Alþýðublaðið - 13.12.1944, Blaðsíða 8

ALPYÐUBLAOIÐ
Miðvikudagur 13. des. 1944.
■TMRNARBlðii
Eins og |ú vHII
(Som du vil ha Mej)
Fjerugur sænskur gamanleik
»
KAEIN EKELiJNÐ
LAURITZ FALK
STIG JÖEEEL
Sýning kl. 5, 7 og 9
FYRIRMYNDIN
Nýrík kona hafði hlustað á
hlj&mleika hjá hinum fræga
Budapest-kvartétt og var að
því húnu kynnt fyrir fiðluleik-
aranum, sem spilaði fyrstu
fiðlu.
,,Mikil hölvuð skömm er að
þessu‘% sagði hún, „að hin litla
hljómsveit yðar skuli ékld vera
nægilega fjáð til þess að geta
fært út kvíamar. Héma hafið
þér fimm þúsund dollara ávís-
un. Við bkúlum láta hljómsveit
ina yðar verða eins stóra og
danshljómsveitina hans Tommy
Dorsey.“
* * *
„VELKOMINN HE1M“
í hljómsveit, sem hinn frægi
hljómsveitarstjóri Arturo Tos-
canini stjómaði, víldi einhverju
sinni það óhapp til, að fiðlu-
leikari, sem átti að leika ein-
leik, fór hrapallega út af lag-
inu, þótt allt hafði verið rétt
og fagurt í upphafi.
Og þegar aumingja maðutf-
inn komst að raun um, að hann
var farinn að leika hjáróma,
gíreáp hann taugaæsing mikil,
með þeim afleiðingum, að leik
ur hans varð alltaf verri og
verri. Til allrar hamingju tókst
honum nú samt að finna réttu
nótuna, rétt áður en hljómsveit
in átti óll að grípa inn í. Þá
dró Toscanini andann léttara,
hneigði sig fyrir fiðlideikaran-
um og sagði:
„Velkoníinn heim.“
m * »
LISTAMAÐUR
Adolf Hitler: „Á vissan hátt
er ég sannarlega listamaður.“
aldrei á jþað
„Ojæja“, sagði hann við
sjálfan sig og hnyklaði brým-
ar. „Ég held hún megi þá sofa
ein.“
ÞRÍTUGASTI OG SJÖTTI
KAFLI
Vance hj ónin, sem höfðu búið
í borginni síðan fyrir jól, höfðu
ekki gleymt Parrie, en þau eða
réttara sagt frú Vance hafði al-
drei hieimisótt ’hana, af þeirri ein
földu ástæðu að Caxriíe hafði al-
drei sent þeim heimilisfang sitt.
Hún hafði skrifazt á við frú
Vance, meðan hún átti heima í
Sjötugasta og áttundu götu, en
þegar hún neyddist til að flytj-
ast í Þrettándu götu, óttaðist
hún, að frú Vance héldi, að þau
hefðu orðið fáftækari, og hún
reyndi að velta fyrir sér, hvern-
ig hún gæti sloppið við að senda
henni beimilisfang sitt. Hún
fann énga góða útleið, svo að
hún gæti hætt algerlega að
skrifa vinkonu sinni, þótt henni
þætti það mjög leiðinlegt. Frú
Vanée furðaði sig á þessari und-
arlegu þögn, og hélt, að Carrie
hefði flutzt úr borginni og hélt,
að þær sæjust aldrei oftar. Hún
var því ákaflega undrandi, þeg-
ar hún mætti ‘henni í Fjórtándu
götu, þar sem hún var að gera
inhkaup. Carrie var þar í sömu
erindum.
„Nei, frú Wheelter,“ sagði frú
Vance og vinti Carrie fyrir sér.
„Hvar hafið þér verið? 'Hvers
vegna hafið þér ekki heimsctt
mig? Ég hef oft verið að hugsa
um, hvað hefði orðið af yður.
Ég var alveg----------“
„Efn hvað það er gaman að
Isjá yður,“ sagði Carrie glöð
oig iþó ifiull .angáistair. Hún
hefði ekiki getað hitt
frú Vance á verri tíma. „Jú, ég
á ennþá heima hér í borginnd.'
