Alþýðublaðið - 24.09.1948, Qupperneq 6

ALÞYfHJBCAPIP
s
" '"'"'íT'WPP
Föstudagur 24. sept. 1948»
Bjössi
BJÖSSI SPYR:
Ég las í blöðunum í dag, að
silkisokkar hefðu verið seldir á
80 krónur parið einhvers staðar
í bænum. Nú spyr ég bara, —
hvað fær seljandinn í sekt, —
eða er þetta ekki of há álagn-
ng? Eða á hvað keypti sá sem
seldi og hefur hann eitthvert
einkaleyfi á okri? Og hvernig
var það með staka skóinn, sem
sömu aðilar seldu á 150 krónur?
Bjössi.
P.S.
Ég læt þess getið, að það er
vinkona mömmu, sem hefur
stílað þessa fyrirspurn. Persónu
lega varðar mig ekkert um silki
sokka eða kvenfólk.
Sami Bjössi.
FRÁ ÞINGINU.
Fundir í spákvennaþinginu
hafa haldið áfram með miklu
fjöri að undanförnu og mikið
verið starfað. Ég lofaði því síð-
at að senda yfirlit yfir nefndar
kosningar, en þar eð nefndirnar
eru þegar orðnar svo fjölmarg-
ar og alltaf bætast fleiri við,
verð ég að láta mér nægja, að
ísland á fulltrúa, — sem sé
sjálfa mig — í fimm aukanefnd
um, en þær eru allar með af-
brigðum þýðingarmiklar, og
auk þess munaði aðeins einu at
kvæði að ég kæmist í aðalnefnd
og það var meira að segja stung
ið upp á mér í allsherjarnefnd,
og hlýtur, enda þótt ég segi
sjálf frá, að teljast mjög sóma-
samlegt, þegar tekið er tillit til
þess, hversu þjóð vor er fá-
menn. Og á morgun held ég er-
indi, sem nefnist: „Vitranir,
dulsýnir og forspár í sambandi
við Heklugosið á íslandi“, og
hafa margir fullyrt, að það
muni vekja geysilega athygli.
Þess ber að geta, að þinginu
hafa borizt margar góðar gjaf-
ir; meðal annars hafa spila-
verksmiðjur sent hverjum þing
fulltrúa luxusspil og enn aðrar
verksmiðjur hafa sent oss öllum
kaffibolla. Vígði forseta þings-
ins spilin með því að leggja
stjörnu fyrir þingi sameinuðu
þjóðanna og sagði hún fyrir
ýmsa hluti; t. d. að ekki myndu
takast fullar sættir í öllum
deilumálum þess, og að Gromi-
kó mundi líta þar inn og ef
til vill ganga út þaðan líka .
Meira hef ég ekki í fréttum
að sinni.
í andlegum friði.
Ðáríður Dulheims.
STOPPISTÖÐIN
(Frh.)
ið í skjóðu; væru enn mannýg
og vildu ólm útí tilveruna og
stánga bæði eingla og ára í
rassinn. Hún hafði snæri all-
lángt í höndum; sveiflaði því
ótt og títt ýmist yfir höfuð eða
undir iljar og lyftist þá frá
gólfi svo hátt að undrun sætti.
Og í hvert skipti semún lyftist
upp varðún líkust fiður- og
fjaðrareittri össu; hvöss augun
sitt hvorumegin við mikið og
bogið nefið störðundan hörðum
brúnum uppí Ijósakrónuna,
varavana munnurinn herptist
saman og allur svipurinn var
einsogún hefði fundið tilgáng
lífsins.
Snærið stöðvaðist þegarún
varð mín vör. Komdinn góða
mín; ég gekk inn ánþess að ég
vissi afþví. Mér til mikillar
furðu staðnæmdist hún með
fætur á gólfi; ég bjóst einsvið
að hún staðnæmdist miðja vegu
milli gólfs og lofts starandi fjar
rænum arnaraugum á Ijósakrón
una; en svo athugaði ég það,
að fjaðrareitt örn hlýtur að
vera jarðbundinn eins og flekk
óttur rollugemlingur.
Hvað gerirðu líkamanum til
viðhalds, góða mín.
