Alþýðublaðið - 29.02.1948, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 29. febr. 1948.
Almennur dansleikur
verður í 'kvö'ld í Albýðuhúsinu við Hverfisgötu.
Allt, sem inn kemur, gengur til bama-
hjálpar sameinuðu þjóðanna.
Dansleikurinn hefst fel. 9.
Tilkynning.
Viðskiptamönnum vorum, sem kaupa hrá-
olíu til miðstöðvakyndinga eða til iðnaðar, til-
kynnist hér með, að vér sjáum oss ekki fært
að afgreiða með bílum vorum samdægurs pant-
anir, er berast eftir kl. 2 e. h., og munu pant-
anir, er berast síðar, ekki afgreiðast fyrr en
næsta dag.
Olíuverzlun íslands h.f.
H.f. „Shell“ á íslandi.
Daphne du Maurier:
DULARFULLA VEITINGAHUSIÐ
FLÖSKUBROT.
Til umræðu hefur komið á
alþingi, að bæjarstjórnir tækju
að sér jarðarfarir allra þegna
sinna. Er bæjarstjórnum vel fyr
ir þessu trúandi, því svo margt
málið hafa þær kistulagt og graf
ið. Ekki er héldur ólíklegt að
sameina mætti bæjarstjórnar-
fundi og útfaraathafnir, án þess
að fundirnir yrðu nokkuð dauf
ari eða leiðinlegri fyrir þá sök,
heldur en þeir nú eru. Annars
er sagt, að bæjarstjórnirnar
standi sjálfar á bak við þessa
tillögu, í því skyni, að þeirra’
eigin jarðarfarir mættu verða
sem virðulegastar, og eftirmæl
in, sem þeir þá gætu samþykkt
áður, — yrðu hin sæmilegustu. ,
Ekki hefur heyrzt í leyniút-
varpsstöðinni síðan síðast, og
ekki kváðu berir menn heldur
hafa sést á neinum óviðeigandi
stöðum. Mun þetta aðallega
stafa af því, að húsaleigulögin
reynast mönnum nægilegt um-
ræðuefni.
Köld borð og
heifur veiilumafur
sendur út um allan bæ.
SÍLD & FISKUR
frændi þinn mun annað hvort
drekka sig í hel, ykkur til
mikils léttis, eða hann frels-
ast og fer að prédika fyrir
ferðafólki á vegum úti. Og
hvað sjálfri þér viðvikur,
muntu fara suður á bóginn
aftur og finna þér unnusta.
Sofðu vel í nótt; ,á morgun
er jóladagurinn, og kirkju-
klukkurnar í Altamun munu
hringja fyrir friði og blessun.
Ég skal hugsa til þín.“
Hann veifaði til ökumanns-
ins og vagninn hélt áfram án
hans.
Mary hallaði sér út úr
i glugganum til að kalla á
j hann, en hann hafði snúið til
hægri niður eina hliðargöt-
una og var þegar horfnn
sjónum.
Vagninn skrölti áfram eftir
Bodminveginum. Það voru
enn þá þrjár mílur ófarnar,
þar til háir reykháfarnir á
Jamaicakrá kæmu í ljós, og
þessi vegarspotti var verstur
yfirferðar á allri leiðinni
milli borganna.
Mary óskaði nú, að hún
hefði farið með Franis Da-
vey. Hún myndi ekki heyra
til stormsins í Altarnun, og
regnið félli hljóðlega til jarð-
ar á skjólríkar flatirnar. A
morgun hefði hún svo farið
og kropið í kirkjunni og heð-
ið í fyrsta skipti síðan hún
fór frá Helford. Ef það var
satt, sem hann sagði, þá var
ástæða rtil að gleðjast og eitt-
hvert vit á að þakka fyrir.
Dagar skipbrotanna voru
taldir. Þeir yrðu brotnir á
bak aftur með þessum lögum,
mennirnir, sem unnu að því
að ikoma skipum í strand.
Þeir yrðu þurrkaðir út og af-
máðir úr landinu eins og sjó-
rseningjarnir fyrir tuttugu
til þrjátíu árum; og það yrði
enginn vottur um þá meir,
enigar minningar til að eitra
hugi þeirra, sem á eftir
komu. Ný kynslóð myndi
fæðast, sem aldrei hefði
heyrt . þeirra ge-tið. Skip
kæmu til Englands án þess
að þau hefðu nokkuð að ótt-
ast. Það yrði ekkert á flóð-
inu að græða. Aftur yrði
hljótt í vogum og víkum, þar
sem einu sinni hafði marrað
undir fæti í mölinni og ómur
af hvíslandi röddum hafði
beyrzt; ekkert hljóð ryfi
þögnina nema gargið í sjávar
fuglunum. Undir hinu kyrra
yfirborði sjávarins, á beði út-
hafsins, lágu nafnlausar
beinagrindur, grænir hlekkir,
sem eitt sinn höfðu verið úr
gulH, og gamlir skipsskrokk-
ar. Það yrði gleymt að eilífu.
