Alþýðublaðið - 29.04.1944, Qupperneq 8

AUÞÝÐUBLAÐIÐ
Laugardag 29. apríl 1944.
TJARNARBIÖS
Fjórar dæiur
(Four Doughters)
Amerísk músikmynd
Prascilla Laue
Bosemary Lane
Lola Lane
Gale Page
Jelfrey Lynn
Jolin Garfiels
Claude Bains
Síðar verður sýnd myndinl
Fjórar mæður, sem er áframl
lald þessarar og leikin afj
sömu leikurum.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Aðgm. selöír frá kl. 11.
Einu sinni kom Gudda fína
inn á pósthiísið og keypti þar
frímerki fyrir 75 aura.
Þegar póstmaðurinn ætlaði
að rétta henni frímerkin, segir
hún snúðug með fettum og
brettum:
„Nei, mætti ég biðja assi-
stentinn að pakka þau vandlega
og senda heim til mín fyrir
kvöldið.“
* * * *
BARÁ STRÁ
JÓN hafði séð fólk erlendis
drekka svaladrykki gegnum
stórt og mikið strá, holt að inn-
an. Þegar hann því kaupir sér
einhverju sinni límonað i á
Hótel Borg, þá segir hann hinn
hoffmóðugasti við þjóninn:
„Vilduð þér ekki láta mig
hafa strá til þess að drekka
þetta í gegnum.“
í sömu svifum gengur ung-
þjónninn fram hjá, og ætlar
þjónninn, sem afgreiddi Jón, að
senda hinn eftir stráinu, og
kallar því á ameríska vísu til
'ungþjónsins „Hey“.
En Jón grípur snöggt fram í
fyrir honum og segir: „Nei
takk, bara eitt strá.“
* * •
t
EINS OG BORG, sem múr-
arnir hafa verið brotnir utan af,
eins er sá maður, sem eigi hef-
úr stjóm á skapsmunum sínum.
Salómon.
* * ♦
BETRI ER ÞVRR brauðbiti
með ró en fullt hús af fórnar-
kjöti með deilum.
Salómon.

sSraumi ðrlaganna
samlætis á heimleiðinni. Dr.
Konrad hafði fyrirskipað svo í
misikunarleysi sínu, að ég skyldi
ekki dveljast með honum nama
eina klukkustund eftir að við
værum komin á áfangastaðmn.
— Oh nei! Slæmt fyrir hann . . .
iÞreytt? . . . Gott fyrir hann að
vera . . . Beztu lyf. Athugið hita
tofluna og . . . Heimsækið hann
alla . . . Ef allt fer . . . sagði
hann við mig.
Loftið var kalt og tært. Og
meðan við ókum gegnum syfju
leg þorp, framhjá litlum, göml-
um kirkjum og seinna'meir gegn
um skóg, fann ég fyrst til þess,
að ég væri stödd í ættlandi
mínu. í ioftinu mátti kenna ó-
Ijóst fyrirheit um vorið. Og
einu sinni, þegar við námum
staðar, tíndi Renate nokkur
Frönsku dyrnar stóðu opnar, og
kalt fjallaloftið streymdi inn í
herbergið. Þegar ág kom út á
veggsvalirnar, blöstu snævi-
þaktar fjallahlíðarnar við sjón-
um mínum, en herbergið var
verndað fyrir glampanum af
snjónum. Yfir lampamun var
igræn hlíf, og ég komst brátt
að raun um, að fyrir hverju
smáatriði í þessari ibyggingu var
vel séð og tekið tillit til fólks,
sem hafði viðkvæm augu, sem
þoldu illa sólarbirtuna en þurftu
iþó sólarinnar með, ef því ætti
að ibatna.
