Alþýðublaðið - 28.12.1944, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBUÐIÐ
Fimmtudagttr 28. des. 1944
WHEWÍ CUEAR
AND AWAV/...
F0f? A SECOND,
I THOUGMT WE'D
HAVE TO TU(?N
bao< and Tf?y y
bl it
HE MADE IT, ^
KATHy/... THAT
BCORCHy GUV OF
yOURS MU5T
Pl.y IN HIS ^
SL.EE p/ J(Í
yo' RIGHT, DOCTUH ... HE
MUST HAVÉ EOPPOWEP
THAT L'IL 1T?ICX FKOM
SOME W&HTMAfZe/
BRO-TMFR
you'o HAVE
I TO GET ALONG
WITHOUT A
CO-PILOT...
THAT'ð MU!?DEE./
vel flogið í svefni.
.TJARNAR8IÖ.
Slássmey
(Cover Girl)
3krautleg og íburðarxnikil
jöngva- og dansmynd í eðli-
Legum litum.
Eita Hayworth
Gene Kelly
Sýnd kl. 5, 7 og 9
BÆNAKVER Bjama Am-
grímssonar á Melum, sem al-
mennt var nefnt „Bjamabæn
ir“, var víða og um langt skeið
notað við húslestra. Þ^r er svo
að orði komizt á einúm stað:
„JÞú einn þekkir bezt, af hversu
breyzku verkefni vér emm
gerðir“. — Bóndi einn á Austur
landi las þannig: „Þú einn þekk
ir bezt, með hversu breyzku
verkfæri vér erum gerðir.“
*
LITLU NÆR
Ung hjón áttu bam, nýfætt,
Eitt sinn töluðust þau við um
það, hverjum barnið líktist í
ajón. Sagði þá konan, að það
líktist honum pabba sínum. —
„Já, ég er nú litlu nær fyxir
það,“ sagði þá maður hennar.
' ♦ * •
LJÓSMÓÐIR NOKKUR í
Húnaþingi var vön að 9egja,
þegar hún tók á móti meybarni
og var spurð um kynferði þess:
„Og það er nú ein af oss“. En
ef það var sveinbam sagði hún:
„Og alla hefir hann nú uggana,
blessaður himnaríkisunginn!“
• * *
ÞAÐ er þúsund sinnum auð-
veldara að gera gott en gera
rétt.
Franskur málsháttur.
* * *
Hamingjan hjálpar aldrei þeim,
sem ekki kann að hagnýta sér
hana.
Danskur málsháttur.
,,'Finrusrf. þér það auðveOjt?“
,JÞað er ágætt, þegar maðux
fer að venjast því.“
Síðan sökkti hann sér niður
í blaðið.
,.F,cr kevoti dáh'tið af svína-
feiti.“ bætti hann svo við. eins
o? honum dvtti bað allt í einu
í huv. hélt Vannsfce, að þú
ætlaðir að búa til kex.“
Hann bar svo rólega fram til
löcni sma, að bún varð næstn.rn
undra’idi, ein^um bevar ju'm
huvsaði um síðuHu viðburði.
Hið væntanlecra BtálTctosðf
ar gaf henni meira huoreVki til
bess að virða hann fyrir sér, og
bún fúw i
koma með átbup'asemdir. Samt
gat h/m ekki ávaroað hann eins
og hún var vnn að ávama
Drouet. Fitthvað í fram.Vomu
hans fvllti hana ennbá virðingu
Fann virtist búa yfir ósýnilegu
afli.
Dag nokkum, begar bún
hafði ptundað æfinvar í vi’ku,
fékk hún bað ctaðfect, Sem hún
hafði alltaf búizt við.
„Við verðum að vera mjög
sparsöm,“ sagði hann og lagði
kjöt, sem hann hafði verið að
kaupa, á borðið. „Þú færð enga
peninga í næstu viku?“
„Nei,“ sagði Carrie, sem stóð
við eldavélina og steiikti á
pönnu.
