Alþýðublaðið - 09.03.1948, Blaðsíða 6

6
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Þriðjudagur 9. marz 1948
Vöffvan
Ó. Sigurs
ÍÞRÓTTAÞÁTTUR:
Heilir, íþróttamenn!
Eins og þið vitið, stendur til
að hafa hér margar og ákaflega
merkilegar keppnir á komandi
sumri, þar á meðal margar milli
ríkjakeppnir, fyrir nú utan
þessa einu stóru alheims-
sendur út um allan bæ.
SÍLD & FISKUR
Brunabðfafélag
íslands
vátryggir allt Iausafé
(nema verzlunarbirgðir).
Upplýsingar í aðalskrif-
stofu, Alþýðuhúsi (sími
4915) og Ihjá umboðs-
mönnum, sem eru í
hverjum kaupstað.
Púsningasandur
Fínn og 'grófur skelja-
sandur. — Möl.
Guðmundur Magnússon.
Kirkjuvegi 16,
Hafnarfirði. — Sími 9199.
keppni í heiminum, ólympíu-
leikana.
Það má auðvitað margt merki
legt um þessar keppnir segja,
en þó er það merkilegast, að við
höfum þegar unnið eina þeirra,
samkvæmt útreikningum ó
skeikulla íþróttasérfræðinga,
og á ég þar við fyrirhugaða
kappsundskeppni okkar við
frændur okkar, Norsarana.
Það er raunar ekki sjaldgæft,
að við vinnum íþróttakeppnir
fyrirfram. í raun og veru höf
um við alltaf unnið allar í-
þróttakeppnir fyrirfram, enda
þótt það hafi einstaka sinnum
komið fyrir, að við höfum að
einhverju leyti tapað þeim eft-
ir á, vegna einhverra óútreikn
anlegra óhappa, óheppilegra
aðstæðna, eða hinu, sem oftast
vill verða, að mótkeppendurn-
ir hafa reynzt skæðari en þeir
í raun réttri áttu að vera. En
að þessu sinni eru það ekki
innlendir menn, heldur erlend
ir sérfræðingar, sem heita okk
ur sigri, — og hvenær höfum
við þorað að bera brigður á
álit erlendra sérfræðinga. Þessi
keppni er því í raun og veru
unnin, og okkur óhætt að taka
í hendina á sjálfum okkur og
óska okkur til hamingju.
Og í sambandi við þetta,
dettur mér eitt í hug! Hvernig
væri, að við létum keppnina
ekki fara fram, heldur semd-
um við Norsara, að verðlaun-
um verði úthlutað eftir útreikn
ingi. Það ætti að verða hagur
fyrir þá, því ef svo ólíklega
færi, að við töpuðum í sund-
inu, yrðu sérfræðingar þeirra
sér til stórskammar, sem alls
ekki gæti bætzt, þótt þeir
ynnu sigur. Og þetta gæti orð-
ið upphaf að nýrri tegund
keppni, — að keppa samkvæmt
útreikningi, þá kæmu sko ekki
þessi sífelldu óhöpp, sem alltaf
elta garpa vora, til greina, og
þá mundu þeir, sem gera gys
að, ef oss tekzt ekki að sigra
nema 1/4 af keppendunum, og
þá auðvitað heldur lakari end-
ann, — þegar við gerðum okk
ur vonir um að sigra 4/5.
Með íþróttakveðjum.
Vöðvan Ó. Sigurs.
Daphne du Maurier:
DULARFULLA VEITINGAHU-SIÐ
En þegar hann kallaði
aftur og benti út á sjóinn,
hlupu þeir í áttina að brim-
garðinum, og nú fóru þeir
með engri launung, heldur
kölluðu þeir hver í kapp við
annan og reyndu að yfir-
gnæfa brimgnýinn. Þá rétti
einn þeirra, — hún þefckti að
það var frændi hennar, á því
hve skreflangur hann var og
á hinum geysiþreknu herð-
um, — upp höndina sem þagn
armerki. Og þeir biðu allir
og stóðu þarna á mölinni, og
öldurnar brotnuðu við fætur
þeirra. Þeir stóðu þarna í
þunnskipaðri röð eins og
krákur, og svarta líkami
þeirra bar við hvítt fjöru-
borðið.
Mary gaf gætur að öllu
eins og þeir, og út úr þokunni
og dimmunni kom annar ljós
depill eins og svar við hinum.
Þetta nýja ljós blakti ekki
né sveigðist til og frá eins og
hitt hafði gert uppi á hamrin-
um. Það seig djúpt niður og
sást ekki um stund. líkt og'
ferðamaður, sem er þreytiur
undir byrði sinni, og svo kom
það allt í einu upp afitur og
bar við himin, einr, og ber.tí:,
sc-.n er réil út : nótt’na sem
siðcsta örvæntiiigarfalla t'l-
raunin itil að brjótast í gegn
um þokuvegginn, sem hingað
til hafði reynzt ómögulegt.
Þetta nýja ljós nálgaðist
hitt; þau drógu hvort annað
að sér. Brátt myndu þau
renna saman og verða eins og
tvö hvít augu í myrkrinu.
