Alþýðublaðið - 12.07.1944, Side 8

TH^I L.QfclSTI(?S/
RVGHTIM
|lOW LET'S CHAN6E OUR LOCAtE.
SCmERVS GETTING xlNPA
SPOTTy AROUNP HERE / T------1
AP Fealuras

B®Mð»
AWAY/
■:e tossing it
'.',.'7/ MAIÆ IT
y vv'ITH THOSE
3S, HANkT/ *
'* WáigáÉi^íÉÉÍ
ALÞYQUBLAÐiö
Miðvikudasur 12. júií 1944.
hann sjálíum til hamingju með
þau góðu áhrif, sem hann hafði
haift á Carrie. Það var sannar-
lega skammiarilegt að fara svona
illa með ungar stúlkur. Nú leit
út fyrir kuldá, og hún átti eng-
in föt. Það var vissuloga slæmt.
Hann ætlaði að líta inn hjá Fitz-
geráld & Moy og ifá sér vindil.
Hann var mj ög glaður og ánægð
ur, iþegar hann hugsaði um
hana.
Garrie kom heim í ágætu
skapi, sem hún gat varla dulið.
En peningarnir, sem hún hafði
fengið, höfðu mörg vandamál
í för með sér. Hvernig gat hún
keypt sér ný föt, þegar Minna
vissi, að hún átti enga peninga?
Hún var ekki fyrr komin inn
í eldhúsið en hún gerði sér grein
fyrir þeim vandrœðum. Það
væri alls ekki hægt. Hún gæti
ekki hugsað sér neina skýringu.
„Hvernig gekk þér?“ spurði
Minna og átti við atvinnu.leit-
ina.
Carrie var ekki gædd þeim
hæfileika að geta sagt eitt og
hugsað hið gagnstæða. Hún gat
farið untdan í flæmingi, en það
varð að vera í samnæmi við til-
finningar hennar. í stað þess að
kvarta, þegar hún var svona á-
niægð, sagði bún:
„Ég fékk loíorð um stöðu.“
„Hivar?“
„í verzluninni Boiston.“
„Getúrðu reitt þig á það lof-
orð,“ spurði Minna.
„Ég fæ ákveðið svar á miorg-
un,“ svaraði Carrie, sem vildi
ógjarna teygja lygina lengur en
nauðsyniegt var.
Minna fann til ánægjunnar,
sem Carrie bar með sér. Hún
sá, að nú var rétti tíminn til að
skýra Carrie frá áliti Hansons
á allri Chicagoveru hennar.
„E£ þú færð ekki vinnuna —“
hún þagnaði og ieitaði að réttum
orðum.
,,Ef ég fæ ekki vinnu bráð-
lega, þá býst ég við, að ég fari
heim.“
Minna greip tækifærið.
„SVeinn heldur að það sé bezt
að minnsta koisti í vetur.“
Carrie skildi ástæðuna í einu
vetfangi. Þau viidu ógjarna háfa
hana þarna lengur atvinnu
lausa. Hún láði Mimiu það ekki,
og eiginiega láði hún Hanson
það ekki heldur. Þeg&r hún sat
þarna og hugsaði um þetta, var
hún fegin að hafa fengið pen-
ingana hjá Drouet.
„Já,“ sagði hún nokkru
seinna. „Ég var einmitt búin
að ékveða það.“
En hún sagði henni ekki frá
því, a$ þessi hugsun hefði vaikið
megna óbeit hjá henni. Hvað
átti hún að gera í Colimebia
City‘1’ Hún þekkti hversdagsKf-
ið 'þar út og inn. Hérna var stór
borgin, voMug og dularfuil, sem
verkaði eins og segull á hana.
Það sem hún hafði séð, hafði
sýnt henni, hvaða möguleikar
voru hér fyrir hendi. Hún æpti
næstum við tilhugsunina um að
eiga nú að snúa bakinu við öllu
þessu og fara aíftur að lifa við
hin gömilu þröngu kjör.
Hún hafði komið snemma
heim og fór inn í setustofuna
til þess að hugsa. Hvað gat hún
gert? Hiún gat ekki keypt nýja
skó og 'gengið í þeim hér heima.