Ég hef alltaf ætlað að koma til
yðar. Hvar eigið þér heima
núna?“
„í Fimmtuguku og áttundu
götu — númer 218. Hvers vagna
íkloanið þér ekki og heiimisækið
mig?“
„Ég ætla að gera það,“ sagðá
Carrie. „Mig hefur einmitt lang
áð svo mikið.til þees. Ég veit
að það er skammarlegt. En þér
vitið —“
„Hvar eigið þér heima?“
ispurði frú Vantes.
„1 Þrettiándu göbu,“ saigði
Carráe treglegaa. „Núrner 112.“
„Já,“ sagði frú Vance. „Það
er hérna rétt hjá, er það ekki?“
„Jú,“ sagði Carrie. „Þér ætt-
uð einhvem tíma að líta inn til
mín.“
„Þér emð meiri kerlingin,“
saigði frú Vanoe hlæjandi, en tók
ledBtdx þvi að Carrie var eikiki eins
vel klædd og hún var áður. „Og
heamxlisfangið„“ sagði hún við
sjálfa sig. „Þau hljóta að vera
illa stödd.“
„Komið þér hérna irm með
mér,“ sagði hún’og teymdi hana
með sér inn í eina verzlunina.
Þegar Carrie kom heim, var
Hurstwood að lesa eins og venju
lega. Hann virtist líta á lífið
með mikálli ró. Haxm var nú
með f jögurra dag gamalt skegg.
„Guð minn góður,“ hugsaði
hún. „Ef hún kæmi nú hingað
og sæi hann.“
Hún hristi höfuðið öi*vænting
arfull. Henni virtist þetta vera
að verða óþolandi.
í örvilnun sinná spurði hún
hann við bvöldborðið:
„Hefiurðu aldtei heyrf neitt
frá þ,eim í brugghúsine?“
„Nei,“ sagði hanan. „Þeir
vilja fá vanan mann.“
Cárrie þagnaði. Hún gat ekki
sagt meira.
„Ég hitti frú 'Vance í dag“
sagði hún nokkru sednna.
„Einmítt það?“ sagði hann.
,Þau em komin aftur til New
York,“ hélt Caaxrie áfram. „Hún
leit svo vel' út.“
Hurstwood leit aftur á blaðið.
Hann tók ekki eftir hinu þreytu
lega og raunalega augnaráði,
sem Caixite stendi honum.
„Hún sagðist ætla að koma
hingað einhvem daginn.“
„Hún hefur verið lengi á leið-
inni,“ sagði Hurstwood háðslega
iHbnium geðjaðist ek>ki að frú
Vance. Hún var of eyðslusöm.
„Ja, það veit ' ég nú ekki,“
sagði Carrie, sem gramdist svip
ur hans. „Hver veit nema það
hafi vte’rið ég siemi vildi ekki„ að
hún kæmi hingað.“
„Hún slær of mikið um sig,“
sagði Hurstwood hátíðlega. „Það
’getur enginn lafað í henni, nema
hann eigi næga peninga.“
„Herra Vance kvartar ekki.“
„Ekki kannske núna,“ svar-
aðí Hurstwood þrjóskulega.
Hann skildi sneiðina. „En ævi
hans er ekki á enda runninn. i
Hann getur orðið fyrir mótlæti *
eins og aðrir. Enginn veit, hvað j
fyrir 'kann að koma.“ .
Það var eitthvað þrælslegt í
framkomu mannsins. Hann virt
ist líta með illgjörnu augnaráði
á hina hamingjusömu, eins og
hanm biði eftir óíh.aiminigju þeirra
Hans eigin aðstaöa kom ekki til
igreina — hann gekk fram hjá
henni.
En það var þó örlítið eftir aí
hinu gamlá öryggi hans og sjálf-
stæði. Þegar hann sat inni og las
í blöðunum um annað fólk,
■ NYJA BIÖ
Æfinfýri í Hotlandi
(„Wife takes a FlyeF')
Fjörug gamanmynd, með
JOAN BENNETT
og
FRANCHOT TONE
Sýnd kl. 5, 7 og S.
