Alþýðublaðið - 10.02.1945, Síða 8

LANPIN&
M Y N D A-
SAG A
t'MÉtiWWte: &ÖZCHY ANP PlHTO,
PLyiNCr FROM ITALV— APPPOACH
THE A.A.F. EóyPTlAN 0ASE
<S>N THE POAP TO CAlEO-
THEPE THEY <5-0/
WITH OUR ONlFOCMó/
PAPeeí-.-eveN
I CAN STILL
FEEL.AN £óó-
...V/HEP&
THEV SOCKEP
ME/
rCAí&O/S NfMINAPETÓ,
AIN'T SHE A SIGHtA CHUM /
5COKClH-..ðEE ! / C'MON
TH£M MINUET5? / WE'KE
Á vegá/niuin til Kairó:
BAN'DAÍIÍKJAHERMAÐUR
IMN: „Þama fara þeir bölvað
ár, í ffötunum okikar, meö skjöl
in okkac — og líka Jeepainn
oíklkar.“
HI'NlN HERMAÐUÍHNN: „Það
er kúla á Ihausnuim á mér, þar
sem iþeir slóu tmjlg.“
Saimjtiímis inálgást þeir Ö.rn og
Pintó á flugi1 sinu tfrlá Ítalíu
rtáil tfluigjbeekistöðva á Egipta-
landi.
PINTÓ: „Kairó! Er !hún ekki
dásamleg Örm? Ég fæ að ejá
allt sem mig lagar til.“
ÖRN: „ÆtJi það ekki Pintó. En
ifynst er nú að Iiendá!“
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 10. febrúar 1945.
■TJAKMACtSieai
í gíslingu
(Hostages)
Áhrifamikil mynd frá frelsis
baráttu Tékka.
Luise Rainer
Paul Lukas
Arturo de Cordova
Bönnuð börnum innan 16 ára
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Sala aðgöngum. hefst kl. 11.
ÞEGAR síra Sæmundur
Hólm var prestur að Helgafelli,
hafði hann einu sinni fyrir ræðu
texta nauðsyn alvarlegrar iðr-
unar og yfirbótar. Þess er ekki
getið, hve mergjuð ræðan hafi
verið. En þegar nokkuð var
komið fram í hana, komu inn í
kirkjuna danskir og íslenzkir
verzlunarmenn úr Stykkis-
hólmi. Þó brýmir preistur rödd-
ina og/segir: „Það segi ég ykkur
satt, elskanlegir, eð ef þér ekki
gerið alvarlega yfirbót, þá farið
þér allir til helvítis — eins og
kaupmennirnir og þeir dönsku.
* * *
MEÐHJÁLPARI séra Sæ-
mundar Hólm, sem Guðmund-
ur hét, sótti prest til að þjónusta
dauðvona kerlingu. Þegar prest
ur kom, var kerling nýskilin
við, og féll presti það illa. —
Hann áttaði sig þó brá'tt og seg-
ir: „Það skal í hana samt, hald-
ið þér í sundur á henni kjaft-
inum, mr. Guðmundur.“ At-
höfnin fór svo fram.
* • •
ÁRNI biskup Helgason fór
sem oftar til messugerðar í
bláðuveðri á vetrartíð, en enginn
kom til kirkju. Þegar vonlaust
var um menn, fór síra Árni að
tygja sig, og þegar hann kom
út sá hann, að menn voru al-
mennt róni-r. Þá sagði hann:
„Þeir þurfa prest, sem getur
pridikað úr stafni.“ Hann tók
aðstoðarprest, sem líka var sjó-
maður.
fótgangandi menn virtu hann
ekki viðlits. Það var sífellt örð-
ugra og örðugra að betla inn
peninga.
Loks varð hann að viður-
kenna fyrir sjálfum sér, að það
væri úti um hann. Það var dag
nokkurn, þegar hvert afsvarið
hafði rekið annað — og menn
höfðu ekki einu sinni litið á
hann.
„Góði maður, viljið þér gefa
mér eitthvað?“ sagði hann við
síðasta manninn. „í guðs bæn-
um sýnið miskunn. Ég er að
deyja úr hungri.“
„Uss, burt með yður,“ sagði
maðurinn, sem sjálfur var lít-
ilfjörleg persóna. „Þér eruð
ekki fær til neins. Ég gef yður
ekki grænan túskilding.“
Hurstwood stakk rauðum og
bólgnum höndunum í vasana.
