Alþýðublaðið - 21.10.1947, Síða 6

6
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Þriðjudagur 21. október 1947
Jón Gangan.
FRÁ JÓNI J. GANGAN.
Lundúnum. 15. okt. 1947.
Heiðraði kunningi, Ævar
Andi.
Hún er dásamleg, maður, og
meira en það. Hún er hreint og
beint draumur og allt það. Hún
kallar mig Johny og „silly boy“
og allt það. Þessar pólsku hefð-
arstúlkur, — það eru kven-
menn, lagsmaður.
Heyrðu annars, vinur. Þú
getur gert mér geysilega mik-
inn greiða. Mesta greiða, sem
'nokkur dauðlegur maður hef-
ur nokkurn tíma gert öðrum
dauðlegum manni. Ég verð samt
fýrst að tr.úa þér fyrir leynd-
armáli. Ég er ástafanginn. Bál-
skotinn í þeirri pólsku. Elska
hana eins heitt og karlmaður
getur elskað konu. Ég held næst
um því, að ég vildi fremur
tapa tíu til tuttugu þúsundum,
en missa af henni.
Og nú kemur greiðinn. Ég
skal segja þér, að við vorum
við skál í fyrrakvöld. Ekki bein
línis drukkin, en dálítið hýr.
Við vorum þrjú saman, hún og
ég auðvitað, og svo pólskur
kunningi hennar, — bara kunn-
ingi, — sem er ák&flega mikill
listamaður, leikur á fiðlu eða
harmoniku eða eitthvað þess
háttar og auðvitað alltaf staur-
blankur, eins og starfsbræður
hans heima. Mér leitzt illa á
hann, eins og mér lízt illa á alla
þá, sem ekki hafa dug í sér til
að komast áfram, láta sem þeim
þyki ófínt að lifa til þess að eign
ast peninga, en slá svo hvern
mann um peninga. En blessun-
in mín litla er svo trygglynd,
sér frá dukknun, þegar hún var
hún segir að hann hafi bjarfað
lítil, en ég hef engan gjaldeyri
til þess að henda í menn sem
spila á harmonikur og gítara.
Hún varð auðvitað hnuggin í
bili, því jafnvel pólsk aðalsmey
hefur ekki hundsvit á pening-
um, en ég lét mig ekki. Og ég
lét víst eitthvað í ljós, að ég
mæti svona menn ekki mikils,
en þá reis dóninn upp og fór
eitthvað að tala um, að engir
aðalsmenn væru til á íslandi.
En þá var nú Jóni mínum nóg
boðið. . . . Ég reis líka á fætur,
reygði mig og tilkynnti að ég
væri lávarður af Heklu. Þú hefð
ir átt að sjá svipbrigðin. Hann
varð eins og barinn hundur, en
augun í blessuninni minni log-
uðu eins og Heklueldar, séðir
frá Næfurholti.
En nú er ég hræddur um, að
strákskrattinn sé að reyna að
spilla fyrir mér og að hann sé
tekinn að telja blessuninni
minni trú um, að ég sé ekki
neinn lávarður. Þess vegna bið
ég þig að gera mér greiðann.
Hann er þér kostnaðarlaus, en
ég skal borga þér vel. Skrifaðu
mér nú bréf, og skrifaðu utan
á það. . .Þú skilur...
Þinn einlægur vinur.
Jón J. Gangan
Lord of Hekla.
TILKYNNING
frá Heklukabarettinum.
Þar eð vegir eru teknir að
spillast að skemmtistaðnum
Hraujarðri, hefur Heklukabar-
ettinn ákveðið að hætta sýning
um, nema hvað aukasýningar
verða hafðar fyrir fluggesti, ef
þær hafa verið áður pantaðar.
Kabarettinn hafði samið um að
fá hingað skemmtikrafta frá
Vesuvíus, en af því mun ekki
geta orðið, því ítölsku eldpúk-
arnir eru dökkleitir mjög að
öðru leyti en því sem þeir eru
rauðglóandi. Þess ber að geta,
að eldpúkar þessir komu hing
að aðeins í listmenningarlegum
tilgangi, og hefði ekki eytt eyri
af gjaldeyri. Virðast þetta kyn-
legar ráðstafanir, einkum þeg-
ar þess er gætt, að full þörf
virðist til, að fá einn eða fleiri
eldpúka til þess að ylja og
skemmta við bæjarstjórnarkab
arettinn í Sjálfstæðishúinu, því
þar finnst þeim hrollkalt, er
verða að leika listir sínar fá-
klæddastir.
John Ferguson:
MAÐURINN í MYRKRINU
farið að þykja vænt um
hann.“-------McNab hikaði
andartak. „Yður virðist ekki
standa á sama um hann
sjálfum, læknir, ef dæma
skal eftir öllu, sem þér hafið
sagt og gert. Ja, það ætti að
sýna yður fram á þarm
möguleika, að öðrum kann að
þykja það sama.“
Dr. Dunn fór og gleymdi
alveg, að ég var í herberg-
inu. Að minnsta kosti gerði
hann sér ekki það ómak að
kveðja rnig. Þegar McNab
kom inn aftur eftir að hafa
hleypt honum út, slengdi
hann sér uppgefinn í stóra
hægindastólinn.
„Þú hafðir ekki mikið upp
úr honum,“ sagði ég.
„Lét ég hann hafa nokk-
uð á móti?“ sagði hann.