Hún yrði að geyma eitthvað af
þessum penimgum til þess að
borga fargjaldið til Columbia
City. Hún vildi síður þurfa að
fá lán hjá Minnu. En hvernig
gæti hún iþá gert grein fyrir
þeim peningum? Ef hún aðeins
gæti unnið sér svo mikið inn,
að það liti líklega út.
Hún velti þessu fyrir sér aft-
ur og áftur. Næsta rnorgun
mynldi Drouet búast við því að
sjá hana í nýjum siíðjakka og
það igat ekki orðið. Hianson og
systir hennar vonuðu, að hún
færi heim, og hún viMi helzt
komast burtu, en vildi þó ekki
fara heim. OHGvað sfcyldu hjónin
haMa, þegar hún hefði núg*
peninga en enga vinnu? Nú
fannst henni líka hræðilegt, að
hún skyldi taka á móti þeim.
Hún fór að skammast sín. Allt
iþetta haffSi lamandi áhrif á 'hana
Það var allt svo einfalt, þegar
Drouet var með henni. Nú var
allt svo fflókið, svo vonlaust —
langtum verra en óður, því að
nú haffði hún hjálpina í hendi
sér, en gat ekki miotað hana.
Hún var orðin svo niðurdreg-
in um kvöldimat, að Minna hélt
að hún heffði átt mjög erfiðan
dag. Loks komst Carrie að þeirri
niðurstöðu, að hún yrði að skila
peningunum afftur. Það var
rangt af henni að taka við þeim.
Hún ætlaði að fara út diaginn
eftir og leita að vinnu. Klukk-
an tólf ætlaði hún að hiitta Drou-
et, eims og þau höffðu ákveðið
og segja honum allt af Jétta; En
þegar hún hafði tekið þessa ó-
kvörðun, þvarr kjarkur henn-
ar, og hún varð afftur vonlaus
og örvæntingarffull.
Þótt undarlegt sé, gat hún
ekki haMið ó peningunum í
hendi sinni án þess að ffinna til
nokkurs léttis. Jafnvel eftir
þessa hræðilegu ákvörðun, gat
hún varpað frá sér öllum hugs-
unum um hana, og Iþó voru þess
ir tuttugu dOllarar dásamleg
upphæð. Ó, peningar, peningar,
peningar! Hve dásamlegt var
ekki að eiga peninga! Nægir
peningar gætu rutt öllum á-
i^ggjum oír vegi.
Næs-ta moigin fór hún % faat
NYIA BiO
PWsburgh
rr
ir'
Spennandi og viðburðarík
stórmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Martene Dietrick
Bandolph Scott
John Wayne
Bönnuð börnum yngri en
14 ára.
Sýnd kl. 7 og 9
Tónar og lilhogalrf
(„Strictly in the Groove")
Dans og söngvamynd með
Leon Errol
Ozzie Nelson og
hljómsveit hans.
Sýnd kl. 5.
OAMLA BlO
I
Fjallabúarnir
(The Shephert of the Hills)
Stórfengleg litkvikmynd
John Wayne
Betty Field
Harry Carey
Sýnd kl. 7 og 9
Börn innan 14 ára fá ekki
aðgang
(Remedy for Biches)
Jean Hersholt
Edgar Kennedy
Sýnd kl. 9.
ur og fór 'snemma út. Áhugi
hennar á því að ná í stöðu var
mjög llítiÍL, en þar sem hún
hafði nú peninga í vasanum var
atvinnuleysið ekki alveg eins
hrœðilegt lí augum hennar. Hún
gekk inn í verzlunarhverfið, en
í hvert skipti, sem hún gekk
framhjó einhverju fyrirtæki,
brlást hugrekki hennar, og hún
þorði ekki inn. Óttalegur heig-
ull gat hún verið, hugsaði hún
með sjáifri sér. Samt var hún
búin að spyrja svo víða,- Það
væri sama sagan alis staðar.
Hún gekk stöðugt áffram og loks
fór hún inn í einhverja verk-
smiðju, en það bar engan árang
ur. Þegar hún kom aftur út,
fannst henni hámingjan hafa
snúið við sér baikinu. Þetta hafði
enga þýðingu.
