Alþýðublaðið - 09.06.1944, Blaðsíða 8

Og móður mína, bætir Páll við.
ÚÚOPCRIBF
,.. ICATHV MAV BE,„//
DON’T BEA JERK, SCOKCH/
IF THE TCWN IS UNDER ATTAOC
THE ARMY'S CERTAINLY
EVACUATED THE U.5.0. QAQW Á
W~~7~r BV NOW/ 'emrtÆ.
J VE$, I ’
I GUE5S YOU'RE
' RIGHT... BUT
IFI COULD
ONLY BE SURE..
„THAT 15.
I MEAN..
IT’S KATHY/THE CP.
5AY5 SHE'5 INTOWN M
WITH THE U.5.O. CA VIP
UNIT/I MlGHT SE1
HER... 1
THAT’S WHERE
WE’RE GOING/
THE KIAZI5 ARE„
6QUADR0NTOAÍDÍNTHE
CEFEMSE AÖ®6TTHE NAZfS,
gatJÆAdjSCOECHY READS
*KEtÍt&fá8Qtt9£ffi'~
l'íRANd' 4
ALÞYÐUBLAÐSÐ
Föstudagur 9. júní 1944.
Fjðrar mæSur
(Four Mothers)
Framhald myndarinnar
FJÓKAR DÆTUR
Lane-systur
. Gale Page
Claude Rains
Jeffrey Lynn
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
MINNTI Á SKÁLDSÖGU
EINU SINNI barst Sigvalda
bónda bók med póstinum og
var prentað með stórum rauð-
um stöfum á titilblaðið: „Há-
speki til daglegra iðkana í
heimahúsum.“ Fylgdi bókinni
bréf þess efnis, að hún væri
send með vinsemd og virðingu
af „Vísinda- og rithöfunda-
selskapi ríkisins.“
En þannig stóð á þessari send
ingu, að tveir prentaragárung-
ar, sem þekktu Sigvalda, höfðu
rifið titilblað af gömlu eintaki
af „Kapítólu“ og fest hið nýja
titilblað í staðinn.
Sigvalda þótti vænt um bók-
ina og las oft í henni á kvöldin
og gat þess oft við konu sina,
að þar ætti hann góðan grip, og
dýrmætan.
Nokkrum tíma eftir að Sig-
valdi hafði fengið bókina, kom
sóknarpresturinn til að hús-
vitja. Þegar presturinn og Sig-
valdi höfðu rætt saman nokkra
stund, barst talið að bókar-
sendingunni, og sagði prestur
að sér væri forvitni á að rýna
skræðuna. Sigvaldi nær þá í
bókina og segir um leið og
hann réttir prestinum hana:
„Satt er það, að mikil fræði
er þessi háspeki og mörg gull-
korn finnast í bókinni, en ekki
get ég neitað því, að eitthvað
minnir hún mig á skáldsögu
sums staðar.“
# * *
HINN NÝGIFTI (við konu
sína, sem er að koma úr bæn-
um): „Hvað er að sjá þig, elsk-
an mín? Hefurðu meitt þig? Af
hverju ertu með þessar um-
búðir?“
Frúin: „Þetta er nýi hattur-
inn minn.“
12.
Sólargeislinn hafði nú þokazt
nálega upp á brún jökulsprung-
unnar, og það varð æ kaldara
þar niðri. Fingur Marion voru
nú orðnir svo stirðir, að hún
gat ekki lengur háldið á lindar-
pennanum. Vindlingurinn milli
vara hennar saf samt sem áður
frá sér jafn mikinn hita og eld-
stó. Aldrei áður hafði henni
geðjast svo vel að reykja nokk-
urn vindling sem þennán. Kjarni
alls þess, sem gott er, hlýtt og
sterkt og ilmandi og hressandi
var fólgið í þessum varma. Þeg
ar Marion virti fyrir sér glóð-
ina í enda vindlingsins fannst
henni að það vera glóandi ofn-
pípan í hlýja herberginu, þar
sem hún gaf einu sinni ókuim-
um, sjúkum manni líkama sinn
og Mikael hafði verið getinn.
Pípan vermdi hana annað and-
artak, en sortnaði síðan og varð
köld aftur. Marion kastaði út-
brunnum vindlingnum niður á
botn gjárinnar og hlustaði eft-
ir óheyranlegum óm af för hans
niður í sortann. Líkami henn-
ar var dofinn af kulda en skiln-
ingarvitin voru ótrúlega næm.
