Alþýðublaðið

Dagsetning
  • fyrri mánuðurjúlí 1948næsti mánuður
    SuÞrMiFiLa
    27282930123
    45678910
    11121314151617
    18192021222324
    25262728293031
    1234567

Alþýðublaðið - 11.07.1948, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 11.07.1948, Blaðsíða 6
6 ALÞÝÐUBLAÐIÐ Sunnudagur 11. júlí 1948. iLAPALOMA Skáldsaga eftir Toru Feuk AÐSENT BRÉF: Filipus Bessason: Ritstjóri. góður. Lengi sat ég orðlaus, er ég hafði lesið greinarstúf þeirrar dulheimsku í dálk þínum núna í vikunni. Fyrr má nú rota en dauðrota, varð mér hugsað. Er þetta þá hámenning höfuðborg- arinnar á þessari marglofuðu öld vísinda og tækni? Er það helzta einkenni þeirrar miklu og marglofuðu andlegu þróun- ar, að þeir menn, sem hátt ber á í athafnalífi þjóðarinnar, sitji um kvöld í kolníðarnyrkri hjá kuklkerlingum og leiti véfrétta? Er það öld þeirrar búhyggni og fjármálavits, að þeir láti öng- vitsþvaður, (ef það er þá öng- vitsþvaður), slíkra drósa ráða í hvað þeir leggja fjármuni sína? I Og gjalda síðan þeim — eða starfseminni ærnar prósentur af- öllu brjálæðissukkinu, auk þess sem þær taka einnig drjúg an skilding af lánaútvegunum annars staðar frá! Já, margur gerizt nú atvinnuvegurinn í henni Reykjavík, og sízt að undra þótt éklci fáist kaupakon ur í sveit fyrst slíkur „sláttur“ getur orðið svo arðvænlegur. En, — ef völfur þessar eru íslenzkri nútímamenningu svo ómissandi og mikilsverðar, hvers á þá landbúnaðurinn að gjalda? Hvers vegna sitja ekki lögskip- aðar og lögverndaðar kuklkerl ingar í sveit hverri, er við, sveitakarlarnir og búskussarnir getum sótt í vísdóm allan? Spurt þær hvenær hey skuli breitt og saman tekið, kúm hald ið og kindur á f jall reknar; hvar eigi að grafa fyrir safnþrónni og hvar votheysgryfjunni skuli staður valinn, og síðast en ekki sízt,— hvar við gætum fengið kaupafólk eða önnur vinnuhjú, svo að nokkur vinnist thni til að híma í myrkrinu á kuklstof- unni og hlýða á véfregnina. Mætti setja það sem lágmark starfshæfni þeirrar dulrænu, að ekki reyndust spár hennar brigðulli en veðurstofunnar. Og svo síðustu nokkur orð í alvöru og góðri meiningu: Er ekki kominn tími til að gera byltingu á Kleppi. Sleppa þeim út, sem þar eru nú, í hóp sinna mörgu fyrir utan, en loka siðan inni þær fáu hræður með nokk- urnvegin óbrenglaða skynsemi, sem enn kunna að finnast á landinu, svo að þær hlæi ekki sér til dómsfellis að brjálæðis- pörum fjöldans, sem ekki get- ur að villu sinni gert? Mun ég láta loka mig þar inni mót- spyrnulaust, þegar þar að kem ur, því vonbrigði yrðu mér það, ef ekki sæjust nokkrir hrepp- stjórar fleiri í þeim fámenna hópi. Virðingarfyllst. Filipus Bessason herppstjóri. Leifur Leirs: RAHAPSOUIA LUKTAR- STAURÍANA. Gervallur ht muripn kvað standa á barmi glötunarinnar . . . Ég stend upp við luktarstaur í Hafnarstræti. Menning vor hefur náð hátindi þekkingar, vísindatækni; og er nú að fróðra manna sögn að farast; lirapa af sínum eigin tindum niður í djúpin . . . Ég er þéttingsfullur og mig sundlar ekki hvað þá meira. Og gervalt mannkyn þíður í hljóðu ofvæni einhverrar lausnar. . , Njálsdopar . . . Ali Baba . . . Ég stend upp við luktarstaur og bíð mannsins, sem ég sendi eftir flösku. um. Minthe sá þetta allt án þess að skynja það. Hann barðist við ákafa girnd, sem hann aðeins hafði taumhald á, Jpegar hann hamaðist við vinnu. Hann vissi ekki sjálf- ur, hvað það var, sem hann vildi, þegar hann sat í þönk- um og sá fyrir sér ljómandi augu Geirþrúðar og heyrði lokkandi röad hennar raula La Paloma. Hann óskaði engra breytinga, en hann vissi, að þessi óeirð, sem rændi hann starfsþreki hans, varð að hætta. Ef Geirþrúður hefði ekki verið unnusta bróður hans, þá hefði hann gengið hreint til verks. En nú var um annað og erfiðara að ræða. Hann, Minthe málafærslumaður, sem var þekktur fyrir- ólast- aniegt líferni og strangar sið- ferðisskoðanir, sat þarna eins og piparjómfrú og hafði ekki vald á girndum sínum. Dag nokkurn, er hann hafði ekki getað haldið áfram vörn sinni, en hafði