Alþýðublaðið - 31.07.1945, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
í»riðjudagar 31, júlí 1945..
_ TIARNARBÍÓ
Sumarhret
(Summer Storm)
Mikilfengleg mynd gerð
éftii’ skáldsögunni Veiði-
förin eftir rússneska
skáldið Anton Chekov.
GEORGE SANDERS
LINDA DARNELL
Sýning kl. 5, 7, 9.
Bönnuð innan 14 ára.
I
_ BÆJARBlÓ «
Hafnarfirði.
Adóli í herþjónuslu
(Adolf i Tröjen)
Ein af þessum gömlu, góðu
sænsku gamanmyndum.
Aðalhlutverk:
Adolf Jahr
Karin Albihn.
Sýncl kl. 7 og 9.
Síðasta sinn.
Sími 9184.
Til „Heyrt og séð“.
Flestu reyni að fylgjast með,
fæ því getið nærri.
Hiklaust mætti „Heyrt og séð“
hafa dálkinn slærri.
Sin á milli segja menn
símagjöldin hræðást.
Og símaskránni seinkar enn.
Sú er lengi að fæðast.
Jónas JónSson.
frá Grjótheimi,
DAflVARIVINARBORG
FYRSTI KAFLI.
DYRNAR INN í SKÓLAGANGINN opnuðust og Hannes
Rassiem gekk fra.m hjá stúlkunum Iveimur án þess að sjá
þær, stfkaði fram hjá þeim með sinum stóru leiksviðsskrefum
og hvarf inn i skólastofuna við endann á ganginum, þar sem týrði
á síðasta, gula, suðandi gaslampanum. Hurðirnar tvær skellt-
ust á eftir honum, fyrst þunga útidyrahurðin með háværum, ó-
þýðum skelli, síðan græna hurðin að kennslustofunni með snöggu,
hvellu hLjóði. Um stund lék í loftinu limur af Kölnarvalni, sígar-
ettum og hressandi enskri sápu. Stúlkurnar brostu báðar án þess
að gera sér það Ijóst. Þær sátu i gluggakarmi og sveifluðu fót-
unum. Dima var að hugsa um, hvað EMsabet Kerckhoff hefði
granna fætur og velti því fvr.ir sér, hvort það væri eiginlega
falíegl, en Elísa'bet þóttist hins vegar stara yfir öxlina út um
gluggann, en hann vissi aðeins út að slétlum, gráum múi-vegg.
í raun og veru var hún að hlusta á hjarta silt, sem hafði. byrjað
að slá á undarlega dásamlegan hátt, þegár Hannes Rassiem gekk
fram hjá. Það var einmitt af þeirri ástæðu sem hún sagði nokkru
seinna dálítið háðslega:
„Finnst þér hann ekki vera að filna?"
,,Það er svona að vera tenórsöngvari. í óperu.m."
„Og gamall í of.análag.“
,,Svo veiztu nú, Elís, að allt þetta svál'l og fyllirí bætir nú
ekki b.einlínis um útlitið á mönnum.“
Elis -þokaði sér nær og' kinkaði kollú með áhyggjusvip.
„Heldurðu virkilega, að hann lifi svo hátt, Díma?“
„Hu’h! Systir mín gæti sagt þér hitt og annað um hann,“
sagði Díma sannfærandi. „Allt leikhúsið lalar um það. En það
er ekki vert að vera að segja þér það, litla mín,“ sagði hún. „Þú
yrðir ef til vill hneyksluð,“ og það blikaði á mjaHhvííar tennur
hennar milli rauðra, hörkulegra varanna.
„Elsku Dúma mín, mig langar ekki. vilund til að heyra þess-
ar sögur þínar.“ «
„Ekki það?“ #
„Nei,“ sagði Elís og dauíum brosbjarma brá fyrir í augum
hennar. „Ég bý sjálf til sögur um hann, sem eru langtum verri
en leikhússlúðrið hennar systur þinnar. Það er líka langtum
meira gaman . . . .“
Nú störðu þær báðar út um gluggann, og þær sáu ekkí. að
úti fyrir var aðeins grár veggur og þungbúinn, ferh.yrndur hlett-
ur af himninum, sem féil yfir litla garðinn eins og lok á öskju.
í ganginum var alltaf skuggalegt, og loftið var heitt og
rakt. Gaslamparnir báru býsna lilla hirtu, enda þótt þeir suð-
uðu í sífellu. Þeir voru meðfram endilöngum ganginum eins og
litlir gulir boltar, festir upp á þráð. Stúlkur sátu á bekkjum með
fram veggjunum og 'hvísluðu á'kaft saman í smáhópum. En fé-
! lagarnir í tónlistarskólanum gengu yfirlætislega fram og aftur
, í ganginum og hámuðu í sig brauðsneiðar. Á einu horninu þar
sem engin birta var, sat frú Gibic-h, eftirlitskonan, og prjónaði.