Hún skynjaði það með einhvers
konar sjötta skilningarviti, að
Kristófer væri nú kioaninn út á
jökulinn að leita hennar og að
hann kannáði yfirborð jökuls-
ins og sérhverja sprunpu af
hinni mestu nákvæmni. Ég og
heimurinn, hugsaði hiún, höf-
um orðið til á einhverjum stáð,
þaðan sem við getum ekki kom-
izt nema einhver Englendingur
komi til hjálpar. Sólargeíú’"-
uppi undir ísbrúninni var nú
ekki fyrirferðarmeiri en sem
svaraði einum fingri. Marion
átti enn sjö vindlinga og hálfa
flösku af áfengi. Hún kallaði og
hóaði þrem sinnum, en rödd
hennar gegndi ekki ætlunar-
verki sínu. Hún kraup á heil-
brigða fótinn og fálmaði við ’
bakpokann sinn. Ég vona,. að
RÖKSTUDDI SITT MÁL
Maður kom tiþ Aristippus
spekings og bað hann að segja
sér hvaða kona myndi véra
bezt við hans hæfi.
„Ég vil alls ekki ráða þér til
að giftast“, svaraði Aristippus,
„því að verði konan þín fögur,
mun hún blekkja þig. Verði
hún Ijót, þá færðu ímugust á
henni. Verði hún fátæk, munt
þú verða gjaldþrota. Verði hún
rík, þá færðu engu að ráða.
Verði hún gáfuð, þá mun hún
fyrirlíta þig. En verði hún
heimsk, þá muntu bera kinn-
roða fyrir .hana. Verði hún
góðlynd, mun þér leiðast hún.
En verði hún vargur, mun hún
gera heimili þitt að helvíti.“
. það sé ekki frosið, hugsaði hún.
• Áfengi frýs trauðla, heimsk-
inginn þinn. Ég þarf að spyrja
Jón við hvaða hitastig áfengi
frjósi. Ég meina Mikael. Eða
Martin. Hún átti erfitt með að
ná flöskunni úr pokanum, af
því að fingur hennar voru svo
dofnir og stirðir. En henni auðn
aðist það að lokum, og hún
drakk tvo munnsopa. Krafta-
verkið skeði. Eftir eina mínútu
kenndi hún máttar og kæti; raun
verulega leið henni dásamlega.
Hún reis á fætur og hallaðist
upp að ísveggnum. Hún hallaði
sér áfram, til þess að höfuð
hennar kæmi framundan ísþak-
inu, sem hún var undir, því að
henni fannst, að það mundi
draga svo mikið úr rödd hennar,
þegar hún hrópaði. Þetta var
tvísýn aðstaða, sérstaklega þeg-
ar maður var öklabrotin. Hó og
hæ! Drottning loftsins! hugsaði
Marion og svall nú móður í
brjósti. Veitið henni aðstoð
ykkar, fólk! Svona já. Þökk
fyrir vinir mínir! Hún tók nú
að kalla hátt og reglubundið;
ekki of oft, til þess að ofreyna
ekki rödd sína; ekki of sjaldan,
til þess að enginn skyldi fara
fram hjá sprungunni hennar án
þess að veita henni eftirtekt.
Eftir nokkra stund virtist henni
hún geta greint mjög óljóst svar
við köllum sínum. Hún kallaði
og þagnaði og hlustaði. Hún
heyrði hið glerkennda skrjáf í
ísnum, sem hún var orðin svo
vön, og hún kallaði aftur.
Hún var mjög þreytt og syfj-
uð og henni leið ágætlega. Hún
varð að súpa aftur á til þess að
halda sér vakandi og 1 góðu á-
sigkomulagi. Hún tók flöskuna
upp úr pokanum og studdi sig
með annarri hendi. Fingur henn-
ar voru stirðir og dofnir, eins
og sagt er að fingur holdsveikra
manna séu. Flaskan féll úr hendi
hennar og datt niður. Hún kom
niður á íshrygg, skoppaði upp
og féll svo niður aftur og brotn-
aði. Marion starði á þennan fjár-
sjóð sinn. Svo brast allt í einu
eitlhvað innan í henni eins og
svo oft áður í lífi hennar, og
hún fór að hlæja. Þetta er gam-
an! hugsaði hún. Þetta er það
langskrýtnasta, sem ■ nokkru
sinni hefir fyrir mig komið!
Hún laut áfram til þess að
virða fyrir sér brotin úr flösk-
unni sinni. Þau llágu í ofurlitlum
piolli af áÆengi og virtust vera
skömmustuleg eins og barn,
sem hefir vætt buxurnar sínar.
