Alþýðublaðið - 13.07.1947, Blaðsíða 6

6

Sunnudagur 13. júlí 1947
83 NÝJA BIO ææ GAMLA BlO 8
r Eg elska þessa borg Næfurgesíirnir.
(Les Visiteurs du Soir)
Framúrskairandi frönsk
(Sam Diego I love yeu). stórmynd gerð af kvik- myinidasnil'lingnum
Smellin og fjöruig ‘gam- MARCEL CARNE.
atnmynd. Aðallilutverkin leika: ARLETTY
JÓN HALL JULES BERRY MARIE DEA
LOUISE ALLBRITT-
ON Myndiaa er tmeð dönsk- um stkýringertexta. Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
BUSTER KEATON
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. Börn innan 14 ára fá ekki aðgang.
Sala hefst kl. 11 f. h. Sala hefst kl. 11 f. h.
æ bæjarbsó æ s tja™ahbsö ®
Hafoarfirði
/ Á barmi glöfunar Konungsieikhús
Stórfengleg finnsk mynd, sem seint mun gleymast. Mirjami Kousmanen (Theatre Royal) Ensk sönigyá- og gam-
Edwin Laine anmynd.
Sýnd kl. 7 og 9. Bud Flanagan
Bönnuð íyrir börn. Chesney Allan
Myndin hefur ekki verið sýnd í Reykjavík. Sýning kl. 5, 7, 9.
EF HEPPNIN ER MEÐ Sýnd kl. 3. y
Sýnd kl. 3 og 5. Aðgönigumiðas'ala hefst
Sími 9184. klukkan 11.
Mánudaginn 14. júlí verða afhentar bif-
reiðar þær, sem bera afgreiðsðlunúmer 56—70.
Afhendingin fer fram kl. 1—4 e. h., þar sem
bifreiðarnar standa við Hagaveg.
Kaupendur þurfa að koma með skrásetn-
ingarnúmer bifreiðarinnar.
V iðskiptamálar áðuney tið.