Og enn húktu mennirnir
hreyfingarlausir á ströndinni
og biðu eftir að Ijósin nálg-
uðust hvort annað. Seinna
ljósið seig niður aftur; og nú
gat Mary séð móta fyrir
skipsskrokk, og svör;t siglu-
trén teygðu sig upp í loftið
eins og fingur, en hvítfyss-
andi sjórinn skall á skrokkn-
um að neðan, en sogaðist svo
út aftur.
Nær færðist ljósið í siglu-
trénu að loganum uppi á
hamrinum, eins og það væri
seitt að og heillað, líkt og
gestafluga að kertaljósi.
Mary stóðst nú ekki mátið
lengur. Hún staulaðist á fæt-
ur og þaut niður í fjöruna,
kallandi og æpandi og veif-
andi höndunum; hún kallaði
eins hátt og hún mögulega
gat gegn storminum og sjón-
um, sem endurkastaði því til
hennar aftur í kerskni. Ein-
hver náði í hana og snéri
hana niður í fjöruna. Það
hélt einhver fyrir munninn á
henni. Það var troðið á hennd
og sparkað í hana. Óp hennar
dóu út, kæfð af grófum poka-
striganum, sem var bundið
fyrir munninn á henni, og
handleggirnir á henni voru
reyrðir aftur á bak, og svert
snærið særði hana.
Þeir skildu hana svo eftir
liggjandli á grúfu, og öldurn-
ar féllu að í aðeins tuttugu
faðma fjarlæg. Og þegar hún
lá þarna hjálparlaus, ör-
magna af barsmíð og "óp
hennar köfnuðu í hálsinum á
henni, þá héyrði hún, að í
stað angistarópa hennar
komu angistaróp annarra,
svo að loftið kvað við af
kveinstöfum. Skelfingar-
hrópin yfirgnæfðu sjávar-
gnýinn og það var eins og
víndurinn gripi þau og bæri
þau með sér; og með þeim
barst brak og brothljóð í tré,
hinn hræðilegi gnýr, þegar
Jifandi þungi mætir mót-
spyrnu, hið hrollvekjandi,
stynjandi hljóð í timbri, sem
er að klofna og liðast í sund-
ur.
Eins og dreginn af segul-
magni rann sjórinn kvæsandi
frá ströndinni, og brimalda,
sem reis >enn hærra en allar
hinar, skall með heljarafh á
hallandi skiþið.
Mary sá þetta svarta bákn,
sem hafði verið skiip, síga
hægt á hliðina, eins og stór
sjóskjaldbaka. Siglutrén og
rárnar, voru eins og tvinna-
spottar, ^slitin og fallin. En á
hálu, hallandi yfrborði þess-
arar skjaldböku héngu smá-
deplar, sem ekki vildu detta
af, sem ríghéldu sér í brotna
bjálkana eins og skeljar; og
þegar hið geysiþunga titrandi
bákn klofnaði í tvennt undir
þeim, féllu þeir hver af öðr-
um ofan í hvitfextan sjóinn,
litlir svartir deplar, líflausir.
Máry varð dauðillt, og hún
lokaði augunum og þrýsti
andlitnu niður í fjöruna. Það
var engin kyrrð lengur né
launung; mennirnir sem
höfðu beðið klukkutímum
saman í kuldanum, hikuðu
ekki lengur. Þeir hlupu sem
óðir fram og aftur um fjör-
una, hrópandi og kallandi, ó-
mannlegir og æðisgengnir.
Þeir óðu upp að mitti út í
brimið, iskeyttu engu um
hættuna og fleygðu frá sér
allri varúð, en gripu í rek-
öldin, sem komu skoppandi
rennvot með flóðöldunni.
Þeir voru dýr, sem börðust
og rifust um hvern bjálka;
sumir þeirra afklæddust og
hlupu nafctir um, kalda des-
embernóttina, til þess að eiga
beítra með að komast áfram
í sjónum og hrifsa til sín
góssið, sem aldan bar til
þeirra. Þeir mösuðu og rifust
eins og apar og rifu hlutina
hver af öðrum, og einn þeirra
kveikti upp eld í skotinu hjá
klettinum; hann brann glaitt
og ákaft, þrátt fyrir rigning-
arúðann.
Rekagóssið var dre-gið upp
Gullni lúðurinn
hans fíangsci
Góða stund standa þeir félag
arnir þarna lijá póstkassanum
og ræða fyrirætlanir sínar og
framtíðardráuma. Að síðustu
halda þeir samt á brott. Bangsa
vérður litið til baka, og veitir
því þá athygli, að svarta kisa
er komin að póstkassanum.
„Hvað er hún nú að flækjast?“
hugsar Bangsi. „Og þarna er
einhver í fylgd með henni!
Hver getur það verið?“ Og
Bangsi snýr við------—
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINSs
ÖRN ELDING
SENDIRÁÐSFULLTRÚINN: Hér
í borg ier margt njósnara, og
þeir geita verið hvar sem vera
vill. Ég sting upp á því, að við
Kári förum út og lítium á borg-
ina á meðan þið Örn ræðið
-MMf
d.iUL
málið. Það vegur minini athygli.
KÁRI: Tillagan er studd, maður!
Hvert eigum við að fara?
SENDIRÁÐSFULLTRÚINN:
Hvað segirðu um Egypzka
s-afnið?
KÁRI: O-jæja, maður. Eru ekki
allir dauðir þar?