Alþýðublaðið - 29.01.1944, Blaðsíða 8

V
ALPYPUBLAÐIÐ
BTJARNARBIÓB
Töfrakúlan
(The Magic Bullet).
Aðalhlutverk:
Edward G. Robinson.
Bönnuð fyrir böm
innan 12 ára.
Sýnd klukkar. 7 og 9.
LAJLA
Leikin af sænskum leik-
urum.
Sýnd klukkan 3 og 5.
KARL nokkur á Vesturlandi
lenti í ófærð og hríð á vetrar-
degi, og sagði þegar hann kom
í húsaskjól:
— Oft eru kröggur í vetrar-
ferðinni, sagði hann Páll post-
úli, þegar hann fór skreiðar-
ferðina fyrir Salomon konung
um árið.
* * *
HJÓNUM nokkrum kom held
ur illa saman. Þau ætluðu eitt
sinn til sakramentis og eftir
gamalli siðvenju, áður en þau
lögðu af stað, hað konan mann-
inn fyrirgefningar á öllum af-
hrotum sínum við hann, en
hann svaraði:
— Nei, ekki verður neitt af
því í þetta sinn.
— Þú ræður því þá, svaraði
konan. — Guð fyrirgefur mér
samt.
— Jæja, þið um það, svaraði
bóndinn.
* * #
VERIÐ var að safna fé til
nýrrar Hdllgrímskirkju. —
Ein söfnunarkonan kom til
Högna gamla á Bergþórugöt-
unni og spurði hann hvað mik-
ið hann ætlaði að láta af hendi
rakna.
„Ekkert, góða, ekki nokkurn
skapaðan hlut. Ég get andskot-
ann ekki snýtt mér fyrir ein-
tómum bölvuðum skuldum, sem
maður er sýnkt og heilagt að
borga.u
„Ætli að þú skuldir nú ekki
guði mest Högni minn og rétt-
ast væri fyrir þig að borga hon-
um fyrst, finnst þér það ekki?“
„Það getur vel verið, Ijúfan.
En hann er eklá alltaf að rukka
mann, eíns og hinir bölvaðir
þrjótamir.“
sfraumi ðrlaganna
Hann tók upp viðinn og gekk á
undan mér.
— Hlustið á mig, sagði ég. —
Enda þótt enginn karlmaður sé
á heimilinu, þá er þar þó góð
herskammlbyssa, sem maðurinn
minn átti. Þér skulið því ekki
gera yður neinar tyllivonir.
Hann nam staðar og sneri sér
við. — Jesús Kristur Maria.
Móðir, iþér megið ekki vera
svona hræddar, sagði hann glað
lega. Ég skal segja yður ofur-
lítið. Verið aldrei hræddar.
Aldrei. Qg ef þér eruð það, þá
látið efcki á því bera. Komið
hingað. Gangið á þessu. Svona.
'Hann kastaði viðarhútunum
fyrir fætur okkar, einum og
einum í einu, og tók þá upp
aftur, þegar við höfðum gengið
eftir þeim. Þegar við vorum
komin að bakdyrum hússins,
þar sem börnin stóðu og biðu,
nam hann staðar. — Ég hefði
gjarnan viljað sýna yður,
hvernig hægt er að koma eldi
í blautan við, sagði hann. — En
meðan þér eruð svona hrædd-
ar, ætla ég ekki að koma inn.
Ef til vill setjið þér súpuskál
handa mér út fyrir dyrnar, móð
ir, svo að ég þurfi ekki að stela.
Mér var kynlega innanbrjósts
og hikaði við. Martin kom til
okkar, tók í hönd Max og sagði
með háu, skýru drengjaröddx
inni sinni: — Þér þykir góður
eplagrautur? Mamma mín býr
til bezta eplagrautinn í Einsie-
del. Komdu inn og sjáðu hana.
Okkur þykir gaman af að fá
gesti, er það ekki, mamma?
Á þennan hátt kom Max
Wilde inn á heimili okkar til að
dveljast með okkur um fjög-
urra ára skeið.
Karlmenn eru hverflyndir að
eðlisfari. Þeir hitta mann,
dveljast með manni litla hríð
og yfirgefa mann svo. Þeir fara
í stríð og drepa og eru drepnir.
