Alþýðublaðið - 15.06.1947, Blaðsíða 6

ÖRN: Komdu þessa leið, Cynthia,?YN: Þetta var meira höggið! Er ekki tun við yfir stóra mýri. Ef hvíta kon- samkeppni.
Lovaina býður þarna til þess að hvert bein brotið í hnefunum á þér, an þreytist, þá er bezt að hún snúi við.JURTUR: Hvíti maðurinn gaf mér rokna
vísa okkur leiðina. Örn? ?YN: Hvíta konan' þreytist e-kífei, hún kjaftshögg og hljóp burt með hvítu
LOVAINA: Hinum megin í skóginum för- verður að minnsta kosti að halda uppi konuna!
Ai hVniiRi ftmn
Sunnudagur 15. júní 1947
£8 NÝJA Blð 88 æ GAMLA BlO
Síðasta vonin
(THE LAST CHANCE)
Svissnesk Metro Goldwyn
Mayer kvikmynt
JOHN HOY
RAY REAGAN
LUISA ROSSI o. fl.
Sýnd kl. 7 og 9.
Börn innan 14 ára fá ekki
aðgang.
(„LOVER COME BACK“)
Sérlega skemmtileg og vel
leikin mynd. Aðalhlutverk:
Hin nýja „stjarna“
Lucille Ball, ásamt
George Brent og
Vera Zorina.
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
HART A MÓTI HÖRÐU
Hin sprenghlægilega Abbott
og Costello gamanmynd.
Sýnd klukkan 3.
Sala hefst kl. 11.
3 BÆJARBIO 8
Hafnarfirði
Lei karalíf
(A STAR IS BORN)
Amerísk litmynd um
leikaralíf í Hcliywood.
Janet Gaynor
Fredric March
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sími 9184.
Grafinn lifandi
(Man Alive).
Sprenghlægileg og
spennandi amerísk
•gamanmynd
PAT O’BRIEN
ELLEN DREW
ADOLPHE MENJOU
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11 f. h.
(Pardon My Past)
Amerísk gamanmynd
Fred MacMurray
Marguerite Chapman
Akim Tamiroff
Sýning kl. 5, 7 og 9.
Tjarnarkaffi
Nýr lax í matinn í dag.
Gina Kaus:
EG SLEPPI ÞER ALDREI
S TJARNARBÍO H
Austurstræti 16 og Hafnarstræti 20 (Hót-
el Heklu) verða lokaðar mánudaginn 16.
þessa mánaðar.
mér.“ Hann sleppti henni
undir eins. „Ég slæ þig ekki,
þó að þú sækist eftir því að
láta slá þig. Þá væri komið
að hámarki leiksins fyrir
þér, get ég hugsað.“
Hún beygði sig og tók upp
sígarettúna, sem hún hafði
misst. Hún gáði meira að
segja að því, hvort gólftepp-
ið hefði brunnið. Svo fór hún
að speglinum og lagfærði
kjólinn sinn, sem hafði af-
lagazt við ruddaleg tök hans.
„Ég vil gjarnan, að mála-
færslumaður minn sjái um
þetta allt,“ sagði hún. „Ég
er fús til að greiða eitthvað
líka ef þessi manneskja vill
flytja í aðra borg.“
Albert hafði farið að vín-
skápnum og drukkið tvö glös
af koníaki. Við það leið hon-
um miklu betur. Þrýstingur-
inn í höfðinu várð meiri og
haeiri reyndar, en hann var
ekki óstyrkur lengur. Hann
sá Melaníu í gegn betur en
nokkru sinni fyrr. Allt
þeirra hjónaband hafði hún
þráð þennan atburð. Hún
hafði ekki verið að njósna á
svo viðurstyggilegan hátt af
kvíða eða afbrýði, heldur
þörf til að leika sorgaxleik,
og nú hafði hún loksins
fengið ósk sinni framgengt.
Hann sá ánægt andlit
hennar í speglinum og hinar
ýktu en hæfileikasnauðu
leiksviðshreyfingar hennar.
Sennilega hafði hún æft
mest af þessu fyrir spegli
fyrirfram.
Hann henti koníaksglas-
inu á spegilmynd hennar.
Glasið brotnaði og það kom
sprunga í spegilinn. Melanía
seri sér við ævareið. Þetta
passaði ekki inn í leikinn.
„Hvað dirfistu!“
„Reikningur!“ stamaði
hann. „Spegillinn kemur
með á minn reikning. Og ég
banna þér að tala lengur við
mig í þessum tón!“
.,Ég tala alveg eins og mér
sýnist!“ æpti hún, „og ég
geri það sem ég vil! Strax á
morgun ætla ég að kæra
ykkur! Hjónabandsbrot er
glæpur! Þú missir stöðuna
— eða heldurðu kannske, að
Brunner s verksmið j urnar
komist ekki af án þín? Það
er mér að þakka, að þú hefur
þessa stöðu — mér! mér!
mér! hlutabréfunum mínum!
Ég hef selt þau á þitt nafn,
en ég skal víst flytja þau aft-
ur á mitt!“
Hún var öskureið af því,
að henni hafði mistekizt
hlutverk sitt. En Albert var
jafn reiður. Hann hafði ekki
bragðað mat allan daginn, og
koníaksglösin höfðu stigið
honum til höfuðs.
„Ég gef skít fyrir stöðuna
mína!“ æpti hann. „Það hef
ég alltaf gert! Ég gef ekkert
fyrir neitt af því, sem þú
hefur veitt mér! í öllu þessu
óhófi —“ Hann leit æstur í
kringum sig, tók einn af
veikbyggðu rokokostólunum
og henti honum af miklu
afli í gólfið, svo að hann
brotnaði. „Á reikninginn!“
öskraði hann.
„Og hún fær aldrei neina
stöðu fyrst henni hefur ver-
ið refsað fyrir hjónabands-
brot!“ sagði Melanía aftur
sigri hrósandi. Og svo á
hún líka dóttur — er það
ekki? Það er víst þessi Rósa,
sem stendur svo mikið um í
miðunum. Yeslings barn!
Hver á að fylgja henni í
barnagarðinn, þegar móðir-
in er í fangelsi og faðirinn er
stokkinn í burtu — áreiðan-
lega af eðlilegum ástæðum!"
Það var ekkert mannlegt
lengur, hvorki við andlit
hennar eða í rödd hennar,
það var ekkert nema illskan.
„Heyrðu hérna!“ sagði Al-
bert og þreif svo fast í hand-
legginn á henni, að hún æpti
við. „Ég hef alltaf varazt að
sjá þig í réttu Ijósi, en í dag
hefur þú loksins opnað á
mér augun. Og ég er þakk-
látur fyrir það — heyrirðu
það? Ég er þér þakklátu'r
fyrir að brjóta upp skúffuna
mína eins og þjófur. Ég er
þakklátur þér fyrir að hafa
svipt veslings konu atvinn-
unni af eintómri hefnigirni,
ég er þér þakklátur af því,
að þú ert svo ósvífin, svo
andstyggileg, svo heimsk!
Og mest þakklátur er ég þér
fyrir það, sem þú sagðir að
lokum, af því þú getur feng-
ið þig til að draga þriggja
ára barn með þér út í þetta
allt og gléðjast yfir því
líka.“ Hann sleppti henni,
gekk að dyrunum og hringdi.
á Fríðu. „Hvað vantar þig?“
spurði Melanía. Hún hafði
látið sem hún heyrði ekki
móðganir hans. Orð höfðu
aldrei nein áhrif á hana.
„Hvers vegna hringir þú?“
Fríða kom grunsamlega
fljótt inn í stofuna. Hún
hafði víst hlustað fyrir utan.
„Gefðu mér koffortin
mín,“ sagði hann, „og hjálp-
aðu mér að pakka niður.“
„Nei!“ æpti Melanía. „Þú
færð ekki leyfi til þess,
Fríða! Ekki svo mikið sem
einn einasti vasaklútur skal
út úr húsinu.“
Fríða stóð óviss og var á
báðum áttum. Virðingin fyr-
ir Melaníu og löngunin til að
hjálpa Albert börðust um
völdin.
„Þá skal ég gera það sjálf-
ur“, sagði Albert.
Hann gekk fram hjá þeim
báðum og út í ganginn og.
opnaði fataskápinn. Tösk-
urnar lágu þar efst og hann
vissi ekki hvernig hann átti
að ná þeim niður. Fríða kom
fram hjá honum og hvíslaði:
„Gluggatjaldatrappan er í
eldhúsinu.“ Hann dró þunga
tröppuna út í forstofuna og
allur í svitalöðri setti hann
hana fyrir framan skápinn,
Melanía stóð 1 stofudyrunum
og horfði á.
Seinna gat hann alls ekki
skilið hvers ‘ vegna honum
hafði- verið svona ákaflega
umhugað um að ná í allt,
sem hann átti, undir eins.
Klukkan var meira en sex,
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS: ÖRN ELDING