Um leið og hún Lauk við hverja umferð gægðist hún yfir gleraúgun
og eftir ganginum lií að skima eftir ósæmilegri hegðun. Síðan
i klóraði. hún sér í höfðinu með prjóninum, þvi að hún var með
upplitaða, ljósa gervihárfléttu um höfuðið og hún var henni til
óþæginda.
Og nú er Kouczowska skilin v.ið hann,“ sagði Díma eftir
langa röð af hugsunum. „Ekki hefði hún skilið við hann af engri
ástæðu, Elis. Slík listakona. Svona dásamleg persóna, Hún er
fædd höfðingi.“
En Elis svairaði ek’ki. Það var svo dásamlegt að sitja þarna og
mála myndir, glæsilegar, tælandi mvndír í sprungurnar og hol-
urnar á gráa veggnum: kastala innst í skógarfylgsnunum og kast-
NYlA Bfð
LiSþjállinn
ósigrandi.
(“Immortal Sergeant“)
Spennandi og æfintýrarík
mynd.
HENRY FONDA.
MAUREEN O’HARA.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
GAMLA Bfð
Bófaborgin
(Tombstone, The Town
Too Tough to Die)
Richard Dix
Edgar Buchaman
Frances Gifford
Aukamynd:
Fréítamynd —
Sjálfsmorðsflugsveitir
Japana,
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn innan 14 ára fá
ekki aðgang.
ala með þrep beint niður að sjónum, viðátlumikla skóga með
einstaka birkihríslum, menn og konur, konur í siðum, flögrandí.
kjólum, ungar stúlkur, sem dönsuðu i s'læðum og aðrar líka —
sem lágu naktar og biðu. En karlmennirnir voru allir í herkliæð-
um með luktar hjálmgrímur, eða þá með bera handleggi —- eins
og Sigfried ...
„Hvers vegna komstu ekki að hlusta á Sigfried í gær?“
spurði EMs og sneri sér aftur inn í ganginn. i
„Ég hafði enga peninga.11
Dima stakk vasaklútnum- milli tannanna og beit í hann,
svo að vöðvarnir i kjálkunum drógust saman. „Komdu nú, tím-
inn okkar fer að byrja.“
Þær heyrðu hljóðfæraslátl út um allar dyr, sem þær fóru
fram hjá. Veggir, loft og gólf endurómuðu. Raddir heyrðust alls
staðar að — raddir manna, fiðlur ffautur, píanó, og einshvers’.
staðar að djúpir orgelhljómar
GULLIÐ
ÆVINTÝRI EFTIR CARL EWALD
,,Það sem ég hefi að segja ætti ekki að geta sært nokkra
viðkvæma sál,“ mæ’lti þriðji gul'ldalurinn. „Það helzta, sem
ég hefi*upplifað, var verulega sikemmtilegt, — skemmtilegra
Og fegurra en 'ljóð nökkurs skálds fram til þesisa dags.“
,,Nú er gaman að heyra“, tautaði örninn. „Það er þá
eitthvað nýtt, sem maður heyrir úr þessari átt. ‘ Svo víða
sem ég hefi flogið um í heiminum, hefi ég aldrei séð néitt
annað en illt, þar sem gul’lið hefur verið annars veg-
ar.“
„Segðu frá“, imælti járnið. \
„Já; — í fyrsta lagi er ég nú peningur eins og hinir“, mælti
þriðji. gulldalurinn. ,,Ég man ekki leúgur, hvar ég var, áðúr en
ég mótaðist og varð að pening. Ég hef farið viða um heim. Og
þegar maður lifir þess konar lífi, gleymast andlit og atburðir
morgundagsins fljótt. Maður lendir i eigu eins ’húsbóndans á fæt-
ur öðrum, og hefur varla vanizt nýjum húsbónda, þegar annar
hreppir mann. — Þannig var líf mitt árum saman. Ég fór úr einni
peningaskúfunni í aðra, og úr einum vasanum í annan. Ekkert
markvert kom fyrir leng.i. vel, — þar lil loksins — loksins-“
WYNDA-
iAGA
ÖRN: Já, ég fer lengri leiðina
til þess að komast hinum meg-
in á eyna. Hvað? Fótspor? —
Já, það er engum blöðum um
það að fletta. Þetta eru fót-
spoi- Japána og þau stefna til
skógar — og þau eru alveg
ný. Það þýðir, að liklega hafi
hann orði.ð var við mig og sé
nú að hlaða hólkinn. Við skul-
um þá leika okkur dálít.ið. Við
skulum nú sjá; hann hefur
stefnt þessa leið.
t