Hann fékk tár í augun.
„Já, þetta er satt,“ sagði
hann. „Ég er einskis virði
núna. Einu sinni var ég eriginn
ónytjungur. Þá átti ég peninga.
En nú er ég búinn að fá nóg
af þessu,“ og hann sneri sér við
og gekk í áttina til Bowery með
dauðann í huga. Margir höfðu
skrúfað frá gasinu áður og dáið,
því gæti hann ekki gert slíkt
hið sama? Hann mundi eftir
gistihúsi með litlum, þröngum
herbérgjum og gashana í hverju
herbergi. Iíonum fannst það
hæfa honum algerlega, og* leig-
an var fimmtán cent. En' þá
mundi hann eftir því, að hann
átti ekki til fimmtán cent.
Á leiðinni mætti hann góð-
legum ný-rökuðum manni, sem
kom beint út úr rakarastofu.
„Þér getið víst ekki gert svo
vel að hjálpa mér um dálitla
peninga?“ sagði hann djarflega
við þennan mann.
Maðíurinin viríti hanm fyrir sér,
fór með höndina í vasann og
ætlaði að ná í tíu centa pen-
ing. En í vasanum voru ekki
nema tuttugu og fimm centa
peningar.
„Hérna,“ sagði hann og rétti
honum einn til þess að lospa
við hann. „Farðu nú burt.“
Hurstwood hélt áfra-m og
hugsaði. Hann gladdist'yfir þyá
að horfa á hinn stóra, glamp-
andi pening. Hann mu-ndi eftir
því, að hann var svangur og
hann gat fengið næturgistingu
fyrir tíu cent. Um leið hvarf
hugsunin um dauðann úr huga
honum, að minnsta kosti í bili.
Aðeins þegar fólk hafði verið
ruddalegt við 'hann, lei-t hann á
dauðann sem eina úrræðið.
Dag nokkurn um miðjan vet-
ur versnaði veðrið að mun.
Fyrsta daginn var dimmt og
ömurlegt, og daginn eftir var
bylur. Hurstwood hafði haft ó-
heppnina með sér. Hann hafði
aðeins fengið tíu cent um dag-
inn, og þeim 'hafði hann eytt
fyrir mat. Undir kvöld var hann
-staddúr á horninu á Sextug-
ustu og sjöundu götu, og þá á-
kvað hann loks að rölta niður í
Bowery. En hann var orðinn
dauðþreyttur á því að ganga
um, þvi að harin hafði verið
að allan daginn, og nú gat hann
með erfiðismunum dr,egizt á-
fram, rennvotur. Hann var í
gömlum, þunnum frakka, og
hann hafði brett kragann upp
að eyrum — á höfðinu hafði
hann slitinn og skældan Derby-
hatt, sem hann togaði eins
langt niður og hann gat. Hann
var með hendur í vösum.
„Það er bezt, að ég gangi
níður Broadway,“ sagði hann
við sjálfan sig.
Þegar hann kom niður að
Fgrtugustu og annarri götu
voru Ijófeaauiglýsingarnar þegar
farnar að glampa. Fólkið tróðst
fram hjá honum. Gegnum
glugga veitingahúsanna sá hann
fólk sitja við borðin og borða
ljúffenga rétti. Alls staðar voru
vagnar og kerrur.
Hann hefði aldrei átt að fara
í þennan hluta borgarinnar
svona þreyttur og svanguar. Mis-
munurinn var of mikill. Jafn-
vel ‘hann mundi ljóslega eftir
betri tímum.
„Hvað gagnar þetta?“ hugs-
aði hann. „Ég er búinn að vera.
Ég gefst upp á þessu.“
Fólk sneri sér við og horfði
á eftir honum; hann var svo
tötralegur. Margir lögreglu-
þjónar höfðu gætur á honum til
þess að koma í veg fyrir að
‘hann betlaði.
