Alþýðublaðið - 26.08.1947, Side 6

6
ALB>Vf>UBLA£»l€»
Þriðjudagur 26. ágúst 1947.
æ nyja bio
r
Ulafkona Lundúna
(„She-Wolf of London“
Sérkennileg og óvenju
spennandi mynd. ASalhlut-
verk leika:
June Lockhart
Don Porter
Sara Haden.
Bönnuð börnum yngri
en 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBIO
Hafnarfirði
Sjóherinn
(Meet the Navy)
Skrautleg söngvamynd,
sumpart í eðlilegum lit-
um, af skemmtisýningum
Kanada-flotans.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
TRIPOLI-BIO
Séra Hall
(Pastor Hall)
Ensk stórmynd byggð eftir
æví þýzka prestsins Mart-
in Niemöllers. Aðalhlut-
verkin leika:
Nova Pilbeam
Sir Seymour Hicks
Wilfred Larson
Marius Coring
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn innan 16 ára fá ekki
aðgang.
Sími 1182.
CAMLA BÍO
Föðurhefnd
(Wanderer of the
Wasteland)
Amerísk cowbojnmynd gerð
eftir skáldsögu ZANE
GBEYS.
Aðalhlutverk:
Richard Wartin
Audrey Long
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn innan 12 ára fá
ekki aðgang.
TJARNARBIO
Velgerðamaðurinn.
(They Knew Mr. Knight)
Sjónleikur eftir skáldsögu
eftir Doroty Whipple
Mervyn Johns
Norah Swinburne.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
GOTl
ÚR
ER GÓÐ EIGN
GuSI. Gísiason
Örsmiður, Laugaveg 63.
Minningarspjöld Barna-
spííalasjóðs Hringsins
eru afgreidd í
Verzlun
Augustu Svendsen,
Aðalstræti 12 og í
Bókabúð Ausíurbæjar,
Laugavegi 34.
John Ferguson:
MAÐURINN I MYRKRINU
heyrði á því, hve fljótt hún
dró andánn, að hún hafði
heyrt það líka.
En á sömu stundu þreif
hún í hann og hálf ýtti hon-
um og hálfvegis leiddi hann
dnn í. skotið við gluggarm.
Kinlock lét það gott heita, þó
að hann vissi, að gagnslaust
var að reyna að fela sig-
'þeim myndi ekki verða auð-
;ið að forða sér út um glugga,
því að húsið yrði umkringt-
En hún gerði enga tilraun til
að opna gluggann heldur ýtti
hún honum bak við gardín-
unar en gekk sjálf inn í her-
bergið. Þó að hann áliti þetta
algerlega gagnslaust þá gerði
hann eins og til var ætlazt og
hallaði sér upp að rúðunni til
að forðast að koma við glugga
tjöldin. Það kom stutt hlé og
ekkert gerðist. Þá heyrðist
stúlkan gefa xrá sér stutt óp.
Þetta skildi Kinlock svo, að
sá sem inn kom, hefði ekki
verið sá, sem hún bjóst við.
,,Æ!“ heyrðist röddin.
„Búin að koma honum burtu
aftur, þessum náunga, sem
þér eruð að feía.“
,,Frú Spelding! Hvað í
ósköpunum — —“
En það var gripið fram í
fyrir henni reiðilegu upp-
hrópun stúlkunnar.
,,Ó; ég sá hann. Það er
ekki lengra síðan en hálf-
tírr-i, og ekki í fyrsta skipti
heldur, og maður verður að
trúa þvi, sem maður sér.
Þér læstuð hann innni meðan
þér voruð burtu. Já; en ég
opnaði eldhússgluggann um
morguninn. svo skreið ég inn
og sá hann vel, þar sem hann
sat fyrir framan eldinn. Að
minnsta kost sá ég hann full-
vel til þess að vita af mynd-
inni í blöðunum, að þetta
var ekki maðurinn, sem fór
til kirkjunnar með yður.“
Gamla konan var hvell í
rómnum af ásökun og reiði.
„Hyað ég var saklaus! Ég
trúði yður um bollana tvo á
borðinu fyrsta morguninn.