orðið að gefa upp mál, sem hafði haft mikla þýðingu fyrir hann að vinna, gekk hann dapur heim og settist inn í gestaherberg- ið. Það var enn þá fjóluilm- ur af púðunum í sóffanum. Hann settist hugsandi með vindil, sem dautt var í. En fjóluilmurinn steig honum rtil höfuðs og rninnti hann alltaf á Geirþrúði. Iiann var fastur í gildru, sem hann að vísu ekki sá, en lokaðist æ fastar um hann. Hann lét hugann reika. Og þegar hann mundi eftir kossi Geirþrúðar og líkama Ef gervallt mannkynið gæfi sér aðeins tíma til að standa upp við luktarstaur þegar sólin skín. . . Þar sé ég hylla undir manninn með flöskuna. Leifur Leirs. hennar í fangi sínu, þá sleppti hann síðustu skynsemisglór- unni og lét viljalaust undan ákafa tilfinninga sinna. Þegar kona hans kom inn í stofuna, sat hann og kuðlaði enum púðanum milli hand- anna. Hún sá hann ekki í irökkrinu, en gekk út að glugganum og renndi upp gluggatjaldinu, sem hafði verið dregið niður vegna sól- arinnar. Vöxtur Lísbetar sást svo greinilega, þegar hún stóð þarna í daufri dagsbirtunni frá glugganum. Allt í einu sá hann, að iík- ami hennar var ekki ungur lengur. Hún var orðin mið- aldra kona. Kjóllinn þrengdi að holdugum brjóstum henn- ar, og lífstykkið var reimað fast að mittinu. Hún var líka búin að fá undirhöku. Hann hafði séð þetta daglega í mörg ár án þess að hugsa nokkuð út i það. En nú sá hann það, og- það kom illa við hann. Hann hafði aldrei hugsað um það, að Lísbet gæti orðið gömul. í augum hans hafði hún allt af litið út eins oig í fyrsta skipti, sem hann sá hana. Og svo datt honum skyndilega í hug, hvort hann hefði sjálfur breytzt svona mikið. Það hafði hann heldur aldrei hugsað um. En nú sá hann, að árin hefðu kannski ekki liðið án þess að hann bæri þess einhver merki. Kannski hafði hann breytzt alveg eins mikið í augum Lísbetar eins og hún í augum hans. Hon- um varð æ þyngra í huga. Og hann horfði næstum illi- lega á hana af’tur. Hár hennar Iá í regluleg- um bylgjum alveg eins og hann hafði krafizt, að það skyldi vera. Nú fékk hann allt í einu ógeð á því. Fyrir hugskotssjónum sin- um sá hann brúnan hárþyril yfir unglegu enni og óstýri- látan lokk, sem allt af lafði ofan í augu. Hann hélt áfram að gagn- trýna konu sína með sjálfum sér, en igleymdi því, að ef hið fagra hár Lísbetar hefði nokkurn tíma verið svo ó- stýrilátt, þá hefði hann verið sá fyrsti til að setja út á það. Hann hefði sagt, að það væri ósnyrtilegt og ætti ekki við fyrir konu Minthers mála- færslumanns. Lísbet klóraði sér hugsun- arlaust í höfðinu. Henni var heitt og hún hélt ekki, að neinn sæi sig. Hann heyrði neglurnar skrjáfa við hár- svörðinn, og honum fannst hljóðið óþægilegt. Án þess að hún yrði hans vör gekk hún út úr herberginu. Hann sat lengi kyrr og á- kafar tilfinningar ásóttu hann, og hugsanir. hans vóru á ringúlreið. í fyrsa skipti sá hann, að hann hafði ekk ihaft það af lífinu, sem hann ætlaði sér. Til þess að komast til sem mestra metorða hafði hann valið vnnuna en hafnað sæt- leik .lífsins. Fyrst núna sá hann, að allt, sem hann hafði barizt fyrir að ná, hafði aö eins litla þýðingu á móti þeim verðmætum, sem hann hafði sleppt. í fyrsta skipti sá hann, að það var nokkuð til, sem var sterkara en vilji manns. Eitt hvað, sem hann gat ekki ráð- ið yfir, eitthvað, sem var í ætt við sjálf forlögin. Vnnuþrek hans var skert, og siðferðisskoðanir hans féllu hver um aðra þvera, og hanns innri maður, sem hafði verið kaldur og stirðnaður, þiðnaði allt í einu fyrir hlýj- um, brúnum konuaugum. MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS: ÖRN ELDING stökk. Hún rennur hægt við staðar í einni holunni. hjólbarminn, unz hún. nemur ÁHORFENDURNIR: Húrra! Nel- son tapar! — — — Greifinn græðir 50 000 dollara! OG HJÓLIÐ SNÝST, en kúlan tekur að þessu sinni engin kynja

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað: 154. Tölublað (11.07.1948)
https://timarit.is/issue/65378

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.

154. Tölublað (11.07.1948)

Aðgerðir: