Alþýðublaðið - 14.02.1948, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLABIÐ
Laugardagur 14. febr. 1948
Jón Gangan.
Framhald.
Ég hresstist prýðilega við
þennan óvænta sjúss, og þarf
ég ekki að taka það fram, að
ég sneri við reglunum og hafði
innsogið öllu lengra en útsog-
ið. Þegar ég hafði fengið mér
drjúgan skerf, kippti sá gamli
hægt í slönguna, og eftir nokkr
ar dulskeytasendingar hvarf
hún í lófa hans.
Og nú leið mér vel. Nú fyrst
naut ég þess að vera þarna.
Hin rómantíska birta frá flökt-
andi spírituslampanum úr skál-
inni, — ilmurinn —--------Ég
sveif og sveif, og silkipúðinn
varð að litlu, kviku skýi, sem
sigldi með mig um ómælishöf
ljósvakans. Og allt í kring um
mig sátu litlir, afkáralegir og
skrítnir karlar á litlum, skrítn
um skýjum og svifu og vögguð
ust. — — — Og skyndilega
kom mér til hugar, að laglega
myndu þeir kollsigla sig, ef
snörp vindhviða kæmi á þá, og
spaugilegt mundi verða að sjá
þá falla fyrir borð. En hvernig
var það ahnars---------gat ég
ekki framleitt þann stormsveip
sjálfur? Hver skrattinn er það,
sem J. J. Gangan esq. getur
ekki, hugsaði ég í mínu stæri-
læti, og blés upp túlann svo
að kinnarnar tútnuðu — ------.
Og svo hleypti ég stormhvið-
unni af stað, og rak um leið
upp tröllslegan ofsahlátur, svo
við glumdi í öllu, því ég hlakk
aði til að sjá karlana kútvelt-
ast út í heimingeyminn.
Framhald.
FLÖSKUBROT
Dýraverndunarfélagið befur
sent alþingi mótmæli gegn
hala- og taglstýfingu stórgripa.
Vér erum hlutlausir í þessu
máli, en kæmi til greina að
halastýfa ræður sumra þing-
manna, er ekki að vita nema
vér tækjum einhverja afstöðu.
Blönduffum kór frá íslandi
hefur verið boðin þátttaka í
söngmóti í Danmörku.
Það ætti að vera óhætt að
taka þessu boði, þar eð ekki
mun verða keppt þarna til
meta. Nú, — og ef reynt yrði
um það, hver kvinnan gæti
skrækt hæst, mundi ekki þurfa
annars við, en sýna okkar
kvinnum nýja tegund af skóm,
— þá er ég viss um að þær
settu heimsmet.
Sundmet, ótrúlega glæsileg,
voru sett á sundmóti Ægis.
Fer nú að batna útlitið með
frægðarríka þátttöku okkar í
þeirri grein á ólympíumótun-
um í sumar. *
Æ! — það hefur víst raun-
ar ekkert að segja. Vatnið í
lauginni þar,' verður eflaust
þykkara en í sundhöllinni
hérna. Bágt eigum vér að
m'innstá kosti með að trúa því,
að ekki verði hægt að finna ein
hverjar „eðlilegar orsakir" fyr-
ir ósigrinum.
Forustumaffur amerísku kjarn
orkunefndarinnar hefur lýst
því yfir, að kjarnorkan muni
geta útrýmt öllu hungri úr
heiminum.
Það er nú einmitt það, sem
við höfðum alltaf óttast, síðan
hún kom á dagskrá.
Daphne du Maurier:
DULARFULLA VEITINGAHUSIÐ
Úfbreiðið
Alþýðublaðið!
,,Það er miklu betra fyrir
jþig að borða jólamatinn þinn
með mér. Ég get ekki gefið
þér kalkúna; en ég‘ hef ein-
hver ráð með að ná mér í
gæs frá honum Tuckett
gamla á North Hiil. Hann er
orðinn svo sjónlítill, að hann
myndi aldrei uppgötva að
hana vantaði.“
,,Veiztu hver er sóknar-
prestur í Altarnun, Jem Mer-
lyn?“
„Nei, það veit ég ekki, Mary
Yellan. Ég hef aldrei átt i
neinum ,,bisnes“ við presta,
og geri ekki ráð fyrir að eiga
það eftir. Þeir eru annars
kyndugir karlar. Þáð var
prestur á North Hill, þegar
ég var strákur; hann var
mjög nærsýnn, og það var
sagt, að hann hafi einn
sunnudag villzt á messuvín-
inu og brennivíni og gefið
altarisfólkinu það í staðinn.
Alhr í þorpinu heyrðu, hvað
fyrir hafði komið, og viltu
vita, kirkjan troðfylltist svo,
að hvergi var hægt að
krjúpa. Það stóð upp við
veggina, fólkið, og beið eftir,
að röðin kæmi að því. Prest-
urinn skildi þetta ekki. Það
höfðu aldrei verið svona
margir til kirkju áður, og
hann sté með glampandi
augu upp í prédikunarstól-
inn og hélt hjartnæma ræðu
um hjörðina, sem snéri aftur
til hirðisins. Matthew bróðir
minn sagði mér þessa sögu;
hann fór itvisvar upp að grát-
unum, og presturinn tók
ekkert eftir því. Þetta var
stórkostlegur dagur á North
HiÍl. — Náðu í brauðið og
ostinn, Mary; maginn á mér
er að verða að engu.“
Mary hristi höfuðið og
andvarpaði. ,,Hefurðu nokk-
urn tíma fitið alvarlega á
nokkurn hlut á ævi þinni?“
sagði hún. ,,Virðirðu engan
og ekkert?“
„Ég ber virðingu fyrir
sjálfum mér innvortis,“ sagði
hann. ,, Og það kallar á mat.