En ég vissi ekki, að ég hef
bara þvegið upp helminginn
allt af síðan. Ekki heldur
grunaði mig neitt, þó að það
væru þess ósköp, sem þér
borðuðuð; né heldur tóbaks-
lyktin. Heldur ekkert annað,
fyrr en ég sá, að þér vor.uð
að kaupa ýmislegt hér og
þar. Ég sá það á prentuðum
nöfnum á umbúðapappírn-
um, sem þér gleymduð
stundum að brenna. Sko til.
Það er eitthvað bogið við
þetta, sagði ég við sjálfa
mig.“
„Og svo komstu til að
njósna?“
„Já, það gerði ég!“ æpti
gamla konan þrjózkulega.
„En ekki með neitt illt í
huga. Þér vilduð ekki leyfa
mér að soía hérna, eins og
ég vildi, og hugsunin um
yður eina hér hélt mér vak-
andi, svo að ég fór að koma
hér að til aö vita hvort yður
liði ekki vel. En ég komst
brátt að því, að þér voruð
ekki eins einrnana og ég hafði
haldið.“
„En hann er bara vinur
minn, heimska, gamla kona.“
Þessi fullyrðing virtist
fremur æsa frú Spelding en
stilla hana.
'„Aðeins vinur! Er hann
það? Sá ég þig ekki sitja
með honum síðastliðið kvöld.
Sá ég þig ekki alltaf í gegn-
um gluggann, alltaf þegar
vindurinn feykti burt glugga
tjöldunum, og þú varst að
bursta á þér hárið blygðun-
ardaus með bera handlegg-
ina fyrir framan augun á
honum. — Þetta ætti að
vera maðurinn hennar, sagði
ég við sjálfa mig. En ef svo
væri, hvers vegna er hún þá
að fela hann? Svo ákvað ég
að athuga það nánar.“
„En það er ekkert athuga-
vert við þetta.“
„Ekkert athugavert! Hvað
er hann þá að fela sig? Þið
eruð víst að leika feluleik
við gömlu Spelding, býst ég
við, eins og þú gerðir í gamla
daga? Nei; ég held ekki! —
Þessir borgarsiðir! Við sveita
fólkið höldum ekki með
þeim. Þetta er ekki rétt af
ykkur, að búa hér ein; hann
og þér alein.“ — Röddin fór
að skjálfa. — ,,Við sveita-
fólkið höldum, að það eigi
ekki að búast við því sama
af fyrirfólkinu og alþýðu-
fólkinu, en -—“
Frú Spelding gat ekki
meira.
. Maðurinn . bak við glugga-
tjaldið stillti sig um að
segja beiskyrðið, sem var
komið fram á - varirnar á
honum, og hlustaði eftir því,
hvort hann heyrði ekki
stúlkuna verja sig.
Ekki eitt orð heyrðist frá
henni. Og svo þögult var í
herberginu, að hann gat
heyrt andardrátt gömlu kon-
unnar, þungan og tíðan.
„Hann er elskhugi þinn'
Svoleiðis er það!“
„Já; auðvitað elska ég
hann. Hvers vegna ætti
hann annars að vera hér?“
Orðin komu hratt.
Svo að þessa leið ætlaði
hún að velja! Jæja; það
skýrði dvöl hans þarna.
„Ó! Það er ekki rétt! Það
er ekki rétt!“
„Maður getur e>cki gen að
tilfinningum sínum. Þær
verða of sterkar — of sterk-
ar áður en maður veit af.“
,.Ó; en vio getmn öl! ráðið
bvað við gerum. Og, ungfrú
Stella! Jafnvel þó að þér get-
ið það ekki, hvers vegna fór-
uð þér ekki með hann eitt—
hvað annað, eitthvað þangað
sem enginn þekkir yður, og
lofuðuð okkur að hugsa um
yður eins og við vorum
vön?“
Frú Spelding virtist ganga
nær, hækkaði rödd sína og
bað hana af mikilli ásfríðu:
„Hættið við hann!“ æpti
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSÍNS:
ÖRN ELDING
FLUGVELARNAR fljúga nú inn
yfir eyna. — —
CHET: Þetta? Þetta er verndar-
gaippur, sem mér hefur aldrei
brugðist. Lifandi eftirmynd
fyrsta hundsins míns.
C V jN iiiIA: Vifðist dáiítið skepnu-
legur!
CHET: Og 'hann mun ekki bregð-
ast okkur nú — — Hvað? — —?
CYNTHIA: Hann mun ekki bregð-
ast okkur nú, — hláðu mér hann.