„Nei. Þvert á móti virtist
þér fremur heppnast að losa
hann við dálítið.“
„Hvað var það?“
„Þú léttir þungri byrði af
huga hans.“
McNab lét sér ekki sárna
hæðni mína, krosslagði arm-
ana og lagðist út af með óg-
urlegum geispa.
„Það var nú einmitt það,
sem ég vildi,“ sagði hann.
',,En það var ekki það eina,
sem ég hafði upp úr þessu.“
Þetta kom mér á óvart. Ég
varð að hugsa mig um and-
artak.
„Þá hefurðu bara verið að
látast þegar þú lýstir aðferð-
inni, sem þú ætlaðir að nota
til að ná í Kinloch?“
Hann settist snögglega
upp. ,
„Þú heldur þó ekki, að
hann hafi haldið það?“
„Hamingjan góða! Hann
er mjög hrekklaus. Hann
hélt, að þetta væri allt satt.“
Hann lagðist aftur á bak
aftur og létti stórum.
„Það var það líka, Chance.
Ég ætla að rannsaka West
End og gá að Kinloch á
morgun, og ég býst við að
finna hann, alveg eins og ég
lýsti áðan. En það, sem rugl-
ar mig mest er, hvers vegna
Dunn hló eins og hann gerði,
þegar hann heyrði áform
mitt. Ég gat ekki séð neitt
skemmtilegt við það. En
hann var næstum því kátur.
■Hvers vegna? Mig langar til
að hugsa um þetta allt í ein-
rúmi. Allt, sem hann sagði,
Chance, og allt sem hann lét
ósagt. En fyrst og fremst
langar mig að skilja hvers
vegna dr. Dunn fannst þessi
fyrirætlun mín svona bros-
leg. En komdu hingað á
morgun um hádegi, ég verð
búinn að koma öllu í gang
þá. Og segðu Matheson, að
ég þurfi á þér að halda allan
•daginn.“
Þó að það væru margar
spurningar, sem mig langaði
'að spyrja, þá skildi ég við
hann þar sem hann var að
glíma við þá einu spurningu,
sem hann hafði spurt sjálfan
sig, hvers vegna Dunn hefði
hlegið, en það fannst honum
mjög undarlegt. Mér hefur
verið sagt, að jafnvel vitr-
ustu menn séu á stundum
mjög heimskir. Að minnsta
kosti var ég viss um, að því
var þapnig farið með McNab
þessa stundina, því að fjar-
stæðari aðferð' til að finna
týndan mann hef ég eldrei
heyrt getið um.
XVI. KAFLI
Þegar ég kom ti,l Adelphi
daginn eftir, var McNab
niðursokkinn í að síma.
Hann snóri sér við með
heytrnartólið við jeyrað og
benti mér að setjast. Hann
hlustaði heillengi eftir það;
en aðeins við og við svaraði
hann sjálfur einhverjum.
„Já, heirra liðsforingi. Það
er einmitt það, sem ég á við,
eitthvað sérkennilegt við
manninn. Ha? — Nei, eitt-
hvað^ sem gerir hann á ein-
hvern hátt frábrugðinn
venjulegum blindum manni,
eitthvað sem athugull lög-
regluþjónn myndi taka eftir
að væri óvenjulegt við
hann.“
Svo kom löng þögn.
„Nú — svo hann tók eftir
því. Howley er nafn lögreglu
þjónsins. Skarpur náungi; já,
allt í lagi. Er hann á verði
núna? — Kemur í mat kl. 1?
— Hringið mig upp, þegar
hann kemur.“
Hann lagði upp heyrnar-
tólið og sneri sér að mér.
„Þetta þýðir, að við meg-
um bíða i heilan klukkutíma.
Meiri tíma eytt til ónýtis. Og
það tók lengri tima en ég
hélt,“ sagði hann og bauð
mér sígarettu.
„Hvað var það?“
„Að komast á allar stöðv-
arnar.“
Ég var undrandi.
„Þú átt við, að þú ætlir
að aðgæta alla blinda menn
í London?“
„Nei; aðeins þá, sem hafa
tilhneigingu til að lesa, og
jafnvel aðeins þá, sem hafa
birzt núna síðasta mánuð-
inry“
Hann andaði svo djúpt að
sér reyknum úr sígaíettunni,
að ég sá hve fljótt eldurinn
læsti sig upp eftir henni.
„Ég er búinn að sjá þrjá.
Enginn þeirra er sá, sem við
erum að leita að. En nokkrir
líklegir eru eftir.“
Þetta minnti mig á nokk-
uð og gaf mér tilefni til að
spyrja: ..McNab; hvernig
komst þú að þessu með Kin-
lock? Ég man ekki eftir að1
hafa heyrt neitt um það.“
Hann leit á mig næstum
með þögulli ásökun.
„Veiztu, hvað Matheson
kallar þig, Chance?“ spurði
hann.
„Nei.“
„Matheson kallar þig sja-
kalann minn.“
„Það var honum líkt, þeim
hundi.“
„Það er það, sonur minn,
því að sem sjakali ertu alger
lega misheppnaður.“
Þetta óvænta högg gerði
mig algerlega orðlausan.
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSÍNS:
ÖRN ELDING
FORINGINN: Halló, Örn! Ertu
farinn að hamstra leikföngum,
— eða ertu farinn að ganga í
barndóm------
ÖRN: Nei, nei, — ég er aðeins að
safna verndargripum — —
FORINGINN: Gott. Þú • getur
reynt mátt þeirra með reynslu-
flugi. Ég á við vélina P. 84.
ÖRN: Þakka þér fyrir, foringi.
STELPAN: Má ég fljúga með?