„Ég á nú aðeins fyrir húsaleig
unni og þrettán dollara í við-
bót.“
„Nú já,“ sagði hún við sjálfa
sig. „Nú á ég að fara að láta
mína peninga." Um leið mundi
hún eftir því, að hún hafði gert
sér vonir um að geta keypt ýmis
legt handa sjálfri sér. Hana
vantaði föt. Hatturinn hennar
var ekki beinlínis fallegur.
„Hvernig eiga tólf dollarar
að borga þessa íbúð?“ hugsaði
hún. „Ég get ekki gert það.
Hvers vegna nær hann sér ekki
í eitthvað að gera?“
Loks rann upp kvöldið, sem
frumsýningin átti að fara fram.
Hún stakk ekki upp á því við
Hurstwood, að hann kæmi. Hon
um datt ekki í bug að fara. Það
væri aðeins peningaeyðsla. Hún
hafði svo lítið hlutverk.
Auglýsingarnar voru komnar
í blöðin og á húsveggina. Það
var minnzt á aðalleikkonuna og
marga aðra. Carrie var ekki
nefnd.
Hún var einnig gripin af ó-
styrk eins og í Chicago, þegar
dansstúlkurnar áttu að fara inn
á sviðið, en svo hresstist hún.
Hið augljósa og kveljandi lítil-
vægi hlutverks hennar svipti
hana allri hræðslu. Hún fann,
að það skipti engu máli, hún \
mátti sín líti'Ls. Til allrar ham-
ingju þurfti hún ékki að vera í
stuttbuxum. Tólf af stúlkunum
voru klæddar í falleg, gullofin
pils, sem náðu tæplega niður á
hné. Af hendingu var Carrie
ein af þeim.
Þegar hún var inni á sviðinu
og dansaði og söng ásamt hin-
um, hafði hún tækifæri til þess
að athuga áhorfendur og finna,
að leikurinn ætlaði að heppnast
vel. Það voru mikil fagnaðar-
læti, en hún gat ekiki varizt því
að taka eftir, hversu lélegur
leikur sumra leikkvennanna
var.
„Þetta gæti ég gert betur,“
þorði hún iðulega að segja við
sjálfa sig. Og hún hafði á réttu
að standa.
Þegar þessu var lokið, skipti
hún um föt, og þar sem leik-
stjórinn hafði skammað nokkr-
ar stúLkurnar og gengið fram
hjá henni, hélt hún, að hún
hefði staðið sig vel. Hún
vildi komast út sem fyrst, því
að hún þekkti svo fáa, og allir
voru að tala saman. Fyrir utan
biðu vagnar og ungir glæsilega
klæddir menn og röltu um. Eitt
augnaráð hefði getað veitt henni
fylgdarmann. Én hún sendi eng
um slíkt augnaráð.
Einn reyndur ungur maður
þorði þó að ávarpa hana.
„Þér ætlið þó ekki að fara al-
ein heim?“
Carrie herti á ferðinni og tók
sporvagninn. Hún var svo heill
uð af atburðum kvöldsins, að
ekkert annað komst að.
„Hefurðu heyrt meira frá
þessu brugghúsi?“ spurði hún
Hurstwood í vi’kulokin, og von-
aði, að spurningin kynni að reka
á eftir honum.
„Nei,“ svaraði hann. „Þeir
eru ekki tilbúnir ennþá. Ég
held samt, að eitthvað geti orð-
ið úr því.“
Hún sagði ekíki meira, en
henni gramdist sú huigsun, að
'hún yrði að láta peninga sína
af hendi, en samt fann hún, að
þannig hlaut það að verða.
Hurstwood fann, hvað var á
seyði, og hann ákvað að nota
kænsíku sína. Hann vissi vel,
að hún var ákaflega góðhjört-
uð og átti bágt með að neita.
Samt skammaðist hann sín lítið
eitt við tilhugsunina, en hann
reyndi að réttlæta sjálfan sig
með þeirri hugsun, að hann
hlyti að fá eitthvað. Honum
bauðst tækifæri daginn, sem
þau áttu að borga leiguna.