Ég. Ekki neitt.
Almáttugur. Þú verður göm
ul fyrir tímann; fitnar og færð
óhreina og fúla vessa. Littu á
mig, góða mín; ég er heldur
meira en fimtug og ég hef
vöðva og blóðið rennur í æðum
mínum, tandurhreint og þrúng
ið frumkraftinum sem steinolí
Framhald.
Leonhard Frank: ..
MATTHILDUR

hvor á annan. Fógetinn var
þéttur maður, hafði oft jafn-
að alvarleg ágreiningsmál
milli þrjózkufullra bænda,
og bóndinn hafði oft á sinni
löngu ævi borið sigur úr být
um í viðskiptum.
En um heimanmund dótt-
ur og tengdadóttur höfðu
hvorugur háð baráttu fyrr,
hér stóðu þeir á óvissri
grund.
Svo að það leit mjög vel
út með heyfenginn hjá hon-
um í ár. Fógetinn iðraðist
strax að hann hafði tekið
upp þetta umræðuefni. En
það var of seint.
„Vegna þess að engjarnar
mínar era þær beztu hér um
slóðir“. Það brá fyrir ánægju
glampa í augum sjálfseignar
bóndans rétt sem snöggvast;
hann hafði af ásettu ráði far
ið að tala um heyuppsker-
una tiil að minna fógetann á,
eins og af tilviljun, að Fjóla
mundi giftast inn í ríka ætt.
Hann barði beinaberum
hnefunum í borðið- Hann
gat selt hálfan heyfeng sinn
þetta ár og þó fóðrað 42 kýr
yfir veturínn og sett á 8
kvígur í viðbót. Og hann
yrði brátt að stækka osta-
gerðarhúsið. Hann var far-
iim að selja ostana sína til
Parísar.
Þegar hann drakk hreyfð-
ist Adamseplið á honum upp
og niður. En svona stór jörð
krafðist mikils fjár, og þó að
hann léti ekki sitt eftir liggja
þá var alltaf lítið um pen-
inga. Og hvað nýju tækin í
mjólkurbúið kæmu til með
að kosta! Lærður maður eins
og fógetinn var betur settur í
þessu tiUiti. Hann vann allt
með höfðinu. Féð streymdi
tiil hans og var kyrxt í pen-
ingakassanum hans. Vegna
þess að hann þurfti hvorki
að kaupa landbúnaðarvélar
eða tilbúinn áburð. Og þegar
öllu væri á botninn hvolft,
þá voru það peningarnir,
sem mest var undir komið.
Hinn horaði og veðurbitni
bóndi hvarflaði augunum
órólega til og frá, og þegar
hann hafði litið á mótstöðu-
mann simi, leit hann undan,
því að hann fann, að hann
hafði komið upp um sig of
fljótt.
Fógetanum fannst það líka
og nefndi rólega fimmtíu
þúsund franka. Hnúaber
hnefinn á borðinu fór að
skjálfa- Hann hafði búizt við
meiru, hugsaði fógetinn og
var brugðið, og atlt í einu
varð honum hálfbumbult.
Ekkjan. sem beðið hafði
eftir Marteini í meira en ár,
kæmi með um hundrað þús-
und franka í reiðu fé og jörð
sína að auki sem heiman-
mund. Svo að það var gagns
laust að ræða minna en
hundrað þúsund.
Fógetanum var farið að
líða betur í maganum. En
blóðið streymdi fram í kinn
ar honum. Jæja, fyrir hon-
um mætti Marteinn giftast
þessari skakkmynfiu. og nið-
urníddri jörðinni hennar.
„O, við mundum brátt
koma jörðinni hennar í gott
horf aftur“, sagði sjálfseign-
arbóndinn brosandi; „og
hundrað þúsund frankar og
stór jörð gera skakkan munn
að aukaatriði. En það er önn
ur ástæða jafnframt — dótt-
ir þín hefur misst heiður
sinn. Þú æ'ttir að taka það
meira til athugunar“.
Kona fógetans, sem neri
hendur sínar í næsta her-
bergi, heyrði reiðióp og að
lokum að skellt var skrif-
stofuhurðinni.
Hún þaut inn.
