Alþýðublaðið - 10.11.1944, Page 8

s.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 10. nóvember 1944
■TMRNARBldn
Sonur Greifans áf
Monfe Chrisfo.
Louis Haywárd
Joan Bennett
George Sanders
Sýning kl. 3, 5, 7, 9.
Sala aðgm. hefst kl. 11.
GETUR HENT FLEIRI
Móðirinn hafði verið að segja
Pétri litla frá Adam og Evu og
að Eva hefði verið sköpuð úr
rifbeini Adams.
ISæsta morgun var Pétur
Mtli ófáanlegur til að fara á fæt
ur og lýsti því yfir slcælandi,
að sér væri svo skelfing illt í
síðunni. „Ég held bara; að ég
ætli að fara að eignast konu,
volaði hann.
* • *
ÓBLANDIN ÁNÆGJA
Rithöfundurinn: „Hef'tðu
lesið nýju bókina mína?“
Vinurinn: „Já.“
Rithöfundurinn: „Og hvecn-
ig féll þér hún í geð?“
Vinurinn: „Það er langt síð-
an ég hef lagt bók frá mér með
jafn mikilli ánægju.
• * *
— Hve gamlar eruð þér:‘
— Tuttugu og níu ára og
nokkurra mánaða.
— Hvað margra mánaða?
— Sextíu og níu.
♦ * *
ÁRANGURSRÍK HVATN 'NG
— Ég fylgdi þessu heimska-
lega ráði þínu og festi upp á
alla veggi fjöldann allan cf
skiltum, sem á . var letro.ð:
„Gerðu það strax!“ — Daginn
eftir strauk galdkerinn með
kassann, skrifstofustjórinn trú-
lofaðist ritaranum, fjórir skrif-
stofumenn báðu um launahækk
un og sendisveinninn var hand
tekinn, þegar hann gerði tilra m
til bankaráns. ,
* * *
— Sástu hringinn, sem hún
hafði á fingrinum? Hann er f rá
mér.
— Sástu hringana, sem hún
hafði undir augunum? Þeir eru
frá mér.
eins um, að hann yrði að ná d
lestina og komast sem fyirst í
burtu. Carrtie virtist tmjög við-
ráðanleg, og (hann hrósaði
happi.
Þau komust á réttuan tirnia til
brautarstöðvarinnar, og þegar
hann.' var búinn að hjálpa henni
út úr vagninum, rétti hann öku-
mianni'num fimm dollara seðil
og flýtti eér inn.
„Bíddu héíma,“ sagði hann
við Carrie, íþegar þau komu að
miðasölunni. ,,Ég ætla að ná í
miðana.“
,,Næ ég í lestina tii Detroit?“
spurði hann.
„Hiún fer eftir fjórar mínút-
ur,“ var svarið.
Hann keypti tvo miða með
mikilli varúð.
„Er þetta langt?“ sagðd
Carrie, þegarjhann kom til henn
ar.
„Ekfki svo mjög,“ sagði hann.
„Við verðum að fara strax upp
í lestina.“
Hann ýtti henni á undan sér
og stóð mil'li hennar og varðar-
ins meðan hann stimplaði miða
þeirra, svo að hún sæi það ekki.
Síðan flýtti hann sér áfram.
Þau stiigu uþp í aftasta vagn-
inn og setéuist niður. Skömmu
seinna var merkið gefið, og lest
in fór á hreyfingu.
Carrie fór að þykj a þetta dá-
iítið undarlegt — að fara á
brautarstöð og með Iest — en
hún sagði ekki neitt. Þetta var
allt svo óvanalegt, að hún lét
sér ekki bregða, þótt henni virt
ist allt undarlegt.
„Hvemig hefir þér liðið?“
spurði Hurstwo<oid Míðlega, því
að nú var hann faránn að róast.
