Alþýðublaðið - 17.08.1948, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÖ
Þriðjudagur 17. ágúst 1948.
4gnes von Krusensfjerna:
Sfúfka, se
segir sex.
SUMARLEYFI.
Veð fórum soleiðes að þeir
stúlkur og mér langar að
skreva þér og seija frá að veð
fórum í alveg himmnest söm-
arfrí í jeppa mið tveimur úng-
um mönnum sem veð þegtum
ekkert og nu erum veð báðar
trúlovaðar veð þá og þeyr við
okur.
Veð fórum svleiðes að þeir
augrístu tvö sædi laus í jeppa í
sömarfrí norður í land og veð
svöröðum og anar þeyrra kom
og spurði hvurt veð værum
ekki giftar eða trúlovaðar eða
hinseiginn og veð sögðum auð-
vedað neij veð öllu og þá sagði
hann jesolræd og þeir ætlöðu að
starta á stað næsta dag og veð
irðum að vera tel þigar þeir
kæjmu og þeir ætluðu mið
tvekjamanatjald og svefnpoka
og soleiðis og so fór hann ok
okur þóti liann agalega smart
og jibbí og so lángaði okur
mest að sjá hinn og Tóda kom
firir barninu og so fórum veð
að tilbúa okur, og so svávum
ekkert um nódina og tuluðum
um alt því okur hlakaði voða-
liga til og so vöknuðum veð
ekki fir en ovseint um morg-
unin og so vorum veð alve að
deia úr spenningi.
Og so komu þeir og baulöðu
og veð stukkum úd og hinn var
alveg jabnsædur og hinn og
hann stírði núna og Tóda var
í brúnum skýðabugsum og ég
í rauðum og ég havði gídarin
með mjer því ég kann að singa
agalega marga slagara en Tóda
singjur ekki og so vyldi hún
ekki að ég færi með gídarin av
því ég kann að singa en hún
ekki og ég fór mið hann samt
og hún sagði að ég væri ekki
kammó. Og so sittumst við attrí
því þeir stírðu báðir og so keirð
um við inn firir kvalfjörin og
það er agalega vondur vigur en
þeir keirðu eins og einglar og
veð vorum ekkert hrædar þó veð
veinöðum og so skoðöðum við
Hvalin og þeir voru so blóðugj-
ir og sóðaleigjir og adlir í
stikkjum og Tóda ældi því hún
havdi édið Hvali firir mörgum
dugum.
Og so hjeldum veð áfram og
stoppöðum oft og þigar við
tjöldöðum um kvöldið voru
þeir báðir búner að kissa okur
oft áður og um kvöldið sung
ég slagar og spelaði á gídarin
en það vyldi Tóda ekki því
hún vyldi bara fara að hátta
og þóttist verða slæm í hövðenu
og svo fórum veð bara í pok-
ana og so léd hún sona altav
og þótist altav verða slæm í
hövðenu og vyldi fara í pok-
an þigar mjer lángaði að singa
en það gerði ekkert tel því
minn var skodin í mjer samt.
Og so er eiginliga ekkert
meira av ferðini að seiga ég
meina sko ekkert soleiðis og
so fórum við norður og það
sprakk stundum en þeir voru
með varadekk og alt soleðis því
þeir hövðu bæði hamsdrað og
keift á svörtum svo það gerði
ekkert tel og veð fórum adla
leið noður og austú'r og nú er-
um við öll trúlovuð hvort öðru
og Tóda er alvig í agalegum
vandræðum því hann veir ekk-
ert að hún barn með kana og
hann var stræbulaus.
Þeta var alvig himmnest söm
arfrí og þú mátt sidja þetta alt
í blaðið ef þú vylt.
Astoría Raleigh.
Lesið Alþýðublaðið!
svo, að þaú urðu að liggja
kyrr langa stund, með segl-
in slök, þakklát hverjum and
vara, sem andaði á seglin,
svo að þáturinn mjakaðist
örlítið áfram. Þá var ekki
skemmtilegit lengur, fannst
Vívi. Hún reyndi með gam-
anyrðum og augnaskotum að
draga athyglina að sér. Um
morguninn, þegar þau lögðu
af stað, höfðu, þeir enn þá
haft vakandi auga fyrir
henni þar sem hún lá í ynd-
islegri stellingu á þilfarinu,
en nú ræddu þeir um stefn-
una og susSuðu á hana.
Þá móðgaðist hún og dró
sig fýld í hlé, og hugði á
hefndir.
Loksins lögðust þau að við
hafnsögumannsstöð yzt í
skerjagarðinum, en á sumrin
var þa,r þaðströnd. Þarna var
veitingahús, og Vívi til mik-
illar ánægju átti að vera ball
þar um kvöldið. Hún klæddi
sig í flýti í hvítan kjól, sem
hún hafði haft hugsun á að
taka með sér, og settist síðan
í sóffa og beið eftir þeim fé-
lögunum, meðan þeir voru
að hressa svolítið upp á útlit-
ið.
