Alþýðublaðið - 22.03.1944, Blaðsíða 8

ftl>TÐUBUOB
Miðvikudagur 22. marz 1944.
stæðir, er vora tæki,
LOO<THERE, AAISTER/
there are three
ENJElVW PLANES AFTER
OUR BÖMBER / >—-
The last remaining MESSERSCHMITT
TURNS AND MAKES A RUN FOR IT,..
' ÖET BACK
TO THAT GUN
OPEN FIRE/
AP Fcalurcs
ÍTJARNARBIÚSS
Yfir Kyrrahafið
(Across the Pacific)
I
Spennandi amerískur
sjónlekiur.
Humphrey Bogart,
Mary Astor
Sidney Greenstreet
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Bönnuð bömum innan 16 ára
ÞÓRÐUR gamli formaður
hafði ætíð verið allheiðinn í
háttalagi, andvígur prestum og
lengi saupsáttur við sóknarprest
sinn, séra Pétur. Nú varð Þórð-
ur snögglega veikur. Þegar
hann hafði legið nokkra daga
og neytt þeirra ráða, sem hann
taldi heilsusamlegust, en þau
voru mest kaffi og brennivín,
þá sendi hann boð eftir prest-
inum. Var það um miðja nótt.
En ekki lét prestur samt á sér
standa, enda þótti honum nú
mikið í h'úfi, er vænta mætti
hughvarfs hjá slíkum manni.
,Góðan daginn, Þórður minn‘,
sagði prestur, er hann kom inn
til Þórðar. „Er nú komið að
því, að stundin nálgist, og er
nú hjartað farið að láta und-
an?“
„O — nei — nei“, svaraði
Þórður, „ja, — ja, það er að
segja svo og svo. En mig
dreymdi svo undarlega í nótt.“
„Nú, og hvernig var sá
draumur?“
„Jú, lítið þér á; mig dreymdi,
að ég kom til Sankti Péturs og
ætlaði þar inn. En hann sagði:
„Sussu, Þórður“, segir hann,
„þetta hjálpar eki; allir verða
að skripta og fá þjónustu, áður
en þeir koma hér“, ssegir hann.
Þá spurði ég hann, hvort ég
gæti ekki lokið mér af hér.,
„Uss — nei, Þórður“, segir
hann, „það hjálpar ekki; hér
eru engir prestar“, segir hann.“
í stnumi örla^ganna
A: „Þá höfum við nú fengið
átta stunda vinnutímann.“
A: „Og loksins fengið tíma
til að hugsa um okkar sorglegu
Tcjör, segðu.“
stúlku, en undrandi hjörtur
virti þau fyrir sér.
— Ætlarðu upp á tindinn á
morgun? spurði hann og tott-
aði pípu sína í ákafa.
— Já. Ég ætla að veita mér
þá ánægju áður en ég yfirgef
Sviss.
— Það er góð hugmynd. Það
er ekki að vita, að þú komir
hingað aftur, sagði leiðsögu-
maðurinn. — Ætlar frúin með
þér?
— Hver?
— Sú, sem býr í húsi malar-
ans. Þessi ameríska.
— Nei.
— Það er réttara. Hún er
ekki nógu ung fyrir það erfiði.
— Hún er miklu duglegri en
ætla mætti, sagði Kristófer.
— Það hlýtur hún að vera.
Ég lagði af stað aðeins fimmt-
án mínútum á eftir henni og
rak á eftir þessum bjálfum
eins og ég gat, því að Hamme-
lin bað mig að gefa gætur að
henni. En ég gat ekki náð henni.
Mig undrar, hvernig hún hefir
komizt upp klettabeltið af
sjálfsdáðum.
—- Hver?
— Hún. Ameríska frúin, sem
býr í húsi malarans.
— Áttu við, að hún hafi ætl-
að að koma hér upp í sæluhús-
ið?
— Já, hún lagði af stað um
tvö-leytið. Ég sá hana á jöklin-
um, þegar ég kom upp á fjall-
ið, en ég gat ekki náð henni.
— Hún hefir ekki komið
hingað.