Ég fór út á svalirnar til að
gefa börnunum færi á að kveðj-
ast. Það heyrðist diálítið hvísl
og niðurbældur hlátur. Svo
hringdu kirkjuklukkunnar í
jþorpinu í dalnum, og klukkna-
blóm, sem skutu köllinum upp hljómurinn barst upp til okkar
á öldum loftsins. Þar niður frá
lék einhver á munnhörpu, og
skamma stund var ég gagntek-
in af þeirri tilfinningu, að ég
væri heima. Þá bom yfirhjúkr-
unarkonan inn í herbergið til
að vása okkur þaðan út og
festa kort yfir rúm Mikaels. Ég
iofaði að heimsækja hann um
' næstu helgi, og að því búnu
stigum .við inn í vagninn og lögð
um af stað heimieiðis: Renate
þögul og hugsandi ég vongóð
þrátt fyrir allt og fannst með
sjálfri mér, að allt myndi fara
vel að iokum.
— Reyndir þú það, María
frænka? spurði Renate eftir
langa, langa þögn, þegar við
vorum komnar niður úr f jallend
inu og niður á sléttlendið.
— Reyndi hvað?
— Að loka augunum og láta
sem þú værir blind og þreifa
þig áfram.
— iNei, barn, svaraði ég. Það
var nálega dimmt nú, en í spegl
inum í bílnum sá ég óglöggt, að
hún hafði augun lokuð jafnvel
ennþá._
— Ég gerði það. Ég hefi þau
lokuð í tíu mínútur eða svo á
hverjum degi. Fyrst í stað batt
ég vasaklút fyrir augun, en nú
er ég farin að geta haft þau lok
uð fimm mínútur samfleytt án
þess að mér verði á að opna þau.
— Hvers vegna gerirðu það,
Renate?
— O, bara svona. Mig langar
til að vita, hvernig það muni
vera . . . að geta ekki séð, þú
veizt. Þá get ég ímyndað mér,
hvað Mikael muni f alla vel í geð
og hyers hann muni þarfnast
með. Ég á við — María frænka
— heldurðu ekki, að ég gæti orð
ið hjúkrunarkona og hugsað um
Mikael, ef — ef hann skyldi
þurfa þess með.
— Hann verður ekki blindur,
svaraði ég ákveðin.
— Þú hefir rétt fyrir þér. Ég
mun aldrei láta mér detta í hug,
að hann þarfnist hjúkrunar
ur snjonum.
— Finndu hvað þau eru köld
og þvöl, sagði Renate og stakk
þeim í lófa Mikaels. Hann hált
þeim í lófa sínum og bar þau
upp að andlitinu. —■ Það er
verst, að það skuli ekki vera í
neinn ilmur af þeim, sagði
Renate.
— Það er það, sem þú hugsar,
sagði Mikael við hana. — Heim-
ur ilmsins. Þau anga af blað-
grænu, snjó og mold og því,
sem er að hefjast. Hann hall-
aði sér aftur á bak í sætinu og
lökaði auigunum bak við dökku
gleraugun, ibrosti við qg hélt á
blómunum í hendinni. Eg undr-
aðist, þegar ég hugleiddi, hvað
iþað hljómaði eðlilega í munni
Renate að segja ,finndu blóm-
in‘, í stað þess að segja ,sjáðu
blómin1. En þess var 'hins vegar
að gæta, að Renate var afkom-
andi kynslóðar, sem var gædd
víðtækri háttvísi og kunni vel
fótum sínum forráð.
Dr. Konrad var kominn á und
an okkur. Hann dvaldist í Alp-
enhof um al-lar helgar hjá sjúkl-
ingumun sínum og var í Vínar-
borg frá þriðjudegi og til föstu-
dags. Hann drap nikótinlituðum
fingrunum á kinnar Renate og
brosti eins og píslarvottur.
— Góð bióðrás. Örugg kirtla-
starfsemi, tautaði hann gagnrýn
inn. — Kannske fremur treg
starfsemi eggjakerfisins . . . En
að öðru leyti. . . Aha! þetta voru
samfelldustu setningarnar, sem
ég hafði heyrt hann segja til
þessa, og éig varð þess vör, að
hin fíngerða og sérkennilega feg
urð Renate hafði talsverð áhrif
á hann. Herbergi Mikaels var
lítið, en viðkunnalegt. Það var
búið húsgögnum úr dökkri eik,
og veggir þess voru mosagrænir.
Það líktist alls ekki sjúkráher-
bergi, frekar minnti það á lestra
herbergi munks. Þakskeggið,
sem stóð langt fram af veggjun
um skyggði á dagsbirtuna, svo
að . hún varð nálega bláleit.
