Alþýðublaðið - 21.01.1944, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
■TJARNARBlð!
Yankee Doodle
Dandy
James Cagney.
Joan Leslie.
Walter Huston.
Sýnd kl. 6.30 og 9.
LAJLA
Kvikmynd eftir skáldsögu
A. J. Friis, leikin af
sænskum leikurum.
Aino Taube
Áke Oberg
Sýnd klukkan 5 og 7. Jj|
AF GÖMLUM VANA
RÚNKI var drykkfelldur í
meira lagi og þurfti alltítt að-
stoðar til þess að komast heim.
Eitt sinn var barið að dyrum
hjá Rúnka og voru þar komnir
tveir fornvinir lxans, er heima
áttu í fjarlægum landshluta.
„Á Runólfur Brandsson heima
hér?“spurðu þeir konu hans,
sem kom til dyra.
„Ætli’ ekki það. Berið hann
inn!“
* * *
— HVAÐ ER bjartsýnismað-
ur?
— Sá, sem alltaf gengur með
tappatogara á sér.
— AF HVERJU grætur þú,
vinur minn?
— Mamma þessa drengs er
miklu stærri en mamma mín!
LÍKT Á KOMIÐ!
\
Liðhlaupi nokkur var dæmd-
til hengingar. Þegar hann stóð
efst í gálgastiganum, og böðull-
* * *
SJÁLFSELSKA
GAMALL ÞJÓÐVERJI og
kona hans rifust oft og tíðum.
Eitt sinn, er þau höfðu deilt
fast og lengi stundi kerling og
sagði:
„Eg vildi, að ég væri á himn-
um“.
„Og ég vildi, að ég sæti á
bjórstofunni.“
„Það er þér líkt“, sagði kerl-
ing, „að kjósa bezta staðinn
handa sjálfum þér.“
* * *
ÞJÓNNINN: Hvernig líkar
herranum buffið?
— Það ver sig ágætlega.
íVÍCKh®AOM:
sfraumi örlaganna
leikhúsinu. — Þér vitið, að ég
get ekki keypt aðgöngumiða,
sagði hann með sársaukakenndu
brosi. — Við erum raunverulega
betlarar.
Ég man þennan dag og þetta
kvöld svo vel vegna þess, hve
frábrugðið það var daglegu lífi
mínu. Eg horfði á Klöru dansa,
og þó að dans hennar félli mér
mjög vel í geð, hafði hann ekki
slík áhrif á mig og aðra áhorf-
endur. Ástæðan var só, að ég
hafði vaxið upp með henni og
hugmyndum hennar, og allt,
sem hún tók sér fyrir hendur,
hversu nýtt og frumlegt sem
það var, kom mér því kunnug-
Íega fyrir sjónir. Þarna voru
ö,ll dýrin, sem hana hafði lang-
að til að skapa í dansi sínum,
þarna voru okkar tímar og líf,
sterkt, slundum grimmúðugt,
stundum broslegt, stundum ó-
skiljanlegt og óljóst eins og efn-
ið, sem draumar okkar e^u gerð-
ir úr.
Að sýningunni lokinni tók
Klara mig með sér í sam-
kvæmi, sem eitthvert ríkisfólk
hélt henni til heiðurs. Það var
bersýnilega Kriegsschieber. Þar
voru rúmgóð Isalarikynjn'i, vel
búin, og borðið svignaði undir
kræsingunum. í bókaherberg-
inu voru bækur, sem virtust
hafa verið keyptar í metratali,
ibundnar í skinn, sem vakti mig
til umhugsunar um götin á
skónum mínum. Kampavínið
var og gott og gestrisnin óskap-
leg. Það var eins og allir hlutir
hefðu verið keyptir í heildsölu,
stórt píanó, vélar, fæðutegund-
ir og drykkjarvörur, skartgrip-
ir, vefnaðarvara, jarðarberja-
sulta, náttskyrtur,, ljósakrónur
úr gleri og sápa.
Mér var ekki kunnugt, að
Klara hefði boðið Hellmuth
með. En allt í einu uppgötvaði
ég hann meðal gestanna. Hann
stóð með kampavínsglas í hend-
inni og var grænn í framan.
