Alþýðublaðið - 18.09.1945, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐU)
Þriðjudagnr 18. sept. 1945.
REMEAABE^ S£Oi?CHY/
ÖTiCK CUD5E TO PALL'
THE(?E___HE/J-L OET YOU
THfiDUCrH THE JAP .
TPAP6 TO HIS BOSS, A
BANBAR , r-xm~msráigÆ//J
5'\-O\A0?l WÉifí,
J^CORCHyOW AÖPECIAL
AðSlONMENT.__-HAS
ARRIVEP AT AN AR/VW
OUTJADéT, WHERE HE
Yó /AET BV PALU, A
NATIVE &Ue0LLA,WHO
55 TO OUIDE HIM TO
THE HEADQUARTERS
OF BANOAR THE
BANPIT ........
1 aTiSmSSiiS
y SHOCfCS/&UEðS THAT'5 'CAUSE
I DON'T OET WHY THEV 5END
SCORCHV OFF ON A WILD OOOSE -
CHASE---THERE JES7 A»N'T MO
OORILLAS IN THE-SE RMfiTS/
MEANWHILB- fflmSsW HUH? OH,
------------M-.MssaAS, HAV£ T
SOMETHNO- EATINO yOUA POPNUH?
■ «|
FLU GFORIN GINN: Mundu
það Örn:5 haltu þér ætíð nærri
Palu. Hann mun koma þér
hei-lu og höldniu tii ákvörðun-
aristtaðarinsi, ef það er á annað
foorð hægt. Vertu blessaður.“
(Á SAMA TÍMA) CHET: „Er
nokkuð að Pintó? Þú hefur
verið svo þegjandalegur síðan
Örn fór?“
PINTÓ: „Hef ég verið það?
Hvaða bölvuð vitleysa. Jæja,
það getur meira en. verið. Eg
skil bara ekki hvers vegna
þeir senda Örn svona út í
dauðann. Það eru; engir gór-
illu-apar þar.
—TiARNARBÍÖo-
lejrf mér Jig að
leiða.
(€k>inig My Way)
BING CROSBY
BARRY FITZGERALD
RISE STEVENS, óperu-
söngkona.
Sýnd kl. 6,30 og 9.
HENRY GERIST SKÁTI
(Henry Aldrich Boy Scout)
Skemmti/leg drengjamynd
Pasramount-myndir
JIMMY LYDON
CHARLES LITEL
Sýnd kl. 5.
Hafoarfirði.
Snmarhret
(Summerstorm)
Amerísk stórmynd, gerð eftir
sfcáldsögunni Veiðiförin, eftir
rússneska skáldið Anton Che
kov.
Aðalhlutverk:
George Sanders
Linda Darnell
Sýnd kl. 7 og 9.
Sí'mi 9184.
ÍJR „ÓLAFSMINNING“ SÍRA
JÓNS VERPRESTS.
Frá Christi holdgan hundrað ár
heil og seytjan talin,
tiu og sjö með teiknuð klár,
tuittugasti og f jórði hár
Martii dagur mánuðar útvalinn.
Dýrborinn að vísu var,
valdsmann hans og faðer
þessarar Síðusýslunnar,
sæmd þá líka afinn bar —
mannorð þeirra anaurum betra
það er.
* * *
GEFUR góð móðir þó að
geti keki.
