Alþýðublaðið - 17.07.1947, Blaðsíða 6

ALÞÝBURLAPiÐ
Fimmtudagur 17. júlí 1947.
NÝJA Blð
GAMLA BIÖ

S AJSkis jKSí&u ^>iæsJsíi^.dÆ d.:
Kjarnorkuégnir Hvað nú, Hargrave?
(„RENDEZVOUS 24“) WHAT NEXT, CORPORAL
Afar spenniaindi njósnara- mynd. — Aðaihlutverik: William Gargan Maria Palmer HARGRAVE? Bráðiskemmtileg og fyndin
Bönnuð bömum yngri en 16 ára. amerísk gamanmynd.
Sýrud kl. 9. Robert Walker
SAMKVÆMISLÍF Hin sprenghlægilega mynd Keenan Wynn
með Jean Porter
Abbott & Costello.
Sýnd 5 og 7. | Sýnd kl. 5, 7 og 9.
«&£> " - . <«*»-
3 BÆJARBIO !
.( j I1:e-fs* - - s u im-.S * «»
Gina Kaus:
EG SLEPPI ÞER ALDREI
Hafnarfirði
r A barmi glöfunar Tvö ár í siglinpm
(Two Years Before the
Stórfengleg finnsk mynd, sem seint mun gleymast. Mast)
Spennandi mynd eftir
Mirjami Kousmanen hinni frægu sögu R. H.
Edwin Laine Danas um ævi og kjör sjó- manna í upphafi 19. aldar.
Sýnd kl. 7 og 9. Alan Ladd
■ Brian Donlevy
Bönnuð fyrir börn. William Bendix
Myndin hefur ekki verið Barry Fitzgerald Esther Fernandez
sýnd í Reykjavík. Bönnuð inraan 1 ára.
Sími 9184. Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Dýrasýningin
í Örfirisey er opin frá kl. 8 árd.
Skotbakkinn er opinn frá kl. 3 sd.
Dansað frá kl. 10 í kvöld
SJOMANNADAGSRAÐIÐ.
0«>«><><X*2><><><><XX><XX><><^><><X><
inn á sinn stað aftur. En hann
lá ekki í skúffunni. Og þá tók
ég eftir glasinu. Það stóð fullt
vatnsglas á borðinu og á botn
inum á því var eitthvað brún
leitt duft, sem ekki var alveg
runnið.
Ég vissi að það var veron-
al. Og ég vissi, að það voru
ekki allir sextán skammtarn-
ir. Ég ætlaða að sýna henni
að hún væri að leika með okk
ur öll, að hún léki ljótan leik,
með dauðann og meðaumkv-
un mína. Ég gekk að fata-
skápnum. Skrínið var opið.
Og það lágu tíu skammtar enn
í því.
Nú skal ég koma upp um
hana, hugsaði ég. Það skal
vera í síðusta sinn, sem hún
leikur þennan leik aftur. Ég
skal svipta hana allri löng-
un til þess.
,,Ég get svarið, að það var
mín einasta hUgsun, þegar
ég tók duftið úr skríninu. Ég
ætlaði að sýna Melaníu það,
ég ætlaði að koma upp um
hana. En þá sá ég skamm-
byssuna."
,,Var skammbyssan þar
ekki fyrr úm daginn?“ spurði
Heinheimer.
„Nei það getur ekki verið,
því að ég leitaði í hverjum
kima í skápnum. Og það varð
til þess að upp úr sauð. Mel-
anía hafði keypt skammbyss
una þá um daginn.
Munið þér, læknir, að síð-
ast, þegar við töluðum sam-
an, sögðu þér við mig: „Ef
þér finnið nokkurn tíma
skammbyssu hjá konu yðar,
skuluð þér vera á verði. Hún
er áreiðanlega ekki ætluð
hennar eigin fagra höfði.“ —
Þetta sögðu þér, og það datt
mér allt í einu í hug.“
„Ég man nú ekki alveg,
hvernig ég orðaði það“, sagði
Heinsheimer, „en ég sagði
eitthvað á þessa leið og ég
meinti það líka.“
„Það liðu bara nokkrar sek
úndur. Þér mynduð víst ekki
trúa mér, ef ég segði yður
allt, sem flaug í gegnum huga
mér á þessari litlu stund. En
ég hafði hita og þá hugsar
maður hraðar og óraunveru
lega enn endra nær. Eitt var
að minnsta kosti víst. Ég hélt
ekki, að skammbyssan væri
ætluð mér. í öllu þessu and-
styggilega rifrildi hafði Mel-
anía í raun og veru aldrei
verið neitt reið mér, en að-
eins Önnu. Hún var alltaf
svona: Hún vildi bara þvinga
mig til að játa, reiði hennar
bitnaði alltaf á konunum,
sem hún grunaði. Þetta er
náttúrulega bara skýring,
sem ég get komið með eftir
á — því að, þegar ég sá
skammbyssuna, hugsaði ég
ekki skynsamlega, ég sá bara
Melaníu fyrir mér með
skammbyssuna í hendinni og
Önnu liggja í blóði sínu á
gólfinu.