Einu sinni stanzaði hann að
ástæðulausu og leit inn um
gluggana á glæsilegu veitinga-
húsi. Við innganginn ljómuðu
Ijósaau'gflýsi'nigar o-g gegnum hin
ar stóru, gljáfægðu rúður gat
harin séð rauða og gyllta vegg-
ina, pálmana, hvíta dúkana,
hinn ljómandi borðbúnað og
ekki hvað sízt h-ina virðulegu
gesti. Hann stóð grafkyrr, og
hinar trosnuðu buxnaskálmar
hans ‘héngu niður í krapið á
götunni, og þarna stóð hann ög
góndi inn um gluggann.
,,Borða,“ muldraði hann.
„Það er gott, borða.“
Svo varð rödd hans jafnvel
_ MYJA BIO
Gamlar kunningja-
konur
(„01d Acquaintances“)
Sýnd kl. 6.30 .og 9.
Brögð í fafli
Fjörug söngva og gaman-
mynd.
Robert Paige
Vera Vague
Sýnd kl. 5
Pöntunum í síma ekki veitt|
móttaka fyrr en kl. 1.
enn veikari, og hann var þeg-
ar -búinn að gleyma því, sem.
hann hafði verið að horfa á.
„Það er kalt,“ sagði hann.
,„Hræðilega kalt.“
Á horninu á Broadway og
Þrítugustu og níundu götu
ljómaði nafn Carrie á gríðar-
stórri auglýsingu. „Carrie Mad-
enda“ stóð þar og „Casina“.
Það glampaði. á blautar gang-
stéttirnar af ljómanum af nöfn-
unum. Bjarminn var svo sterk-
ur, að jafnvel Hurstwood tók
GAMLA BSO
Krossgöfur
(Crossroads)
William Powell
Hedy Lamarr
Basil Rathbone
Sýnd kl. 7 og 9
Prófessorinn og
dansmærin
(My Heart Belongs to Daddy)
Richard Carlson
Martha 0‘DriscolI
Frances Gifford
Sýnd kl. 5 og 7.
eftir honum. Hann leit upp og
sá auglýsingaspjald með mynd
af Carrie í líkamsstærð. ,,
ílurstwood starði á hana um
stund, saug upp -í nefið og ók
sér, eins og hann klæjaði. En
hann var svo úrvinda, að hann
Iget elkki h-ugsað sikýrt.
,,Nú, það ert þú,“ sagði 'hann
loks og ávarpaði myndina. „Ég
var víst ekki nógu góður handa
þér, eða hvað? Huh!“
Hann dokaði við og reyndi
að ’hugsa ljóst, en hann var
Fyrsfa ferðalag Mogeas
„pábbi“ við Konráð, en sagðist s’kýldi sjá til, hvor-t hann
gæti ekki ef til vill sagt „mamma“ við Amalíu.
Til að byrja með skemmti hann sér frámunalega vel
við að ferðast í járnbrautinni. Hann stóð úti við klefaglugg-
ann og sá, hvernig hús og tré, siburðir og engi þustu fram-
hjó á fleygiferð. Ekki þýddi að hugsa frekar út 1, þó.tt hann
langaði til bess að horfa nánar á folaldið s.júga móður sína,
þar sem þau stóðu úti á enginu. Sú sjón var strax liðin hjá
og eitthvað nýtt komið í staðinn.
Lobsins sofnaði hann í horninu hjá klefaglugganum.
Loftið í klefanum var þungt og heitt. Ama'lía lé-t hann sofa
eins og hann vildi, unz bau komu til áfangastaðarins.
„Erum við kominin ti'l Kaupmannahafnar?“ spurði Mog
ens, begár lestin nam staðar.
„Onei, — ek'ki erum við bað nú,“ svaraði Amalía: „við
eigum að bíða hérna í tvo tíma, bangað til við ’náum í
lestina til Kaupmannahafnar.“
' Amalía sá ekki, að Mogens varð harla daufur í dálk-
inn, begar hún sagði betta. Hann var farið að langa svo
mikið til bess að sjá pabba og mömmu. Síðan gemgu þau
þrú inn í garð einn skammt frá, sett-u-st þar á bekk og
snæddu kökur og brauð, sem bau keyptu sér á 1-eiðinni þang
að Mogens hvílaði að Amalíu, að hann vidi helzt, að