vicm
frá lampanumi.) „Ójá, miannd gekk ekki svo illa og það vaæ langt
frá því að maður væri gamall þrátt fyrir þessi fjörutíu ár. í
París eru konurnar uugar, þangað til þær eru kommar yfir fimim-
tugt og þær hafa samt aðdáendur. Og jafnvel íi Víinarborg — nú,
það var nú þessi herra von PoLnar, heldri maður frá Ungverja-
landi, tíguleguir og virðuieguir, sem var í sami nigaumleitunum við
ballettstjórhina og hafði orðið ástfanginm í hinum fögru línum
unigfrú Soff». Jæja, það var þó hæ-gt að biða og sjá til . . .“
Ungfrú Sotfifía snéri sér aftur að gaignrýninim: „Þarna kemur
það,“ hugsaði hún. „Þeir, sem miega sín einhvers, þarna kemuir
það. Það var í fyrsta lagi Rassiem, sem hafði mjög mikirrn áhuga
á stúlkunni — enda þótt það væri auðvitað aðeins sem keninari,
eins og hann hafði saigt henni sjálfur fyrir skömmu' síðan til þess
að sefa viðkvæmt móðurhjarta hemnar, þegar hann hitti hana
óvænt bak við tjöldin, meðan verið var að leika „Troubadour-
inn.“ Svo. var nú greifinn, sem> gæti, gerf mikið fyrir hama síðar
meir; en mákilvægastur allra var Blaulich umiboðsmiaður, sem
hafði hlustað á hana á skólasýningunni, og orðið mjög stirna-
mjúikuir.
Herra Blaulich, faálfgerður kónigiutr í leikhúsheiminum, var
sí oig æ að elta uppi nýja söngkrafta, og sj:áifur var hann ætíð
hundeltur af einhverjum, 'alltaf-að flýta sér, með öndina í háls-
inum, alltaf fulllur af álhuga á einhverri nýrri stjörnu, a'llfaí
eins og hann væri í þann veginn að þjóta í burtu. Þessi mifcli
maður hafði iátið í ljós þá ósfc, að eyða einni kvöldstund með
Hannesi Rassiem og ungfrú Dimatter. Og þess vegna sat ungfrú
Soffía alein heima þetta kivöld og sikotraði auigunum til klukk-
unnar, sem sló nú eitt eftir ýmis konar aukahljóð:. Ungfrú
Soffía. andvarpaði. Því að hvorki herra Rassiem né herra Blau-
lich höfðu beinlínis gott orð á sór.
Nokkru seinna heyrðist rjálað varlega við útidyrnar og svo
heyrðist kveikt á eldspýtu í forstofiunni og Dírna stóð í bjarm-
anum af kertaljósi fyrir fraroan spegilinn. Henni var heitt og
hún var frémur föl; hár henn'ar var dálítið úfið og augu hennar
ljómuðu stór og dökk í hvítu andlitinu. Hún var í daufgulum,
næstum glæsilegum kjól, sem féll mjúklega um hana, enda þótt
hann væri örlítið hrukkaður, og mjúfct silkiefnið lá þétt um
brjóst hennar og axlir. Létt kvöldkápan sei.g niður og Dúna
•leyfði henni að detta niðiur á gólf, og hún stóð með kertið í hend-
inni og starði á spegilmynd sína. „Þreytt,“ hviSslaði hún, „svo
þreytt —.“
„Díma,“ kallaði ungfrú Soffía að innan og Díma hrökk við.
„Já, Soffía. Gott kvöld, Sofifía,“ kallaði hún faátt og í skyndi.
„Komdu inn, barn. Því í ósköpunum stendurðu þarna
frammi?“
Díma tók kvöldkápuna upp, 'leit enn einu sinni í spegilinn og
strauk með hendinni yfir hárið. Inni ií stofunni var ungfrú
Soffía eitthvað að bjástra við liampann.
„Elsku Soffía, kveiktu ekki á lam'panium. Eg er þreytt,
fer beint í rúmið —,“ mótnaælti Díma óróleg.
„Að hugsa sór að .koma heim> svona seint. Eg var orðin brædd
um þig. Og að sjá þig — sveitta og mleð flaksandi hár.“
„Eg flýtti mér —
„Og þetta er fallega kvöldkápan, mín, sem þú dregur eftir
gólfinu. Eg ska'l aldrei Itána þér neitt -aftur. Og að sjá þetta, kjóll-
inn þinn er rifinn.-“
„Hvar er hann rifinn?“ spuæði Dáima hrædd. Hvað þýðir að
vera að leika svona! hugsaði hún alilt í einu dauðþreytt. Allir
'geta getið þess til, — það þarf ekfci annað en að líta á miig —.