Skelfingin, sem fyrir þá
hafði komið, gieymdist með
þeim. Það var dögun nýrrar
aldar, þegar menn og konur
gátu ferðazt óttalaust og
landið tilheyrði þeim. Hér
uppi á heiðunum mundu
bændurnir plægja akurinn
sinn og hreykja mónum til
þerris d sólinni, eins og þeir
gerðu nú; en skugginn, sem
yfir þeim hafði hvílt, myndi
vera horfinn. Ef til vill yrði
bletturinn, þar sem Jamaica
kráin stóð, orðinn grasi gró-
inn og lyngið blómstraði þar.
Hún sat í horninu á vagn-
inum og sá fyrir sér þennan
nýja heim; og gegnum opinn
gluggann, sem snéri undan
vindinum, heyrði hún skot-
hvell og fjarlæg köll og óp.
Mannsraddir heyrðust úti í
dimmunni og fótatak á veg-
inum.
Hún hallaði sér út um
gluggann, og regnið skall
framan í hana, og hún heyrði
ökumanninn hrópa upp af
bræðslu, af því að hesturinn
hans fældist og hrasaði.
Vegurinn lá brattur upp
úr dalnum og bugðaðist efst
upp á hæðina, og þar í f j arska
gnæfðu reykháfarnir á Jama-
icakrá upp eins og gálgar.
* Niður veginn kom hópur
af mönnum, og á undan fór
einn, sem stökk eins og héri
og dinglaði Ijóskeri.
Annað skot kvað við, og
ökumaðurinn í vagninum féll
niður í sætinu. Hesturinn
hnaut aftur og stefndi, eins
og hann væri blindur, beint
út í síki. Andartak ruggaði
vagninn á hjólunúm og rið-
aði til, en stóð svo kyrr. Ein-
hver hrópaði ókvæðisorð;
annar hló æðisgengið; það var
flauitað og það var æpt.
Andlit gægðist á gluggann
á vagninum, andlit umkringí1'
hárflóka, sem lá niður á enn-
ið yfir blóðhlaupnum augun-
um. Varirnar skildust, svo að
sá í hvítar tennurnar, og síð-
an var ljóskerinu lyft að
glugganum til að lýsa upp
vagninn að innan. Önnur
höndin hélt á ljóskerinu, og
hin hélt fast um rjúkandi
skammbyssuhlaup. Það voru
langar, grannar hendur, með
frammjóum fingrum, falleg-
ar og fullar yndisþokka, en
undir nöglunum voru óhrein-
indarákir.
Joss Merlyn hrosti, brjál-
æðislegu og æðisgengnu brosi
manns, sem er altekinn,
geggjaður og frávita af eitri;
og hann miðaði byssunni á
Mary, hallaði sér áfram inn
í vagninn, svo að hlaupið
snerti háls hennar. Þá hló
hann og fleygði byssunni
yfir öxl sér; hann snéri upp
dyrnar, tók í hendurnar á
Mary og dró hana út á veg-
Gullni lúðurinn
hans Bangsa
Þetta finnst þeim öllum heilla
ráð. „Ég hlakka til!“ segir Maggi
mús. „Ég er viss um, að ég verð
snillingur í bumuslæti!“ Þeir
hraða sér, hver heim til sín, til
þess að skrifa jólasveininum við
víkjandi gjöfunum. Á leiðinni
heim mætir Bangsi svartri kisu.
Hún starir á hann og mjálmar
ámátlega. „Hvað er það, sem
að þér gengur, kisa litla?“ spyr
Bangsi. „Hvernig stendur á því
að þú ert að flækjast úti á
götu?“ Kisa litla svarar ekki,
en heldur áfram að stara á
Bangsa og mjálma, eins og hún
vilji láta hann snúa aftur.
mmm
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
W
ÖRN: Hvernig væri að segja mér
eitthvað úr ferðaáætluninni,
fyrst við erum komnir á loft á
annað borð.
KÁRI: Sjálfsagt, herra minn! Þú
flýgur viðstöðulaust yfir Burma
— svona eins og leið liggur yíir
gömlu brautnni, — beygir síðan
af itil Calcutta, tekur þar benzín
og þaðan blátt strik tiil Karaci,
maður!
ÖRN: Og hvar snæðum við mið-
degisverð? í Timbuktu?
KÁRI: Hver getur sagt um það,
maður! Hver veit, nema við
skoðum okkur um í Khartum.