Alþýðublaðið - 27.02.1944, Síða 8

Suimudagur 27. febrúar 1944.
AL>TO4IBL^Q13
TJARNARBIÖB
Töfrakúlan
(The Magic Bullet)
Edward G. Robinson
Sýnd kl. 7 og 9.
Samkvæmt áskorunum.
Sýnd kl. 5 og á mánudag
kl. 5, 7 og 9.
: Smámyndir *
ÍSLENDINGAR í KANADA
(Litmynd með íslenzku tali)
RAFMAGNBE) OG SVEIT-
IRNAR
(Amerísk mynd með íslenzku
tali)
KANADAHERINN Á ÍS-
LANDA 1940
og fleiri myndir
'jt
«1
BARA JÓN —
Það var pest í svínunum á
bænum, en þar sem vinnumað-
urinn var lasinn, sendi húsmóð-
irin vinnukonuna eina nóttina
ejtir dýralækninum. Næstu nótt
elnaði vinnumanninum sóttin,
og nú var vinnukonan send eft-
ir hérðaslækninum. Húsbónd-
mn vaknaði við umganginn og
hrópaði:
— Hvaða göltur er nú á þér,
Stína mín?
— Nú er það ekki gölturinn,
húsbóndi "óður, svaraði Stína.
— Það er bara hann Jón.
* * *
AUÐUR SÆFINNS.
Núna um daginn var rifinn
Iiti.il klefi hjá Glasgow hér í
bænum (partur af salerni),
sem Sæfinnur gamli vatnsberi
bjó í. Klefinn var troðfullur
upp í gegn af allskonar rusli,
tuskum úr fatnaði, skóbótum,
hrosshári, flöskubrotum o. s.
frv. og fremst í haugnum hafði
Sæfinnur bæli sitt.
Þegar þetta var rifið sundur
fundust peningar karlsins hér
og hvar innan um ruslið, yfir
300 kr. í gjaldgengu silfri og
talsvert af eldri peningum,
spesíum, ríkisdölum o. s. frv.,
ekki gull, eins og stendur í ísa-
fold, því Sæfinnur vildi ekki
eiga gull.
Fjallkonan 1890.
* * *
DEIGLAN er fyrir silfrið og
bræðsluofninn fyrir gullið, og
ma.ðurinn er dæmdur eftir 'orð-
stír hans.
Orðskviðir Salomons.
— Það er ég, sem tala, Jón.
Hvernig líður þér, Jón?
— Ágætlega. En þér sjálfri,
leikfangasmiður. Ferðastu enn-
þá ein?
— Já. Já—já.
— £>að er ágætt. Hvernig
væri að skreppa til London um
helgina?
—- Ég veit ekki — ég býst
ekki við, að það sé unnt —
reyndar ------
— Hvers vegna ekki?
— Ég hefi ekkert leyfi nú
— og ég hefi áhyggjur út af
einu------
Ég hafði verið í enskutímum
hjá amerískri stúlku síðan við
töluðumst við síðast og var
hreykin af leikni minni í ensk-
unni.
— Áhyggjur — hver er það,
sem ekki hefir þær! Er ekki
hægt að fresta þeim? Viltu vera
svo væn, Marion, komdu.
— En, Jón--------
— Hlustaðu nú á: Ég er mað-
urinn með gasreikninginn. Ég
sagði þér, að ég mundi rukka
einn góðan veðurdag. Þú lof-
aðist til að hjálpa mér, hvenær
sem ég kæmist í vandræði.
— Ertu það, Jón?
Ég heyrði tiðan andardrátt í
címanum í nokkur hundruð
rnílna f jarlægó.
— Já, ég oýst við, að ég sé
pað.
— Hvað er það, Jón?
—Oh, hitt og annað. Það er
meðal annars kreppa hjá olck-
ur — ég veit ekki, hvort þú
hefir frétt af því-----
— Vissulega. Hún er líka hjá
akkur.
— Og svo — konau : íín er
látin.
Ég stóð steingerð með heyrn-
artólið í hendinn og vissi ekk-
ert, hvað segja skyldi.
— Ó, Jón. Hvernig vildi það
til-----
— Bifreiðasiys. Ég get ekki
rætt um það nanar í simanum.
En mig langar til að tala við
þig. Ætlarðu að koma?
Auðvitað ætlaði ég það. Ég
hafði sparað samam ofurlitla
fjárupphæð fyrir nýjum vagni.
