Alþýðublaðið - 23.11.1944, Blaðsíða 5

Fimmtudagur 23. nóv. 1944.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
S
Gestur í bænum um gistihúsvandræðin — Ranglega
beygð nöfn — Kópavogsbúi skrifar um áhyggjur sínar
og nágranna sína.
GESTUR í bænum skrifaði
mér í gær og segir hann:
„Þakka þér fyrir pistilinn í dag
um gistihúsavandræðin. Mér
f’innst það furðulegt að Reykvík-
Ingar skuli ekki eiga betri og
' ileiri gistihús en raun er á. Ég
fullyrði að það myndi beinlínis
auka atvinnu vissra stétta í bæn-
um ef gistihúsin væru fleiri og
Tbetri, því að nú situr fjöldi fólks
lieima hjá sér sem annars myndi
heimsækja . höfuðstaðinn. við .og
við og dvelja þar. Haltu áfram
að heimta ný og betri gistihús.
Það er hagsmunamál Reykvíkinga
og einnig okkar, sem utan höfuð-
staðarins búum.“
jfSLENDINGUR' skrifar: ,Ekki
eru allar málleysur, sem í blöðin
slæðast . ykkur blaðamönnunum
að kenna, og þó eruð þið alltaf
ásakaðir, þegar eitthvað er hægt
að finna að málinu é blöðunum
hjá ykkur. Verst þykir mér þeg-
ar mannanlöfn eru ranglega beygð
Ágæt og fögur dansstúlka hefir
verið að sýna listir sínar undan-
farið, en í auglýsingum hemnar er
nafn hennar ranglega beygt. ÞaS
er rangt að segja: „Dansskóli Sif
I>órs“ eða „danssýjning Sif Þórs.“
Það á að segja: „Dansskóli Sifjar
Þórs“ og „danssýning Sifjar
Þórs.“
Kópavogsbúi skrifar: „Eins og
kunnugt er býr nú orðið margt
fólk á Digranes- og Kqjpavogs-
hálsi allt árið. Fólk hefir byggt
þar fyrst og fremst sumarbústaði,
en raunin orðið bú að annað hvort
hafa eigendurnir sjálfir búið í
þessum húsum allt árið eða leigt
öðrum hú|‘s þessi yfir vdturf.nn,
því valda húsnæðisvandræðin,
eins og kunnugt er.“
„BYGGÐIN á þessum slóðum
— Kopavogs- og Digraneslöndum
— vex óðum og er ljóst að þau
verða albyggð innan nokkurra
ára. Sagt er að búið sé að mæla
og afhenda hvem einasta blett af
þessum löndum til einstaklinga —
á erfðafestu. — Það eru auðvitað
Reykvíkingar, sem hafa fengið
þessi lönd. Þeim hefir vissulega
verið afhent þau í góðri trú um
að þeir girtu þau og ræktuðu til
eigin afnota. En raunin hefir orð-
ið önnur í mörgum tilfellum. Ýms
ir þessara „leiguliða“ hafa fund-
ið það út að á þessum löndum
mætti græða peninga og nota það
óspart ef því er að skipta.“
EFTIR ÞVÍ, sem bezt er viitað
mun þessi „lönd“ vera skipt í 0,27
ha. skákir. Þessar skákar selja svo
þessir svonefndu eigendur — eða
leigjendur á 4—8 þúsund krónur,
én þess að hafa nokkuð á þessum
iöndum gert. Það er laglegur skild
ingiir að fá þessar upphæðir fyr
ir efcki neitt. Það er augljóst mál
að engin ætti að hafa heimild til
að selja nema verk sín á þessum
löndum, og það eftir mati. Það
ætti ekki að vera ströng krafa til
þeirra sem eiga þessi lönd. En eig
andinn er talin vera Seltjarnarnes
hreppur. Að menn neyðist til að
kaupa réttindin á þessum lönd-
um — sem flest eru stórgrýtis
urðir og grióðurlauisir mielar —
svona dýru verði er af því að ekki
er í önnur hús að venda. Bygg-
ingarlóðir bæjarinis eru af skorn
um skammti jafnvel í úthverfun-
um og oft ófáanlegar; og auk þess
fylgja þeim margar leiðar kvaðir
og einnig heilir herskarar af eftir-
litsmönnum meðan á foyggingunni
stendur sem allir þurfa eitthvað
að fá fyrir sína vinnu og eftir
lit.“
„UM ÞAÐ atriði er margt að
segja sem ekki er rúm fyrir hér.