Gina Kaus:
ÉG SLEPPI ÞÉ
e-e«><í><>ö<*í><<><>e<í>v<>s><&&í>&<><í><í>&í^
ið hér í kring þekkir yður. Ef
það endurtekur sig oft, mun
það vekja athygli fólks.“
,,Jæja,“ sagði Fríða. „Ég
skal ekki koma oftar.“
Hann rétti henni höndina.
Fríða þurrkaði sér fyrst á
kápunni.
,,Farið þér aldrei í
kirkju?“ spurði hann.
Hún skildi ekki, hvað
hann átti við fyrst. ,,Hvað
—? Nei, ég hef ekki komið
þar lengi. Áður fyrr fór ég
alltaí í kirkju á hverjum
sunnudegi, en þér, doktor,
vitið hvernig það var hjá
okkur — það var aldrei tími
til neins slíks.“
,,Þér ættuð að fara að
ganga í kirkju aftur, Fríða.
— Og þér sbuluð skrifta, þá
munuð þér kannske ekki
koma hingað oftar. Líði yður
svo vel, Fríða!“ Hann horfði
á eftir henni. Iiún gekk yfir
torgið þungum, þreytulegum
skrefum, eins og örþreyttur
ferðalangur á óendanlegum
þjóðvegi.
Allt í einu steyptist yfir
aprílhryðja, svo að segja fyr-
irvaralaust Albert varð ekk-
ert var við það. Hann fann,
að það var tekið í handlegg-
inn á honum og kippti á
móti. Fyrir framan sig
grillti hann í þann manninn,
sem hann hafði haft í huga
allan daginn.
,,En góði minn, hvers
vegna verðið þér svona
felmtraður af að sjá mig?“
spurði dr. Heinsheimer. „Ég
hef heyrt, að þér hafið verið
veikur. Hafið þér farið of
snemma á fætur kannske?“
Albert svaraði ekki.
„Við getum ekki staðið hér
í hellirigningu. Komið, þá
skal ég fylgja yður heim.“
X.
Albert fylgdist viljalaust
með yfir götuna og inn í hús-
ið.
Hjarta hans barðist svo,
að hann gat hvorki hugsað
né talað.
„Hafið þér lykil?“ spurði
Heinsheimer í lyftunni.
,,Ég veit ekki — ég hugsa
það,“ stamaði Albert og gróf
upp beilmikið af lyklum úr
vasa isínum. Hann var vanur
að stinga á sig á hverjum
morgni því, sem lá á nátt-
borðinu hans. Það voru lykl-
ar að íbúð Frtiz frænda,
Önnu og að gömlu íbúðinni.
Fingur hans skulfu. „Hérna
—“ sagði hann.
Heinsheimer opnaði. Hann
gekk inn í forstofuna, en Al-
bert stóð fyrir utan. „Nei, én
ætlið þér ekki að koma
leagra? Þér verðið þó að
fara inn, skiljið þér. Ég hef
heyrt, að þér búið ekki hér
lengur. Á ég að sækja eitt-
hvað? Kannske ég geti
hjálpað yður með eitthvað
__?“
Hann talaði eðlilega og
blátt áfram og leit ekki á Al-
bert, en reyndi að , hengja
upp fíakkann sinn. Þegar
Albert lokaði á eftir sér sagði
Heinsheimer allt í einu:
„Munið þér, að við stóðum
hér síðast þsgar við töluðum
sarnan og kvöddumst? Mun-
ið þér hvers þér spurðuð mig
þá?“
„Já,“ sagði Albert lágt.
„Þér spurðuð hvort ég
væri viss um, að Melanía
hefði stokkið út um glugg-
ann, ef hún hefði ekki fengið
vilja sínum framgengt, þegar
hún var barn. Qg' ég svaraði,
að ég væri viss um það.“
Albert starði á dyrnar að
dagstofunni. Hann gat enn
heyrt irödd Melaníu, þegar
hún kallaði á Fríðu. Hann
gat eins átt von á að sjá hana
á hverri stundu birtast í dyr-
unum.
„Komið bara,“ sagði Heins
heimer. „Við hefðum auðvit-
að eins getað farið upp til
mín, en þar hefðum við aldr-
ei haft næði.“
Albert fór á eftir honum.
Yfir stóra herberginu með
öllum bókunum, sem þarna
hafði verið safnað saman af
handahófi, hvíldi kyrrð og
ró. Flygillinn var lokaður en
dyrnar að svefnherberginu
voru opnar, og hann sá rúm-
ið; sem hún dó í. Græna í-
saumaða rúmábreiðan var
yfir því.
„Setjist,“ sagði Heinshem-
er. Sjálfur settist hann í
djúpan hægindastól. „Hérna
sátum við og spjölluðum síð-
ast líka,“ sagði hann, „meðan
hún svaf veronalsvefninum
sínun\. Ég tók á mig mikla á-
byrgð þá.“ Albert sagði ekk-
ert. Hann hlustaði næstum
ekki á, hvað hinn sagði.
Hann starði á sprunguna í
speglinum, og ósjálfrátt
bjóst hann við að sjá molana
af glasinu, sem hann hafði
hent á spegilmynd hennar..
En þeir voru horfnir. „Mikil
ábyrgð," sagði Heinsheimer
aftur. „Ég sagði að hún
myndi aldrei gera alvöru úr
því. En mér var ábyrgð mín
algerlega Ijós. Og ég var
jafn viss í úrskurði mínum
eins og lungnasérfræðingur
er viss, þegar hann finnur
berklabakteríur. í uppgangi
sjúklings. Það megið þér
ekki iefast úm.“
„Nei, auðvitað,“ sagði Al-
bert viðutan.
r
Ulsvars- og
skaffakærur
skrifar
Pétur Jakobsson,
Kárastíg 12.
GOT1
ÚR
ER GÓÐ EIGN
Guðl. Gísiason
íTrsmiður, Laugaveg 63,
ÖRN: Hinir innfæddu neita að
róa út á meira dýpi til þess að
kafa.
ÖRN: Enda er hætta á að lungu
þeirra þoli ekki þrýstinginn á
slíku dýpi.
ÖRN: Það lítur helzt út fyrr að
vði verðum vitni að uppreisn-
axtilraun. ...
ÖRN: Varið ykkur. .. . Hann kast-
ar kylfunni ...
ÖRN ELDING
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS: