Alþýðublaðið - 11.02.1944, Síða 8

Fösíudagur 11. feibrnar 1944»
NOU... VUUTURE ...LETME
R-REST FOI? A MINUTE...
WOU' MAV REST POR MUCH
l-ONGER than THAT, MN
■“X >-ITTLe HEE?0.„
uust.a mombnt,
IP NOU PLEASE...
FOR OUR NOUN&
r ANO AT ONCEr,
M>TÐUBL* *Ðra
BTJARNARBIÖB
Sólarlönd
(Torrid Zone)
Spennandi amerísk kvik-
mynd.
James Cagney
Ann Sheridan
Pat O’Brien
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum yngri en
14 ára.
HVENÆR, sem sáttmdli er
gerður ríkja á milli, verður
manni ósjálfrátt að spyrja:
Hver var nú blekktur? Því það
bregst ekki, að einhver er jafn-
an blekktur í þeim viðskipt-
um. En hver það er vitnast
sjaldan fyrr en mörgum árum
síðar. —
Bismarck.
* * *
MAÐHR rvokkur kærði ná-
granna sinn fyrir illmæli í
garð sinn.
„Það var ekki ætlun mín að
segja það sem ég sagði“, sagði
hinn ákærði fyrir réttinum, „en
svo stendur á, að það eru farnar
úr mér allar framtennurnar, og
fyrir það hrökkva við og við
fram úr mér hin og þessi ó-
valin orð, án þess að ég viti
nokkuð af.“
* * Hr
í HÚSNÆÐISEKLU —
Óli litli fékk að fara út með
Maríu móðursystur sinni. Þau
gengu fram hjá dómkirkjunni.
Og segir hún honum að þarna
eigi guð heima. Eftir nokkra
umhugsun segir Óli:
„Heldurðu að guð hafi leigt
þarna til næstu áramóta.“
* * *
KLIPPING BETRI —
Leigjandinn: Gluggarnir eru
svo óþéttir, að hárið fýkur allt
til á höfðinu á mér af gustin-
um inn um þá.
Húsráðandi: Ekkz skil ég í
því, að það sé nauðsynlegt. Það
væri miklu brotaminna fyrir
yður að láta klippa af yður
hárið.
slraumi ðrlaganna
En við komumst upp úr henni
samt sem áður. Við höfum að
minnsta kosti alltaf komizt upp
úr henni til þessa. Það er bara
mest um það vert að gefast ekki
upp fyrr en þá í fulla hnefana.
Það er til dæmis hann
Hammelin gamli. — Ætlarðu
upp að Arlisæluhúsinu? mundi
hann spyrja fylgdarmanninm
frá hótelinu. —- Það væri víst
ek'ki úr vegi að líta eftir því
hvernig henni frú Sprague
skyldi vegna á jöklinum. Hún
fór þangað ein síns liðs á eftir
Englendingnum. Fylgdarmaður-
inn myrdi giotta í kampinn og
gleyma þessu. En þegar upp á
jökulinn kemur, finnur hann
sióð mína, sem mun reynast
liggja í þveröfuga átt. Hann er
nú ekki fylgdarmaður til ein-
skis. Það er ekki sá ísmoli til
sem þessir fylgdarmenn sjá
ekki, kanna ekki og skilja ekki.
Hann myndi glotta í kampinn
öðru sinni, binda vaðinn um
ferðamennina tvo, sem hann
væri að fylgja og því næst festa
vaðinn við einhvern ísjakann.
Svo mundi hann segja þeim að
standa kyrrum í sömu sporum
og bíða, meðan hann rekti slóð
mína. Hann myndi svo koma
að jökulgjánni og draga mig
héðan upp. Hann mundi
skamma mig rækilega á hinni
hjákátlegu mállýzku sinni og
ég myndi aðeins skilja annað
hvert orð hans, þegar bezt léti.
Að 'því búnu mundi hann svo
binda um öklann, festa mig við
vað sinn og burðast með mig
annað hvort til Arlisæluhúss-
>ins eða aftur til Staufen.
Svo var það líka Mikael. Hann
mundi lesa miðann frá mér og
glotta góðlátlega. En hann
mundi telja það gefið mál, að
ég hefði farið á eftir Kristófer.
Hann myndi skyggnast um í
sjónaukanum og miklast yfir
því, að hann gæti þó séð mig
'eins og örlítinn depil þar sem
ég klöngraðist upp jökulinn.
Hann myndi geta sér þess til
hvenær við myndum vera kom-
in til sæluhússins — Kristófer
og ég (auðvitað myndi hann
gera sér í hugarlund, að við
'kæmum þangað saman), og
hann myndi síma þangað í mat-
málstímanum. Kristófer myndi
fullyrða, að hann hefði séð mig,
og Mikael myndi fullyrða við
Kristófer, að ég hefði farið í
humáttina á eftir honum. Þeir
myndu báðir hugsa í fyrstu, að
iþeir væru hvor um sig að gera
að gamni sínu. Þá myndu þeir
halda, að ég væri gengin af vit-
inu. Loks myndu þeir gerast
mjög alvarlegir og þögulir. Þá
mundi vera þotið upp til handa
og fóta og leitarleiðangur gerð-
ur úr garði með miklum fyrir-
gangi og háreysti eins og fyrir
þrem árum, þegar snjóskriðan
féll, og fólkið í Staufen myndi
hafa um eitthvað að ræða sín
í millum, unz næsta slys bæri
að höndum.
Nei, ég viss, hvað gerast
mundi. Kristófer mundi fá hug-
skeyti frá mér. Eitthvað
mundi vitja huga hans eða
hvísla að honum. Þegar allt bom
til alls voru hugir elskenda ebki
óáþekt fyrinbæri og viðtæki og
það meira að segja ekki af lök-
ustu tegund. Ég var þess full-
viss, að við værum til.þess fær,
að senda hvort öðru geisla eða
hugskeyti. Halló, þetta er Mar-
ion. Heyrir þú mig eða skynjar
þú mig, Kris, vinurinn minn?
Elskan mín, snúðu aftur og
komdu til mín. Þig langar til
þess að sjá mig einu sinni enn,
er það ekki? Þig langar til þess
að vera hjá mér í nótt alveg
eins og mig langar til þess að
vera hjá þér. Þú verður að koma
hingað og finna mig. Fari Grau-
horn gamla norður og niður,
skaltu hugsa með þér. Ég fer til
Marion og verð hjá henni hverri
stundu, unz ég hef flugferð
mína. Þú munt stika niður jök-
ulinn hröðum og öruggum
skrefum, hraða þér til Staufen
og koma til mín sem óvæntur
én þráður gestur. Þá munt þú
nema staðar, lúta fram og rékja
spor mín í ísnum með hinum
skörpu og skyggnu augum þín-
um. Þetta eru förin eftir stíg-
vélahæla Marion, munt þú
hugsa með þér. Þú sagðir mér
einu sinni, að þú myndir þekkja
slóð mína meðal slóða hundraða,
var það ekki? Jæja, nú er að
því 'komið, að þú sannir þessi
ummæli þín, Kristófer, elsku
vinurinn minn. Þú hiunt hleypa
brúnum og hvessa sjónir á fót-
spor mín, þú munt skilja hvern-
ig í öllu liggur og verða glaður
við. Svo að það var þá Marion,
sem ég heyrði kalla, þegar allt
kom til alls, munt þú hugsa með
isjálfum þér. Þetta var þá ekki
hugarburður eða blekking. Hún
kom á eftir mér, hún elskar
mig. Hvar er hún núna? Þú
munt koma fram á brún jökul- j
gjárinnar bráðum, mjög bráð-
lega meira að segja. Þú munt
kalla niður í gjána: — Marion!