En ef ég léii gamla vagninn duga
eitt ár enn, gat ég leyft mér
þetta ferðalag. Ég lét reyta
augnahrúnirnar og leggja á mér
hárið í mesta flýti, talaði við
herra Eichheimer, og í þoku-
morgni í aprílmánuði sté ég á
land í Southampton.
Það voru yfir tvö ár síðan ég
hafði séð Jón, og hann var mjög
ólíkur þeim manni, sem ég
mundi eftir. Annað hvort hafði
minnið brugðizt mér og gætt
hann dýrðarljóma, eða hann
hafði breytzt verulega. Hann var
hár, en ofurlítið lotinn. Hárið
var grátt og óásjálegt. Hann
stóð með hattinn í hendinni og
mi ðrlaganna
virti fyrir sér landgang skips-
ins hálfutan við sig á svipinn.
Húðin á andliti hans var orðin
of stór og hafði lagzt í fellingar.
— Komdu sæll, áhaldasmið-
ur, sagði ég. Ég hafði húið mig
undir að segja það. Mér fannst
það fyndið og skemmtilegt og
vinsamlegt, en þó ekki benda á
of mikla ástúð. Þrátt fyrir all-
ar þær mállýzkur, sem ég hafði
kynnt mér, fannst mér ég ekki
geta tjáð mig á eins skemmti-
legan og auðveldan hátt og Am-
eríkumenn gerðu. Á öllum -þess-
um árum hefir mér aldr-ei tek-
ist að sigrast á þessari tilfinn-
ingu.
— Komdu sæl, leikfanga-
smiður, sagði hann og kyssti
mig á kinnina, sem var vot af
þokuúðanlum. Það var angan
af honum, sem ég jbar ekki
gerla kennsl ó þá, en átti -eftir
að kynnast til hlítar síðar meir,
morgunangan þegar nóttinni
bafði v-erið eytt í félagsskap
whiskyflöskunnar. Augu hans
voru blóðhlaupin og ofurlitlir
pokar undir þeim, -og höndin ,
var ekki heldur fullkomlega |
styrk. Það voru hendur mínar j
ekki heldur.
— Þ-að var fallegt af þér að
'koma, sagði hann. — Ég trúði
því ekki fyrr en ég sá þig koma
niður landgöngubrúna.
— Ég er ánægð yfir því, að
þú skýldir neyða mig til að
-bregða venju. Ég þarfnaðist sann
arlega ofurlítillar tilbreytingar.
Hann tók undir handl-egg minn
og leiddi mig að járnbrautar-
stöðinni. H-ann kom mér fyrir
við borð í járnbrautarvagninum
og bað um morgunverð. Sam-
ræður tókust litlar m-eð okkur
og runnu út í sandinn v-on bráð
ar. Við vorum mjög nánir vinir
— eða hvers vegna sky-ldi hann
annars hafa beðið mig um að
kom-a? — og samtímis vorum
við gerókunnugar manneskjiir.
— Mannst-u -eftir snyrtiherberg-
inu í Metropol-e, sögðum við eða:
— Fýsir þig að eta rússneska
matinn öðru sinni? Eða: -— Það
væri fróðlegt að vita hernig
þeim gengur að framkvæma
fimm ára áætlunina. Ég spurði
hann -hvernig viðskiptin gengju
og -hann lét illa af því. Hið sama
gerði ég fyiúr mitt leyti. Hann
spurði, hvort ég hefði komið áð-
ur til London, og ég sagði, að ég
hefði aðeins komið þangað tvi-
svar. Eftir það sátu-m við bara
og horfðum út um gluggann
þangað til við komum til Water
loo-stöðvarinnar.
Jón hafði t-ekið á leigu handa
mér tvö herbergi á Savoy-gisti-
húsinu. Hans eigið her-bergi var
á annari hæð, og mér fannst það
mj-ög háttvíst af honum. Glæsi-
leiki setustofu minnar kom mér
mjög á óvart. Jón virtist vera 1
SS NYJA BSO BS » SS BAMLA BIO SS 1
DoEiaraprlnsessan. 1 (Lady in a Jaat) Kðlskl í sálnaleit 1 James Craig Anna Shirley Simone Simon Walter Huston Sýnd kl. 7 og 9.
IRENE DUNNE PATRIC KNOWLES RALPH BELLAMY Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. Sala hefst kl. 11 f. h. Fantasía Walt Disney. Sýnd kl. 5 samkvæmt áskorun.
1 Barnasýning kl. 3 LANDKRABBAR Á SJÓ með ©g Goklce.
I 1 Sala hefst kl. 11 f. h.
mmmmmmmummmmmmmmmm mmmmmmmm
fastákveðinn í að geðjast mér.