NYJA biö S2
Arabiskar sæier
(Arabian Nights)
Látskreytt æfintýramynd úr
1001. nótt.
Aðalhlutverk:
Jón Hall
Maria Montez
Leif Eriksou
SABU
Sýnd kL 5, 7 og 9.
Káfir vóru fearlar
Barnasýning kl. 3.
með Bub Abbott og
Lou Costello.
konu. Það er ekki hægt að senda
hermenn út í orustu, ef þeir trúa
því, að þeir muni bera lægri
hlut. Þetta er orusta er það
ekki? Og við verðum að trúa
því, að við munum sigra. Og
þegar hann er orðinn heilbrigður
aftur og farin til Ameríku, get
ég orðið nunna og gengið í
klaustur. Það ætla ég að gera,
þegar Mikael er farinn aftur
til Ameríku......
Ég skynjaði gerla, hversu
SS6AMLA BIÖ
Vasfcir dreugir
(Gallant Sons)
Jackie Coopez
Bonita Granville
Gene Reynolds
Sýnd kl. 7 og 9.
Hundurinn minn
(The Biscuit Eater)
Billy Lee og
Helene Millard
Sýnd kl. 5.
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11, f. h.
mjög hún hryggðist yfir því
vegna sjálfrar sín, ef Mikael
yrði heilbrigður, eins hrygg og
maður getur orðið, þegar mað-
ur er fimmtán ára og þráir,
hetjuhlutverk í harmleik. Og
enginn getur getið sér til um þá
ómælanlegu hluti, sem gerast
innra með manni, af því að hið
ytra er maður bara unglings-
stúlka með tvo hárfléttinga, sem
maður japlar á, þegar maður
gleymir sjálfri sér....
MEÐAL BLAMANNA
I
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Fylkingin fetaði sig hægum skrefum eftir eyðimörk-
inni. Vniir vorir gerðu sér allt far txm að stefna jafnan í
háaustur. En öðiru hverju varð þá að beygja fyrir þverhnípta
hamra eða kletta, en þeir urðu allmargir á leið þeirra.
Fyrsta sólarhringinn var haldið áfram, meðan dagur
var enn á lofti, nema hvað áð var að vanda um hádegis-
skeið, þegar hitinn var mestur. En þegar vinir vorir sann-
færðust um það, að hitinn væri mun bærilegri á nóttinni,
breyttu þeir ferðaáætlun sinni þannig, að þeir skyldu halda
kyrru fyrir á daginn en leggja af stað, þegar kvölda tæki.
Þetta gekk mjög að óskum eigi hvað sízt vegna þess, að vel
stóð á tungli.
Fylkingin fetaði sig áfram þögul sem skugginn umlukt
kyrrð dauðaþagnarinnar, sem var í senn mikilfengleg og
ógnleg. — Ein míla af annarri var lögð að baki, en þó var
þeim félögum ógerlegt að átta sig á því, hversu margar væru,
því að hver gat áttað sig á fjarlægðum þessarar víðáttu-
miklu auðnar? Þeim fannst aðeins ferðin sækjast allt of
seint.
En nótt eina uppgötvuðu þeir það, sér til mikillar skelf-
ingar, þegar þeir höfðu beygt fyrir klett nokkurn, að þeir
voru staddir á slóð sjálfra sín. Og nú sannfærðust þeir um
það, að tunglið er viðsjáll vegvísir. Eftir þetta áræddu þeir
ekki að halda áfram að ferðast á nætumar eins og verið
hafði. í þess stað tóku þeir það. ráð að ferðast fýrstu klukku-
stundirnar eftir dögun á morgnana.
Þannig héldu þeir ferð sinni áfram dag eftir dag, hinni
tilbreytingarlausu för í áttina til hins þráða lands handan
eyðimerkurinnar.
SAGA
SAMMY: „Þarna koma þær.
Styðjið mig nú strákar!“
FORINGI STÚLKNANNA:
„Jæja, liðsforingjar, hérna
koma stúlkurnar. Þetta er
Stína og þetta er Stella og
þetta er . ,.. “
KATA: „Ég — ég
— og hvað . ...‘
er Kata