„Jæja,“ sagði hann, þegar
hann var búinn að telja fram
leiguna. „Þetta eru
næstum mínir síðustu pening-
■ NTM Btð
SkemmfisfaSurinn
„Coney Island"
(
Dans og söngvamynd í eðli-
legum litum. AðalhXutverk
Leika:
Betty Grable
Cesar Bomero
George Montgomery
Sýnd kl. 5, 7 og 9
8AMLA BiO n
„Sjö blömarósir"
Jólamynd 1944
(Seven Sweethearts)
Skemmtileg og hrífandi
söngvamynd.
Sýnd á annan í jólum.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
1
Barnasýning kl. 3
Walt Disney-teiknimyndin
Aðgöngum. seldir kl. 11
12.
ar. Ég verð að ná mér í eitthvað
mjög bráðlega.“
Carrie gaut til hans augun-
um og grunaði, hvað kæmi
næst.
„Gæti ég aðeins þolað þetta
nokkru lemgur, þá býst ég við
að ég fengi eitthvað. Drake
opnar áreiðanlega veitingahús
hér í september.“
„Er það satt?“ sagði Carrie,
og hugsaði um, hvað það væri
stutt þangað tiL
„Væri þér sama, þótt þú
hjálpaðir mér þangað til?“
sagði hann biðjandi. „Mér er ó-
hætt eftir þann tíma.“
„Nei,“ sagði Carrie og fann
sárt til grimmdar örlaganna.
„Við getum komizt áfram, ef
við verðum sparsöm. Ég skal
borga þér aftur.“
Ég skal hjálpa þér,“ sagði
Carrie, sem fannst hún vera
miskunnarlaus að neita hon-
um um þessa bón hans, en samt
gat hún ékki stillt sig um að
mótmæla.
„Hvers vegna tekurðu ekki
eitthvað til bráðabirgða?“ sagði
Fyrsta ævinlýrið.
kæmum annaðhvort að mannabústað eða þjóðvegi.
Ég get ekki um það sagt, hvað við munum hafa lengi
gengið, þegar við komum að litlu bóndabýli, þar sem kerra
stóð við forstofudymar og maður var í þann veginn að stíga
upp í hana. Við snerum okkur nú með spurningar okkar til manns
þessa, sem hlustaði á mál okkar af athygli, og okkur til mikillar
gleði bauð hann okkur að aka með sér, þar eð hann myndi svo gott
sem aka framhjá bæ manns frænda míns. Ég hygg, að ég hafi
komizt í vanda á leiðinni, þegar hinn vingjarnlegi ökumaður
spurði okkur, hvaðan við kæmum og um annað áþeikkt, en loks
nam hann staðar og benti okkur á veginn, er lá til býlis manns
frænku minnar.
Við hlupum heim að bænum, og þegar þangað kom, þekkti
ég þegar mann frænku minnar, sem stóð þar úti við opinn glugg-
ann og ræddi við frænku mína.
Hann þekkti mig líka þegar í stað, og undrun hans varð meiri
en lítil við að sjá mig þarna kominn. Og ekki minnkaði undrun
hans, þegar við Eiríbur skömmu síðar sátum hjá þeim hjónunum
inni í hinni vistlegu setustofu þeixra og skýrðum þeim frá öllu
því, sem á daga dkkar hafði drifið.
Ég blessa nöfn þeirra enn þann dag í dag fullur þakk-
lætis fyrir það, hversu vel þau tóku okkur og hversu fús þau voru
MYNDA-
SAG A
ÖRN flýgur um fjallaskarðið
með særða hermenn, en Þjóð
verjar hyggjast að ráðast á
hann.
ÖRN: „Svona! Nú er allt í lagi
Rétt í svip datt mér í hug að
við yrðum að • snúa við og
reyna aftur.“
FÉLAGI HANS: „Þá hefðir þú
orðið að gera aðra tilraunina
án mín, bróðir gær.
beinlínis sjáIfsmorðstilraun.“
NORTH LÆKNIR: „Honum
tókst það, Kata. Örn, vinur
þinn er snjall. Hann gæti jafn
PINTÓ: „Það er rétt, læknir
Hann hlýtur að hafa lært þess
ar hættur sínar í svefni!“