— Hefir hún ekki komið
hingað?
— Nei! Hún hefir ekki kom-
ið! sagði Kristófer og hörku-
drættir komu í ljós við munn-
vik hans.
Leiðsögumaðurinn leit í
skyndi út um gluggann. Móða
var að leggjast yfir jökulinn.
Skýjaleiðingar voru í austri.
En tindurinn var bjartur og
gylltur af geislum sólarinnar.
— Ef við höfum hraðan á,
getum við verið komnir á vett-
vang, áður en sólsetur verður,
sagði leiðsögumaðurinn. —-
Taktu með þér reipi. Gæzlu-
maðurinn getur símað til Ar-
lingen, ef við skyldum ekki
finna hana áður en myrkrið
skellur á. Það er erfitt' hlut-
verk að leita á heilum jökli.
Það ætti að leggja lögbann við
því, að kvenfólk væri að þvæl-
ast eitt saman uppi um fjöll og
firnindi. Aldrei líður svo ár, að
ekki hverfi einhver.
Hann þreif öxi sína og reipi
og vaðsekkinn og þaut út úr
dyrunum. Kristófer heyrði hann
kalla á gæzlumanninn. Hann
stóð grafkyrr andartak og vissi
ekki hvaðan á sig stóð veðrið.
Hann beit fast um munnstykki
pípunnar. Svo tók hann upp
muni sína og hvarf út án þess
að mæla nokkuð frekar.
Ferðamennirnir tveir horfðu
í sjónaukann og breyttu still-
ingu hans í sífellu, en sá eldri
fræddi þann yngri með allmiklu
yfirlæti. Þeir minntu Marion á
menn, sem hún hafði einhvern
tíma þekkt, en gat ekki komið
fyrir sig, hverjir væri. Hún
stritaði við að rifja þetta upp.
Sá yngri með græna andlitið
var Andrés greifi Olmholtz. Ég
hélt að hann hefði framið sjálfs-
morð, hugsaði Marion. Hvernig
má það vera, að hann er nú i
Sviss? Hún sá gæzlumanninn
og Kristófer á ferli úti fyrir
húsinu. Ég vissi, að þeir myndu
vitja mín, hugsaði Marion, þeg-
ar hún sá þá hverfa bak við
klettana. Henni leið nú mjög
vel og var þjartsýn. Hann hlýt-
að hafa fengið þessa eitla, þeg-
ar þeir tóku hann af lífi, hugs-
aði hún. Skrýtið, að ég skyldi
ekki þekkja hann, þegar ég hitti
hann í Staufen. Ég vissi, að
Max Wilde mundi ekki láta
það viðgangast, að ég yrði að
frosnu kjöti, hugsaði hún á-
nægð. Það var ósegjanleg fró-
un, að Max Wilde skyldi nú
vera leiðsögumaður ferðamanna
um Valliseralpana og vera nú
á leið til að bjarga henni.
Hún hrökk ónotalega við um
leið og höfuð hennar féll á-
fram. Hún gat ekki hafa blund-
að nema í örfáar mínútur. Sól-
argeislinn þarna uppi hafði ekki
grennst að neinum mun. Mar-
ion reyndi að glöggva sig á,
hvað var draumur og hvað
veruleiki. Þetta hafði verið svo
skýrt og greinilegt, og aðeins
undir það síðasta hafði það
runnið út í einskonar móðu.
Hún vildi ekki losa sig undan
þessari tilfinningu um velliðan
og hjálp. Nú eru þeir á leið-
inni, hugsaði hún. Eða hvers
vegna skyldi mig ella hafa
dreymt það?
Ökli hennar var nú tekinn
að bólgna og’ hana verkjaði í
hann. Hún var alveg hætt að
fylgjast með tímanum. Það
væri svei mér smellið, ef ég
hefði ekki verið hér nema fimm
mínútur. Ef til vill eru engar
fimm mínútur til. Ef til vill er
hvorki til tími né rúm. Við höf-
um kannske tekið það upp sem
einskonar hækjur fyrir hina
litlu hugi okkar. Ef til vill er
ekki til neitt líf, né heldur
dauði. Það er bezt að fá sér
annan vindling og reyna að
halda sér vakandi.
