Alþýðublaðið - 04.11.1947, Blaðsíða 6

6
ALÞYÐUBLAÐIP
Þriðjudagur 4. nóv. 1947.
Jón Gaugan.
FRÁ JÓNI J. GANGAN.
Lundúnum.
Heiðraði ritstjóri, Ævar Andi!
Sæll og blessaður. Vona að þér
líði vel. Mér líður alveg dá-
samlega, maður. 200 % lukka
og velgengni maðuir. Ég hef
komist í kynni við flugríkan
gyðing. Flóttamann. Það er
déskotans mikið af flóttamönn-
um í Lundúnum. Þessi er, sem
sagt flugríkur. Veit ekki á
hverju hann hefur grætt; veit
bara, að ég ætla mér að græða
á honum og illa er ég svikinn
ef það tekst ekki. Ég er, sem
stendur að selja honum Heklu-
hraun. Hluta af því, eða öllu
heldur, — við ætlum í samein-
ingu að hefja framleiðslu á
kjarnorku í stórum stíl úr
Hekluhrauni, sem hann heldur
auðvitað að tilheyri lávarðs-
dæmi mínu. Hann hefur boðið
mér fimm miljónir sterlings-
punda, að mig minnir, fyrir
Heklu sjálfa, en ég hef ekki
kært mig um að láta hana að
svo stöddu. Hann ætlar að koma
upp næsta sumar og dvelja í
höll minni í boði mínu, en ég bý
á hans kostnað hérna, á meðan
ég dvel hér. Ég hef sýnt honum
mynd af höllinni minni. Átti
nefnilega í fórum mínum mynd
af þjóðleikhúsinu. Sú mynd
vekur almenna hrifningu meðal
kunningja kunningja míns, sem
margir eru sérfræðingar í list-
um og húsabyggingum og þess
háttar. Þeir hafa spurt mig um
ýmislegt því viðvíkjandi, með-
al annars um herbergjafjölda.
Ég hef svarað dálítið óákveðið,
sagt meðal annars, að alltaf
væru ný herbergi og jafnvel
stórsalir að finnast. Heyrðu . . .
geturðu gert mér þann greiða,
að ná í einhverjar nánari upp-
lýsingar fyrir mig um þetta hús,
því ég hef grun um, að ég verði
beðinn að flytja fyrirlestur um
það í einhverju félagi innan
skamms. •—
Virðingarfyllst
Jón J. Gangan
Lord of Hecla.
Heyrðu, segðu Tolla, að ef
hann hefur ekki nóg upp úr
bílnum með þessum benzín-
skammti, verði hann bara að
seíja sprútt.
J. J. G. L. o. H.
DE PROFOUNDES.
(í kjallaranum).
Úr djúpunum
hrópa ég hárri röddu.
Ég kvað
sumsé
vera staddur
í Svartadauðavítinu . . .
Hvernig ég er þangað
kominn, veit ég ekki;
en mig rámar óljóst í
að borðalagðir og gull-
skreyttir
drísildjöflar
hafi fylgt mér
hinnsta spölinn . . .
En hvernig stendur á því
að ég er hingað kominn?
Mig minnir
að ég hafi verið
að greiða gjöld mín
til ríkissjóðs,------
gjöld, umfram
skyldugjöldin;
umfram það, sem
beztu borgarar greiða. —
Þetta eru launin!
Vatn! Vatn!
Vanþakklátu valdhafar!
Ég er þyrstur!
Ég nötra af kulda!
Og fölsku tennurnar í
munni mér, glamra
Hnotbrjótssvítuna eftir
Tchaikovsky. •—
Vanþakklátu valdhafar!
sem búið yðar tryggustu
stuðningsmönnum
gerfivíti, — en gleymið
eldinum!
John Ferguson:
MAÐURINN I MYRKRINU
„Ef mögulegt væri. Mat-
heson er búinn að eyða heil-
miklu í málið“.
„Jæja, það er ekki líklegt,
að ég verði þess megnugur
að gefa nokkrar upplýsingar
fyrr en annað kvöld, ef það
er nokkur huggun fyrir þig.
En eftir það mun allt verða
í höndum Snargrove".
„Snargrove?" æpti ég.
„Auðvitað. Ég hef ekkert
vald til að taka mann fastan.
Þegar ég hef unnið eið að
því sem ég veit og leitt lög-
regluforingjann og menn
hans að dyrunum með sönn-
unina í vasanum, er verki
mínu lokið.“
„Og þá fær Snargrove all-
an Ijómann.“
„Já; hann tekur það ómak
af mér. Það er slæm hindrun
fyrir leynilögregluþjón, að
vera vel þekktur. Að geta
verið óþekktur er eina eign-
in, sem leynilögreglumaður
á fram yfix venjulegan starf-
andi lögregluþjón. En vertu
aldeilis rólegur út af hinum
blöðunum. Ekkert þeirra
mun nema rétt aðeins geta
um handtökuna, — ef þau
þá gera það!“ Hann bandaði
mér burtu.