„Þarna á pilsinu, þessi fialliega blúnda er öll rifin.“
„Eg hlýt að hafa stigið í hana í dirnmum. stiganum, Soffía. Eg
er viss uim, að ég gerði það í stiganum —.“
NYJA BfÚ
Söisghaíisr-unetrin
(„Phantom ".f the Opera“)
Söngvamyndm góða með
NELSON EDDY
og
SUSANNA FOSTER
Sýnd kl 9. g
Bönnuð börnum yngri en
14 ára.
- fr n r 1 é f *
H ‘
GAIV8LA BÍÚ
El
S AMK V ÆMISLIF
»
(In Society)
Fyndin og fjörug skop-
mynd með
ABBOTT
og
COSTELLO
Sýnd kl. 5 og 7.
(Presenting Lily Mars)
Söngvamynd með
JUDY GARLAND
VAN HEFLIN
MARTA EGGERTH
Sýning kl. 5, 7 og 9.
ALlt í einu va,r umgfrú Sofffía gripin af viðkvæmni, þegar
búni sá þessa stóru, fullvöxnu stúlfcu. standa fyrir framan sig
og horfa óttaslegna og sikjálfandi á rifinn faldinn á kjólnum
sínum1, og hún togaði hana niðtur á rúmstokkinn. „Jæja, kærðu
þig ekki um blúnduna; við getumi gert við hana seinna. Segðu
mér frá því — hvað gerðist? — Hvar borðuðuð þið? — Hvernig
hegðaði Blaulich sér? — Hvað sagði hann? — Ætlar hanm að
gera eitthvað fyrir þig? — Svona, svona, segðu mér eitthvað.“
Díma reyndi eftir megni að rifja þetta upp. „Við borðuðUm
á Grand Hotel með mikilli viðhöfn og fenigium kamjpavín. Blau-
lich er viðbjóðslegur — og hvernig hann horfir á fólk! Og hann
hef,ur svo hræðilegar hendiur, allar kafloðnar. Hann hafði áreið-
GVLLIÐ
ÆViNTÝRl EFTIR C ARL EWALÐ
arar manmeskjU', — og þár fram efitir götunumi Eigaudi minn
lofaði honuira því, að hanin skyldi fá að kasta sér út í fljótið, —
aðeins ef hann'.vildi tala við sig stundarfcorn. Fyrst átti hann þó
að koma með bonum á veitiingastað, þiggja eitt eða tvö vínstaup
og segja honum, hvað væri í veginum.
Síðan fóru þeir inn í næstu krá, sem var dimm og Ijót í alla
staði, og fienigu sér þar ágætis vín. Sj álfsmorðinginm tæmdi
hvert glasið á fætur öðru og að lokum fór að liðkast um málbein-
ið í honum.
Hann sagðist vera fátækur trésimður, kvæntur, og ætti lítið
barn, sem hann sagðist ekki geta séð ffyrir lengur, því að engin
vimna væri í boði. Hann sagðist hafa gengið dögum saman um
alla borgina, boðið sig fram til vinnu, en enginn hefði þuirft á
vinnu’ hans að halda. Að klveldinu hafði hann svo alltaf komið
'heim raeð tvær hendur tómar, — heim til konu sinnar og barns,
sem ekkert höfðu til hnífs og skeiðar.
„AMt er þetta nú ófagurt að sjá og heyra,,“ mælti þá eigandi
minn. „En hvað gagnar það konu þinni og baimi, ef þú kastaðir
þér í ána? — Það yrði einungis þungbæraira fyrdr þ,au.“
„Já,“ svaraði maðurinn. „Þaninig getut þ,að> virzt, — en þannig
er það ekki. Raunverulega stend ég í veginum, fyrir lífshamingju
komu minnar, eins og ég sagði þér áðan. Eg kvæntist hemni án
samlþykfcis og vilja foreldra hennar. Þau vildu, að hún eignaðist
MYNDA-
SAGA