Guð vill, að ég verði algáð,
þegar Kristófer kemur og finn-
ur mig, hugsaði Marion. Hún
hélt áfram að hlæja og öðlaðist
birtu og hlýju í 'hlátri sínum.
Sólargeislinn hafði nú náð
brún jökulsprungunnar og var
horfinn.
F.NDTR
K/THY GONE,
SCORCHY FEE15 L05T...
SUDDEMJ.AN EMERGENCY
42SE5 WTCWN'ATlN ITALY,,,
fiCDRCHY S6EWTWITH HJS
NYJA BIÚ B-
m
©ANILA BIO SS
I ijrss gegnum fár
(„Stage Door Canteen“)
Dans og söngvamynd leikinl
af 48 frægum leikurumj
söngvurum og dönsurum frál
leikhúsum, kvikmyndum ogl
útvarpi Ameríku og Eng-
lands. í myndinni spila 6|
frægustu Jass, Hot og|
Swing hljómsveitir Banda-
ríkjanna.
Sýnd kl. 4, 6,30 og 9.
(Smilin’ Through)
Jeanette MacDonald
Brian Aheme
Sýnd kl. i, 1 og 9.
Týnda gullnáman
(Secret of the Wastelands)
ICowboy-mynd með
William Boyd.
Sýnd kl. 5.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
wa///m
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR FEDERSEN-SEJERBO
Föt þeirra, sem eru létt og áþekkast þeim, sem notuð
eru í Norðurálfu, stinga í stúf við hrjúfar hendur þeirra
og hinir forvitnu farþegar áræða ekki að spyrja þá þremenn-
ingana um þessa hetjuför þeirra.
— Sjáið, segir Páll og bendir í áttina til lands-. — Nú
er borgin í þann veginn að hverfa oikkur sýn. Loksins, loks-
ins er þá útlegð okkar lokið.
— Já, nú höfum við ástæðu til þess að vera hamingju-
samir, segir herra Wilson. — En það er nú svona með mig,
að það er eins og eitthvað laði mig til baka. Það er eins og
mér sé farið að þykja vænt um þetta land eins og væri það
annað æftland mitt!
— Sama segi ég, varð Hjálmari að orði.
— Já, því skal ég nú trúa, segir Englendingurinn og
lítur á hann, svo að hann roðnar.
— Eitt er gefið, heldur hann áfram máli sínu. — A'llar
endurminningar okkar, harðar og dapurlegar, bjartar og glað
ar, munu festást okkur í minni. Ég æski þess ekki að lifa
þetta upp að nýju, en ég geri mér þess grein, að þetta’ var
góður skóli.
Hjálmar kinkaði kollh Hann finnur, að hann getur í
hvívetna gert orð Englendingsins að sínum orðum.
■ — En svo að ég minnist nú á annað, heldur Wi'lson á-
fram máli sínu og brýnir röddina: — Hvað segið þið ann-
ars um það að endurtaka allt þetta. Ég á þó auðvitað við
það, að við endurtökum það með dálitlum öðrum hætti.
Hann brosir við, er hann sér hversu félagar hans líta spyrj-
andi á hann. — Ef ég tæki uú að mér að gera út leiðangur
til þess að kanna gervalt landið og fengi ykkur til þess að
slást í för með mér. Hvað mynduð þið segja um þetta?
Páll stendur kyrr og þögull um stund eins og hann sé
að íhuga málið. Svo lítur hann á Wilson glaður og hrifinn,
þrífur hönd hans og segir:
— Þakkir, innilegar þakkir fyrir tilboðið! Ef þú telur
að eitfhvert lið yrði að mér í leiðangri þessum er ég reiðu-
búinn til þess að ganga í þjónustu þína hvenær sem er, bara
að ég 'hafi fyrst----,
— Heilsaðu upp á stúlkuna þína heima í Danmörku,
YNDA
IAGA
ÖRN: „Það er Kata! Herforing-
inn segir, iað hiún sé í borginni
með stúlkunum. Við eigum að
fara til þessarar borgar. Kann-
ske hitti ég hana!“
SAMMY: „Borgin M. Þangað
eigum við að fara, já, en þar
eru líka nazistarnir — það er
sko — sjáðu til.“
ÖRN: „Drottinn rninn — kann-
FLUGFORINGINN: „Láttu ekki
svona Örn. Ef nazistarnir hafa
ráðizt á borgina, þá hafa hern-
aðaryfirvöldin áreiðanlege
flutt stúlkurnar burtu.“
ÖRN: „Já, það getur vel verið
að þú hafir á réttu að standa,
en bara að ég gæti verið viss
um það.“