Marion! Hvar ertu? Hvað hefir
komið fyrir þig? Það mun verða
mikil eftirvænting í rödd þinni.
og enskuhreimsins mun í engu
verða vart. Ég mun svara þér
rólega og af stillingu: Halló,
Kris. Ég hefi verið að bíða eftir
Iþér. Þá munt þú renna vaðnum
'þínum niður til mín og draga
mig upp styrkum höndum. Þá
mun ég hlæja og segja: — Ég
fór bara þangað niður til þess
að kæla mig og verða ferskari
B NfJA BS6 SB 1 í i 1 m 6AMLA BIÖ BS
Til vígsiððvanna Frá Ninhrer §
I ,T© the shores of Tripoli' j Gamanraynd í edlilegum (Mrs. MinÍTm-) Stórmynd tekin af Metro
litum. Goldwyn Mayer.
John PayMe Aðalhlutverk:
Maureen O’Hára Greer Garson
Randolph Scott Sýnd kl. 5, 7 og 9. Walter PidgeoM Teresa Wright
SÍÐASTA SINN Sýnd kl. 4, 6% og 9.
þér til handa. Þá munt þú binda
um ökla minn og kyssa mig, hita
mér og burðast með mig heim
með einhverjum ráðum. Og þú
munt verða hjá mér alla nótt-
ina, og við munum hlæja að
þessu öllu saman.
Það er eins og einhver sé að
hvísla 1 húminu, hugsaði Mari-
on og virti fyrir sér gufustrók-
inn, sem leið frá vörum hennar
í hvert sinn, sem hún andaði
frá sér. Hún hreyfði til hand-
leggina, neri hendur sínar og
barði á lendar sér til þess að
halda á sér hita. Hiún fékk sér
snæðing af nesti sínu og not-
aði því næst bakpokann fyrir
sessu. Henni leið öljum vonum
betur, þegar tillit var tekið til
aðstæðnanna. iHún var að
minnsta kosti ekki í teljandi
hættu, og hún hafði nægilegt
svigrúm til þess að hún þurfti
ekki að sitja uppi við kalt klaka-
þilið. Hún hefði kosið það að
hafa einhvern viðarbút við
höndina til þess að geta lagt
a////a
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
— Já, Tommý vildi ekkert annað fremur. Kaliano á
líka konu heima hjá bræðrum sínum.
— Farðu þá. Þú ert frjáls ferða þinna.
Gleðin duldist ekki á ásjónu blökkumannsins. En svo
var eins og hann hefði orðið fyrir miklum vonbrigðum, og
hann laut aftur til jarðar.
— Það gæti Tommý aldrei. Hvítu 'herrarnir mega ekki
reka Tommý burtu. Kaliano vill þjóna hvítu herrunum.
— Þú vilt verða hjá okkur sem þræll okkar?
Hann skildi auðsjáanlega ekki orð þetta, því að hann
hristi höfuðið og sagði:
— Hvítu herrarnir alltaf góðir. Kaliano vill fylgja þeim
af því að þeir björguðu honum.
— Gott. Þú verður þá kyrr hjá okkur sem vinur okkar
og félagi, unz við . . . hann leitaði að orðinu . . . unz einhver
breyting verður á högum okkar. En segðu mér> hvers vegna
þú nefnir þig ýmist Tommý eða Kaliano.
— Ég heiti báðum nöfnunum. En Kaliano þýðir Svarti
Örn.
— Hvort nafnið líkar þér betur?
— Tommý er gott, en Kaliano er þó betra.
— Þá skalt þú líka heita Kaliano) meðan þú dvelst með
okkur.
— Fæ ég þá að vera hjá ykkur?
I WILU NOT SPOIL VOUR
PLEASUBE, DE-APS STEÍ^-
anoupolis,,,but i wavs a
MUCH MOSE IMPORTANT USE
FEíEND.,,
MYNDA-
i SA6A
ÖRN: „Glæpahundur! Leyfið
paér — mér að hvílast um
stund.“
TODT: „Þér
hvílast miklu
hetja!“
lengur, litla
VARÐMAÐUR (kemur inn):
„Augnablik, herra minn!“ —
Ég vil ekki spilla ánægju yð-
ar, kæri Stefanoupolis ....
En ég hef miklu meiri þörf
fyrir hinn unga vin okkar —
og það nú þegar ... . “