Hann sagði mér að hvíla mig
eftir járnbrautarferðina, en á
meðan ætlaði hann að líta til
pi-ltanna. Það var alltaf hópur
af nafnlausum piltum í bak-
grunni tilveru hans. Að þessu
sinni voru það þeir menn sem
unnu í skrifstofu Spraguefirm-
ans í London. Áður en hann fór,
laut hann að mér öðru ;sinni, og
ég hélt, að hann ætlaði að kyssa
mig aftur á kinnina. En í stað
þess tók hann hönd mína og
kyssti hana. Það hafði þó engin
áhrif á mig, því að ég kom frá
þjóð, sem hajfði þessa siðvenju
í heiðri. En ég komst að raun um
það um það -bil ári síðar, að þetta
þýddi talsvert fyrir hann.
— Þakka þér fyrir Marion,
sagði hann, þegar hann var kom-
inn fram að dyrunum. — Mér
þykir vænt um, að þú kómst.
Ég var nú ein eftir og tók að
velta því fyrir mér, hvers vegna
hann h-efði kallað mig til Lon-
don, og hvort ég væri geggjuð,
eða hann væri það. Við snædd
um saman miðdegisverð og
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
En það kom ekki til neinnar árásar, og hvergi sást
-blökkumaður, hvert sem litið var.
— Er Kaliano sannfærður um það, að þetta séu blökku-
mannaspor? spurði Wilson.
— Já, alveg sannfærður. Þetta eru greinilega spor
eftir blökkumenn og þá meira að segja marga. Um það
verður ekki efazt.
Það verður heldur ekki um það efaazt, að þessi orð hans
hefðu við rök að styðjast. því að í þessum svifum þyrptist
hópur málaðra hermanna út úr skóginum, en þar höfðu
þeir falið sig til þessa,
Þeir æptu og öskruðu og geystust fram með spjót á lofti
og börðu harkalega á skildi sína, er gerðir voru úr poka-
dýrshúðum. j
Alls voru þeir þó vart við fleiri en tveir tugir að tölu.
Fyrstur fór stór og þreklegur blökkumaður ægilegur
ásýndum.
— Liguvo, illi höfðinginn, mælti Kaliano og miðaði ör
að villimanni þessum.
Djúp þögn ríkir um stund, en brátt berst kynleg óhljóð
til eyrna blökkumönnunum.
Það var Bob, sem reyndist að þessu valdur. Það varð
að beita hann valdi, til þess að hann hlypi ekki út úr hell-
í/þMrl
AP Fcatures
yOU'VE FEEN VB?y KINP
COLONFL! NOWWOW50ON
<SAN I SETOUTOFHEffE?
PON'T WANTTOOEBvN >
UNSRATCFUL, YOU JJj ^
m UNPERSTANR.,, fl l’I '
$0 J'M -AFRAIP
T-HAT LEAVE5
ar you.... mmfé:
5UPPEM
-JVZfsHCE OFCOU.
\i?l WEECKEP
PLAN5 OF TOPT'S
-KINS.„.
?CHy 15 6ENTTO
UPERCTE INAN
\NPUL ÞOSPíTAL..,
3 WEEkS PASS....
pgem'
J'M AFKA'.P I HAVE PÍ5TURBINS
NEW5 FORVOU/ VOUF AWBA65>AfOR'
COULP NOT WAIT/ -HE WA6 FOKCEP
no eo on.takins youf two
, FRIENP5 WITH-HI/W/
PONTTELL A\E/
T KNOW/ ACC0KP1N6
TO INTEFNATIONAL
LAW„.X'MTO
INTEKNEP/
ÞEGAft K-eðari lögregluforingi
kom á vettvang fóru ráðagerð-
ir Todts út um þúfur — og hús
hans sprakk í loft upp. Öm
var svo illa leikinn að hann
var settur í sjúkrahús í Ist
-anbul. Keðari heimsækir hann
í sjúkrahúsið.
ÖRN: „Þér hafið verið mér
mjög góður og hjálpsamur
herra foringi. En hvenær fæ
ég að fara -burtu héðan?
KEÐA-RI: „Ég er hræddur um
að ég flytji yður fréttir s-em
yður -geðjast ekki að. Sendi-
herra yðar -gat ekki beðið.
-Hann var n-eyddur -til að halda
áfram ferð sinni og hann tók
vini yðar með sér. Ég er því
hræddur um að þér . . .!“
ÖRN: „Þér þurfið ekki að segja
m-eira. -Samkvæmt alþjóðalög-
um verð ég kyrsettur!“