„Hvað kom fyrir?“
Fógetinn sat við borðið ör-
magna af reiði- Báðar hend-
ur hans héngu máttlausar
niður- millum fóta hans.
„Þorparinn ásakaði mig fyr-
ir að hún væri ólétt. Hann
ætlar að svæla út úr mér pen
inga. Hann heim’tar hundrað
þúsund í reiðu fé“.
„En. þú sagð’st láta hann
fá áttatíu þúsund“.
__ „Ég sagði honum auðvit-
að, að hann skyldi fá fimm-
tíu“.
Hún talaði mjög hægt og
hikaði við hvert orð. ,,Ef þú
vilt að ég lifi þeirnan dag af,
ef þú vilt að ég lifi þá kall-
arðu á hann strax. Barnið
okkar skal ekki deyja eitt,
skal ég segja þér. Ég mun
deyja með henni. Kallaðu á
hann strax!“
Fógetinn þekkti ekki konu
sína. „Ertu orðin vitlaus?
Hvað meinarðu með því að
tala. svona við mig?“ .
,„Ég meina það, sem ég
segi. Og nú veizt þú, hvað
mun koma fyrir“. Hún geyst
ist út úr herberginu fjúkandi
reið.
Hann istarði á eftir henni
í skelfingu. „Hef ég verið
giftur þessum svarki í tutt-
ugu ár?“ Hann gekk út að
'glugganum og horfði á bónd
ann, sem var farinn að
bjástra eifthvað við vélina,
hafði gripið til þess, til þess
að tefja tímann.
„Fer hann ekki í gang?“
Þetta bragð til að taka upp
samninga að nýju þekkti
bóndinn yel frá viðskiptum
sínum með kvikfénað, sem
alltaf drógust á langinn heil
an dag. En þar sem hann
sá vel hina ýmsu kosti, sem
samband við hinn virta fó-
geta hefði í för með sér og
hafði enn friemur fengið að
vita í lánsstofnun einni, að
ekkjan ætti aðeins tuttugu
og 'fimm þúsund franka í
peningum, þá sneri hann
strax við og kallaði: „Vant-
ar vatnssopa, býst ég við“.
„Það er auðvelt að bæta
úr bví. Komdu bara inn“.
Þeir komust að samkömu-
lagi um sextíu og fimm þús-
und franka.
Matthiiidur hafði fyl'gt
móður Paulis til fógetans og
g;engið síðan langa igöngu til
að sjá fornar stöðvar og nam
tnú staðar fyrir framan hús
skólastjórans. Söngurinn,
sem hún hafði sungið með
blómálfunum effir leiksýn-
inguna barst út um skóda-
stofugluggann. Allt í einu
hætti hann. Skólast j órinn
skammaði þau: Þau görguðu
þetta eins og hrafnar- „Þenn
an söng varð að syngja með
reglulegri hrifningu. Ef það
var ekki hægt, þá var betra
að láta það_ vera. Við byrj-
um aftur. Ó, ættland mitt“.
Hún gekk inn. Þarna stóð
hann með skólastúlkunum og
söng með þeim eins og tré
með greinar alsettar fagn-
andi fuglum. Matthildur
MYNÐASAGA ALÞYÐUBtAÐSINSs
ÖRN ELDING
WELL TAKE
““LOOk, NURSE/
youVe GOTTWO
RAPIOACTIVE
/“^PATIENTSÍi
PLISH PAP'S'
^EQUIPMENT
> AWAVssv^
rNÖW, I S'POSE
\\eVe GOT TO 4
>• GET THE TWO
WOUNPEP RATS'
TO THE HOSPITAL,
WHAT'S THE NEEPLE
ON THE P/AL JLIMPING
AROUNP FOR?iTBSS5'j5
IMPOSSIBLE/ TWATS
A GEIGER COUNTER/
IT ONLY REGISTERS
LIN THE PRESENCE
|í OF RAPIOACTIVE ^
ÓXSUBSTANCES/
SNDA ÞÓTT Kári áOiti spilaþorp-
arana dauða, eru þeir með lífs-
marki, og er stúlkan hefur gert
að sárum þeirra, eru þeir born-
ir í jeppann. — Og nú kemur
nýtt á daginn.------