En é fyrrnefndum löndum, Kópa
vogs- og Digranes — eru menn
enn þá miklu óháðari slíku eftir-
liti um byggingar. En þó sælt sé
hér að fbúa í Kópavogi og nágrenni
hans, er það ekki með öllu þrauta
laust, það kostar nú fyrst og
fremst 75 aura bílfarið til bæjar
ins og geta menn reiknað hvað
þessir aurar verða að mörgum
krónum á mánuði. Þó er það ekki
það versta að verða af með þess-
ar krónur og aura. Það sem er
enn verra er að bílakostur er allt
of lítill að aka verður bílunum
troðfullum af fólki fram hjá heil
um hópum af fólki, ýmist inn í
bæ, eða úti á vegi, sem er ann-
að hvort að fara til vinnu sinnar
í bæinn, eða úr henni, og sjá allir
hvílík vandræði slíkt er, t. d. í
vondum veðrum að V!etrarlagi.“
MÉR ER EKKI KUNNUGT hve
margir það eru, eða hverjir, sem
hafa einkaleyfi fil fólksflutninga
á þessari leið frá Hafnarfirði til
bæjarins. En hverjir sem bað eru
virðast o£t engar skyldur á þeim
hvíla gagnvart farþegunum, fólk-
inu er hrúgað inn í þessa bíla
eins og saltfiski í stafla. Það eru
vissulega fleiri raunir en þetta,
sem þjaka Kópavogsbúa, svo sem
vatnsleysi, ljósleysi og vegleysi.
Að vísu var á s. 1. hausti sett upp
einskonar nafnlspjöld meðfram
veginum yfir Kópavogsháls méð
áletruðum nöfnum á vegunum
sem einhvern tíma eiga að byggj-
ast út í byggðina,, og þótt götu-
heiti séu ekki sem allra smekk-
legulst — þó muln ,,Skjólbraut“
með einna afkáralegustu nafni —
mundi fólk þó óska að fá þessa
vegi sem fyrist og losna við að
klungrast kvölds og morgna í
kolamyrkri yfir stórgrýtis urð-’
ir heim — og heiman’ til bústaða
sinna.“
„NÝLEGA VAR SAGT frá því
í dagblaði, að vegamálaistjóri hefði
sagt upp vinnu, vegagerðarmömi-
um vegna þess að það vantaði
verkefni fyrir þá á vegum úti. Ég
býst við að Kópavogsbúar hefðu
tekið því með þakklæti að þessir
fyrr nefndi vinnuflokkm- hefði
verið sndur þeim til að laga eitt-
hvað til heim að býlum þeirra.
Þar var vissulega næg verkefni
fyrir vegagerðarmnn.“
Þeir unglingar, sem eiga eftir að lesa ÆVISÖGU,
BETTY GRABLE,
ættu að fá sér eintak, áður en hún verður útseld. Fæst í bóka-
búðum og kostar aðeins 6 krónar.
Leikaraútgáfan.
Aftur veðreiðar í París.
Lífið í Parísarborg breytist nú óðum til þess sem fyrrum vaar, þegar áhrifa Þjóðverja og
Viíhcymanna gætti þar að engu. Hér sjást borgarhúar safnast saman til þess að horfa á
veðreiðar á íþróttavdllinum í París. Effilturninn sést í haksý.i á myndinni.
UNDARLEGASTA manns-
hvarf, sem ég hefi vitað
til, átti sér stað, meðan heims- N
sýning í París stóð yfir. Sá
sem .sagði mér sögu þssa -—
það var fyrir nokkrum árum —- ’
kvaðst ihafa heimndár sínar frá
lögreglunni ‘i París. Ég hefi enga
ástæðu til þess að efast um
það, að þau orð Ihanis (hafi ver-
ið sarmleikanum samkvæm.
Tildrögin vorú þessi: Tvær
enskar konur, sem voru á leið
heim til Englands, höfðu við-
komu í París. Önnur þeirra var
ekkja ensks iiðsforingja, sem
starfað hafði á Indlandi. Hin
konan var dóttir hennar, ung
og óreynd stúfka, seytján ára
gömul. Þær voru á heimileið frá
Bombay og ætluðu að halda
heimförirmi áfram strax dag-
inn eftir.
Það var næsta þröngt á þingi
í París vegna sýningarinnar,
svo að iimæðgurnar máttu
þakka sínum sæla að fá herbergi
'leigt í Hótel Gril'lon. Unga
stúlkan varð hin glaðasta yfir
því að þurfa ekki að þveitast
um borgina í leit eftir sama-
stað, sér í lagi vegna þess, að
móðir hennar var úrvinda af
þreytu eftir ferðalagið. Hún
var svo föl og miðuir sín, að'
dóttirin 'lét það verða sitt fyrsta
verk, eftir að þær höfðu kom-
ið sér fyrir í herberginu að
biðja gistihússtjórann að gera
boð eftir lækni. Jafnframt bað
dóttirin þess, að iæknirinn tal-
aði ensku, því að þær mæðgur
kunnu ekki stakt orð í frönsku.
Læknirinn var fjarri því að
vera mikill fyrir mann að sjá.