*
Ég mun aldrei gleyma þeirri
stund, tiPöar Ácr í -f\rrQtn Qirvni
var fy
NYJA Blð
Eiginkonur
(Orshestra
Skemmtileg „músikmynd"
Aðalhlutverk:
Lynn Bari
Ann Rutherford,
Carole Laandis
Virginia Gilmore,
Cesár Romero,
Glenn Miller og
hljómsveit hans.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
6AMLA Blð B
Kynslóðir kona -
kynslóðir fara.
(Forever And a Day)
Ray Milland
Charles Laughton
Ida Lupino
Merle Obero*
Sýnd kl. 7 og 9.
að Mikael væri sonur Manfreds
Halban. Það var þegar lestin
kom inn á járnbrautarstöðina í
Heidelberg, rann framhjá hon-
um og staðnæmdist síðan. Mik-
ael stóð á brautarpallinum.
Bros lék um sólbrennt andlit
hans, og hann skyggndist um,
til þess að reyna að koma auga
á mig. Ég hafði ekki séð hann
í meira en ár, og mér virtist
ég aldrei hafa séð hann jafn
skýrt og greinilega og á þessari
stundu. Hann var berhöfðaður,
Gamanmynd með
Ann Sothern
Ian Hunter
Roland Young
Sýnd kl. 5
og hár hans var mjög ljóst, ná-
lega hvítt. Hann virtist hafa
stækkað ofurlítið og virtist vera
fremur magur. Eftir útliti gat
hann verið eldri en nítjámára.
Hann bar hönd fyrir auga,
enda þótt j árnbrautarstöðin
væri allt annað en björt. Hann
var alveg ólíkur Halban, eins
og ég mundi eftir honum. En
það var eitthvað í svipbrigðum
andlitsins, hreyfingum hans,
hikið í göngulaginu og hinar
skyndilegu hreyfingar höfuðs-
r/////ár
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
— Þetta er kannske Vesturhöfði, mælti Englendingur-
inn, þó að ég teldi raunar, að það væri alllangt til hans.
Til allrar hamingju þurftu þeir ekki að óttast það, að
þeim myndi ekki auðnast að afla sér matfanga, því að hvergi
hafði gróðurinn verið meiri en einmitt þar, sem þeir voru
nú komnir.
Dýra- og fuglalíf var hér einnig fjölskrúðugt, en þó
nokkuð á annan veg en á hinum fyrri dvalarstað þeirra.
Stórir hópar apa og pokadýra héldu sig inni í skógin-
um. Mikill sægur fugla, einkum þó páfagauka, flögruðu þar
um og fylltu loftið skrækjum sínum. Auk þess sáu þeir fé-
lagar iðulega svarta svani og svaiísúlur- Villtur rís og aðrar
nytjajurtir uxu þarna einnig.
Þeir félagar ákváðu að setjast hér um kyrrt og sjá
hverju fram myndi vinda.
Þeir bundu flekann vendilega við ströndina og reistu
sér rúmgóðan kofa.
Tíminn leið. Þeir smíðuðu sé vopn og önnur nauðsynleg
áhöld. Þeir reyndu einnig að gera sér klæði úr basti í stað
hinna gömlu, sem nú voru gatslitin orðin. Það tókst þó mun
verr en skyldi. Jafnframt öfluðu þeir sér matfanga, eínk-
um ríss og róta, sem auðvelt var að geyma.
Veturinn var genginn í garð. Öðru hverju geisuðu mik-
il stormviðri. Einnig var mjög regnviðrasamt. En von þeirra
félaga var sú, að vindar og straumar myndu verða þeim hag-
YNDA-
SAGA
VIÐ BYSSURNAR á einu skip-
inu: „Sjáið herra. Þar eru
þrjár óvinaflugvélar á eftir
sprengjuflugvélinni okkar.
FORINGINN: „FlýtiS ykkur að
-----SÍÐASTA Messerschmitt-
vélin snýr við og
komast undan.
reynir að