— Þarna er kassinn undir
fótunum á mér. Þú getur ét-
ið eplið, ef þú ert mjög guð-
rækilega sinnuð. Epli kemur
þó fyrir í Biblfunni; svo mik-
ið veit ég þó.“
,,Það var kátur og ærsla-
fenginn hópur, sem skokkaði
inn í Launceston kl. hálf þrjú
um daginn. Mary hafði varp-
að frá sér öllum áhyggjum
og ábyrgð, og þrátt fyrir sín-
ar óbifanltegu ákvarðanir
fyrr um daginn hafði hún
smitazt af lóttlyndi Jems og
var hin kátasta.
Þegar hún var komin út
úr skúgga Jamaicakráarinn-
ar öðlaðist hún aftur eðlilega
æskugleði sína, og félagi
hennar var ekki lengi að
veita þessu athygli og taka
undir í sama tón.
Hún hló af því að hún
mátti til og af því að hann
kom henni til þess, og það
ílá í loftinu af ysnum og þysn-
um í borginni einhver eftir-
væniting og gleði, jólablær.
Göturnar voru troðfullar af
fóliki, og það var glatt á hjalla
í litlu búðunum. Vagnar og
kerrur og póstvagnar var allt
í einni kös á grýttu torginu.
Það var líf og fjör og ljóm-
andi litaskrúð. Ærslafullur
mannfjöldinn gaf olnboga-
skot og pústra við búðirnar,
kalkúnar og gæsir teygðu
álkurnar út á milli rimlanna
á búrunum, sem þau voru í,
og kona í grænum kjóli hélt
eplum uppi yfir höfðinu á
sér og brosti, og eplin voru
glanzandi og rauð eins og
kinnarnar á henni Mary.
Þetta var allt svo gamal
kunnugt og inndælt. Helston
hafði verið lík þessu ár eftir
ár um jólaleytið. En þáð var
enn meiri kátína og ærsl í
Launceston; fjöldinn var
meiri og raddirnar blandað-
ar. Bændur úr næsta héraði
stjökuðu við sveitakonum frá
East Cornwall; og það voru
smákaupmenn og sætabrauðs
bakarar og litlir námssvein-
ar, sem smugu fram og aftur
í þvögunni með posteikur og
pylsur á bakka. Kona með
fjaðurskreyttan hatt og í
bláum flaulisvöttll steig niður
úr vagni sínum og fór ihn í
Hlýjuna og birtuna í hinu að-
laðandi veitingahúsi Whitl
Hart, og í fylgd með henni
var maður í grárri úlpu.
Hann setti upp einglyrni og
strunsaði á eftir henni eins
og kalkúnhani.
Mary fannst þetita kátur
og hamingujsamur hópur.
Borgin stóð á barmi hæðar
einnar, og það var kastali í
henni miðri eins og í gömlu
ævintýri.
Það var heilmikið af trjám
hér og aflíðandi grasbrekkur,
og niðri í dalnum glampaði á
vaitn. Heiðarnar' voru langt í
burtu. Þær lágu langt að
baki borginni og voru ekki
sjáanlegar og því gleymdar.
Launceston var raunveru-
leg. Þetta fólk var lifandi.
Það voru regluleg jól hér hjá
þessu hlæjandi, ærslafulla
fólki á þessu grýtta torgi, og
sólin barðist við að komast
fram úr felustað sínum bak
við skýjabólstrana til þess að
taka þátt í hátíðahöldunum.
Mary bar klútinn, sem
Jem hafði gefið henni. Hún
jafnvel lét svo lítið að leyfa
honum að binda hann undir
hökuna á sér. Þau höfðu sett
kerruna og hestinn í hús efst
í borginni, og nú ruddi Jem
sér braut í gegnum þyrping-
una og teymdi báða stolnu
jhesitana, og Mary var á hæl-
j unum á honum. Hann vísaði
veginn með öruggu sjálfs-
trausti og hélt rakleitt inn á
aðaltorgið, þar sem öll Laun-
ceston var saman komin og
markaðstjöldin stóðu hlið
við hlið. Það var svæði, sem
var afmarkað með köðlum,
þar sem . búpeningur gekk
kaupum og sölum, og um-
hverfis það var fullt af bænd
um og sveitamönnum, einnig
heldri mönnum og pröngur-
um frá Devon og lengra að.
Hjartað í Mary tók að slá
örar, er þau nálguðust hring-
inn; ef einhver var þarna, frá
North Hill eða bóndi úr ná-
grannaþorpinu, þá myndi
hann áreiðanlega þekkja hest
ana.
Jem var með hattinn aftur
á hnakka og hann blístraði.
Hann leit einu sinni til henn-
ar og deplaði1 augunum.
Hópurnn vék til bliðar og
gaf honum rúm til að kom-
ast áfram.
Mary stóð yzt í hópnum,
bak við feita sölukonu, sem
var með körfu, og hún sá
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
CHING LO DAN: Fyrir alla muni,
rísið upp af gólfinu, lögreglu-
þjónn! Það hlýtur að fara illa
um yður.
LÖGREGLUMAÐURINN: Þér er-
uð Shing Lo Dan?
CHING LO DAN: Já; Örn elding
var einmiitt að flytja mér þá
hörmulegu fregn, að bróðir
minn hefði verið myrtur við
leiksýninguna.
LÖGREGLUMAÐURINN: Fyrir-
gefið, Örn; — en öll vitni verða
að mæta á lögreglustöðinni.