„Farðu nú heim og farðu
að skrifa þessar greinar í
föstudagsblaðið. Það mun
birta Englandi nýja æsi-
fregn.“
Og það fór ég að gera,
þegar ég kom heim. Klukkan
var víst orðin þrjú, þegar ég
komst í rúmið.
En það var ekki ætlun mín
að missa af því að vita alveg
um raimverulegu handtök-
una. Þess vegna var ég kom-
inn að dyrunum hjá McNab
klukkan hálf ellefu morgun-
inn eftir.
Við fórum út í Enderby
garden saman. Þegar við vor-
um komnir upp á Campden-
veginn gengum við að torg-
inu, • en á því miðju voru
garðarnir.
McNab var innilega glað-
ur með sjálfum sér, en ég
geri ráð fyrir, að ég hafi ekki
getað leynt æsingu minni.
Hann benti mér á, hve á-
kaflega vel staðurinn hæfði
tilgangi okkar: — rólegt torg,
þar sem aðeins einn þröngur
vegur lá að því og annar frá
því yfir á næstu götu.
„Við þurfum máske að bíða
klukkustundum saman, skal
ég segja þér,“ sagði hanm
„En það er sæti fyrir innan
garðshliðið, og þar getum við
setið og reykt pípurnar okk-
ar án þess að vekja mikla
athygli. Og,“ bætti hann við
og kýmdi, „ef við verðum
uppiskroppa með eldsþýtur,
þá verður eldspýtnasali alveg
rétt hjá okkur fyrir utan
hliðið.“
„Þú virðist mjög viss um,
að hún muni koma.“
„Mjög viss. Það hefur Kin-
loch verið, þegar hann kaus
sér þennan stað. Og hver
gæti efast um það, eftir að
hafa heyrt frásögn Howleys
af aitburðinum í gær? Hana
langaði augsýnilega til þess
að tala við Kinloch, þegar
hún sá hann sitja þarna
blindan beiningamann. Og
maðurinn ýtti henni auðsjá-
anlega inn í bílinn til þess að
hindra það. Howley lýsti
honum, að hann hefði verið
fölur. Ég er viss um, að hann
hefur verið það á þessari
stundu. Hugsaðu þér það.
Hann uppgötvaði, að hann
var alveg á næstu grösum
við mann, sem gat yfirlýst
hann sem morðingja, með
æsta konu á aðra hlið sér, og
lögregluþjón á hina. Taugar?
Já; þessi náungi hlýtur að
hafa stáltaugar. Það var
heppilegt fyrir hann, að það
voru engin svik;. að Kinloch
var blindur.“
„Þá getur hann hvorugt
þeirra þekkt i sjón.“ greip
ég fram í.
„Alveg rétt; en Kinloch
taldi víst, að hún myndi tala
við hann, þegar henni brygði
svo í brún við að sjá hann
sem beitlara. Það er enginn
vafi, að hann hafði sínar á-
stæður til að halda það, og
það sem kom fyrir í gær sýn-
ir, að það var ekki út í blá-
inn.“
Hann leit gletnislega á
mig, þegar við gengum á-
fram.
„Þú þekkir ekki mikið til
ferða kvenna enn þá. Þegar
kona hefur ákveðið, að hún
skuli gera eitthvað, þá gerir
hún það. Þú gætir komið í
veg íyrir það einu sinni eða
tvisvar. En fyrr eða síðar,
þegar þú þyrftir einhverju
öðru að sinna eða þó að þú
aðeins lítir af henni andar-
itiak------“
Orðin enduðu skyndilega í
Ævintýri Bangsa
„Það býr eitthvað undir þess-
ari góðvild yrðlinganna“, segir
Maggi mús. Um leið og hann er
að sleppa orðinu, hverfa yrðling
arnir frá, og Maggi, sem ekki
getur að tortryggni sinni gert,
vill að þeir Bangsi fari út til
þess að aðgæta, hvað þeir hafi
fyrir stafni. Bangsi neitar því;
segir að það fari vel urn sig,
og það sé gaman að sitja inni í
svona skýli. En . . . þá hrynur
segir, að það fari vel um sig,
höfðu gengið þannig frá sperrun
um, að þeir þurftu ekki annað
en kippa í spotta, til þess að allt
hryndi.
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS: . ÖRN ELDSNG
ÖRN: Er það ætlun þín, að ég FLUGMAÐURINN: Já. Við höí- vængjunum, sem hefur áhrif á ÖRN: Allt í lagi. — Til er ég í
kasti mér niður á vængi þrýsti- um aluminiumplötu undir hinn sjálfvirka stýrisútbúnað . slarkið eins og fyrri daginn!
Ioftsflugumrar? — -— — þrýstloftsflugunnar.