► Jf GAMtA BlO
Tarzan í New York
(Tarzan’s New York
Adventure
Johnny Weissmuller
Maurecn O’SuIlivan
Aukamynd:
FULGVIEKI YFIR
ÞÝZALANIM
Sýnd kl. 5, 7 og 9
komst hann stundum í undar-
legt hugarástand. Hann klæddi
sig í sín beztu föt, lét rak,a sig,
setti upp hanzkana og þaut út
í borgina. En hann hafði ekkert
ákveðið markmið. Haim fékk
aðeins flugu í höfuðið. Þá leið
honum vel utan heimilisins, þeg
ar hann var eitthvað að gera.
Við þessi tækifæri minmkuðu
peningar hans. Hann vissi um
nokkra staði í borginm, þar sem
póber var spilaöur. Honum
fannst upplyfting í því að hitta
menn og rabba um hitt og þetta.
Ehnu sinná hafði hann verið
heppinn, en það var á þeim
tíma, þegar haim lagði þá pen-
inga undir aftur — og þeir höfðu
enga þýðingu fyrir hann. Ná
datt honum í hug að reyna.
„Það má vel vera að ég vinni.
Ég hef ekki gleymt neinu.“
En það er rétt að taka það
fram, að honum hafði oft dottið
þetta í hug, áður en bann fór
teítir því.
Spilastofan, sem hann fór
fyrst í, var í West Street niður
við ferjumar. Hann hafði komið

w/ia
Fyrsfa ævintýrið.
Sólin skein í heiði, hegar ég vaknaði morguninn eftir.
Ég var aumur og stirður í öllum liðum, enda fór því fjarri,
að beður minn hefði verið hægilegur. Grenitré, sem stóð
skammt haðan, sem við lágum, hindraði hað að sólin skini á
andlit okkar. ella hefðum við efalaust vaknað mun fyrr.
Eirikur vaknaði um sama leyti og ég. Báðir undruðumst
við, það hvað við hefðum sofið fart um nóttina. Ég svipað-
ist um eftir manninum, sem við höfðum 'haft kynni af um
kvöldið, og brátt kom ég auga á hann, þar sem hann sat I
lynginu skammt frá okkur. Þegar hann sá, að við vorum
vaknaðir, kom bann til okkar og mælti glettnislega „Kaff-
ið ætti auðvitað að vera löngu tilbúið, 'en mig vantar bara
kaff ibaunirnar. “
Þegar hann mælti þetta, fann ég til þess, hversu glor-
hungraður ég var. Ég spurði manninn því, hvort hann héldi,
að hægt væri að fá mat nokkurs staðar í skóginum. Ég hafði
sem sé nokkra skildinga á mér ,þótt ekki væri teljandi
f.íármunum fyrir að fara.
„Það er ekki til neins að hafa peninga“, mælti hann.
„Sjálfur hef ég nóga peninga, en við fáum bara hvergi
mat keyptan. En við skulum hraða okkur hurtu héðan og
áður en langt um líður komum við að húsi, þar sem ég
hygg að bið fáið eitthvað í svanginn. Ég býst við að ég
dragist aftur úr, vegna þess 'hvað ég er slæmur í fætinum.
7^ THAT'5 TWE WA>
Ol.' PlNTO L1KEÍ 'EM;
ALL. PLUCKEP AN"' í
REApy PO' CCCV.W' )
...COMS AW' CBT rr
POO'n UH«/ ... "
MYNDA-
SAGA
í þýzikiu. filiuigtvéilimii :„Stvicaxa mú!
Ég Æer á uindaíni. Þú befmiur á
efix. Nú eyðSIiggjruim vig am-
erSsku vélkua“!
ÖRN: „Jæja, ©injmitit það. Nú
kiocma dónarnir til að d.repa“.
þeir. Þeir sbeypa sór á okk-
ur“!
KATA: Öm! Pintó! þarna koma PINTÓ: „Þá það. Nú lákar mér
lífið. Nú fiæ ég tægifæri tii að
gefla þeim duglega á bamjn.
Hénna flatfiæÆlingar dg hénna
einn tll!“