Hún kom til Dearborn Street
án þess að hafa neitt sérstakt
í huga. Þama var stórverzlun
in „The Fair.“ Margir flutnings-
vagnar voru þar fyrir utan, sem
biðu eftir vörum til þess að
flytja um borgina. Þama voru
geýsiistórir sýningargluggar og
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
sér fyrr en hann hafði numið bar staðar og starði á sel, er
lék sér þar í vatninu bak við stóran klett og tók að tína sam
an steina jafnframt því, sem hann blístraði lágt eins og hann
hafði heyrt Grænlendingana gera. Selurinn tók líka brátt
að hlusta og lét sig svo -síga' niður í vatnið. En þess varð þó
skammt að bíða, að hið stóra höfuð hans sæist aftur í vatns-
skorpunni og að þessu sinni mun nær landi. - Þorkell hélt
áfram að tína saman steinana með áköfum hjartslætti,
jafnframt því sem hann blístraði enn hærra. Dýrið rak hið
breiða trýni sitt upp í loftið, glennti upp násirnar og hvarf
því næst að nýju. En þegar það kom upp á yfirborð vatns-
ins í þriðja sinn og að þessu sinni örskammt frá landi, laum
aðist hann fram á ströndina og kastaði hnefastórum steini
af öllu afli í hausinn á selnum. Steinninn hæfði selinn í enn-
ið, sjórkm umhverfis litaðist rauður, þegar dýrið fór í kaf.
í sama mund vaknaði hann til sjálfs sín og blygðaðist sín
yfirj atferli sínu. Hann gekk heim á leið og örvæntingarfullur
yfir sjálfum sér og hinum illu tilhneigingum sínum og tók
til við bóklesturinn á nýian leik.
Hann hafði oft þennan vetur minnztafa síns, sem hann
hafði raunar aldrei séð, en gömul vinnukona móður hans
hafði hins vegar sagt honuna frá og lýst fyrir honum hinum
ýrasu ævintýrum, er hama hafði ratað í um ævina. Hann
MYNDA-
SAGA
SSBTJARNARBlðSSS
íféikáglapstigum
(Let’s Face It!)
Iráðskemmtilegur amerískur
|gamanleikur.
Bob Hape
Betty Hutton
Sýnd kl. 5, 7 og 9

ÖRN: „Þeir þarna niðri reyna
eins og þeir geta.. Vertu fljót-
ur að léggja eggjunuim þínum,
Hank! — Kastið sprengjun-
HANK: „Beint í mark! Svona,
nú skuluim við breyta um
steffnu. Útsýnið Ihér er ekki
orðdð neitt séristaklega gott!“
UMFERÐIN í REYKJAVÍK:
WT Ú ER kvartað undan bíla-
•* ™ ferðinni á götum Reykja-
víkur, og ógn þeirri, sem gang-
andi mönnum og börnum stafi
af bílunum. Fyrir sjötíu árum
var enginn bíll í Reykjavík, en
þá var, samt kvartað undan því,
að bömum og gangandi fólki
væri voði búinn á götum höfuð
staðrins, eins og sjá má af eftir
farandi hugvekju:
„Ég vildi áminnd yður, heiðr
uðu landsmenn; þér sem komið
hingað til Reykjavíkur, og eins
þá innlendu hér, að þér ekki
brúkuðuð hina miklu og gapa-
legu reið hér um strætin, sem
yður er svo mjög gjarnt á, svo
að börnum og jafnvel fullorðn-
um mönnum er lífshætta búin
að ganga erinda sinna hér um
strætin, og eins um það, að Aust
urvöllur,“ sem er þó ætlaður
lestamönnum að geyma lestir
sínar á, stendur oft auður, en í
þess stað er aftur kringum búð
irnar svo fullt af hestum og
stóði að ómögulegt er áfram að
komast. Þetta finnst mér mjög
Ijótt og óreglulegt, og vildi þess
vegna skora á okkar heiðraða
bæjarfógeta, að þeir yrðu fyrir
fullkomnum útlátum sem gerðu
sig seka í hinu gapalega reið-
lagi, hvert þeir væru héðan eða
annarsstaðar að, æðri eða lægri
°g eins hitt að leiðbeina hinum
að flytja hesta sína á Austur-
völl strax og þeir koma hingað,
sem og beinlínis liggur í skyldu
lögregluþjónanna að hafa eftir
lit með.“
Tíminn 1872.
I *ft
Ástin hefir orðið fleiri élsk-
endum að bana en hatrið þeim
heiftúðugu.

um!“