Þeir verða gjaldþrota og skjóta
sig. Þeir falla fyrir öðrum kon-
um og skilja við mann. Ef til
vill haldá þeir áfram að búa í
hjónabandi með manni en þeir
eru svo breyttir að það er verra
en þó að þeir yfirgæfu mann.
Manni finnst að þeir séu farnir,
þó að þeir séu kyrrir, og hafi
aðeins skilið eftir líflausan
líkama til að sofa í hinu rúm-
inu og til að lesa blöðin gegnt
manni við morgunverðarborðið
og til að greiða heimilisreikn-
ingana. En sérhver maður,
hversu sem honum er farið og
hversu lengi, sem hann dvelst
með manni, skilur eitthvað eft-
ir hjá manni áður en hann fer:
börnin sín, peningana sína, orð-
istír sinn, símanúmerið sitt, of-
urlitla endurminningu, ofurlitla
þekkingu, ofurlitla reynslu.
Max Wilde, gamall flakkari,
gaf mér fleiri góða og varan-
lega hluti en nokkur annar,
enda þótt hann snerti aldrei svo
mikið sem fingurgóm minn. En
einnig hann fór leiðar sinnar og
lét lífið að lokum.
Hamingjan sanna, hvað lífið
varð auðvelt og skemmtilegt
eftir að Max Wilde kom til okk-
ar. Hann elskaði börnin og
börnin dáðu hann. Hann gerði
við þakið, svo að það lak ekki
framar. Hann lagfærði reykháf-
inn, og viðurinn logaði glatt
eftir það, hvort sem hann var
þurr eða votur. Eldstóin
„trekkti“ vel eftir þetta. Yið
vorum laus við reykinn úr hús-
inu. Eftir var aðeins hinn þægi-
legi ilmur af viðareldinum.
Hann setti nýja lása fyrir hurð-
irnar og málaði nýjan St.
Floridan á vegginn. Hann rækt-
aði landið, sem tilheyrði húsinu
og gróðursetti grænmeti og
nytjajurtir í garðinum. Hann
var færari í matartilbúningi en
lærðasti matreiðslumaður.
Hænsnin okkar verptu stórum,
brúnum eggjum og að nokkrum
tíma liðnum höfðum við eign-
azt grís. Og þegar stundin var
komin, fór hann með hana yfir
vatnið til að leggja grundvöll
að því, að hún yki kyn sitt, því
að hann vantreysti kyngæðum
svínanna í grenndinni. Gyltan
eignaðist grísi tvisvar á þessu
ári, tólf í annað skiptið, fjórtán
í hitt skiptið. Hann lét börnin
vera viðstödd, þegar það skeði
og gerði þeim undandráttar-
lausa grein fyrir mikilvægi
þessa atburðar. Við áttum
bjúgu, svínslæri og flesk og kál
og kartöflur til að borða með
því, þegar slík gæði fengust
ekki keypt fyrir billjónir. Við
áttum einnig geit og tvo kiðl-
inga. Geitamjólk var talin mjög
holl en Mikael hélt því fram,
að hún væri á bragðið eins og
gamlir skór, og ég lagði ekki
hart að honum í því efni. Eign-
ir okkar fóru vaxandi og áður
en langt leið, áttum við kú í
þokkalegu fjósi, sem Max hafði
byggt úr rekatimbrinu, er
flóðið flutti með sér og skolað
hafði upp á vatnsbakkana.
Kúnni var nafn gefið og kölluð
Amalia og börnin fóru með
hana eins og hún væri drottn-
ingin af Saba. Ekki var til neitt
það, er Max gæti eigi gert, og
engin sú starfsgrein, að hann
hefði ekki einhverju sinni lagt
stund á hana. Hann smíðaði
húsgögn og málaði á þær rósir
og gleym-mér-ei. Hann gerði
við pottana mína og skóna
drengjanna. Han sauð sýróp úr
vílltum hindberjum, sem börn-
in týndu og smíðaði handa þeim
boga og örvar og kenndi þeim
að skjóta. Það hvíldi blessun
yfir höndum hans. Þær voru
ævinlega óhreinar, svartar og
NYJA BtÓ
Laugardagur 29. jauúar 1944.