Ég varð dauðhrædd um, að
hann myndi verða veikur og
vekja hneyksli. Ég bjóst við, að
hann hefði orðið ástfanginn af
Klöru og hefði beinlínis elt
hana, án þess að gera sér grein
fyrir iþví, hvers konar sam-
kvæmi þetta væri. — Hefirðu
drukkið of mikið? hvíslaði ég
að honum. —■ Viltu ekki fá þér
frískt loft?
I fyrstu var svo að sjá sem
hann þekkti mig ekki, en svo
fór hann að hlæja. — Frískt
loft er ágætt. Það er kæfandi ó-
þefur af þessum skítugu Gyðing
um. Velgir þig ekki við þeim?
Sjáðu hvernig þeir velta sér í
allsnægtunum, meðan við------
drottinn minn góður! — Það,
sem ég hefði átt að hafa með-
ferðis, eru nokkrar handsprengj
ur. Næst skal ég vera betur út-
búinn, þegar ég fer í samkvæmi.
— Þú hefðir ekki átt að taka
okkur með þér, sagði ég við
Klöru, þegar hann var farinn. —
Það er allt í lagi með að lesa
skrítlur um slíka hluti í blöð-
unum. En þegar maður sér það
með eigin augum, kveikir það
eld í manni.
— Hins vegar getur það ver-
ið gott fyrir ykkur að breyta til
og sjá hvernig annað fólk hagar
lífi sínu, sagði Klara. Ég drakk
meira kampavín og heimurinn
varð bjartari. Síðar um kvöldið
ókum við út í dásamlegum
vagni, eða svo virtist það vera
1921. Við ókurn um glaðvakandi
götur, enda þótt nú væri mjög
síðla kvölds. Mér var ókunnugt
um, að það væri nokkurt nætur-
líf í Hahnenstadt. Jafnvel nafn-
ið sjálft var mér framandi. En
þarna var það. Það voru drykkju
stofur, danssalir, veitingahús og
aftur drykkjustofur. Allir voru
þessir staðir þéttskipaðir vel-
búnu fólki, sem skemmti sér við
amerískan jazz og þambaði
sterka, kælda drykki. Meðan ég
hafði sofið í einangrun minni
í Riege, hafði nýr heimur skotið
upp kollinum í hliðargötum borg
arinnar.
Ég drakk fyrsta kokteilinn á
ævi minni og var í þægilegu á-
standi, þegar við seint og síðar-
meir vorum komnar heim í hót-
elherbergi Klöru, en ég hafði
ákveðið að vera þar hjá henni
urn nóttina. Við gengum þegj-
andi upp stigana. Ég var enn
glöð og hamingjusöm en var þó
tekin að bera kvíðboga fyrir
morgundeginum, því að ég átti
að mæta til vinnu klukkan átta
að morgni. Það var kalt í her-
■bergi Klöru. Hún skrúfaði frá
hitanum. Það heyrðist klunk-
klunk-klunk-klank í rörunum
en þau hituðu ekki. — Það er
enginn hiti á nóttinni, sagði ég.
Klara sveipaði utan um mig
þungum og hlýjum slopp. Hún
kveikti í vindlingi og stakk hon-
um inn á milli vara minna, áður
en hún kveikti í öðrum handa
sjálfri sér. Síðan tók hún ofur-
litla olíuvél upp úr ferðatökunni
sinni og fór að hita vatn.
— Hvað ertu að gera? spurði
ég.
— Hitk kaffi, sagði hún. —
Þú þarfnast hressingar. Kaffi-
lyktin angaði um herbergið og
skapaði þægindakennd og hlýju.
—- Þetta er mín eigin uppfinn- ■
ing, sagði hún. — Á gistihúsum
fær maður aldrei kaffi, þegar
maður þarfnást þess rnest, milli
klukkan fjögur og fimm á morgn
ana.
Hún settist við hlið mína og
NYJA BIO
I
Leyndarmál
danshallarinnar
(BROADWAY)
Spennandi mynd um næt-
urlífið í New York.
George Raft
Pat O’BrieH
Janet Blair.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
Börn fá ekki aðgang.
Föstudagur 21. janúar 1944.
OAMLA BIO
Konan með örið
(A WOMAN’S FACE)
Joan Crawford
Melvyn Douglas
Conrad Veidt
Sýnd kl. 7 og 9.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Slóðin til Omaha
(THE OMAHA. TRAIL)
James Craig
Dean Jagger
Sýnd klukkan 5.