En hann bar viðurkenningar-
merki he'i ður sfylkin garin r, a r
frönsku og talaði ensku ágæt-
’lega. Þegar hann hafði virt fyr
ir sér sjúklinginn rammsakandi
um stund og lagt fyrir hann
nokkrar spurningar, sem gamla
konan svaraði með hinum
mestu erfiðismunum, bað hann
dótturina að koma að máli við
sig frammi á gangiiium. Hann
Skýrði henni hreinskálnislega frá
því, að hér væri hætta á ferð-
um. Hann kvað ekki koma til
mála, að þær héldu föcr sinni á-
fram öagimn eftir o.g lét orð um
það falla, að ef til vill yrði
nauðsynlegt að flytja mtívður
GREIN ÞESSI, sem er
eftir Alexander Woll-
cott og hér þýdd úr sænska
tímaritinu Det Básta, fjall-
ar um furðulegan atburð,
sem átti sér stað í Parísar-
borg fyrir mörgum árum,
þegar heimssýning var hald-
in þar í borg. Mun mörg-
um lesendum finnast frásögn
þessi líkari þætti úr skáld-
sögu en lýsingu af raunveru-
legum atburði, en höfundur-
inn telur sig hafa ástæðu til
að ætla, að heimildir hans
séu hinar áreiðanlegustu.
hennar í sjúkraíhús morguninn
eftir.
Læknirihn kvaðst skuilu gera
állt það, sem nauðsynlegt
væri. En fyrst af öllu bað hann
dótturina að fara heim til hans
og sækja flösku með lyfi, sem
kona ’hans myndi fá henni.
Hann kvað það taka allt of
langan tíma1 að láta búa lyf
þetta í lyfja'búð. Því miður
sagðist bann eiga heima í hin-
um hluta borgarinnar á vestur-
bakka Signu og ekki hafa síma.
Hins végar hvað 'hann ógerlegt
að treysta á ókunnugt fólk, þar
eð allt væri í uppnámi i borg-
innii vegna heimssýningarinni-
ar. Hann taldi því að það myndi
minn'st hera á því og reynast
fljótlegast, áð imgfruin æki
sjálf heim til han's og hefði með
ferðis miða til konu hans. —
Þessu nsest átti læknirinn
stutta samræðu við gistihúss-
stjórann. Að því loknu bauð
gistihússstj ór inn ungfrúnni
arminn og hjálpaði 'henni upp
í leiguvagn og gaf ökumannin
um fyrirskipanir í furðulega
löngu máli.
Stúlkan tók brátt að ókyrr-
ast, því að vagninn ók lötur-
hægt eftir hverri götunni af ann
arri. Það var engu líkara en
læknirinn byggi á heimsenda.
Loks staðnæmdist vagninn þó
fjraman við hlið nökkurt. —
La knisfrúin las miðann hvað
eftir annað og vísaði stúlkunni
því næst inn ,í biðstofu. Þar
varð hún að 'báða óratíma, unz
henni var fengin lyffiaskan í
hendur. Var stúlkan þá orðin
viti sínu fjær af örvæntingu
.yfir bið þessari.
Hún hafði að minnsta kosti
hundrað sinnum risið á fætur
og gengdð fram að dyrunum,
meðan á bið þessari sloð, og
hún iðraðist þess að miiinsta
kosti þúsimd sdnnum vikur
þær, sem á hönd fóru, að hún
hafði ekki fylgt hugboði sánu.
Þessu næst var haldið sömu
leið til baka, og sízt gekk ferð-
in greiðlegar nú en í hdð fyrra
sinni. Þegar öikumaðurinn ók
henni til gistihúss við Place
Vendóme, stökk hún örvita út
úr vagndnum, hrópaði til þess
sem rnæstur gekk framhjá og
bað hann ásjár. Þetta var ung-
xrr maður, og Ungfrúin só það
þegar af klæðaburði hans, að
hann myndi vera samiandi
hennar.
Þessi samilanidi hennar brást
vel við hjálparbeiðpi hennar,
og skömmu síðar stóð ungfrúin
Við afgreiðsluborð dyravarðar-
ins í Hótel Crillon og bað um
•lykil ajmu- Saimi dyravörður-
inn og hafði fengð henn penn-
ann um morguninn, þegar hún
skráði nöfn þeirra mæðganna £
gestabókina, virti hana nú fyr-
ár sér án þess að láta þess verða
í nokkru vart, að hann bæri
kenriál á hana. Hann spurði
kurteislega: Hvern óskar ung-
frúin að finna? Þegar hún
heyrði orð þessi, áltók örvænt
ingin Iiana. Hún hafði til þessa
talið óhugsandi að bugboð
hennar hefði við minnstu rök
að styðjast. Þessi grunur hafði
vaknað hjá henni, þegar hún
■ sat inni í biðstofunni og heyrði
' símann hrángja í sífellu í næsta
herbergi. Læknlirinn hafði þó
sagt henni, að hann hefði. ekki
síma. Og nú stóð dyravörður-
inn þarna andspænis henni og
starði á hana eins og hún væri
að leitast við að ryðjast inn í
vdlstarveru ókunnugs fólks!
Nei, þetta hlaut að vera mis-
skilniingur hjá ungfrúnni. —
Sagðist ungfrúin hafa herb&rgi
númer 342? Mais non, í her-
bergi númer 324 bjó herra,
sem hafði dvalizt þar í meira
Frh. á 6. síðu