GAMLA BIÖ
Sögur írá Man- Áfbrýðissamar
hattan. konur
Rita Haywortk.
Ginger Rogers. (The Feminine Touch).
Henry Fonda. Rosalind Russell.
Charles Laughton. Ðon Ameche
Paul Robeson. Kay Francis.
Edward G. Robinsom. Sýnd klukkan 7 og 9.
Sýnd klukkan 6.30 og 9.
TunglsSjós Ærinniarnir
á Havana. rLi ii lyjui 1III
(Moonlight in Havana). (The Bib Store)
Söngvamynd með: I Söngva- og gamanmynd
Jane Trazee og i H með
Allan Jones. 1 1 The Marx Brothers.
Sýnd kl. 3 og 5. 1 Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11 f. h. 1 A;*mT^seldir frá kl. 11.
hnýttar eins og trjárót og lykt-
uðu af hinum margvíslegustu
efnum. En allt náði þroska og
komst til vaxtar og viðgangs,
sem hann snerti á, allt frá bý-
flugunum til Svörtu smánar-
innar, sem tilbað hann; frá kan-
ínunum í stíum sínum, sem
voru ólíkar kanínum allra ann-
arra í því tilliti, að þær fengu
aldrei iðrakveisu, og til Mikaels,
sem á þessum árum óx og dafn-
aði og varð myndarlegur, táp-
mikill og hraustur drengur með
hár, sem sólin hafði lýst og
brúnt andlit, með kinnar rauð-
ar eins og fullþroska epli. Ég
býst við, að enn í dag beri
heimsmynd hans merki hinna
litríku sagna, sem Max sagði
honum, áður en hann varð læs.
Börnin mín þörfnuðust engrar
skólagöngu og einskis bóklest-
urs á þessum árum. Max var
betri en nokkur bók, sem hægt
var að kaupa fyrir peninga.
Það var ekki svo að sjá, að
þessi gamli flækingur hefði
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEBERSEN-SEJEEBO
nær, og hundurinn tæki þá til að gelta, gengdi öðru máli.
Hann laut niður að honum og tók að tala við hann:
— Þú verður að þegja, Bob. Það getur oltið á lífi þínu
og okkar allra, hvort þú þegir eða ekki. Þegiðu, Bob, þegiðu
fyrir aila muni.
Wilson kinkaði kolli, og Bob sleikti hönd Páls. Það var
engu líkara en hann skildi orð hans og hygðist fara eftir
þeim.
Nú leit út fyrir það, að villimennirnir ætluðu að gera
alvöru úr því að 'lenda.
Ðlökkumennimir voru nú 'komnir svo nærri höfðanum,
að það mátti glöggt heyra háreysti þeirrá og fyrirgang allan.
Bob gleymdi sér og gaf frá sér reiðilegt gjamm, en áttaði
sig brátt og lágði trýnið við jörðu eins, og hann vildi forð-
ast sjón þessa til þess að verjast því, að freistingin bæri sig
ofurliði einu sinni enn.
Páll klappaði honum og talaði við hann eins og félaga
sinn.
Það tók villimennina langan tíma að lenda og stíga á
land. En ef til vill hefir þeim félögum virzt það taka lengri
tíma en raunverulega var, vegna eftirvæntingarinnar.
Loks var allur hópurinn saman kominn á ströndinni.
Hvað myndi næst geraSt? Myndu þeir ráðast til upp-
göngu á höfðann?
Það virtist þó ekki vaka fyrir þeim.
©N TWE TPAIL OF
TME NAtl S'Fies
iNHo HAve
kriPNAPPEP
■SCoeCH^ STEFFI
ANP HER TWO
eSCOKTS STOP
AT A CAFE IN
A LtTTLe VILLAGE
nbar eureísA//,
<9-27
m
mMi-
WE CAM £AT
Hei?e AND TH6N
pecipe VNHAT
iTO DO l\l EXT f
STEFFI og félagar Arnar hafa
numið staðar við dyr á kafff-
húsi í leit sinni að Erni: „Við
sfculum borða hérna og á-
kveða svo hvað til bragðs
skuli taka“.
DAGIJR: „Þetta er sannarlega
sofandi hús. Ég skal ábyrgj-
ast að það e rekki ein ein-
asta lifandi sála heima“.