Börn innan 16 ára fá ekki
aðgang.
lagði handlegginn yfir herðar
mínar. — Mér er það óbærileg
tilhugsun, að þú haldir áfram
því lífi, sem þú lifir nú. Af bréf-
um þínum gal ég ekki rennt
grun á, að því væri svona farið.
Én núna þegar ég hefi séð það
með mínum eigin augum — litli
munkur, þú ert í fangelsi! Það
er ekki þér líkt: Hvers vegna
gerirðu þetta. Hvers vegna ert
þú að burðast við að ala önn
fyrir þessum gamla mannhatara
og þessum óheilavænlega sam-
særismanni. Það er verra en að
sitja í fangelsi. ’Það er eins og
að grafa sig lifandi.
— Þú skilur þetta ekki, sagði
ég. — Ég hefi skyldum að gegna,
og það er ætlun mín að rækja
þær.
— Skyldur, heyr á endemi!
Þú hafðir einnig skyldur við for
eldra þína, og þú yfirgafst þá
án þess svo mikið sem að depla
augunum.
IVfEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
ný sálmavers, komst Páll á þá skoðun, að Englendingurinni
myndi sjálfur yrkja vers þessi.
Dagarnir liðu við ýmiss koar störf. Einkum gerðu þeir
félagar mikið að því að smíða alls konar áhöld og aðra muni,
sem þeir gátu illa án verið.
Vopnasmíði var lengi helzta iðja þeirra. En þeir smíð-
uðu og hluti eins og borð bekki og ílát úr timbri. Efni í muni
þessa fengu þeir úr kössum og tunnum. Þeir gerðu sér líka
bastdýnur, sem þeir fylltu með grasi. Þannig komu þeir
sér upp viðunanlegum hvílum.
En eftir síðustu atburði, sem hér hefir verið frá sagt,
var það þó önnur iðja, sem þeir létu mest til sín taka.
Það var að smíða timburfleka, sem Wilson taldi eina
ráðið til þess að komast brott úr þessu fangelsi þeirra.
Páll setti allt sitt traust á fleka þennan. Og eftir því
sem smíði hans miðaði betur áfra'fn, varð hann vonbetri um
það, að þeim myndi auðnast að komast brott á honum.
Um Hjálmar var sömu sögu að segja. Hann vann sýnkt
og heilagt. að því að smíða flekann nmstum því eins og hann
ætti lífið að leysa.
Drengurinn hafði nú gerbreytzt frá því, sem áður var.
Breyting þessi hafði komið í ljós strax eftir að honum var
bjargað á síðust stundu úr dauðans greipum, þegar hann
sem félagar hans höfði talið víst, að skapadægur sitt væri
komið. Það var engu líkara en hann hefði elzt um mörg ár
þennan eina dag. Hann var að sönnu ekki eins alvörugefinn
YOU HAVE 600D CAUSE TO KNOW
M£, LIEUTENANT, EVEN THROUGH
THIS CHILDISH DISCUISE/NOW..
WHERE'S THE FASSPORT ? WHAT
HAVE VOU DONIE WITH IT ?
LI5TENI, LIEUTENANT/ X HAVE \
MANV OLD SCORES TO SETTLE '
WITH YOU/I ASSURE YOU WHEN
I'VE FINISHED PERSUADING
VOU THIS TlME, VOU’LL TALK /
THERE’S BURSA/ THE
N\AP SHOWS A CICCLE JUST
ABOVE IT / WE'LL TRV THAT
<=,prrr\r>K\ ficqt/
iYNDA-
ð AG A
TODT: „Þér hafið fulla ástæðu
til að þekkja mig liðsforingi,
jafnvel þrátt fyrir þetta barna
lega skegg mitt — og gler-
auga. Jæja, hvar er vegabréf-
ið? Hvað hafið þér gert af
því.“
ÖRN: „Hægan, hægan herfor-
ingi! Þér hafið þann vana, að
vera alltaf að spyrja mig — og
ég þann vana, að svala ekki for-
vitni yðar.“
TODT: (,Hlustið á mig, liðsfor-
ingi. Ég á eftir að borga yður
gamla skuld. Ég fullvissa yður
um það, að þegar ég hefi lokið
við að tala við yður á minn sér
staka hátt, þá munuð þér
tala.“
■STEFFI: (fyrir utan, ásEftnt fé-
lögum Arnar): „Þarna er
Bursa. Á landabréfinu er
hringur um hana. Við skulum
leita þarna fyrst!“