Þegar þeir komu í land
leit hún gagnrýnisaugum á
þá og komst að þeirri niður-
stöðu, að þrátt fyrir það, að
þeir væru í jökkum og með
flibba um hálsinn, þá væru
þeir hálf subbulegir. Þeir
vögguðu líka dálítið í göngu-
lagi, ens og þeir fyndu enn
þá þilfarið undir fótum.
En þegar þau voru öll sezt
við kvöldverðarborð í stórum
sal, þar sem sólbrennt æsku-
fólk var að dansa, fór að
lifna yfir Vívi. Hún lét þá
bjóða sér upp og dansa við
sig, hvern af öðrum. Undan-
tekningarlaust fannst henni
þer dansa illa. Þá fór Vívi að
renna augum sínum út um
herbergið. Hún vildi gjarnan
vinna nýja sigra- Brátt kom
lí'ka ungur maður, sem þekkti
Ennert og spurði, svort hann
mætti dansa við dömuna
þeirra.
— Gerið svo vel, svaraði
Ennert.
Svo sátu þeir við borðið og
horfðu á Vívi dansa.
— Það er að minnsta
kosti iglans yfir htnni Vívi,
sögðu þeir hver við annan,
og var ekki laust við, að þeir
fyndu til eignarréttarins.
En þegar Vívi fór að dansa
hvað eftir annað við þennan
unga mann, fóru þeir að
tauta smá blótsyrði og líta
hver á annan hálf illilegu
augnaráði. Hvað átti þetta nú
að þýða? Þeir höfðu komið
hingað með stúlkuna, og svo
gerði hún sér lítið fyrir og
fór að skemmta sér með öðr-
um! Það var ekki rétt.
Ó, veslings mennirnir, sem
nýlega höfðu hrópað skipun
arorð á þi]farinu, hvað þeir
vöru nú orðnir uppgjafarleg-
ir og vesælir.
Eftir hvern dans kom Vívi
með glampa í augum að borð-
inu til þeirra o glót þá bjóða
sér upp á vín, þó að hún vissi
hve aumur sameiginlegur
fjárhagur þeirra var, og var
að hressa svolítið upp á þá
með gamanyrðum.
En þeir gátu ekki bundið
hana við borðið. Eins og segl-
bátur með þanin ségí, eins og
snotra „Galeiðan“ þeirra
reif hún sig alltaf lausa og
vaggaði af stað á öldum dans-
laganna.
— Hún rífur sig lausa,
sögðu þeir þá, eins og þeir
voru vanir að segja um segl-
bátinn, þegar þeir voru
hræddir um að þeir hefðu
ekki bundið hann nægilega
fast.
Þeir fylgdu henni að húsi,
sem var nokkurs konar út-
bygging við gistihúsið. Þar
hafði hún fengið herbergi yf
ir nóttina.
Þegar hún stóð við dyrnar
hjá sér og sá þá þramma þar
fram og aftur á tröppunum,
greip hana skyndilega með-
aumkun með þeim.
— Þetta færð þú — og þú
— og þú! sagði hún og kyssti
þá alla á kinnina-
Kossar hennar voru léttir
eins og fiðrildisvængir hefðu
snortið þá. En þegar Ennert
steig eitt skref áfram og ætl-
aði að grípa hana í fang sér,
skauzt hún inn fyrir og
skellti hurðinni og skellihló.
Þá gengu þeir hljóðlátir
aftur út í seglbátinn, en yfir
þeim hvelfdist stjörnubjart-
ur himinn.
V.
—' Búðu nú til reiglulega
góðan miðdegismat í dag,
sagði Vívi við Gústaf og
stakk höfðinu inn um eldhús
dyrnar. — Það kemair gestur
í matinn.
■— Ó, boy! svaraði Gústaf
glaðlega. En þegar ljósi koll
■urinn var horfinn kipptist
hann við. — Gestur í mat-
inn! Hver gát það verið? —-
Þeir voru ekki vanir að fá
gesti.
Hann hljóp niður í garðinn.
Hinir lágu á grasflötinni,
dasaðir af hita.
-— Hver er það, sem kem-
ur hingað í mat? spurði
Gúsitaf.
Ennert leit syfjulega upp.
— Vívi hefur víst boðið
annarri stúlku, sagði hann.
— Hvaða stúlku? spurði
Gústaf.
—- Kannski annarri jafn-
Þeir, sem þurfa
að auglýsa
í sunnudagsblaði Alþýðublaðsins, eru vin-
samlega beðnir að skila handriti að auglýs’
ingunum fyrir kl, 7 á föstudagskvöld í af-
greiðslu blaðsins. — Símar 4900 og 4906.
STÚLKAN: Ég skil þig ekld. Þú
segir mér og pabba, að þú sért
í barátitu gegn þorpurunum
hérna, og nú — settu ekki upp
þennan sakleysissvip — nú
blandarðu þér í brall með þeim.
ÖRN: Pabbi þinn trúir mér, —
þú skalt reyna að gera það
líka- —
STÚLKAN: Jæja, — ég reyni
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
s-
ÖRN ELDING