Það getur vel verið að
hún myndi aldrei hafa gert
það. Þegar ég kom til sjálfs
mín á eftir, var mér Ijóst, að
ég hefði kannske getað
haldið áfram samvistum mín
um og Önnu. En meðan ég
var með hitann, og fann að
ég myndi liggja án þess að
geta veitt .mér nokkra hjálp
næstu daga, og að Anna yrði
varnarlaus á meðan — Já, ég
get ekki almennilega skilið
það núna. Það var svo ótal-
margt sem kom upp í huga
mínum í einu. Ég hataði hana
líka, hataði hana innilega,
því skal ég ekki neita. Ég
hafði vorkennt henni allt of
lengi. Og svo var það ein-
hver magnleysis tilfinning —
já það hugsa ég, að hafi ver-
ið sterkasta tilfinningin —
það var éins og Melanía væri
ekki venjuleg manneskja af
holdi heldur illur andi —.“
Hann hætti snöggvast til
að ná andanum. Hann hafði
talað svo mikið, að hann
varð að bíða góða stund, áð-
ur en hann gat haldið áfram.
„Ég hélt víst á duftinu í
hendinni nokkrar sekúndur.
Svo var hendin allt í einu
tóm. Ég var búin að setja
þau í glasið hjá hinum. Ég
beið ekki einu sinni eftir, að
£x«><x><><xxx><xx>«<><2><><^^
þau leystust upp. Ég fór út í
forstofuna, þar stóð Fríða
ennþá með bæði bréfin. Mel-
anía kallaði á hana úr dag-
stofunni. Svo fór ég út úr
húsinu.“
XII.
Hann skalf, og enni hans
var vott af svita. Heinsheim
er helti í annað staup
koníaki. Albert tók staupið
og bar það að munninum, en
missti helminginn á leiðinni.
„Nú getið þér gert, hvað
sem þér viljið með mig,“
sagði hann. „Ég er bara
þreyttur.“
„Það get ég vel skilið sagði
Heínsheimer. „Hafið sér ver
ið mjög hræddur um, að það
kæmist upp.“
„Já það var ég víst — en
ég óskaði líka, að það kæm-
ist upp. Finriist yður það und
arlegt? Þegar ég kom til
sjálfs mín aftur, hélt ég fyrst,
að alla grunaði eitthvað, en
svo skildi ég að enginn hafði
minnsta grun og þá varð ég
fyrir vonbrigðum. Ég get
ekki skýrt hvernig mér var
innanbrjóst — ég var eins og
óhugnanlega einmana.“
Heinsheimer kinkaði kolli
marg sinnis.
„Það get ég mjög vel skil-
ið.“
„Og svo var ég hræddur
við Fríðu. Ég held, að ég hafi
látið allt standa opið á eft’ir
mér, þegar ég fór inn í svefn
herbergið. Fríða gat vel hafa
séð mig, en hún hefur ekki
séð neitt. Ég var í rauninni
hálf vonsvikinn af því líka.
Ég hefi verið hræddur við
Sax prófessor og Sylvíu. En
hvorugt þeirra hefur grunað
m’ig — og Sylvía sem er svo
greind! Enginn hefur grun-
að mig, ekki einu sinni mála
færslumaður Melaníu, þó að
ég neitaði að taka við margra
milljóna arfi. Er það ekki
einkennilegt? Ef maður er
einu sinni grunaður, þá get-
ur hann komið eins sakleysis
lega fram og lamb og það stoð
ar ekkert.
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
mið. Þau hafa piltarnir hreins-
að, svo þar er enga perluskel að
finna!
CYNTHIA: Grunnmið, segir hann!
PÉTUR: Hér er hins vegar dýpi,
sem hæfir hraustum köfurum.
Þeir fá sér samboðið verk í dag
drengirnir!
PÉTUR: Ekkert hik, lagsmaður!
Og eitt gott ráð vil ég gefa þér!
------Þú skalt ekki freista að
vinna neinar hetjudáðir!
PÉTUR: Við höfum eytt of löng-
um tíma til einskis. Róið, pilt-
ar! Róið!
PÉTUR: Við förum nú yfir grunn