„Ágætlega,“ sagði Carrie, sem
var svo ringluð, að hún vissi
ekki, hvernig hún ætti að haga
sér í þessu. Hún var áfjáð í að
komast til Drouets og sjá hvað
að honum gengi. Hurstwood
virti hana fyrir sér og fann,
hvað henni leið. Hann bar eng-
ar óhygigjur út af því. Hann
fékkst ekkert um það, þótt hún
væri gripinn af meðaumkun,
því að það var það skapgerðar-
ednkenni' hennar, sem hann
haffði mJestar rnætur á. Hann
hugsaði aðeins 'um, hvernig
hann gæti iskýrt þetta út. En
það var ekki rnesta áhyggju-
dfini hans. Afbrot hanis og flótti
var það, sem þjakaði hann mest.
„Hvílíkur auli gat ég verdð,“
sagði hann hvað efftir annað við
sjálfan sig. „En sá misskilning-
ur.“
Þegar hann var algáður, gat
hann varla gert sér .greiin fyrdr
verknaði sínium. Hann gat ekki
skilið, að hann væri affbrota-
maður á flótta. Hann hafði oft
lesið um siíka atburði og fund-
izt þair kræðilegir, en nú þeg-
ar hann var sjálfur í þessum
sporurn, hugsaðd hann aðeins
um liðna tímann. Framtíðin
beið hans hinum me.gin við
landamiærin. Hann viíMi að
hann vœri kominn yfir þau.Yf-
irleitt leit hann ú atburði
kvöMsinis sem hræðileg mistök
frá' upphafi til enda.
„En hvað igat ég gert ? sagði
hann.
Ldstin þaut skröltamdi eftir
_ járnbrau'tarteinunum meðfram
vatmimu og hægði svo á ferð-
imni í tuttugustu og f jórðu götu.
Eimpípan hvæsti öðru hverju
og fojöllur hringdu. Nokkrir af
starfsmö,nnum gangu. með Ijós-
ker gegnum lestina.
„Er þefta mjög langt?“
spurði Carrie.
, ,Ekki svo mjög,“ B'agði Hurst
wood. Hann gat varla varizt
brosi yfir einfeldni heninar.
Hann langaði tffil að gefa henni
skýringu og sættast við hana,
en hann vildi bíða, þamgað til
þau vær,u komin út úr Chicago.
Á næsta hálftíma ffór Carrie
að skiljast, að þetta væri engan
veiginn tsffutt leið
„Er það í Chicago?“ spurði
hún órólega. Þau voru komin
lan-gt út fyrir borgina og lestin
þauff með máktum hraða efftir
IndianaHnunni.
„Nei,“ sagði hann. „Ekki sá
staður, siem við ætlum til.“
Það var eitthvað í rödd hans
sem vakt'i grun hennar.
Það komu hrukkur d hið
fagra enni foennar.
„Við erum að fara til Charlie,
eða hvað?“ spurði hún.
Hann fann að tíminn var
kominn. Það var eins gott að
gefa henni skýringu nú og
seinna. Þess vegna foriisti hann
höfuðið folíðlega.
„Hvað áttu við?“ sagði Carrie
Hún varð alveg ringjuð við til-
hugsunima um það, að eitthvað
lægi á bak við. i
Hann horfði aðeins á hana
með blíðlegu og seffaudi augna-
ráði.
„Nú, hvert ertu þó að fara
með mig?“ spurði foún með
'hræðslulegri röddu.
„Ég skal segja þér það Carrie
eff iþú verður róleg. Eg ætla að
taka þig með mér til annarrar
borgar.“
„Nei!“ hrópaði Carrie.
„Hleyptu mér út. Ég vil ekki
ffara með þér.“
t Hún var agndofa yfir ósvífni
hans. Þetta haffði foenni aldrei
dottið í hug að gæti komið fyr-
NYM 0*0
Ævintýri
prinsessunnar
(Princess O’Rourke)
Fjörug maganmynd með:
Oliva de Havilland og
Robert Commings
Sýnd kl. 5, 7 og 9
mm fiAMLA SfO ■
Andy Hardy skerfs
í leikinn
(The Courtship of Andy
Hardy)
Mickey Rooney
Lewis Stone
Donna Reed
Sýnd kl. 5, 7 og 9
ir. Eina huglsun hennar var að
komast niður úr liestinni og
flýja. Væri hægt að stcðva
lestina, þá gæti hún bundið
enda á þetta svívirðiiega bragð
hans.
Húu reis ó fætur oig reyndi
að troðast fram í hliðarganginn
— eða eitthvað burt frá hon-
um. Hún vissi, að hún varð að
hafaist eitffhvað að. Hurstwood
lagði höndina blíðlega á öxl
hennar.
„Sittu kyrr, Carrie,“ sagði
hann. „Sittu kyrr. Það þýðir
ekkert fyrir þig að fara þarna
fram. Hlustaðu á mig, og ég
skal segj a þér, hvað ég ætla að
geæa. Bíddu amdartak.“
Hún reyndi að ýta honum frá
sér, en hann togaði í foana. Eng
inn af farþegunum tók eftir
þesisu atviki, því að þeir fáu
menm, sem inni voru, reyndu
að sofa.
,iÉg vil það ekki,“ sagði
Carrie, sem var mú að seffast á
mótil vilja símium. „Slepptu
Fyrsta ævintýrið.
því brátt að gráta og hrópa á hjálp, og allir drengirnir, sem
úti á leikveliinum voru, þyrptust umhverfis okkur og fylgd-
ust með viðureigninni af miklum ákafa. Enginn þeirra
hreyfði þó hönd né fót til þess að koma til liðs við hann.
Hins vegar hylltu drengimir mig óspart, þegar þeir sáu
hvemig ég lék dónann. Þegar ég stóð loksins á fætur, slógu
stærstu drengimir hring um okkur og kröfðust þess að fá
að vita. hvað Klaus hefði gert af sér, svo að þeir gætu fellt
dóm yfir honum. Ég hygg, að við höfum verið venju fremur
hugrakkir í baráttu við Klaus þennan dag vegna þess, að
það var á allra vörum. að faðir hans væri veikur og myndi
ekki mæta í skólanum fyrr en að viku liðinni í fyrsta lagi
Klaus reis nú líka á fætur. þurrkaði svitann og blóðið af
andliti sér og leit á öll hin óvingjarnlegu andlit, sem um-
hverfis hann voru. Það var ákveðið, að hann skyldi sleppa,
ef hann færi á fund kennarans, sem átti að kenna í næstu
kennslustund og segði honum, að við Eiríkur gætum ekki
mætt, því að hanri hefði meitt okkur með því að láta brenni-
hlaða hrynja á okkur. „En fyrst verðum við að hreinsa
dónann,“ hrópaði einhver. Að svo búnu fór allur flokkur-
inn með hann að vatnspóstinum, og þar var honum látið
í té vænt steypibað. En meðan bessu fór fram, bar kenn-
arann að. Hefði það verið Petersen sjálfur, myndi allt hafa
g'wan, THAT BIG LUG WlLL
BE BACK T0 GIVE YOU A
PEESONAL SEND-OFP
... IF NE l/AS TO l?IDE
A TOW-LINft MEÍ?E/
BUT N0 KIPPIN' KATHV,
VOU TWO HAVE PLENTy
T0 L00K FORWARO TO
__WE ALL HAVE, 'CAU5E
THERE'5 THOU5AND5
0F SCOZCHYS, AAAKING
IT COME TPUE -
M Y N D A -
SAG A
KATA: „Ég — ég hefði átt, —
en nú ler hann ffaxinn, oig ég
sé hann kann ske ekki af t-
ur
STÚIiKA: „'Láfftu ekki svona.
Hann kerruur ffil þesS að kveðja
þig, Kaita, en ég skil þig ann-
ars iekki. þú átt alla franatíðina
fyrir þér — oig það eigum við
allar. Það eru þúsundir pilta,
sarh standa í þessu , . .“
GNNUR iSTÚLKA: „Jæja,
stelpur! Eruð þið búnar að
ffáka saman föggur ykkar? Þið
vitið að við förum eftir eina
stund!“