitt að halda
honum lifandi. Þa’ð myndaðist
engin glóð. Ef við hefðum
haft fitulag á skrokknum, hefði.
kuldinn ekki bitið eins á okkur.
En það var ekki því að heilsa.
Við vorum svo grindhoruð, að
beinin stóðu út í húðina. — Þú
ert fallegasta beinagrindin, sem
ég hefi fyrir hitt á ævi minni,
Marion, sagði Manfred við mig.
Hann var sá eini, sem kallaði
mig sirkusnafninu, og hann
gerði það að því aðeins, að við
værum tvö ein. í viðúrvist
Irmgards kallaði hann mig al-
drei annað en frú Tillmann.
Með því og öðrum viðlíka smá-
brögðum hafði hann riðið net
umhverfis mig, eins og við ætt-
um sameiginleg leyndarmál.
— Ég fell þér vel í geð, er
það ekki? spurði Manfred éinn
daginn, þegar ég var að sjóða
hafrargraut handa Martin litla.
— Vissulega gerir þú það,
svaraði ég óþolinmóð. — Nú,
viltu gera svo vel að færa þig
frá mér?
Hann settist’ á eldhússtól
Elisabetar. — Hvers vegna fell
ég þér illa í geð. Marion, hélt
hann áfram þrákélknislega. —
Hvers vegna? Viltu segja mér
sannleikann.
— Ég sagði þér sannleikann.
Mér fellur þú vel í geð, og ég
er glöð yfir því, að Fritz skyldi
koma þér hér fyrir.
— Ég fell þér ekki vel í geð,
af því að þú heldur að ég sé
Gyðingur, er það ekki? spurði
hann.
— Nú ertu alveg orðinn
geggjaður, sagði ég. — Viltu
gera svo vel að rétta mér disk-
inn, hans Martins?
BUD ABBOTT
LOU COSTELLO
Sýningar í dag klukkan
5, 7 og 9.
— Eða er það af því, að þú
heldur að ég sé/gagnslaus vesal-
ingur og hugleysingi? hélt
hann áfram. — Þú veizt, að
það er ekki mín sök.
— Mér fellur þú illa í geð,
þegar þú tekur upp á þessari
sjálfspyndingu eins og núna.
Að öðru leyti fellur mér þú
vel í geð.
— En þú býst ekki við, að þú
getir elskað mig, eða er það,
Marion?
— í guðs nafni! sagði ég æst.
setti hann í kjöltu mína og fór
(JOURNEY INTO FEAR)
Joseph Cotten
Dolores Del Rio
Orson Welles
Bönnuð börnum innan 12
ára.
Sýnd kl. 7 og 9 og á fram-
haldssýningu kl. 3V2—QVz.
Ég tók grautardisk Martins litla
og fór með hann inn í herberg-
dð. Martin sat inni í leikgrind-
inni sinni. Ég tók hann upp,
að gefa honum grautinn, sem.
hann þáði af sinni venjulegu,
góðu lyst.
Manfred fylgdi mér eftdr
eins og hundur.
— Ef ég væri i eldlínunni eins
og Tilmann kapteinn, mundir
þú elska mig, sagði Manfred. —
Þessar fjarlægu hetjur hafa
alla yfirburði yfir okkur vesal-
ingana, sem heima erum. Segðu

1* ^ w/s> ** æ r issisi M
MEÐAL BLAftlANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Nú leit Englendingurinn ura öxl og kom því næst til
þeirra. Hann stóð kyrr um stund. Svo lagði hann höndina á
öxl hans og mælti:
— Nú sé ég, að þú ert mannsefni. Farðu aftur heim og
þakkaðu guði fyrir, að þú ert meðal vina! Við þörfnumst
vissulega hjálpar þinnar, en þú þarfnast eigi síður hjálpar
okkar. Starf þitt á að vera að hafa gæzlu með höndum heima.
við.
Hjálmar sat kyrr á sandinum þar sem hann hafði nær
hnigið niður, um stund. Svo reis hann á fætur og hélt hæg-
um skrefum heim á leið.
Þegar þeir félagar nálguðust höfðann, varð þeim smám
saman ljóst, að þeim myndi ógerlegt að klífa hann strand-
ar megin.
Þeir héldu því inn í skóginn. Þegar þeir loks komu út
úr honum aftur, blasti við þeim víðáttumikil slétta. Sáu
þeir sér til mikillar ánægju, að þeim megin myndu horfur
á að uppgangan msetti takast.
Það tók þá þó nokkurn tíma að leita fyrir sér um upp-
göngu. Loks auðnaðist þeim þó að feta sig upp klettarið
eitt mikið.
Englendingurinn leit á úr sitt.
— Nákvæmlega þrjár stundir og tuttugu mínútur,
mælti hann.
Þeir voru nú staddir á stað þeim, þar sem gróðurinn
var mestur og blasað hafði við frá bækistöð þeirra.
En gróðurinn reyndist þó ekki eins mikill og þeir höfðu
ætlað. Raunar var hann meiri þarna uppi en niðri á slétt-
unni. En gróðurinn bar þess glöggt vitni, að jarðvegurinn
THAT’5 IT/ THE FELLOW AT
THE AIRFIELD,.. HE MU5T
HAVE eUPPEP IT IISI MY
POCKET AS WE STRUG6LED.
BLJT THIS ISN'T .Hlf
----r PICTURE ,,, ___V
YOU’VE
60T ONE
NOW/
DIDN'T HAVE
. PASSPORT/
WHERE... ?
•fiSAN

MYNDA-
. SAGA
ÖRN: „Ég hafði ekkert vega-
bréf — hvaðan í f járanum .. ?
(En þá rennur upp fyrir hon-
um ljós) „Já þarna kemur
skýringin, náunginn á flug-
vellinum hefir laumað þessu
í vasa minn þegar við vorum
að fljúgast á. En þessi mynd
er þó ekki af honum!